over-leven als je lichaam een nieuwe periode aankondigt Een dagboek gebaseerd op feiten uit mijn leven, verweven met een aantal fictieve elementen.
Wat volledig echt is, zijn alle passages rond de burnout en mijn weg om deze te boven te komen.
03-05-2008
altijd een beetje anders
Ik ben altijd al een beetje 'anders' geweest dan het gros van de mensen... In mijn jeugd voelde ik me thuis bijna letterlijk het zwarte schaap en heb ik me heel lang afgevraagd of ik bij mijn geboorte niet van bedje verwisseld was. Ik was de enige in een gezin van zes die blauwe ogen had, alle anderen hadden dezelfde bruingekleurde iris. Ik was de dochter van de melkboer, grapte mijn moeder altijd wanneer ik haar ernaar vroeg, dat was de enige daar in het zwarte Congo die blauwe ogen had. Waarbij ze er telkens aan toevoegde dat die melkboer een oud patertje was die met een stok moest rondlopen... Maar voor mij waren mijn ogen een duidelijk teken dat ik niet was zoals zij. Ik zag het leven ook anders en voelde dingen die zij niet voelden. Mijn vreemde ervaringen, de rare vragen die ik daardoor stelde, het gevoel dat niemand mij begreep. Mijn zus Lies die het als oudste en daardoor slimste wel altijd beter wist, waardoor ze er telkens opnieuw in slaagde me te kleineren en het gevoel te geven dat ik maar een dom wezen was dat zich altijd verschrikkelijk kon aanstellen... Al heb ik voor de buitenwereld een vrij normale en 'gelukkige' jeugd gehad, toch voelde ik me al van kindsaf anders en was het moeilijk om ergens bij te horen. Ik was een new-ager voor het woord was uitgevonden en vond dit helemaal niet prettig want waar waren de anderen zoals ik? Wanneer ik nu terugkijk op die periode, besef ik dat ik wellicht als kind een soort depressie doormaakte waarbij ik het grappig vond om met de dood te flirten. Op mijn 14e kende ik een heleboel manieren om zelfmoord te plegen, waarvan ik een aantal uitprobeerde tot op het randje waar het echt gevaarlijk begon te worden. Vooral wanneer ik lucht in mijn aders spoot vond ik het telkens spannend om te testen of ik nu echt zou doodgaan en of het dan effectief zonder veel pijn zou zijn... Maar niemand wist van deze 'spelletjes' en uiterlijk was ik een gelukkig kind.
Om mezelf te bewijzen dat ik wel degelijk kon gelijk hebben, kweekte ik de nood om de zaken die ik leerde aan anderen weer door te geven. Initieel was het schooljuffrouw spelen voor mijn poppen, later werd het een gewoonte om nieuwe kennis die ik ergens oppikte uitgebreid door te vertellen aan wie er maar wilde naar luisteren. Het werd mijn manier om te studeren, gewoon alles zo correct mogelijk door te vertellen en ik fietste door mijn schooljaren met mijn vingers in de neusgaten. Talen werden mijn grote liefde want met elke extra taal kon ik met een miljoen extra mensen communiceren (achteraf leerde ik dat de mensen mij in mijn eigen moedertaal nog niet eens begrepen wanneer ik over eigen ervaringen sprak). Elk onderwerp was goed om over te vertellen en ik probeerde de wereld te leren kennen door mijn uitleg aan anderen en daarna hun reactie op mijn verhaal. Thuis echter werd deze eigenschap niet zo goed begrepen en jaren later had mijn broer het nog steeds over mijn missionarishouding, omdat ik telkens opnieuw de anderen leek te willen bekeren met elk nieuw onderwerp. Ze hebben nooit ingezien dat dit mijn manier was om te trachten de wereld te toetsen aan de realiteit.
Uiteindelijk leerde ik hierdoor goed les te geven maar kon ik ook goed verkopen, waarbij zowel kennis als objecten vlot van de hand gingen. Ik was rad van tong en aangezien ik geleerd had altijd snel te moeten repliceren op reacties of aantijgingen, leek ik niet snel van mijn voetstuk te geraken. Ik kreeg een sterk maar zeker ook koppig karakter en bleef altijd bij de eersten van de klas, tenminste zolang ik het zelf wilde. Niemand bemerkte intussen dat dit alles enkel uiterlijke schijn was en dat er diep in mezelf een vreemd wezentje huisde dat zich nergens thuisvoelde en erg bang was om te tonen hoe ze gekwetst werd door het gelach of gehoon van anderen die mij niet begrepen. Ik was klein van bouw en compenseerde dit door mijn grote mond. Indien men mij niet zag staan, zou men mij tenminste wel horen! Ik was een haantje de voorste, zowel figuurlijk als letterlijk omdat de kleintjes altijd vooraan in de rij moesten staan.
Omdat ik aan den lijve geleerd had wat het betekent om kwetsend aangesproken te worden door iemand sterker dan jezelf, kreeg ik de neiging om mijn eigen scherpe tong vooral te richten naar diegenen van wie ik het kwaad te verduren kreeg. Ik werd daarom een wijsneus genoemd en een koppige tegenspreker omdat ik dikwijls het gevoel had dat mijn mening of ervaring wel degelijk juist was, zelfs al zagen anderen hun realiteit anders.
Door dit alles kreeg ik een heel grote zin voor rechtvaardigheid maar ook voor verantwoordelijkheid naar zwakkeren toe. Toch was mijn houding te assertief voor hen waardoor ik jaren later hoorde dat ze eigenlijk best bang waren voor mij.
Mijn vader was een streng maar rechtvaardig man en alhoewel ook hij mij zelden begreep, gaf hij me een aantal principes mee die ik nog tot op heden tracht te huldigen, ook al vraag ik me soms af of het wel de beste manier is om door het leven te gaan: eerlijkheid, hard werken, rechtvaardigheid. Ik heb inmiddels geleerd dat er niet veel mensen zijn die ditzelfde pad bewandelen, tenminste niet in de praktijk want als je al de kerkgangers moet geloven... Ooit werd ik door mijn baas op het matje geroepen omdat ik te eerlijk was en teveel energie had! Het was pas op het einde van een tirade van meer dan een half uur dat ik opeens besefte dat dit eigenlijk toch wel goeie eigenschappen zijn? Het is in die periode dat ik begon te experimenteren met energie en besefte dat ik in ons gezin (en ver daarbuiten) de enige was die blijkbaar een gave had meegekregen waardoor ik net zo anders was, voor alle partijen... maar tegen dan liep de vorige eeuw al stilaan naar zijn einde.
