over-leven als je lichaam een nieuwe periode aankondigt Een dagboek gebaseerd op feiten uit mijn leven, verweven met een aantal fictieve elementen.
Wat volledig echt is, zijn alle passages rond de burnout en mijn weg om deze te boven te komen.
24-03-2008
waarom mijn blog over burnout
Ik ben altijd een bezige bij geweest, een haantje-de-voorste, een trekkersfiguur.
Al heb ik het een aantal keer heel moeilijk gehad in mijn leven (hierover later meer), toch had ik mijn leven en daarom ook mijn gezondheid vroeger goed in de hand. Ik had een (meestal) leuke job bij een bank, dichtbij mijn eigen huisje (en dat van diezelfde bank), een aantal vrienden (dacht ik), mijn beestjes (honden, poes, later ook paarden), een leuk bijberoep (cranio-sacraal therapeute en lesgever anti-stress technieken!), veel contacten met mensen. Mijn evenwicht behield ik door een aantal meditaties en een alternatieve levenswijze...
Door een samenloop van omstandigheden ben ik zo'n 5 jaar geleden terug 'normaal' gaan leven en gestopt met mediteren om langere dagen te kunnen werken in een niet-zo-leuke job meer. Alhoewel ik in die periode mijn lieve man leerde kennen, kregen we samen behoorlijk wat financiele en sociale tegenslagen te verwerken waardoor meer en meer vrienden (nou ja) ons allemaal in de steek lieten. Dankzij de nachtvluchten van Bertje de bleiter was mijn slaap intussen ook al een aantal jaar danig gestoord.
Twee jaar geleden kreeg ik terug een prachtjob, een uitdaging die ik aan 120% aannam en die mijn 'anti-stress therapie' werd... tot ik oktober 2007 instortte. Diagnose: Burnout-depressie, al voelde ik me niet depressief maar enkel gewoon 'op'. Ik had niks energie meer, ik die zoveel jaar energietechnieken had aangeleerd! Ik die meer anti-stress technieken kende dan 90% van de bevolking, had mij laten pakken... en hoe!
Nu, na bijna 6 maanden rust en 'reguliere' behandeling, ben ik nog steeds niet in staat om te werken. Toch geloof ik dat ik terug 'goed' zal worden, alhoewel mijn lichaam daar nu nog steeds anders over denkt. Ik heb intussen wel al een aantal dingen geleerd, zaken waarover ik niets op het www terugvond.
Daarom deze blog: misschien kan mijn ervaring, mijn verhaal, anderen helpen om een burnout te vermijden, te aanvaarden of ook te overwinnen.
Let it be...
PS: ik probeer om de blog gemakkelijker leesbaar te maken door hem in romanstijl te schrijven. Daarom ook plaats ik het laatste bericht onderaan zodat nieuwe bezoekers vanaf het begin kunnen starten.
Ik wist al een hele tijd dat ik verkeerd bezig was. De ommezwaai was heel zachtjes begonnen maar, eenmaal goed ingezet hadden een aantal opeenvolgende traumas mij op zeer korte tijd overweldigd. Mijn mooi opgebouwde evenwicht brokkelde af in een razend tempo waarin ik uiteindelijk meewerkte uit een gevoel van onvermogen om de rally te stoppen. Het was al zoveel jaar aan de gang en toch kon ik exact zeggen wanneer het juist begon.
Nochtans was ik 15 jaar geleden een depressie teboven gekomen, veroorzaakt door een aantal traumas uit mijn jeugd en de daaropvolgende onvruchtbaarheid, die mijn leven tot een hel hadden gemaakt. De meditaties die ik in die tijd begon hadden alle nare herinneringen naar boven gestuwd alsof een slapende vulkaan, verstoord in haar diepe rust, al het vuil en vuur met een geweld naar boven stuwde in een allesvernietigende kracht waar niks meer tegen te beginnen was. Ik huilde een ganse week aan een stuk door om het grote verdriet dat diep uit mijn binnenste naar boven bleef borrelen en niet meer leek te stoppen. Slechts nadat mijn schoonbroer Ivo mij in een lang en intiem gesprek zegde dat hij het allang had zien aankomen, besloot ik zijn raad op te volgen en toch maar professionele hulp te vragen. Ik had Ivo altijd omschreven als een crème van een vent. Hij was een prachtpsycholoog met specialisatie in psychotherapie voor kinderen. Wij hadden beiden eenzelfde zwak punt, mijn zus Lies, die met de regelmaat van een klok perfect wist hoe iemand te kleineren op een manier waar weinig tegen in te brengen was, op een wijze die zo geraffineerd was dat iedereen, zij incluis, haar logica als de juiste aanvaardde.
Ik kreeg Prozac voorgeschreven en een aantal psychiaters en psychologen deden erg hun best om mij normaal te krijgen. Toch kon ik die depressie enkel écht teboven komen dankzij een zelfingebouwde regelmaat van dagelijkse meditaties en Taoistische energietechnieken. Deze, ondersteund door mijn nieuwe status als vegetariër, creëerden een perfecte balans tussen rust en mijn hectische leventje als 'verplichte' vrijgezel. Ik werkte als money market dealer in het professionele hart van een van de grootste banken in het land en toch fungeerde ik vrij normaal. Ik, die altijd thuiswerkende moeder van vier kinderen wou worden, werd carrièrevrouw tegen wil en dank, een status waar velen -onwetend- mij om benijdden.
Mijn gezonde balans werd echter ruw verstoord toen de fusie kwam en mijn werkgever op korte tijd een top bankverzekeraar werd in België met de ambitie om Centraal en Oost Europa tot haar tweede thuismarkt te veroveren. Opeens werd mijn ganse leven weer verstoord en werd alles boven mijn hoofd beslist zonder dat ik ook maar iets in de pap te brokken had. Een tweede depressieve periode kondigde zich aan.
Toch vond ik weer mijn eigen uitweg dankzij mijn alternatieve levenswijze die ik ditmaal bevestigd zou zien in een officieel bijberoep. Enerzijds had ik al mijn ganse jonge leven een speciaal aanvoelen voor bepaalde energieën, een eigenschap die thuis nooit begrepen en nog veel minder geaccepteerd werd. Stilaan had ik een rijke ervaring opgebouwd in Reiki en Craniosacraaltherapie. Anderzijds had ik kennis en ervaring vergaard in een aantal klassieke en oosterse anti-stress technieken waardoor ik met zekerheid anderen zou kunnen helpen in hun queste naar evenwicht. Dit alles zou ik verwezenlijkt zien in een bijberoep dat, moest het ooit nodig zijn, wellicht een definitieve oplossing zou kunnen betekenen indien mijn bankcarrière toch vroegtijdig zou eindigen. De beslissing om eindelijk de echte Joanna te laten openbloeien, herstelde mijn psychisch evenwicht in een mum van tijd. Het was een heerlijk gevoel eindelijk te weten dat iemand mijn anderszijn waardeerde.
Toch waren de behandelingen voor mij fysiek zwaar omdat ik de pijn van de cliënt in mijn eigen lichaam binnentrok waarna ik hem, met wisselend succes, terug trachtte af te staan aan Moeder Aarde. In een eerste periode behandelde ik eender wie tot ik besefte dat de meesten enkel mijn positieve energie kwamen aftappen om tegelijk hun vuilbakje leeg te maken. Ik merkte dat het gros van de mensen liever een status quo zagen in hun problemen. Ze volgden nauwelijks mijn instructies op om hun situatie te verbeteren maar bleven regelmatig aankloppen om in een zoveelste sessie terug bij te tanken.
Ik beperkte mij uiteindelijk tot een klein groepje gelijkgezinden die wel de moed hadden om hun leven te veranderen. Ik voelde mij goed en kon mijn eigen bank-stress afwerken in mijn bijberoep. Inmiddels had ik een andere functie gekregen en werkte als project- en programmamanager mee om de fusie van de twee banken en drie verzekeraars in de dagelijkse realiteit tot een succesverhaal te maken. Alles ging prima tot het fusiewerk afgelopen was en ik weer een andere functie in dit nieuwe, veel grotere, bedrijf moest zien te vinden.
Hoewel mijn leven tot dan niet over rozen was gegaan, toch was dit het punt waarop mijn sterren slecht begonnen te keren. Ik besefte maar amper dat mijn zorgvuldig opgebouwde evenwicht uiteindelijk heel breekbaar zou blijken.
De verpleegster op de medische dienst tapte handig een paar tubetjes bloed af. Omdat ik binnenkort 50 zou worden, was ik nog eens op medische controle geroepen. De bank deed dat, afhankelijk van de leeftijd van het personeelslid, telkens na een aantal jaren. Aangezien ik tussenin 3 jaar gewerkt had bij de verzekeringstak, was het mijn eerste controle sinds mijn terugkeer naar de bank, nu zon goed 1,5 jaar geleden.
Behendig maakte ze het elastieken bandje rond mijn bovenarm los terwijl ze intussen de naald uit mijn arm trok en een watje op het wondje legde. Goed op duwen, zegde ze en draaide zich om terwijl ze zocht naar een plakkertje dat het gaatje van de prik volledig zou bedekken. Onbewust greep ik voor de zoveelste keer naar mijn hoofd dat al sinds maanden pijnlijk loodzwaar aanvoelde. Gaat het, vroeg ze. Dat had ze niet moeten doen! Opeens welde er diep vanuit mijn binnenste een golf van emoties omhoog die er met luide snikken uitgestoten werd. Neen, het gaat helemaal niet meer! Het gaat al lang niet meer! Ik kan niet meer, ik ben op! Geduldig wachtte ze naast mij tot het hevigste snikken eindelijk wat minderde. Wat scheelt eraan Joanna, heb je problemen thuis of op het werk? Is er iets met je gezin of met je collegas?
Met horten en stoten kwam een stukje van mijn verhaal naar boven. Hoe ik al maanden bijna niet meer kon slapen waardoor ik uitgeput was. Hoe ik voelde dat mijn zo geliefde job me boven het hoofd groeide nadat ik er zo keihard voor gewerkt had om het tot een succes te maken, waar ik nu zelf het slachtoffer van werd. Hoe ik in juli-augustus getracht had om de zaken wat te keren door elke vrijdag vakantie te nemen, waardoor het ergste toen vermeden werd. Maar dat het najaar traditioneel altijd de drukste periode was in deze job en hoe Louis, mijn collega die sowieso al maar 20% van zijn tijd meedraaide in deze functie, net dàn 3 weken verlof nam. Dat ik in diezelfde periode ook nog een opleiding voor onze kantoren volledig alleen had moeten uitschrijven en klaarmaken. Ik was er mee klaargeraakt vrijdagnamiddag om 16u terwijl we s maandags de cursus moesten geven. Hoe Louis dan, als de grote mijnheer, wel mee voor onze leerlingen stond terwijl hij niet eens wist wat ik allemaal in de cursus geschreven had! Hoe ik daarenboven verschrikkelijk veel werk had gehad aan de voorbereiding van onze deelname aan een professionele beurs die nu het volgende weekeinde zou doorgaan. Dat ik al een maand geleden voelde dat er een veer gesprongen was, dat mijn rekker te ver gerokken was: ik maakte fouten in mijn job, deed sommige zaken dubbel terwijl ik andere dingen vergat te doen. Niettegenstaande het constante zinderen in mijn hoofd, een maag die bijna niets meer verteerde, een prikkelbaarheid die ik al jaren niet meer gehad had en een over-emotioneel reageren op kleine en grotere zaken, had ik toch maar doorgezet. Steek nog maar een tandje bij, om toch maar de beurs te halen waarvoor ik een volledige promotiecampagne in een aantal vakbladen en op professionele websites had gemaakt. Op het moment dat ik een aantal weken platte rust had moeten nemen, had ik het tempo nog extra opgedreven om, mits de nodige overuren, toch mijn resultaat te kunnen behalen. Maar nu ging het dus niet meer!
In de loop van mijn verhaal, was de hoofdverpleegster binnengekomen en samen hadden ze stilzwijgend geluisterd. Ze gaf een zacht teken naar haar collega. Kom maar vrouwtje, jij moet eerst en vooral wat rusten. Ik zal je in de kamer hiernaast leggen, dan kom ik straks eens kijken of het al een beetje beter gaat. Vannamiddag is jouw consult met de dokter, vertel haar maar eens wat er allemaal scheelt. Volgens mij moet jij wel eens naar je huisdokter gaan om wat rust. Zo te zien, zou dat wel een paar maanden kunnen nodig zijn. Kom nu maar mee. Als een geslagen hond volgde ik haar, zorgvuldig elk oogcontact ontwijkend met eender wie ik op het pad zou tegenkomen. Ik legde me neer op het bed en voelde me een aansteller. Wat moesten ze nu wel van mij denken, zo erg was het toch allemaal niet zeker! Iedereen had toch wel eens een periode waar het moeilijker ging. Na het weekeinde, na de beurs, zou ik toch wel weer kunnen rusten, wat stelde ik me toch aan! Had ik nu toch maar die laatste paar dagen volgehouden!
Zachtjes werd een deken over mij heengelegd en hoorde ik de deur weer dichtgaan. Meteen ging ook mijn licht uit.
