over-leven als je lichaam een nieuwe periode aankondigt Een dagboek gebaseerd op feiten uit mijn leven, verweven met een aantal fictieve elementen.
Wat volledig echt is, zijn alle passages rond de burnout en mijn weg om deze te boven te komen.
02-04-2008
het ontwaken
Het gedempte geluid van een vrouwelijke stap kwam met lichte tred naar me toe. Reflexmatig openden mijn ogen maar mijn vermoeide brein weigerde de prikkels op mijn netvlies om te zetten tot een concreet beeld. De doffe klik van de openende deur en de schelle witte lichtstreep die meteen binnendrong werden net zo min door mijn bewustzijn opgenomen als het zoemende geronk van de airco die me anders altijd opdringerig stoorde. Ik was murw. Nu het mij toegestaan was, wilde ik enkel wat kunnen slapen. Zachtjes ging de deur weer dicht en meteen verdween het licht om weer plaats te maken voor de louterende duisternis.
Heel stilaan kregen de achtergrondgeluiden op de medische dienst terug greep op mijn vermoeide hersens en brachten mij terug naar het hier-en-nu. Oh ja, nu herinnerde ik me terug waarom ik hier in dit bed lag: de emotionele uitbarsting en mijn snikkend verhaal kwamen terug in mijn verwarde geest. Ik was duidelijk erg moe geweest, maar hoe lang had ik hier liggen slapen? Waarom was niemand mij komen wakker maken, ik had nog zoveel werk te doen! Ik moest dringend terug aan het werk in plaats van hier te liggen luieren omdat ik de laatste tijd wat te veel te doen had! Hoe laat was het inmiddels wel? Ik zocht naar mijn gsm maar realiseerde me dat ik hem op mijn bureau had laten liggen. Verdorie, wie weet hoeveel klanten en kantoren me hadden trachten te bereiken! Met de moed der wanhoop sleurde ik mezelf uit bed en ging op zoek naar de verpleegster om haar te laten weten dat ik terug naar mijn kantoor ging. Aarzelend klopte ik aan en vrijwel onmiddellijk ging de deur open. Joanna, ben je terug wakker? Ik was al eens komen kijken maar je sliep als een blok en ik vond het gewoon zonde om je daaruit te halen. Je zal nu wel honger hebben, je hebt vanochtend nog niks gegeten. Ga maar naar het restaurant en zeg hen dat je van de medische dienst komt na de bloedafname, dan krijg je een paar lekkere boterhammetjes en een tasje koffie of thee. Om 14u verwacht de dokter jou voor de onderzoeken. Ga nu maar meisje en laat het je smaken! Ja, tot daar dan het goede idee om meteen terug aan het werk te gaan... Eigenlijk was ik wel stiekem blij want, hoe zeer het werk mij ook riep, mijn pijnlijke lijf en leden hadden weinig kracht om op die roep in te gaan. Dat boterhammetje en die tas thee lonkten me des te meer. Door dat slapen was het kwaad toch al geschied, het werk kon nu ook nog wel een beetje langer wachten.
Een klein halfuurtje later waren de collegas van de afdeling aangenaam verrast me eindelijk terug te zien. Zoals doorgaans was ik ook die ochtend als eerste aangekomen om 7.15u omdat ik zo de zwaarste files richting hoofdstad probeerde te vermijden. De meesten van hen woonden zelf in het Brusselse en hadden dus de mogelijkheid te ontwaken op het ogenblik dat ik al mijn eerste mails gelezen had zodat zij zo rond de klok van negen één voor één kwamen binnenvallen. Louis was die dag op de baan voor zijn andere functie en zij herinnerden zich niet meteen dat ik mijn medische controle had waardoor ze vreesden dat er iets gebeurd was. Het was hun uiteraard niet ontgaan dat ik al een tijdje als in een dikke mist rondliep en recent nog was ik op bureau kotsmisselijk geworden. Niettegenstaande mijn aankomende vijftig, hoopten zij eigenlijk stiekem op een late zwangerschap, wetende dat Johan en ik nog maar een jaartje geleden wettelijk gingen samenwonen en dat ik vroeger altijd graag kindjes had gehad. Toch was mijn slecht nieuws hun nu niet zo vreemd omdat zij wel gemerkt hadden hoe de ganse dienst eigenlijk zo goed als alleen op mijn schouders draaide. Nu ja, misschien was het allemaal toch niet zo erg als de verpleegster vreesde. Ik was toch altijd al oersterk geweest en had altijd heel snel gerecupereerd. We zouden die namiddag wellicht al wat meer weten na mijn doktersbezoek. Ik zette me terug aan mijn bureau en voor een keer was ik blij dat onze dienst de verste uithoek van de afdeling had gekregen zodat ik me achter de planten in mijn hoekje kon verschuilen. Ik besefte dat de beurs gevaarlijk dichtbij kwam en dat ik vannamiddag nog behoorlijk wat tijd zou verliezen op de medische dienst. Verdomme toch, waarom hadden ze die medische controle toch niet op volgende week gezet, nu zou ik bijna een dag tijd verspelen en er was nog zoveel te doen!
Ik trachtte mijn hersens terug wat te ordenen en een prioriteitenlijstje op te stellen: wat moest vandaag nog en wat kon ik verschuiven naar morgen. Wellicht zou ik volgende week niet komen werken, dus ik moest niet alleen alle maatregelen nemen opdat de beurs een succes zou worden, ik moest ook zorgen dat er een deel werk kon verplaatst worden naar later. Een aantal afspraken moesten voorlopig afgezegd worden en ik moest de kantoren op een of andere manier verwittigen dat ze voorlopig Louis moesten aanspreken omdat ik een tijdje zou afwezig zijn. Ok, dat laatste kon nog wachten tot morgen, nu eerst de laatste hand leggen aan de voorbereidingen van de beurs. Voor ik het besefte was het middag en kwamen de collegas me halen om mee een hapje te gaan eten. Mijn hoofd stond op barsten en daarom besliste ik om met hen eventjes een kom soep te drinken in de kantine. Als ik daar niet te lang bleef hangen, kon ik daarna nog een paar zaken in orde brengen en toch nog op tijd bij de bedrijfsarts zijn. Louis zou ik pas later op de namiddag zien om hem het nieuws te melden. Hij zou er niet gelukkig mee zijn...
