over-leven als je lichaam een nieuwe periode aankondigt Een dagboek gebaseerd op feiten uit mijn leven, verweven met een aantal fictieve elementen.
Wat volledig echt is, zijn alle passages rond de burnout en mijn weg om deze te boven te komen.
10-07-2008
verjaardagsbrief
Liefste Gretchen,
Bij deze neem ik nog eens terug het woord Ik heb dan ook al weer een tijdje van jou niet gehoord Ik heb nog steeds mijn probleempjes hier, jij jouw zorgen daar Het was terecht voor ons beiden geen al te goed jaar
Maar Hierboven zullen ze het misschien toch ooit leren Dan zullen voor jou en mij de sterren wel eens keren
Dan komt er terug gezondheid en geluk, voor ons alletwee Voor jou eindelijk een afgewerkt huis met daarin peis en vree Dan kom je terug buiten naar je vrienden en hebt lol Dan zeg je op 10 juli: kom, doe de glazen nog eens vol!
Dan besef je: Allemachtig, Wat is het leven soms toch prachtig!
Want hoe je de zaken ook draait of keert Met elk jaartje meer dat je huid verweert Word je wel ouder, maar ook slimmer en zachter En zo kom je er ooit wel eens achter
Dat VRIENDSCHAP het geschenk is, dat ik je graag wil geven Maar dat kan alleen als jij ook écht wil Léven
Dus aub, kom uit je tent Vergeet je zorgen over het huis of die vent Zodat wij samen, met een traan en een lach Terug kunnen klinken op jouw verjaardag
Want wat ik heel graag zou willen doen Is jou feliciteren en met een zoen Jou terug eens te kunnen omarmen En zo mede je hartje te verwarmen
Wij wensen je alleszins een Hartelijk gefeliciteerd En hopen dat het tij nu heel snel keert
De laatste paar weken van 2007 waren op mijn manier druk. Niet dat ik zoveel deed, dat kon ik niet omdat mijn lichaam nog steeds niet meewilde, maar ik zette mezelf onder druk omwille van de deadline na nieuwjaar terug te kunnen werken.
Ik vroeg Johan om me te wekken voor hij naar de academie vertrok. Normaliter was ik tegen dan wel wakker van de geluiden in en rond het huis maar ik wilde leren om stilaan ook echt terug te kunnen 'opstaan'. Wanneer ik terug moest gaan werken, zou de wekker weer op 5.30u gezet worden en ik was nog lang niet klaar om zo vroeg al uit de veren te kunnen. Zelfs al sliep ik tot negen, dan had ik nog altijd minstens een half uur tot een uur nodig om stilaan écht wakker te worden. Ik sleepte me dan uit bed, hopende dat de gekregen nachtrust voldoende zou zijn om de dag door te geraken.
Ik maakte een kleine toast, doorgaans met gerookte zalm. Het was een van die verwennerietjes die ik mezelf toestond omdat ik gedurende mijn tien jaar als strikt vegetariër regelmatig wel zin had gehad in deze lekkernij, maar er toch altijd van afgebleven was. Achteraf bleek dat in alle mogelijke diëten specifiek op mij afgestemd, gerookte zalm steeds als zeer goed voor mij op het lijstje stond. Sindsdien ben ik wellicht de grootste consument van dit goedje in België. Na het ontbijt was ik alweer doodmoe en zette me in de zetel waar ik de rest van de voormiddag stilletjes zat te niksen, hopend dat mijn opgeblazen maag toch het toastje zou kunnen verwerken. Op zich zou deze rust positief zijn, ware het niet dat ik me intussen wel zorgen maakte over alles en nog wat. Mijn vermoeidheid die maar niet wou verdwijnen, de zware mist in mijn hoofd, de aanhoudende pijn in rug, schouders en nek, mijn gezwollen lichaam dat duidelijk overgewicht aangaf. Allemaal tekens dat het nog niet beter ging.
Hoe zou het met mijn werk gaan? Volgens vage berichten van een van de collegas was het grootste gedeelte van mijn werk gewoon blijven liggen. Een paar kantoren hadden me al eens gebeld om te informeren hoe het met me ging en lieten duidelijk verstaan dat ze mij misten omdat de service opeens tot een lager niveau was teruggevallen. Het brak mijn hart en ik vroeg me af waarom ik mezelf te pletter had gewerkt voor al die belangrijke deadlines en dringende zaken die nu opeens geen prioriteit meer waren omdat ik weggevallen was. Waarom had ik toen niet gezegd dat trop teveel is? De bank draaide nog steeds verder zonder mij en zelfs al draaiden sommige dingen nu vierkant, er waren niet al te veel hanen die ernaar kraaiden... Iedereen zei me dat ik me nu geen zorgen moest maken over het werk, maar hoe moest dat dan wanneer ik terug kwam en opnieuw moest beginnen? Zou ik nog de moed hebben om de draad weer op te pikken? Waaraan zou ik dan eerst moeten beginnen?
De financiën gingen niet goed. Ik had nog geen euro gekregen sinds ik thuis was. De bank betaalde het loon vooruit met als gevolg dat mijn laatste inkomen dateerde van begin oktober en het zou weldra Kerstmis worden! Ik besefte niet dat het probleem bij mij lag omdat ik een aantal documenten voor de ziekenkas nog niet had laten invullen door mijn werkgever. De gegevens daarin waren blijkbaar noodzakelijk om een vervangingsinkomen te krijgen maar er stond telkens een vakje bij met datum van arbeidshervatting en in mijn onwetendheid meende ik dus dat ik moest wachten om deze papieren te laten invullen. Als gevolg hiervan bleef ik wachten op de mutualiteitsuitkering die er niet zou komen omdat zij wachtten op de documenten. Ook de groepsverzekering had nog steeds niets uitgekeerd maar ik leefde in de veronderstelling dat dergelijke dossiers wel een langere verwerkingstijd nodig hadden en realiseerde me niet dat ik niet in orde was met mijn ziektebriefjes aan de werkgever.
Aangezien Johan als vrijwillige werkloze (lees: zelfstandige voor wie het niet goed gegaan is en heeft moeten vereffenen) geen enkele vorm van vervangingsinkomen kreeg, bestond de voeding naar onze rekening enkel uit overschrijvingen vanuit de spaarrekening. Gelukkig had ik enkele maanden tevoren een deel financiële aandelen verkocht toen de koers vrij hoog stond omdat ik hiermee de eventuele aankoop van een weide wou mogelijk maken. Dit geld kwam nu goed van pas om te kunnen overleven.
Dan was er het project weide. Zou dit nu eindelijk goedkomen? Op de boerderij zei men dat Bos & Natuur doorgaans niet zoveel bood op weidegrond. Een studente op de academie had Johan echter verteld dat ze tegenwoordig alles opkochten aan eender welke prijs, het geld kwamen ze wel halen bij de belastingbetaler... De notaris durfde er niets méér over te zeggen dan dat zij doorgaans pas op het laatste moment antwoordden. Wat moest ik er van denken? Het bleef bang afwachten tot hun antwoordperiode zou voorbijzijn, maar die liep nog tot begin februari! Dat betekende dat zij voor deze aankoop een eventueel overschot van het budget 2007 konden reserveren of anders de kans hadden om te wachten tot het nieuwe boekjaar. Ik vreesde dat ik weer eens de koop zou mislopen, dan stond er mij nogmaals een kater te wachten...
Door al dat gepieker kwam ik natuurlijk geen stap vooruit en bleef mijn energiepeil steeds op het nulpunt hangen. Johan begreep het allemaal niet meer. Hij zag me al zolang rusten zonder enige vorm van verbetering en voelde zich machteloos in het ganse proces. Met de beste bedoelingen probeerde hij wat leven in me te krijgen met als enige resultaat dat er zich een spanning tussen ons begon op te bouwen. Waarom geniet je nu niet van die laatste weken, straks moet je weer gaan werken en je ziet er nog steeds niet uit! Stop met je zorgen te maken over het werk en neem nu eens vakantie! Waarom kom je niet eens buiten, ga eens wandelen met de hond. Ga naar je paarden, je weet dat je daar altijd een beter gevoel krijgt, door hier in de zetel te blijven hangen kan je hoofdpijn niet verdwijnen... Laat me gerust! Ik ben moe! Het waren allemaal goedbedoelde raadgevingen die aan mij voorbijgingen. Ik zat in mijn mist te piekeren en besefte niet dat boven de wolken de zon toch scheen.
Ik probeerde elke middag eten te maken maar ook dat ging me niet goed af. Hoewel lekker koken een van mijn hobbys is, bestond onze maaltijd doorgaans uit veredelde diepvrieskost. Tegen mijn eigen principes in, begon ik meer en meer de microgolf te gebruiken. Het gevolg hiervan was enkel dat ik mezelf een schuldgevoel opzadelde omdat ik het eigenlijk niet gepermitteerd vond om enkel eten op te warmen terwijl ik de ganse dag had om gezond te koken. Het eten smaakte me niet en mijn maag maakte me weer eens duidelijk dat dit niet was wat ze nodig had...
Na de middagrust verplichtte ik mezelf nog steeds om mijn computer aan te zetten. Mails, de site van de fokker en Solitaire waren echter het enige dat me kon bewegen. Ik verplichtte me om stilaan langer achter het scherm te blijven (weldra zou ik terug een ganse werkdag moeten aankunnen) en wilde na een tijdje komen tot drie uitgespeelde scores. Dwangmatig bleef ik spelletjes spelen om deze doelstelling te kunnen halen. Hierbij slaagde ik erin om mezelf zo onder druk te zetten dat ik het verschil niet meer zag tussen rood en zwart! Neen, je bent niet gek aan het worden, raasde het dan door mijn hoofd, kijk goed naar het prentje. Dit is klaveren dame, dus dat moet zwart zijn. Zoek nu naar een heer in harten of koeken, die zijn rood.
Nooit in mijn leven was kaartspelen zo stresserend geweest.
