Om goed te maken dat Arcil vrijdag niet op zijn eigen plek kon wandelen
en "zwemmen" zijn ze maandagmiddag, nadat ze naar het Eiland van Maurik
waren geweest, ook nog naar Mariënwaerdt geweest. Het was warm, dus het
baasje had zijn zwembroek maar aangetrokken, want die wilde ook wel
even afkoelen en wie weet zou Arcil hem deze keer wel volgen. Helaas
was het plekje, dat ze op het oog hadden, bezet door een stel jongens
die met een moterbootje met een grote opblaas-band erachter bezig waren.
Maar even daarnaast was ook nog een wat kleiner plekje, waar ze toen
maar neergestreken zijn. Arcil vond het reuze interessant allemaal
maar bleef, op een paar uitstapjes naar de buurjongens na, netjes in de
buurt van de baasjes. Arcil had nog steeds niet veel zin om te zwemmen, zelfs niet toen het baasje hem vanuit het water probeerde er in te lokken. "Nou," zei het baasje, "dan doen we het anders" en pakte Arcil op, die dat heel rustig liet gebeuren. Op een diepte waar Arcil geen grond meer zou kunnen voelen, heeft het baasje hem heel voorzichtig in het water laten zakken. Arcil had al heel gauw zijn zwemvliezen gevonden en was in no-time weer aan de kant. Maar helaas, hij ging niet spontaan opnieuw zwemmen. Dus maar een lokmiddel ingezet, de dummy van Kyra. Als die gegooid (of verstopt) wordt gaat hij er, normaal gesproken, als een speer achteraan. Om dit ook in het water te proberen had het vrouwtje er een waslijn aan vast geknoopt, want veel hoop hadden ze niet dat hij hem dan ook uit het water zou halen. En die verwachting was terecht. De dummy werd steeds een beetje verder gegooid, maar Arcil trapte er niet in. Zolang hij grond onder zijn pootjes voelde wilde hij hem wel halen, maar zodra dat twijfelachtig werd liet hij het aan het vrouwtje om de lijn weer binnen te halen. Uiteindelijk is het baasje nog een keer met Arcil in zijn armen het water ingelopen en er een wedstrijdje van gemaakt wie het eerste bij de kant zou zijn. Maar net als bij het hardlopen, moet hij ook hier zijn meerdere in Arcil erkennen.
Vandaag was het baasje alweer vrij en zijn we weer eens naar het Eiland
van Maurik geweest. Daar is gedeelte waar honden los mogen lopen. Het
is een open veld, met gras, met een wandelpad en een beekje rondom dat
een gezellig klaterend geluid maakt. Het is niet zo groot, maar groot
genoeg om even uit te razen. Zeker als de baasjes de tennisbal
meenemen. In het hoge gras was de bal op een gegeven moment onvindbaar
en Arcil had het te druk met andere dingen om hem te zoeken. Datgene
waar Arcil het druk mee had bleek een halve haas te zijn. (Waar zouden
al die halve hazen toch vandaan komen?) Toen Arcil het wel gezien had
bij de haas en weer even aandacht voor de baasjes had, zeiden ze "ZOEK
BAL" en hij rent weg in een andere richting dan waar ze dachten dat hij
lag en komt terug met bal. Op een aantal honden na, die door een uitlaatservice werden uitgelaten, was het niet erg druk. Op het wandelpad kwam Arcil een drentje tegen dat de roedel verlaten had om kennis met hem te maken. 's Middags zijn we nog naar Mariënwaerdt geweest, voor nog maar eens een poging om Arcil te leren zwemmen, maar daarover later meer.
Vanmorgen waren de baasjes alweer vroeg uit de veren. "Joepie" dacht Arcil, "
naar welk bos zullen we nu weer gaan, ik hoop wel dat het een bos met
water is, dan kan ik m'n pootjes en buik lekker laten afkoelen.
Misschien gaan we wel weer een keer naar dat hele grote water, dat zo
lekker zout smaakt". Heel snel zat Arcil in de auto en daar gingen ze. "Hee, dat is wel een bekende weg, dat wordt vast wat anders dan ik hoopte".
Dat had Arcil goed, want ze stopten inderdaad bij de dierenarts. Arcil
moest daar naar toe voor zijn jaarlijkse controle en inenting. En ook
voor controle van een bultje op zijn koppie (dat bultje was gebleven
nadat er een maand geleden een teek was
weggehaald door de dierenarts. Maar, had ze gezegd, dat zou vanzelf
weer weggaan. Het bultje ging niet weg en daarom kreeg Arcil een
antibiotica-kuur van 10 dagen, Als het dan nog niet weg was, moesten ze
maar weer langskomen). Binnengekomen wilde Arcil gelijk wel door naar
de behandelkamer. Al kwispelend ging hij naar die leuke dokter toe. Die
kon er geen weerstand aan bieden en gaf Arcil alvast een koekje. "Dat gaat goed", dacht Arcil nog. Maar toen kwam ze met een naald en wilde in dat bultje prikken. "Ho, maar dat laat ik niet gebeuren" en
wrong zich in alle bochten en begon zelfs te grommen. Dat vereiste een
wat steviger aanpak en de assistente werd erbij geroepen en kreeg Arcil
een "snoetje" voor, uit voorzorg voor de vingers van de dames. Geheel
onder de indruk bleef hij braaf zitten, weliswaar stevig tussen de
knieën van de assistente, zodat de dokter drie keer (ja, 3 keer) in dat
bultje kon prikken voor monsters. De dokter wilde onderzoeken wat het
voor bultje was. Volgens haar was het niet iets wat nog te maken had
met de teek zelf. Maar het zou wel een litteken- bindweefsel- of
(jeugd)bultje kunnen zijn dat toevallig op dezelfde plek is ontstaan.
De baasjes waren toch wel wat ongerust en vroegen of het ook iets
kwaadaardigs kon zijn. Nee, dat was gezien de leeftijd zo goed als
uitgesloten. Het "snoetje" mocht weer af en Arcil nam alweer vrolijk
een koekje in ontvangst. De dierenarts zou proberen vandaag nog de
monsters te bekijken en de uitslag doorbellen. Voor de inenting werd
een reeks koekjes op de grond gelegd en terwijl Arcil die aan het
verorberen was zat de spuit er al in. Tot slot nog een spuit in de neus
tegen kennelhoest, dat was even weer wat minder leuk. Maar toen hoorde
Arcil de dierenarts zeggen dat hij fantastisch opgegroeid was en hij
zag er prachtig uit. Dat was wel leuk om te horen. Alleen had hij wat
dominante trekken en moesten de baasjes maar ferm optreden, mmm. En net
zo vrolijk kwispelend als Arcil naar binnen ging, ging hij ook weer
naar buiten.
's Middags mocht Arcil alweer mee en sprong net
zo makkelijk weer in de auto. Nu zou er vast iets leuks gaan gebeuren,
want nu ging de rugzak ook mee en daar zitten meestal speeltjes en
water voor Arcil in. En ja hoor, nu wist hij het zeker, ze gingen naar
Mariënwaerdt, dat was lekker want dan kon hij goed pootje baden. "Maar
waarom parkeren ze hier, dan moet ik nog een heel stuk aan de lijn en
waarom staan er zoveel auto's. Hee, ik zie ook allemaal hondjes die op
mij lijken, die gaan toch niet allemaal naar mijn veldje en mijn rivier? Ja, zie je wel ons
parkeerterrein is helemaal bezet, wat is hier aan de hand? Nou gaan de
baasjes ook nog een andere weg in en mag ik nog steeds niet los. Waarom
stoppen ze. Ze staan ergens naar te kijken. Daar loopt een meneer met
een eend aan een touw, nou zie ik hem niet meer, die is zeker het bos
in. Oh kijk nou daar zwemt net zo'n hond als ik het water over en gaat
hardlopend die meneer zoeken, denk ik, want hij gaat dezelfde kant op.
Daar is-ie weer. Wat gek, hij heeft wel de eend gevonden, maar die
meneer niet. Dan brengt hij die eend maar naar zijn baasje. Waarom
klappen al die mensen nou, hij heeft die meneer toch niet gevonden?". Om nog even te laten zien waar ze waren, moest Arcil nog even poseren, maar die baalde, zo te zien dat hij geen pootje heeft kunnen baden en het enige water dat hij gezien heeft in dat bakje lag.
En op de weg naar huis kregen de baasjes (tot hun grote opluchting) te horen dat het bultje een
littekenweefsel betrof en er dus niets aan de hand is en eventueel
weggehaald kan worden als het al niet vanzelf wegtrekt.
Vandaag was het baasje nog vrij en zijn ze naar Giersbergen geweest.
Arcil heeft inmiddels in de gaten dat, als de baasjes allebei vroeg
klaar zijn, er leuke dingen staan te gebeuren. Koek of snoep om meneer
in de auto te krijgen is niet meer nodig. Zodra de klep opengaat zit
hij erin en wacht rustig af tot de baasjes ook zover zijn. In
Giersbergen is het, vanaf de parkeerplaats, zo'n 400 meter lopen langs
een fietspad naar het (wat de baasjes dachten) startpunt van de
losloop-route. De losloop-route zou moeten zijn aangegeven door een
logo met een hondje eronder. Arcil moet tot daar aangelijnd blijven en
is het daar duidelijk niet mee eens. Die probeert het baasje te bewegen
wat sneller te gaan door hem vooruit te trekken. Bij het eerste het
beste logo (zonder hondje, maar dat zou er wel afgesleten zijn) zijn ze
het bos ingegaan. Na ongeveer een uur gewandeld te hebben kwamen ze
voor het eerst een paaltje tegen met een hondje eronder. Nou blijkt dat
ze de keren dat ze eerder hier gewandeld hebben op het verkeerde punt
begonnen zijn en een niet-losloop-route gelopen hebben. Achteraf is het
niet vreemd dat sommige mensen wat minder vriendelijk waren als Arcil
tegen ze opsprong. En het was ook al zo rustig met honden, maar
gelukkig ook met boswachters.
Mini-album 1: Arcils eerste 2 maanden 14 aug -14 okt 08
Arcil is bijna jarig, hoewel hij dat niet helemaal zeker weet, want het
vrouwtje zegt wel eens tegen hem "als je zo doorgaat ben je nog niet
jarig". Maar het begint er nu toch wel een beetje op te lijken, af en
toe zeggen de baasjes tegen elkaar "Je kan bijna niet geloven dat hij
alweer een jaar wordt". Ja, en daar kunnen ze alleen hem maar mee
bedoelen. En nou gaat het vrouwtje, om het geheugen op te frissen,
allemaal mini-albums maken met foto's van iedere maand die Arcil die
oud is. Het eerste album gaat over de eerste 2 maanden van Arcil. Vanaf dat de baasjes hem voor het eerst hebben gezien. Toen was Arcil 3 weken oud.
Het vrouwtje zou bijna vergeten te vertellen dat ze zondag ook weer
eens naar de wijngaard zijn geweest. Het baasje ging snoeien en omdat het
mooi weer was gingen het vrouwtje en Arcil mee. Met een koeltas,
stoeltjes en de lange lijn, een speeltje en een kluif voor Arcil gingen ze op pad. Arcil en het vrouwtje gingen lekker in de schaduw
zitten en het baasje aan het werk. Maar Arcil wilde best wel helpen,
dus de takken, die het baasje had gesnoeid, werden ter plekke door Arcil
wat kleiner gemaakt. Ondertussen is het vrouwtje rode bessen gaan
plukken van een stuk grond naast de wijngaard. Daar komt nooit iemand
en de bessen waren voor een deel al aan het rotten en dat vonden de
baasjes een beetje zonde. Niet dat het vrouwtje zo gek op rode bessen
is, maar het baasje kan ze wel met ander fruit samen gebruiken om wijn
te maken. Al met al een lekker dagje buitenlucht, 's morgens in het bos
en's middags in de wijngaard. En zoals altijd, na gedane arbeid.........
Gistermorgen was er al heeel vroeg leven in de brouwerij. En als dat op zaterdag of zondag is betekent dat meestal wat leuks, zoals naar het bos gaan. Daar wilen ze vroeg zijn om de grote drukte voor te zijjn en geen paarden tegen te komen. En omdat Arcil wilde laten merken dat hij het heel leuk vond om naar het bos te gaan ging hij heel enthousiast tegen de baasjes opspringen. En is hij ook lekker vaak voor hun voeten gaan lopen, zodat ze hem niet zouden vergeten. Maar toen zeiden ze dat als hij zo doorging dat ze met z'n tweeen weg zouden gaan. Toen ging hij maar hard blaffen en werd hij in de bench gezet. Maar misschien was dat maar goed, want nu waren ze gauw klaar en konden ze weg. Arcil is weer zelf in de auto gesprongen, dat kan hij nou. Hij kan er ook wel alleen uitspringen, maar dat mag dan weer niet. Dan houden ze hem bij de halsband vast of doen hem een riem om. Ze waren om kwart over 9 al in het bos en er waren al lekker veel mountain-bikers, daar kun je zo lekker achteraan racen. De baasjes vonden dat minder leuk en dan gaan ze Arcil heel hard roepen. Dan gaat hij toch maar terug. Ze zijn weer hele leuke hondjes tegen gekomen en eentje was wel heel leuk.
Die was wit met heel licht roodbruin en ze liep aan de riem bij haar vrouwtje. en Arcil vond dat ze wel heel apart rook en was niet uit de buurt te slaan. Hij bleef er maar omheen drentelen. Uiteindelijk lukte het om hem mee te krijgen. Laten ze ze nou later weer tegenkomen. Ja hoor, daar ging Arcil weer. Het bazinnetje zei, dat het hondje loops was. Arcil dacht, wat nou loops. Ze loopt wel, maar niet zo erg hard aan die riem. En hij wilde best wel even alleen zijn met dat mooie hondje. Maar hij ging toch het baasje maar achterna, want die ging hardlopen en dat hondje en haar bazinnetje gingen zitten zodat Arcil en de baasjes verder konden. Vanaf de overkant van het water zag Arcil zijn vriendinnetje weer zitten en besloot toch maar weer op het liefdespad te gaan en was in no time aan de overkant terug bij zijn vriendinnetje. Roepen hielp niet meer, dus het baasje er achteraan. Die kreeg Arcil te pakken, terwijl die druk bezig was om zijn verleidingskunsten uit te proberen. Dat leek aardig te lukken. Helaas, voor Arcil, was het toen uit met de pret. Pas toen het vriendinnetje uit zicht was mocht Arcil weer los.
Arcil zag eens pruimen liggen, O, als eieren zo groot. t Scheen dat Arcil ze wilde eten, schoon zijn vrouwtje 't hem verbood.
Hier is, dacht hij, noch het vrouwtje, noch het baasje, die het ziet. Uit een perk zo vol gelegen, mist men één, twee pruimen niet.
Arcil ging ermee aan het rennen, doch het vrouwtje zag hem wel. Het was of hij haar wilde plagen, want hij ging haar veel te snel.
Het vrouwtje ging toen maar eens kijken, onder de boom daar in dat perk. Daar lag nog een pruim te glanzen, wat is dat voor een gekkenwerk?
Tenslotte keek zij naar omhoog. pruimen zag zij aan de takken. Hoe kan het, dat zij jarenlang, door die boom, zich liet verlakken.
Het schaamrood staat het vrouwtje op de kaken.
Overvliegende vogels kregen de schuld, de buurkindertjes (ja, die gooiden per slot wel eens een bal over de haag en ooit eens een appel). Want waar konden die pruimen anders vandaan komen? Blijkt er, al de tijd dat ze er wonen (bijna 5 jaar), een pruimenboom in de tuin te staan. Die had zich niet eerder als zodanig bekend gemaakt. Het is een lelijke boom, die ieder jaar onder de luis zat. Het vrouwtje had hem het afgelopen najaar dan ook maar eens flink onder handen genomen. Het baasje heeft er ook nog een paar takken, die in de weg zaten, afgezaagd. Kortom, eigenlijk waren de baasjes hem zat. Hij staat er nog omdat ze het toen te veel werk vonden om hem er uit te halen. Uiteraard wordt dat nu in her-overweging genomen. Tsja, en de schijterij van Arcil lijkt nu veel logischer, die heeft ongetwijfeld meer dan één pruim gegeten.
Het vrouwtje sluit het mail-programma en spontaan stopt ook de
computer. Ze luistert naar de plots ingevallen stilte. Het is wel heel
erg stil ineens. Zou de stroom soms....? Een inspectie van alle
ruimtes in het huis wijst uit dat er nergens stroom is. In de meterkast
lijkt alles normaal in de ogen van het a-technische vrouwtje. Dus de
storingsdienst maar bellen. De oude telefoon op zolder maar
gebruiken, die doet het op een telefoon-aansluiting alleen en heeft er geen
elektriciteit bij nodig. Maar hoe werkte die ook alweer? Hoorn van de haak,
hoort gelijk een kiestoon, nummer intoetsen (dat wel, het was net geen
draaien meer). De storingsdienst weet te melden dat er een 10.000
volt-storing in een elektriciteits-kast was en dat het 2 a 3 uur kan
gaan duren. Dat was vervelend, want de zaterdag gekochte wasmachine kon nu elk moment geleverd gaan worden en je wil toch wel weten of
de boel werkt. Maar goed, het is niet anders. Nu moest het gesprek
beëindigd worden, Welk knopje was dat ook alweer? Oh ja, geen knopje,
gewoon de hoorn op de telefoon leggen. En nu maar wachten op stroom en
de wasmachine. Geen computer, geen radio, geen televisie, geen koffie,
geen thee, geen ketel water op het vuur, want het vrouwtje kookt
keramisch en om nou het butagas-flesje te voorschijn te halen..... Naar de WC, sh...., geen licht. Op
de bel letten hoeft ook niet, want ook die verlangt elektriciteit. Dus
dan het garagepad maar in de gaten houden vanwege de verwachte wasmachine. Met Arcil wandelen kan ook niet i.v.m....... inderdaad, de
wasmachine en rustig een boek of tijdschrift lezen met Arcil in de
buurt is onmogelijk. Ha, daar komt de wasmachine aan. Hé, er komt een
piep, er zoemt van alles en de elektrische stilte is voorbij. Net op
tijd voor de wasmachine. De storing heeft een kleine 3 kwartier
geduurd. In die 3 kwartier zijn heel wat scenario's de revue
gepasseerd en bedenkt ze hoe verwend we eigenlijk zijn. Arcil vindt het maar niks. Het lijkt op dat vorige ding, maar is toch anders. Hij bekijkt het voorlopig maar van een afstandje.
Zaterdag is het er niet meer van gekomen om naar het bos te gaan. Gisteren was de herkansing, maar op het moment dat we besloten te gaan
barstte er weer eens een enorme hoosbui los. Dus maar eens op
"buienradar" kijken. Het zag er voor de eerstkomende uren tamelijk
goed uit. Dus de spullen maar bij elkaar
gezocht en de auto in. Zelfs lokmiddeltjes hebben we niet meer nodig om
Arcil in de auto te krijgen. Onderweg zagen we de bui al hangen
(letterlijk). Maar dat zou wel weer opklaren, dachten we. Bij het bos
aangekomen zag het er alleszins redelijk uit. Toen we goed en wel op
pad waren barstte de bui los en hield niet
meer op tot we na ruim een uur weer op de parkeerplaats terug waren. ( "Buienradar" raadplegen we niet meer.) We
hadden ook de dummy (van Sonja en Kyra) meegenomen. Doordat we met de
dummy bezig waren hadden we niet meer op de ook meegenomen tennisbal gelet. Die moest
ergens een paar honderd meter achter ons liggen, we zouden op de
terugweg wel kijken of we hem nog konden vinden. Arcil was ondertussen
druk aan het apporteren van de dummy geslagen. Hij bracht hem netjes bij het baasje
en het vrouwtje zou als bewijs een foto maken. Arcil moest dus even
wachten op zijn beloning, zodat het vrouwtje de foto maken kon. Arcil
zat mooi, dummy lag netjes voor baasje op de grond en baasje hield
beloning klaar. Vrouwtje drukt op knopje en......... batterij leeg.
Jammer, volgende keer beter. Ondanks de stromende regen kwamen we nog
aardig wat mensen, met en zonder honden, tegen. Als we mensen met
honden tegenkwamen ging Arcil met de honden spelen en als we mensen
zonder honden tegenkwamen wilde Arcil met de mensen spelen, die het
niet allemaal op prijs stelden dat er een natte, modderige en
ontzettend enthousiaste hond tegen hen opsprong. Op de terugweg zie het
vrouwtje; "Hier ergens zou de tennisbal moeten liggen, ik denk niet dat
we hem nog vinden. Maar ik loop toch even een stukje terug". Met dat
vrouwtje weg zal lopen, zegt het baasje; "Kijk nou, Arcil legt hem net
op de grond". Dus die had hem weer netjes teruggevonden. Bemodderd, verregend, maar voldaan kwamen we weer bij de auto, waar een stralend zonnetje op ons wachtte.
Zou het nog een beetje droog worden vandaag? De baasjes hadden gisteren afgesproken vroeg op te staan en om 8 uur klaar te zijn om naar het bos te gaan. Hat baasje was om 7 uur al met Arcil gaan lopen en was, net als Arcil, door en door nat geregend. Het baasje bracht het vrouwtje een kopje thee op bed en zei dat het niet zulk best weer was. Misschien dat later op de dag wat droger zou zijn, dan konden ze dan nog naar het bos gaan. In plaats daarvan zijn ze maar een wasmachine gaan kopen. De oude is aan vervanging toe en dit was een mooie gelegenheid om vroeg in de winkel te zijn. Het baasje is ondertussen voor de tweede keer nat geregend en de jas van het vrouwtje bleek niet waterdicht te zijn, dus die had het koud. En dat allemaal voor 10 uur vanmorgen. Afgelopen week viel er niet veel te beleven maar Arcil heeft zichzelf uitstekend vermaakt. Het weer was toen wel goed en de tuindeur stond open. Het vrouwtje was bezig met de was en dan moet je zeer alert zijn met Arcil in de buurt en dat was ze dus niet (excuus: het was nog vroeg). Als eerste had Arcil een sok te pakken, dat had ze te laat in de gaten, dus de sok was een zeer luchtige zomersok geworden. Toch maar afgepakt, het vrouwtje was nauwelijks weer binnen of Arcil liep alweer in de tuin met een slipper. Na moeizame onderhandelingen over de losprijs werd die wel bijtijds gered. Vervolgens was een rol keukenpapier aan de beurt, na deze voor een deel te hebben kunnen veilig stellen, de rest lag versnipperd door de tuin, is het vrouwtje bekaf gaan zitten met een kopje koffie. Ook was Arcil weer eens aan het springen en gek doen en toen het vrouwtje wilde kijken waar Arcil zich zo mee amuseerde mocht ze heel even een blik werpen. Het bleek een onbeschadigde pruim te zijn. Waar die nou vandaan gekomen is??? Arcil vond het in ieder geval erg lekker, want ineens was het hap, slik, weg. Die nacht kwam er om 4 uur 's nachts een hoop kabaal en gepiep. Dus toch maar eens kijken, want pruimen???? En ja hoor, de tuindeur open en Arcil aan de schijterij. En gisteren liep hij alweer met een pruim rond in de tuin. Nu maakte het vrouwtje aanstalten om de pruim af te pakken, maar daar dacht Arcil anders over. Nu was het gelijk: slik, weg. Maar dit heeft niet tot nachtelijke escapades geleid. En waar de pruimen vandaan komen???? Pruimen gooiende buurkindjes, overvliegende vogels???????
