over-leven als je lichaam een nieuwe periode aankondigt Een dagboek gebaseerd op feiten uit mijn leven, verweven met een aantal fictieve elementen.
Wat volledig echt is, zijn alle passages rond de burnout en mijn weg om deze te boven te komen.
05-07-2008
Solitaire
Eenmaal terug thuis nam ik mijn situatie even onder de loep. Het was begin december, ik was al zes weken thuis. Ik kon nog maar net s nachts doorslapen en kreeg nu van de mutualiteit een dikke drie weken om verder te genezen zodat ik na nieuwjaar terug aan het werk moest. Ik redeneerde dat, als mijn slaap nu verder de goeie richting uitging, ik dat toch zou moeten halen! Ik was nu al zo lang aan het rusten...
Om mij stilaan voor te bereiden op het werk, nam ik mijn notebook en zette me hiermee in de zetel. Ik zou elke dag een beetje langer op de computer proberen te werken. Eerst zou ik proberen om mijn privemails regelmatig door te nemen en te beantwoorden. Dit was op zich geen zware klus want ik kreeg bijna geen privemails... Ik zou trachten wat te surfen en een aantal interessante hobbysites door te nemen om te zien hoeveel mijn hersens al aankonden. Ik besefte wel dat ik minder dan een week geleden me nog niet kon concentreren op een artikel in een aftandse Libelle die in de wachtzaal van de huisarts had gelegen, maar ik maakte mezelf wijs dat de vermoeidheid van de autorit daar voor veel tussen zat. Vol goeie moed zette ik mijn laptop aan en bekeek mijn mailbox. Goed nieuws van een Sheltiefokker die ik een tijdje geleden had gecontacteerd: er was een nieuw nestje geboren, twee reutjes en drie teefjes! De fokker had een wachtlijst voor ons van drie reuen en twee teefjes en al die mensen bleven bij hun keuze. Dit betekende dat er één teefje voor ons was! Mijn hart klopte opeens een slag sneller. Wat leuk, tegen einde januari zouden wij terug een pupje in huis krijgen. Wat spijtig dat we nu nog zo lang moesten wachten, net nu ik nog thuis was... maar toch heel opwindend dat dit nieuwe leventje binnenkort deel zou uitmaken van het onze! Het was nog eventjes wachten op de eerste fotos maar die zouden binnenkort op de site verschijnen. Meteen had ik een reden om mijn goeie voornemens waar te maken en elke dag toch even online te gaan.
In mijn hoofd begonnen de gedachten snel rond te tollen. Zou het leven dan toch gaan beteren? Een paar dagen geleden had ik een verkoopovereenkomst kunnen tekenen voor de aankoop van een weide van een halve hectare, die grensde aan de weide waar de paarden nu stonden. Het was inmiddels mijn zesde poging om eindelijk een thuishaven voor mijn beestjes te vinden en ik hoopte dat het ditmaal wel in orde zou komen. Er was slechts één risico: er zat voorkooprecht op van de landmaatschappij en Bos & Groen kon nog steeds letterlijk het land van onder mijn voeten wegmaaien. Ik had daarom een hoge prijs vooropgesteld en al een voorschot gegeven, hopende dat de kosmos hiermee begreep dat het menens was van mijn kant. Zouden de Goden mij eindelijk goedgezind worden? Zouden mijn sterren eindelijk beginnen goed te draaien? Ik zag een nieuwe toekomst voor mij: goed uitgerust terug aan het werk, de paardjes op onze eigen weide en een jonge pup naast onze opa-reu en oma-poes. Dat zou pas een mooie nieuwe start zijn! Aan mijn mijmerende droom kwam al snel abrupt een einde wanneer een nieuwe vlaag van vermoeidheid mij duidelijk maakte dat ik eerst toch maar beter zou genezen. Ik sloot mijn computer af en permitteerde me de rest van de dag pure rust. Morgen zou ik wel eens naar wat serieuzere sites surfen.
Ook de volgende dagen echter bleek dat mijn hersens nog niet aan eenzelfde tempo van herstel dachten dan wat ikzelf voorzien had. Ik kon me op niks serieus concentreren of kreeg binnen de kortste keren weer een aanval van hoofdpijn, stijfheid over mijn rug en nek en een maag die niets kon verteren. Stilaan begon ik echt bang te worden: stel dat ik toch niet zo snel zou herstellen, stel zelfs dat het zou uitdraaien op chronische vermoeidheid... Waar ik eerder die week mezelf al terug als een actieve dynamische persoon had gedroomd, voelde ik me nu eerder wegkwijnen naar een frêle dametje dat niet veel meer zou aankunnen zonder telkens de nodige platte rust erbij te nemen. Ik besefte dat ik bijna alles vergat, mijn aandacht niet kon vasthouden, altijd meteen moe was, bijna niets meer kon eten en toch altijd met een gezwollen maag rondliep... Ik geraakte in paniek en voelde dat ik IETS moest doen om mezelf te bewijzen dat ik niet stilaan naar Alzheimer toeging. Iets simpel op de computer waarbij ik mijn hersens een beetje moest gebruiken, mezelf een resultaat voor ogen kon nemen zonder dat het toch te vermoeiend zou zijn... Solitaire! Dit kaartspel had ik vroeger zo dikwijls gespeeld en het beantwoordde aan al mijn criteria. Ik opende het spel op de computer en begon de kaarten te leggen. Ik zou doorspelen tot ik minstens één keer uit was!
Ik bekeek de kaarten kritisch vooraleer ik de eerste aflegde: het zag er me niet zon goed spel uit, maar ok. Na goed drie minuten was het spel gespeeld: score 6/52, niet zo goed dus... Dan maar een nieuw spel geprobeerd. Dit keer duurde het bijna vier minuten maar de score was nog steeds maar 8/52. Ik moest wellicht beter opletten, dan zou het me toch moeten lukken. Na een viertal minuten besefte ik dat ik telkens opnieuw dezelfde kaarten omdraaide zonder dat er nog maar eentje kon afgelegd worden. Verdorie! Weer maar 7/52... Maar ik had een doelstelling: één spel uitspelen en dan mocht ik terug rusten. Het volgende spel duurde nog geen driekwart minuut en haalde slechts een score van twee afgelegde kaarten. Nog eentje: drie minuten en 9 kaarten afgelegd. Ik begon moe te worden maar weet het aan het feit dat ik nog niet had kunnen winnen. Bij het volgende spel, met weer eens een belachelijke score, duurde het weer een tijdje voor ik besefte dat ik tevergeefs een volgende kaart vroeg. Mijn hoofd voelde zwaar en verdoofd en een gevoel van triestheid overviel me: kon ik dan zelfs niet eens een spel kaarten uitspelen? Ik vocht tegen de vermoeidheid en opende een volgende spel. Deze kaarten leken iets beter te zijn en na een dikke vier minuten kon ik eindelijk de ganse reeks afleggen. Eindelijk! Dus ik kon toch nog iets! Ik was de tel kwijt hoeveel spelletjes ik inmiddels had geprobeerd maar was blij mijn naam op de blanco lijst van hoge scores in te vullen. Ik sloot de computer af en legde me doodmoe neer in de zetel.
