over-leven als je lichaam een nieuwe periode aankondigt Een dagboek gebaseerd op feiten uit mijn leven, verweven met een aantal fictieve elementen.
Wat volledig echt is, zijn alle passages rond de burnout en mijn weg om deze te boven te komen.
24-05-2008
Wotabi
Op mijn 14e werkte mijn broer tijdens de zomervakantie op een kleine manege. Op een dag mocht ik er een ritje maken op een van de paarden. Het duurde niet meer dan een tiental minuten maar toch wist ik meteen: op een dag zal ik mijn eigen paard hebben! Thuis konden we ons geen paardrijlessen permitteren, dat was iets voor boeren of rijke mensen. Ook later wanneer ik ging werken probeerde ik een aantal keer om met paarden te beginnen maar er was altijd wel iets dat me ervan weerhield. Meestal was het de prijs maar doorgaans was het een vaag gevoel van op deze manier wil ik het niet, terwijl ik niet wist hoe ik het dan wél wilde. Toen ik 30 was kocht ik mijn eigen huisje op de buiten en hoopte vooralsnog te leren paardrijden. Maar weeral moest je daar een eigen paard hebben en dat kon mijne bruine niet trekken en de witte stond op stal! Mijn paard bleef nog steeds een droom... Mijn broer was inmiddels verhuisd naar Ierland en had daar een merrie gekocht. Hij reed cross country en ik benijdde hem erom. We besloten ooit samen in Ierland te gaan paardrijden en daarom maakte ik eindelijk, op mijn 43e, toch de eerste stap en ging ik naar een manege om paardrijlessen te volgen. Men gaf er klassieke rijles en ik vond het allemaal niet veel voorstellen. De lesgeefster stond in het midden van de piste orders te roepen terwijl ik niet eens begreep wat ze bedoelde en, net zoals de anderen, maar wat aanmodderde op een afgetobt paard. Gevoel kwam niet aan bod, niet voor de mensen en nog minder voor de paarden die 6 tot 8 uren lesjes draaiden per dag zonder nog verder iets te willen voelen. Dit was niet wat ik bedoelde met paardrijden!
Al vrij snel ontdekte ik Wodan, een veulen van 2 jaar oud dat daar in een kleine vuile stal stond te verkommeren zonder ook maar enige aandacht te krijgen. Hij kreeg nooit weidegang en stond altijd maar in de stal te wachten op iets wat wellicht nooit komen zou. Ik voelde telkens een vonkje overspringen wanneer ik hem aankeek en vroeg al snel of ik hem mocht buiten halen om te borstelen. Op eigen risico, zei de manegehouder want het is een hengst die stampt, steekt en bijt. Volgens mij was dat gewoon omdat hij (terecht) geen mensen vertrouwde, ik zou hem leren dat sommige mensen toch anders zijn... De eerste keer duurde het een half uur om hem uit de stalgang te krijgen omdat hij bij de buitendeur verblind werd door het zonlicht! Hij stond al een jaar lang in kunstlicht en zijn ogen konden dit echt niet aan! Ik maakte hem vast aan een paal en probeerde hem te borstelen, waarbij ik regelmatig zelf achter de paal moest springen om een stamp of een beet te vermijden... Na elke borstelbeurt liep ik wel telkens met hem naar een stukje gras dat wat verder lag zodat hij daar toch een beetje kon van eten. De manegehouder had inmiddels begrepen hoe ik meer en meer van dit veulen begon te houden en al na een paar weken gaf hij koelweg de mededeling dat Wodan op Pinkstermaandag naar de paardenmarkt zou gaan om verkocht te worden. Dat werd wellicht enkele reis naar het slachthuis! De man had geld nodig om nieuwe merries aan te kopen, met een hengstenveulen kon hij niks aan, dat kostte alleen maar. Ik had nog 5 dagen om te beslissen of ik hem zou kopen! Voor mij was het een kwestie van alles of niets. Indien ik Wodan liet gaan zou ik nooit meer iets met paarden willen ondernemen! Maar in welk avontuur zou ik me storten: een jonge hengst en ik kende nog niks van paarden! Een vriendin gaf me het passend excuus: als het niet lukt kan je hem nog altijd terug verkopen... goed wetende dat, wat ik eenmaal in mijn hart geborgen heb, daar voor altijd zal blijven. Dus kocht ik Wodan en sprak af met de manegehouder dat hij minimaal 2 keer per week op de weide zou mogen staan.
Wodan mocht inderdaad een paar keer op de weide en was gelukkig tot de nieuwe merries aankwamen waarvan er eentje ook nog hengstig bleek! Mijn jonge hengst moest nog alles over rangorde leren en wist bovendien nog niet goed hoe hij op avances van volwassen merries mocht reageren. Hij deed duidelijk niet wat van hem verwacht werd en werd al snel door de merrie hardvoetig uit de weide gestampt! Mijn arme Wodan rende terug naar het enige veilige plaatsje dat hij kende: zijn kleine donkere stalletje. Vanaf dan kreeg hij verbod om nog op de weide te komen en met die beslissing was voor mij de maat wel vol. Iets verder dan mijn huis ligt een bos en achter dat bos was een grote weide waar ik regelmatig een kudde van meer dan 10 paarden zag lopen: daar zou ik Wodan onderbrengen! Het was behoorlijk wat zoekwerk om de juiste boerderij te vinden en het kostte me een paar uur om de boer te overtuigen om Wodan bij hem te laten stallen maar uiteindelijk was hij akkoord. Een paar dagen later ging ik s ochtends naar de stal, nam het touw, klikte het aan het halster en zei: kom mijn godje, we gaan naar huis. Alsof we nooit iets anders gedaan hadden volgde hij me rustig mee naar buiten en ging zonder aarzelen mee op de paardencamion die hem zou vervoeren. Een ganse reeks mensen die klaarstonden om me te zien sukkelen konden hun ogen niet geloven, dit hadden ze nog nooit meegemaakt! Niettegenstaande de waarschuwingen voor het gevaar, bleef ik de ganse rit bij mijn bange hengst in de bak van de vrachtwagen. Ik hield hem de ganse tijd vast, zachtjes fluisterend dat hij niet bang moest zijn. Het is een rit die geen van ons beiden ooit zal vergeten en die een stevige vertrouwensbasis legde voor onze verdere relatie. Wodan heeft me sindsdien trouwens nooit meer gebeten of gestampt.
Na een paar weken leerde ik een collega kennen die bezig was met natuurlijk omgaan met paarden. Dit klonk me als muziek in de oren en samen met haar volgde ik een ganse reeks cursussen die me eindelijk een aanpak leerden zoals ik het me had voorgesteld: met geduld een echte vertrouwensrelatie opbouwen met je paard, eerst op de grond en later op de rug. Op heel korte tijd verbeterde mijn aanpak en Wodan en ik maakten heel goede vorderingen, althans op de grond. Indien ik zou willen rijden moest ik verderzoeken naar een volwassen, volleerd paard.
Zo kwam ik terecht bij Tachat, een springpaard dat tot de top in België had moeten behoren en als 4-jarige de moeilijkste proef in Gesves zonder enige fout over 1m40 had gesprongen. Hij werd daarop doorverkocht aan een befaamde springstal waar hij door topruiters zo opgefokt werd tot hij stukgereden was. Zijn volledige verhaal heb ik nooit kunnen achterhalen maar in elk geval kreeg ik hem als 5-jarige aangeboden aan slachtprijs: een ruin met zeer zware hanetred brengt niets meer op in de competitie en dan is hij voor een springstal toch niks meer waard. Maar hij zou nog goed kunnen dienen als wandelpaard, zegden ze. Waarom kreeg ik in Godsnaam nu dit gekwetste paard aangeboden? Ik had constant het gevoel dat Tachat niet mijn paard was, maar dat ik hem wel moest helpen om te genezen. Met deze verwarde gedachten in het hoofd maakte ik een kort ritje. In stap voelde het eerder alsof ik op een kameel zat omdat hij zijn ene been dan altijd veel te hoog optrok. Maar in draf leek het wel alsof ik op een bom zat: zoveel kracht had ik bij geen enkel manegepaard ooit gevoeld! Zowel in draf als in galop merkte je niks van zijn probleem! Toen ik hem terugbracht naar zijn veel te lage stalletje (hij heeft meer dan 1m78 schofthoogte en moest constant met zijn hoofd naar beneden staan) begon ik zacht tegen hem te praten: jij bent zon grote jongen en ik zon klein mevrouwtje, wil jij nu echt mijn paard worden zodat ik je kan helpen? Ik bleef stokstijf staan toen hij met zijn grote hoofd knikte! O jee, nu kon ik niet terug! Je kan een paard toch niet zeggen dat je het maar zei voor de grap! Voor mijn gevoel was de deal beslist en ik kwam terug naar huis met een grote mankepoot met de zachtste ogen die ik ooit gezien had. Uiteraard zou ik hem niet direct beginnen te rijden maar hem eerst de nodige rust en therapie geven...
Een maand later werd in de stal naast Wodan een hengstje geboren: Billy. Vanaf dag 1 voelde ik mij aangetrokken tot dit veulentje, dit was net mijn baby. Het was al juni en het weer was zalig zodat moeder en zoon al heel snel op een kleine weide buiten konden. Ik ging meteen mee en mocht van de merrie rustig met haar kleintje bezig zijn. Ik streelde hem overal en deed een aantal drukoefeningetjes om hem zo al meteen in te prenten dat hij beter kon wijken voor druk in plaats van er tegenin te gaan. De volgende dagen maakte ik een touwhalstertje op maat, een job die toch wel eventjes duurt en waarvoor ik verschillende malen de maat moest nemen rond zijn hals, hoofd en neusje. Eens het halster eindelijk klaar was, was het voor ons beiden reeds de normaalste zaak van de wereld om het aan te doen! Elke dag hield ik me ook met Billy bezig, hij was als het ware mijn veulen. Toch twijfelde ik toen ik hoorde dat de merrie en Billy te koop kwamen omdat de eigenares zou gaan studeren en geen tijd had voor zoveel paarden. Ik twijfelde tot wanneer ik merkte dat er slechts 1 andere persoon in hem geïnteresseerd was: een paardenbeenhouwer, op zoek naar veulenvlees...
Voor de derde keer op rij zou ik een paard redden van de slacht waardoor ik op minder dan zes maanden tijd eigenaar werd van een raar trio: een pasgespeend veulen, een tweejarige hengst en een vijfjarig gekwetst springpaard. Ik zou mijn natuurlijke paardentechnieken goed kunnen oefenen, maar rijden zat er nog niet onmiddellijk in...
