over-leven als je lichaam een nieuwe periode aankondigt Een dagboek gebaseerd op feiten uit mijn leven, verweven met een aantal fictieve elementen.
Wat volledig echt is, zijn alle passages rond de burnout en mijn weg om deze te boven te komen.
26-04-2008
De beurs
Die nacht sliep ik bijna niet. Mijn hoofd tolde om alles wat er de vorige dagen was gebeurd en ik piekerde hoe alles nu verder moest met mezelf, mijn werk, de beurs... Zou Louis de zaken nu wel op de juiste manier afwerken, hij had niks aan de voorbereiding gedaan! En hoe moest het daarna met de opvolging van de ganse promotie die ik op touw gezet had? Een massa werk zou moeten wachten tot ik terug goed op de been zou zijn! Alle emoties kwamen door mekaar op me af: schuldgevoel omdat ik het niet had volgehouden, triestheid dat ik de beurs nu niet kon meemaken, onzekerheid over het verloop van al wat ik voorbereid had, angst om wat moest komen... voor het werk, voor mezelf. Van pure miserie stond ik al redelijk vroeg op en begon meteen het materiaal in de auto te laden. Ik trachtte mezelf een beetje op te peppen en met de nodige make-up zag ik er zelfs een beetje behoorlijk uit. Ik zou misschien niet veel klanten zien maar een aantal professionele contacten zou ik zeker tegen het lijf lopen, zelfs al was ik maar een paar uur op de beurs... Ik liep wat verloren rond in huis, denkend wat ik kon vergeten zijn. Voor ik vertrok drukte Johan me nog goed op het hart om vooral niet te lang te blijven hangen. Hij wist hoe moe ik was maar tegelijkertijd hoe nauw mijn werk mij aan het hart lag. Ik zou moeite hebben om de beurs te verlaten...
Omdat ik nog redelijk vroeg aankwam vond ik onmiddellijk een gemakkelijke parking dichtbij de ingang. Gelukkig kon ik al het materiaal voorttrekken op wieltjes maar ik moest wel twee maal terugkeren voor ik alles meehad. Ik vond de stand vrij snel terug aangezien hij op dezelfde plaats stond als het vorige jaar. Louis was er al en hij had zowaar zijn vrouw meegebracht om hem het ganse weekeinde te helpen! Wellicht kon geen enkele collega zich nog last minute vrijmaken... Ik was beschaamd omdat ik hem altijd voor de zwarte piet nam en nu moest hij zorgen dat alles maar in orde kwam! Ik checkte de stand die niet helemaal naar mijn zin was, vooral omdat het afgesproken plan niet correct gevolgd was waardoor er zich al onmiddellijk een aantal praktische problemen voordeden. Ik was boos omdat de weinige zaken die ik niet meer persoonlijk had kunnen nakijken, niet degelijk uitgevoerd waren. Ik voelde bezorgdheid over het goede verdere verloop van alles en moest mezelf temperen door de gedachte dat ik er straks thuis weinig van zou merken. Maar Louis wuifde al mijn bezwaren weg en zei dat het allemaal wel zou lukken... Speelde hij nu komedie gewoon om mij niet nog meer te verontrusten of kon hij alles echt zo gemakkelijk opnemen? Hoe deed hij het om er zich precies niets van aan te trekken?
Nadat ik de volledige procedure van de actie had uitgelegd en voor de zoveelste maal getoond had wat waar lag en welk geschenkje voor welke klant bestemd was, riep hij me even achter de schermen. Hij duwde me een pakje in de handen: steek dit nu weg en doe ze vanavond open om samen met Johan te toasten op jouw gezondheid. En maak nu dat je wegkomt, je bent hier al veel te lang gebleven. Ik zal je niet bellen maar als je wilt, mag je me zelf wel altijd een belletje geven. Joanna ga nu, het lukt ons wel!
Schoorvoetend vertrok ik maar op het einde van de gang moest ik toch nog eens omkijken om te zien wat er ginder nog verder gebeurde. Een zwaar gedreun kwam uit de luidsprekers aan het podiumgedeelte waardoor mijn pas automatisch versnelde. Het lawaai versterkte de hoofdpijn en het geheel van de omstandigheden verdoofden me opeens. Ik leek wel in trance en de indrukken kwamen op me af alsof de tijd in een vertragend tempo wegtikte. Als in een droom zweefde ik door de gangen waar enkel een sporadisch vroege bezoeker wandelde en waar de standhouders alles nog in versneld tempo verder in orde brachten. Alle anderen leken snel te handelen terwijl ikzelf leek achter te lopen in de tijd... ik leek te lopen zonder vooruit te geraken.
Uiteindelijk strompelde ik door de uitgang en kwam opeens in de frisse lucht terecht. Het grote contrast van de relatieve rust na het kabaal op de beurs deed me stilstaan als ware het om mezelf te bewijzen dat ik wel degelijk in de realiteit stond...
We speelden de laatste scène, met de avond als souffleur Het decor bestond alleen maar uit een vormeloze deur De tekst leek versleten en bijna banaal Je kwam naar me toe, geen applaus uit de zaal Ik heb nog wat staan wuiven als een slechte figurant En volgde met verbazing de beweging van mijn hand Het was als een afscheid, als een vriendelijke groet Zo sloot ons theater zijn poorten voorgoed
Het afscheid deed niet zo zeer als ik had gedacht Het afscheid deed minder pijn dan ik had verwacht Het was eigenlijk heel eenvoudig, het ging zomaar zonder meer Maar de napijn moet nog komen, vanavond of vannacht. Maar de napijn moet nog komen, vanavond of vannacht.
