Vanmorgen waren de baasjes alweer vroeg uit de veren. "Joepie" dacht Arcil, "
naar welk bos zullen we nu weer gaan, ik hoop wel dat het een bos met
water is, dan kan ik m'n pootjes en buik lekker laten afkoelen.
Misschien gaan we wel weer een keer naar dat hele grote water, dat zo
lekker zout smaakt". Heel snel zat Arcil in de auto en daar gingen ze. "Hee, dat is wel een bekende weg, dat wordt vast wat anders dan ik hoopte".
Dat had Arcil goed, want ze stopten inderdaad bij de dierenarts. Arcil
moest daar naar toe voor zijn jaarlijkse controle en inenting. En ook
voor controle van een bultje op zijn koppie (dat bultje was gebleven
nadat er een maand geleden een teek was
weggehaald door de dierenarts. Maar, had ze gezegd, dat zou vanzelf
weer weggaan. Het bultje ging niet weg en daarom kreeg Arcil een
antibiotica-kuur van 10 dagen, Als het dan nog niet weg was, moesten ze
maar weer langskomen). Binnengekomen wilde Arcil gelijk wel door naar
de behandelkamer. Al kwispelend ging hij naar die leuke dokter toe. Die
kon er geen weerstand aan bieden en gaf Arcil alvast een koekje. "Dat gaat goed", dacht Arcil nog. Maar toen kwam ze met een naald en wilde in dat bultje prikken. "Ho, maar dat laat ik niet gebeuren" en
wrong zich in alle bochten en begon zelfs te grommen. Dat vereiste een
wat steviger aanpak en de assistente werd erbij geroepen en kreeg Arcil
een "snoetje" voor, uit voorzorg voor de vingers van de dames. Geheel
onder de indruk bleef hij braaf zitten, weliswaar stevig tussen de
knieën van de assistente, zodat de dokter drie keer (ja, 3 keer) in dat
bultje kon prikken voor monsters. De dokter wilde onderzoeken wat het
voor bultje was. Volgens haar was het niet iets wat nog te maken had
met de teek zelf. Maar het zou wel een litteken- bindweefsel- of
(jeugd)bultje kunnen zijn dat toevallig op dezelfde plek is ontstaan.
De baasjes waren toch wel wat ongerust en vroegen of het ook iets
kwaadaardigs kon zijn. Nee, dat was gezien de leeftijd zo goed als
uitgesloten. Het "snoetje" mocht weer af en Arcil nam alweer vrolijk
een koekje in ontvangst. De dierenarts zou proberen vandaag nog de
monsters te bekijken en de uitslag doorbellen. Voor de inenting werd
een reeks koekjes op de grond gelegd en terwijl Arcil die aan het
verorberen was zat de spuit er al in. Tot slot nog een spuit in de neus
tegen kennelhoest, dat was even weer wat minder leuk. Maar toen hoorde
Arcil de dierenarts zeggen dat hij fantastisch opgegroeid was en hij
zag er prachtig uit. Dat was wel leuk om te horen. Alleen had hij wat
dominante trekken en moesten de baasjes maar ferm optreden, mmm. En net
zo vrolijk kwispelend als Arcil naar binnen ging, ging hij ook weer
naar buiten.
's Middags mocht Arcil alweer mee en sprong net
zo makkelijk weer in de auto. Nu zou er vast iets leuks gaan gebeuren,
want nu ging de rugzak ook mee en daar zitten meestal speeltjes en
water voor Arcil in. En ja hoor, nu wist hij het zeker, ze gingen naar
Mariënwaerdt, dat was lekker want dan kon hij goed pootje baden. "Maar
waarom parkeren ze hier, dan moet ik nog een heel stuk aan de lijn en
waarom staan er zoveel auto's. Hee, ik zie ook allemaal hondjes die op
mij lijken, die gaan toch niet allemaal naar mijn veldje en mijn rivier? Ja, zie je wel ons
parkeerterrein is helemaal bezet, wat is hier aan de hand? Nou gaan de
baasjes ook nog een andere weg in en mag ik nog steeds niet los. Waarom
stoppen ze. Ze staan ergens naar te kijken. Daar loopt een meneer met
een eend aan een touw, nou zie ik hem niet meer, die is zeker het bos
in. Oh kijk nou daar zwemt net zo'n hond als ik het water over en gaat
hardlopend die meneer zoeken, denk ik, want hij gaat dezelfde kant op.
Daar is-ie weer. Wat gek, hij heeft wel de eend gevonden, maar die
meneer niet. Dan brengt hij die eend maar naar zijn baasje. Waarom
klappen al die mensen nou, hij heeft die meneer toch niet gevonden?". Om nog even te laten zien waar ze waren, moest Arcil nog even poseren, maar die baalde, zo te zien dat hij geen pootje heeft kunnen baden en het enige water dat hij gezien heeft in dat bakje lag.
En op de weg naar huis kregen de baasjes (tot hun grote opluchting) te horen dat het bultje een
littekenweefsel betrof en er dus niets aan de hand is en eventueel
weggehaald kan worden als het al niet vanzelf wegtrekt.
Reacties op bericht (1)
08-08-2009
wondjes
Hallo Arcil roedel, Ik was ook ongerust omdat bij Hera gans haar buik vol stond met kleine roofjes. Bij Belle en Heros was dat niet zo en zij doen nochtans dezelfde wandelingen en halen dezelfde schurkenstreken in de tuin uit. Het bleek te komen van de stoppels van het gemaaide graan. Belle en Heros zijn groter dan Hera en zijn ook niet zo wild uitgelaten als onze "wildevrouw". Belle heeft zich gisteren nog eens van haar beste kant laten zien, je hebt het misschien al gelezen op 't blog maar zij zorgt nog steeds als een heel zorgzaam moedertje voor haar pup's. Heros is dan al wel 4 cm hoger als zij maar nog steeds gaat zij voorop als Heros wat terughoudend of bang is. Gisteren heeft ze hem dan weer verdedigd tegen een opdringerige Harley (overbuurhond, geen moto) Dan denk ik toch dat onze pup's heel wat meer hebben meegekregen dan de pups die naar de andere eigenaars gegaan zijn. Hoewel die niets tekort zijn gekomen hebben ze niet alles van hun moeder meegekregen. ik ben heus fier op ons klein Drentenmoedertje ! Jan
