over-leven als je lichaam een nieuwe periode aankondigt Een dagboek gebaseerd op feiten uit mijn leven, verweven met een aantal fictieve elementen.
Wat volledig echt is, zijn alle passages rond de burnout en mijn weg om deze te boven te komen.
23-06-2008
De boerin wordt 65!
Vandaag is het een grote dag voor Renate Zie je het niet? Hou haar eens goed in de gaten Hier loopt toch veel volk rond voor een feest? Oh ja, er is weer eens een jaar voorbij geweest
Hou oud ze dan is? Het is haar niet aan te zien Neen, niet meer in de 50, al 60 misschien? Kijk, ik zal het zeggen, eerlijk en plechtig: Vanaf vandaag is Renate 65!
Nu is ze dan eindelijk officieel met pensioen Al vrees ik dat ze nog altijd veel heeft te doen. Vanaf nu een beetje rust op tijd en stond Dan blijft ze zeker nog lang gezond.
Gezondheid wens in haar, geluk en plezier met de beestjes Dan komen er later zeker nog veel meer feestjes.
Hartelijk gefeliciteerd van Joanna en Johan Maar ook van Billy, Tachat en Wodan. De ene werkt in de tuin, de paardjes staan in de weide Maar in gedachten staan allen aan mijn zijde.
Dus ondertussen Geef ik je 3 kussen En een orchidee naar goede gewoonte Ik weet uit ervaring dat deze bloemetjes loonden
Geniet ervan, je weet dat het mag: Het is immers maar eens in je leven jouw 65e verjaardag!
Die vrijdag kreeg ik een aangetekende brief waarin ik werd opgeroepen voor controle door de adviserend geneesheer van de mutualiteit. Jaren geleden had ik gekozen voor de goedkoopste (en wellicht de kleinste) mutualiteit in Belgie. Aangezien ik al van mijn twintigste voor alternatieve geneeskunde had gekozen (in een tijdperk waarin homeopathie nog door de goegemeente als kwakzalverij werd bestempeld), wou ik zo weinig mogelijk extra betalen voor diensten die ik toch niet zou gebruiken. De Hulpkas van het ZIV was daarom toen voor mij het beste alternatief: je betaalde bijna niets al kreeg je dan ook enkel hetgeen een mutualiteit wettelijk verplicht is uit te betalen. Haar hoofdzetel, tevens zetel voor Brabant, lag in Brussel en ik regelde altijd alles telefonisch of per brief. Tot die dag had ik nooit te klagen gehad van deze ziekenkas maar ik had hun diensten dan ook bijna niet gebruikt.
Ik werd verzocht om mij de volgende maandag om 9u s ochtends in hun kantoor te Brussel aan te melden. Meteen werd ik door paniek overvallen: om 9u in Brussel en dan nog op een maandag! Angst voor het overslapen, het aanschuiven in de files, de drukte, de moeilijkheid om een parkeerplaats te vinden met daarenboven het risico om door dit alles te laat te komen... hier was ik echt nog niet klaar voor! Met de moed der wanhoop besloot ik te bellen om een latere afspraak te vragen. Tot mijn verbazing bleek het geen probleem te zijn zolang ik maar aanwezig was voor half twaalf. Wat een opluchting, tenminste al op dit punt: ik zou tot half tien kunnen slapen en dan via internet nagaan of de ochtendspits richting hoofdstad al was geminderd. Indien nodig kon ik nog altijd binnendoor rijden in de hoop dat ik zo binnen het uur op mijn bestemming zou kunnen geraken. De rit was maar 23 kilometer, hopelijk zou dat wel lukken.
Hoewel het vervoersprobleem hiermee opgelost was, bleek mijn angst niet over: hoe zou die dokter reageren? Je hoorde altijd van die horrorverhalen over controles bij verzekerings- en mutualiteitsdokters... Mijn enige ervaring van die aard dateerde van zeventien jaar geleden toen ik opgeroepen werd door de verzekering nadat ik een arbeidsongeval had gehad met een dubbele hernia in de nek tot gevolg. Niettegenstaande de pijn hiervan nog jaren heeft aangesleept, verklaarde die controlearts al na zes maanden dat ik volledig genezen was en zette hij me danig onder druk om zijn verklaring met mijn goedkeuring te ondertekenen. Ik zat toen nog in mijn proefperiode bij de bank (het ongeval had zich voorgedaan gedurende de onthaaldagen voor nieuwe werknemers) en de arbeidsverzekering was afgesloten bij de verzekeringsmaatschappij binnen de bedrijvengroep. Als je weet dat ik toen, als alleenstaande, net mijn huisje gekocht had met een zware hypotheeklening bij dezelfde bank, dan is verdere uitleg wellicht overboden waarom ik toch maar het document tekende waarin stond dat ik genezen was en geen verdere aanspraak maakte op enige vorm van invaliditeit of andere vergoeding? Enige twijfel misschien waarom ik me dan zorgen maakte over de oproep van de mutualiteit?
Mijn goede slaap van de twee vorige nachten werd uiteraard weer geweld aangedaan door alle emoties (in casu voornamelijk de angst) die me dat weekeinde overspoelden. Tegen zondagmiddag was het zover dat ik niets meer verteerde en mijn maag enkel soelaas kon vinden door het beetje eten dat ik die dag had durven binnennemen er met volle kracht weer uit te stuwen... Van zondag op maandag zag ik ongeveer elk uur van de nacht voorbijtikken. Aangezien ik toch niet meer kon slapen, stond ik al rond half acht op. Een zombie zag er frisser uit dan ik!
Ik had rustig de tijd om me te douchen en aan te kleden en probeerde mijn gezicht toch een beetje te fatsoeneren. Aarzelend zette ik me achter het stuur en volgde de weg naar de ochtendspits. Alhoewel het verkeer al minder druk was (het was al goed december en er waren duidelijk al wat mensen met vakantie), had ik vreselijke moeite om mijn concentratie op een behoorlijk peil te houden. Ik besefte al snel dat het eigenlijk onverantwoord was dat ikzelf met de wagen reed in mijn conditie en op dit uur van de dag. Gelukkig was mijn bewaarengel alerter dan ik en geraakte ik heelhuids en zonder ongelukken in de buurt van mijn bestemming, waar ik mijn wagentje meteen in een klein plaatsje kon parkeren van iemand die net wegreed.
Ik vond het gebouw van de Hulpkas en vroeg waar ik moest zijn voor de adviserend geneesheer: in de loketzaal links achteraan door de rode deur. De zaal in kwestie zat bomvol volk en ik merkte meteen dat ik, op twee andere bezoekers na, de enige autochtoon was. Jeetje, zijn al die grapjes over la moetoeëlle dan toch op waarheid gebaseerd? Ik ben normaliter tegen elke vorm van discriminatie en was er altijd prat op gegaan dat ik heel goed met alle nationaliteiten kon omgaan. Ik beschouwde mezelf trouwens altijd al als ruimdenkend maar in deze 'vreemde' omgeving voelde ik me toch net een beetje over de schreef van het goede gevoel gaan... Onwennig stapte ik door de rode deur waar het gevoel slechts kon bevestigd worden door het publiek in dat wachtzaaltje: ik was er de enige met een enigzins blanke huidskleur! Niemand maakte aanstalten tot conversatie of zelfs maar enig oogcontact en bij gebrek aan stoelen zette ik me neer op de verwarming. Na een tijdje kwam een allochtone jongeman buiten en hoorde ik vanuit de kamer ernaast au suivant! Het herinnerde me aan dat liedje van Jacques Brel waarin hij een absurde situatie in het leger bezingt met de treiterige stem van een machthebber die het volgende slachtoffer binnenroept: au suivant, au suivant... Tegen wanneer ik eindelijk le suivant was, voelde ik me een even absurd slachtoffer dat binnengeroepen werd voor een verhoor.
Au suivant au suivant Tout nu dans ma serviette qui me servait de pagne J'avais le rouge au front et le savon à la main Au suivant au suivant J'avais juste vingt ans et nous étions cent vingt A être le suivant de celui qu'on suivait Au suivant au suivant J'avais juste vingt ans et je me déniaisais Au bordel ambulant d'une armée en campagne Au suivant au suivant
Moi j'aurais bien aimé un peu plus de tendresse Ou alors un sourire ou bien avoir le temps Mais au suivant au suivant Ce ne fut pas Waterloo non non mais ce ne fut pas Arcole Ce fut l'heure où l'on regrette d'avoir manqué l'école Au suivant au suivant Mais je jure que d'entendre cet adjudant de mes fesses C'est des coups à vous faire des armées d'impuissants Au suivant et au suivant
Je jure sur la tête de ma première vérole Que cette voix depuis je l'entends tout le temps Au suivant au suivant Cette voix qui sentait l'ail et le mauvais alcool C'est la voix des nations et c'est la voix du sang Au suivant au suivant Et depuis chaque femme à l'heure de succomber Entre mes bras trop maigres semble me murmurer Au suivant au suivant
Tous les suivants du monde devraient se donner la main Voilà ce que la nuit je crie dans mon délire Au suivant au suivant Et quand je ne délire pas j'en arrive à me dire Qu'il est plus humiliant d'être suivi que suivant Au suivant au suivant Un jour je me ferai cul-de-jatte ou bonne soeur ou pendu Enfin un de ces machins où je ne serai jamais plus Le suivant le suivant.
Achter een bureau zat een dame die niet eens van haar dossier opkeek wanneer ik binnenkwam. Me duidelijk negerend bleef ze een aantal zaken in de farde bekijken, zette ergens een paraaf, klapte het dossier dicht, stond recht en ging achter mij door naar haar secretaresse in een aanpalend kantoortje die het dossier verder mocht afhandelen. Ze kwam muisstil het bureau terug binnen en terwijl ze achter mij stond zei ze opeens met luide stem: et votre nom cest? Ik schrok even. Joanna Willems, zegde ik zacht. Ha oui madame Willèms, je vous attendais aujourdhui. Ze zocht mijn dossier in de stapel die nog achter haar lag en ergens voelde ik zelfs een schijntje van mededogen omdat deze zieke eens een échte Belg was. Ze bekeek mijn ziekteaangifte en ging over naar gebroken nederlands waarin ze mij vroeg wat mijn problème was. Ik ben zes-zeven weken geleden door de bedrijfsarts naar huis gestuurd met een burnout. Hierr staat: u heeft een depressie maarr u heeft cheen depressie, besliste ze al snel. Wat doet u als werrk? Ik gaf haar mijn business kaartje en een korte uitleg wat ik op de bank allemaal deed. En welke traitement doet u, neemt u medicijnen? Voorlopig nam ik enkel rust en fytotherapie middelen maar omdat ik tot begin deze week niet kon doorslapen heeft mijn huisarts nu een homeopathisch middel gevonden waardoor ik nu wel terug doorsliep. Pfoeh, homéopathie, zei ze afkeurend. Maarr enfin, u kunt nu terruch slapen. Daccord, u bent dus wat moe van teveel te werrken, ik cheef u nog tot 2 januarri, maarr dan moet u wel terruch chaan naar uw werrk. In orrderr, u kunt chaan, dach mevrrouw Willèms. Tot 2 januari, dat was nog een drietal weken. Dat moet lukken dacht ik, nu ik toch begin door te slapen zal ik na nieuwjaar wel terug in orde zijn. Advies had ik van deze 'adviserend' geneesheer niet gehad, maar ik had toch het gevoel dat ik het er al bij al nog goed van af gebracht had.
