Bijna 4 maanden lang leefde ik in mijn eigen wereldje, ik leefde in een sprookje, alles ging zo goed tussen ons, ofja da dacht ik toch. Aan mijn leventje in mijn eigen fantasiewereldje kwam zondag abrupt een einde. Sinds vorige week woensdag hoorde ik plots niets meer van mijn lief, ik heb mij dagen afgevraagd wat er was, of ik iets verkeerd gedaan had, maar hij reageerde op niets. Ik ging er helemaal aan onderdoor, ik heb nachten niet geslapen, alles wat ik at kotste ik er nadien weer uit door de stress. En dan kwam plots zondag rond 23:30 dat berichtje binnen, en ook al had ik me er al stilletjes op voorbereidt, ik vond het zo verschrikkelijk moeilijk en ik vind het nog altijd moeilijk want ik wil hem gewoon niet loslaten, hij hoort bij mij. We hebben tot een uur of een gepraat, maar ik was zo stikkapot, dat ik had gesmeekt om de volgende dag verder te praten, wat we ook gedaan hebben, 2 uur hebben we gebeld, en ik kreeg eindelijk de echte reden uit hem. En ik vind het chapeau van hem dat hij het zo heeft gedaan uiteindelijk, omdat hij mij niet nog maar zou kwetsen, moest er iets gebeuren. Maar ik vind het jammer dat hij er zichzelf niet in vertrouwd want daardoor ben ik hem kwijt. Ik wil hem niet loslaten, ik wil hem gewoon terug voor mij winnen. Ik wil dat hij beseft dat hij enkel mij graag ziet en dat dat dat andere meisje gewoon een opflakkering is omdat hij mij zo hard miste. Maar ik zie hem zo ongelooflijk graag, ik ben in staat om die trein op te stappen en naar hem te gaan, maar dat wil hij ook niet en ik versta dat ook wel maar toch.. Ik kan niet zomaar van de zijkant toekijken hoe hij verder gaat met zijn leven, want ik weet dat hij hier ook vanaf ziet, dus we hebben er beiden niets bij gewonnen, we voelen ons allebei slecht, maar ik snap wel dat de afstand hem teveel werd, ik vond het ook lastig maar ik zocht naar dingen die het voor mij draaglijker maakten, maar hij kon dat blijkbaar niet, en hij als het over zijn gevoelens ging sloot hij me helemaal buiten blijkbaar. Het is zo vreemd om niet meer om het kleinste ding naar hem te kunnen sturen, nu ben ik gewoon bang dat ik hem zou storen waardoor ik hem helemaal kwijt ben. Na nachten niet geslapen te hebben weet ik niet meer wat ik moet denken, ik voel me gewoon leeg, er ontbreekt iets en ik weet perfect wie er ontbreekt en ik hoop zo hard dat ik hem binnen een paar weken of maanden gewoon weer in mijn armen kan houden en dat dit gewoon een periode is dat hij het moeilijk heeft.. Just don't forget I love you so freaking much
De laatste weken heb ik het al vaak tegen mijn vrienden gezegd, "ik denk dat ik allergisch ben aan pubers'. Hoe hard ik er mij aan erger hoe respectloos ze zijn, omdat zij niet meer praten met hun exen, zou ik dat ook niet meer mogen doen, omdat zij alles vertellen aan elkaar, zou ik dat ook moeten doen. Maar ik leef mijn eigen leven, ik heb geen gids nodig die me zegt wat ik mag doen en niet mag doen. En ohja niet te vergeten, omdat zij geen langeafstandsrelatie zouden kunnen hebben, kan ik dat ook niet aan, ik weet het niet maar ondertussen staan we wel al bijna 3 maanden verder en gaat het perfect tussen ons, en daar hoeven geen meningen van andere mensen bij te komen die er niets van weten. Zoals ik al zei, ik erger er mij mateloos aan hoe respectloos ze zijn tegenover anderen en tegenover elkaar, in plaats van elkaar te laten zijn wie ze zijn, moet er achter de rug geroddeld worden, en als er eens iemand niet zo is dan is dat voor ze schijn. Terwijl het, in mijn ogen dan toch, de bedoeling is om op 18/19jarige leeftijd toch al volwassener te zijn blijven ze tegenwoordig ergens steken in de puberzone van 12/13 jaar ofzo. En misschien ligt het wel aan het feit dat ik vooral oudere vriendinnen heb dat ik me volwassener voel, maar ik hoor echt niet thuis in zo een pubergroepje waarbij je constant moet presteren om erbij te mogen horen. Ik ben liever mezelf en dan sta ik nog liever alleen dan dat ik me zo verlagen tot het presteren tot het onmogelijke. Niemand kan perfect zijn, niemand kan hetzelfde zijn. Verder erger ik mij aan het feit dat ze alles van elkaar moeten weten, maar dan ook écht alles, wanneer ze het doen, met wie, hoe en blablabla en daarbij komt dan ook dat ze verwachten dat iedereen zo is, en iedereen het moet vertellen, nuja bij mij zullen ze niets los krijgen, wat prive is is prive. Over privé gesproken, onlangs werd er gevraagd naar mijn ex, waarom ik het uitmaakte, ik zei dat het privé was en het antwoord was; 'Als ge een relatie hebt is da nie prive en dan moet ge ook zeggen waarom het uit is' Ow, ik moet hier niets zeggen, reden? Geen respect. Hadden ze een beetje respect kunnen opbrengen voor mijn ex, en hem niet heel de tijd zitten neer te halen, dan had ik, misschien, iets verteld. Het feit dat ik niets los over hem zorgt voor veel aanvaringen, maar in tegenstelling tot hen heb ik wél nog respect voor hem! Laat mij zijn wie ik ben, laat mij vertellen wat ik wil, laat mij stil zijn als ik wil en laat mij luid zijn als ik wil, laat mij omgaan met mensen dat ik wil, laat mij verliefd worden op wie ik wil, laat mij doen wat ik wil, ik word gek van alles rondom mij, ik word gek van het moeten presteren, ik word gewoon echt gek. Laat mij aub zijn wie ik wil! Ik denk dat het wel duidelijk is dat ik allergisch ben aan pubers.. Ligt het aan mij, of zijn er nog mensen die zich hieraan ergeren?
De herfstvakantie. Een week die perfect, rustgevend en vol met vriendschap en liefde zou moeten zijn. Deze week is anders helemaal anders uitgedraaid. We waren goed begonnen, nuja, als we vrijdagavond niet meetellen. Want blijkbaar ben ik de meest slechte dochter dat hier rondloopt op aarde, ik geef niet om mijn moeder en ik heb geen respect, volgens mijn moeder. Volgens haar was ook een sms de beste manier om dit aan haar dochters te laten weten, wat uitdraaide op een telefoontje waar ik op het einde mijn gsm op mijn bed heb gegooid en op de trap ben gaan uithuilen tot mijn vader bij mij kwam zitten. Ik was helemaal over mijn toeren, wist niet meer wat ik moest doen, ik werd uitgescholden voor van alles en nog wat terwijl ik uiteindelijk niets fout gedaan had. Ik kon toch moeilijk mijn weekje papa opgeven om haar te gaan helpen omdat ze geopereerd werd, het is niet dat ze géén hulp had. Maar wij zijn de slechten, wij zijn niet gaan helpen, hebben eens geen smsje gestuurd of gebeld hoe het ging en zijn niet langsgegaan. Het enige lichtpuntje dat ik had vorig weekend was dat ik maandag na 4 lange weken ein-de-lijk mijn lief ging terugzien en hem kon knuffelen en kussen. Hij mocht 's avonds nog meegaan bij mama, ook al zei ze toen dat ze van niets wist. Maandag was perfect.. Hij stuurde me dat hij bijna bij mij was en ik stond te wachten aan het station en mijn buik tintelde van geluk, de vlinders fladderden rond en toen zag ik hem zitten, de trein stopte en ik moest me inhouden om niet in zijn armen te springen. In plaats daarvan knuffelden we gewoon en waren we gewoon al zo blij dat we elkaar terug konden aanraken. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik elke dag meer en meer van hem hou, hij laat mij dingen voelen die ik nog nooit gevoeld heb, hij is zo ongelooflijk lief. En niemand is perfect, maar hij komt heel dichtbij, maar anyway hij is perfect voor mij. Ik zeg het, maandag was perfect, tot 17u en we bij mama moesten.. Meteen werd er geroepen, ruzie gemaakt, en uiteindelijk zat ik 2u later al terug in de auto bij papa op weg naar huis, niet van plan om nog snel terug te keren. Een paar dagen zijn verstreken, nog niets van mama gehoord, net alsof ze het helemaal niet erg vind dat ik weg ben. Net alsof ze eigenlijk gewoon blij is dat ik weg ben, want ja, ik ben de slechtste dochter ever. Ik houd mij sterk maar papa en mijn zus weten hoe erg het mij geraakt heeft en raakt.. Eergisteren bleef ik bij mijn zus slapen en die nacht werd ik al wenend wakker, 's Ochtends was ik al vroeg wakker en ging ik bij mijn zus zitten en ik vertelde haar dat het mij echt wel dwars zat, uiteindelijk zaten we met ons 2 te wenen. Mijn plan was al heel lang om bij papa te blijven wonen, maar nu ik beslist heb om dit vanaf nu te doen lijkt het allemaal zo echt, en ik wil ook echt bij papa wonen. Hier hoor ik en voel ik mij thuis, wordt ik gerespecteerd en krijg ik wat ik nodig heb, niet wat ik wil, wat ik nodig heb.Wat er met mama gebeurd is de voorbije jaren, ik weet het niet, onze band die vroeger zo sterk was gaat iedere dag weer een beetje stuk, en op deze moment schiet er niet veel meer van over. Ik was zo blij dat mijn lief bij mij was, dat hij er was om mij te steunen en om mij te troosten, zonder hem had ik daar nog gezeten. Ik hou zoveel van hem, hij weet maar half hoeveel hij betekend voor mij.. Mijn herfstvakantie was dus niet bepaald een succes tot nog toe, afleidingen brengen mij nadien weer aan het denken waardoor ik weer begin te huilen. Ooit komt het wel allemaal goed, maar het is niet aan mij om de eerste stap te zetten, dat heb ik al vaak genoeg gedaan.
Ongelooflijk dat één maand zo snel kan gaan. Onwerkelijk dat hij al één maand van mij is. Onvoorstelbaar dat ik al een maand zijn kleine loser ben. En als het nog niet duidelijk is hoe snel deze maand gegaan is: nog één week en ik kan hem eindelijk weer knuffelen, kussen, plagen,.. Hoe blij ik ben dat ik een maand geleden naar hem toe kon gaan, hoe hij zijn hand op mijn knie legde en me naar hem trok en me eindelijk kuste. Hoe de wereld even stilstond en het alleen "ons" was. Al een maand lang. Deze week keek ik uit verveling eens op zijn instagram (en stiekem ook wel omdat ik hem miste) en toen ik zijn beschrijving zag zat ik écht met de tranen in mijn ogen: '23-09-2015 => best day <3 my girl <3' En zo zijn er de laatste weken nog wel momenten geweest, bv het moment dat mijn klas ontdekte dat ik een lief had en ik helemaal in paniek was (door omstandigheden), ik stuurde hem nadien en zijn antwoord was meteen 'Maar schat, zij kunnen echt niet tussen ons komen, ik zie u graag' Ik kan niet beschrijven hoe graag ik hem zie, maar het is ongelooflijk wat ik voel voor hem, hoe gelukkig hij mij maakt. Want na een lange tijd heb ik eindelijk weer vertrouwen in mezelf, antwerpse klootzak had veel kapot gemaakt, maar Y geeft mij echt weer vertrouwen, het heeft lang geduurd voor ik aan mezelf wou toegeven dat ik echt verliefd was op hem, maar uiteindelijk was dat het beste dat ik kon doen. Ik ben zo trots dat ik hem mijn lomp kieken kan noemen, zo trots dat ik zijn kleine loser ben, trots dat ik diegene ben die wakker word met de geur van hem in mijn neus door zijn beer die hij me gaf, trots dat ik diegene ben waar hij 'ik zie u graag' tegen zegt. Gewoonweg trots. Trots dat hij me heeft uitgekozen tussen al die andere meisjes, want het lijkt mij sterk dat er niemand anders zot loopt van hem. Soms ben ik zo bang dat ik hem ga kwijtgeraken, dat hij iemand beter zal vinden dan mij, want ja, ik ben gewoon mijzelf.. Niemand is perfect, maar ik zou niemand anders willen dan hem, voor altijd. Al één maand en als het aan mij ligt komen er nog heel veel bij want ik wil hem absoluut niet kwijt. Lieve schat, ik zie u zo ongelooflijk graag, voor altijd. A lot of kisses from your little loser. Always yours. J+Y = <3
Ik heb nog nooit een songtekst hier geplaatst, maar omdat ik mijn gevoelens beter kan omschrijven in een lied, en vooral vandaag, maak ik een uitzondering. Dit is "Wings", enkele dagen geleden geschreven speciaal voor mijn opa. Opa, I miss you everyday more and more. Love, je kleine meid!
No one will understand
the way i feel
No one has met you like
the way i did
No one can see your smile
the way i saw
No one could see the love in your eyes
but i did
I wonder where you are
it's been a year or four
I just hope you're proud of me
proud of what you see
I am reaching for my phone
but then i realize you're gone
it makes no sense to call
it makes no sense to talk about you
but there is nothing more i like to do
I am reaching for the sky
and i ask myself "why you had to go?"
I wonder where you are
it's been a year or four
I just hope you're proud of me
proud of what you see
I am reaching for the star
but you stay as far away
we had to say so much
but we never had the chance
we hadn't so much time
but i would pay everything i had
for just another second with you
I wonder where you are
it's been a year or four
I just hope you're proud of me
proud of what you see
Tonight i come to you
I'll tell you about everything you may have missed
Ik had het kunnen weten dat ik het moeilijk ging beginnen krijgen. Eind augustus is dat de laatste 4 jaar nu eenmaal altijd het geval. 30 augustus 2011, een mijlpaal in mijn leven, de dag dat ik mijn opa en oma ein-de-lijk heb leren kennen, ik had 2 weken ervoor eindelijk mijn moed verzameld om mijn brief te durven sturen en met succes want een week later vertelde papa me dat we de 30e zouden kunnen gaan. Ik was zo bang, opgewonden, nieuwsgierig en vooral ongeduldig. Ik weet nog dat ik de baan naar ginder (wat amper een kwartiertje is) een volledige zak mentos heb opgegeten door de stress. We werden warm onthaald, en toen ik mijn opa zag liggen en hij naar me keek verscheen er spontaan een lach op zijn gezicht en op het mijne. Ik ging naar hem en gaf hem een kus op zijn wang: "Ik ben zo blij dat ik je eindelijk zie" zei hij in mijn oor. En ergens, ergens had ik toen al het gevoel dat dat de eerste en de laatste keer zou zien dat ik hem zou zien.. Misschien was het omdat mijn tantes er ook waren, of misschien was het gewoon een gelaatstuitdrukking, ik weet het niet, maar ik kreeg wel gelijk toen papa me de volgende ochtend wakker maakte met het nieuws dat hij diezelfde avond nog gestorven was. Zijn laatste wens was om mijn zussen nog eens te zien, een wens waarvoor we de tijd niet meer hadden om te laten uitkomen. En misschien klinkt dit onnozel en stom maar ergens speelt in mijn gedachten dat ik die wel kon laten uitkomen, dat het mijn schuld is dat hij ze niet meer gezien heeft, dat als ik niet was geweest hij mss nog langer zou geleefd hebben.. En misschien mag ik mezelf de schuld er niet van geven maar toch doe ik het. "Ik ben zo verschrikkelijk trots op u zus, ik wou dat ik het al langer gedurfd had", de woorden van mijn jongste zus, zij waren hun opa kwijt, die ze maar even gekend hebben, ik was eigenlijk gewoon een vreemde man kweet, iemand waarvan ik wel wist dat hij een bekende voor mij was, en hij ook wel zo aanvoelde maar tegelijkertijd ook weer niet. Het was zo een vreemde ervaring, vooral op de begrafenis, ik huilde en huilde, ik was juist op tijd en net te laat, juist op tijd omdat ik hem toch nog gezien had, dat ik toch nog had kunnen kennismaken. Net te laat om hem écht te kunnen leren kennen. Het enige beeld wat ik me voor ogen kan houden is de lach op zijn gezicht, en hoe hij daar hulpeloos lag op zijn bed. Het doet mij pijn om te weten dat ik eigenlijk echt niets van hem weet.. Onlangs las ik een boek "Het geschenk", het ging over een meisje van 5 dat gestorven was, en haar ouders noemden haar een geschenk, omdat ze hen in die 5 jaar toch veel geleerd hadden. Ik zie hem en die ontmoeting nu ook wel als een geschenk, ik heb hem maar enkele uren mogen kennen, maar hij heeft mij wel geleerd om mijn hart te volgen, want zonder hart was ik daar niet belandt.. Lieve opa, ik hoop zo hard dat je van daarboven trots op me bent, je hebt misschien van daarboven gemerkt hoeveel ik veranderd ben dit jaar. Ik hoop dat je fier bent op je kleine meid want diep vanbinnen, ook al kende ik je niet, ben ik altijd trots geweest op jou.. Dikke knuffel, ooit zien we elkaar terug, zonder brief, beloofd! X
Zaterdagavond kreeg ik ineens een sms: 'We missen u hier, kom je niet af, vraag aan je papa om je te brengen'. Mijn ex-schoonmoeder. Ik met de tranen in mijn ogen teruggebeld en ze was in staat om mij zelf te komen ophalen, uiteindelijk is mijn stiefvader mij komen halen. In de auto kreeg ik te horen dat mijn ex-schoonouders tegen mijn ouders hadden gezegd dat ze hopen dat het terug in orde komt tussen mijn ex en mij, omdat ze vinden dat ik zo perfect ben voor hem en ze mij super graag hebben, wat ervoor zorgde dat ik met de tranen in mijn ogen toekwam natuurlijk. Ik kwam toe en ik kreeg meteen een dikke knuffel van hen. Gisteren heb ik dan ook zowat heel de tijd bij zijn ouders gezeten, ik ging niet voor hem, ik ging voor zijn ouders! Ook al deed het wel pijn dat hij zo afstandelijk deed. Ik nam het op mij en dacht dat hij mij negeerde, wat eig ook wel zo was, maar zijn moeder stelde me meteen gerust dat hij tegen iedereen zo was. In de loop van de dag kreeg ik ineens een foto in mijn armen geduwd van mijnen held, ik weet nog altijd niet waarom ik die foto gekregen heb maar ik ben er wel blij mee. Ondertussen heeft hij een mooi plekje gekregen op mijn kamer. Hoeveel mensen zouden 5, bijna 6, na een breuk nog altijd zo lief, zo behulpzaam en zo bezorgd zijn om het ex liefje van hun zoon. Ik ken er niet veel. Maar zij, zij hopen mee met mij dat het goed komt. En iedereen zegt wel dat ik mijn hoop moet opgeven, maar ik kan dat niet en ik wil dat niet. Ik ben hen zoooo dankbaar voor alles wat ze voor mij gedaan hebben. Ik zeg het zo vaak tegen mijn ouders, die mensen zijn schatten van mensen, mensen met een hart van goud, mensen uit de duizend, ik zou hen zoveel benamingen kunnen geven maar dan ben ik morgenvroeg nog bezig. Laat het er ons op houden dat het echt schatten zijn, en dat hun zonen met hun gat in de boter zijn gevallen, want echt waar, zij doen àlles wat ze kunnen. Die mensen hebben voor altijd een plekje in mijn hart, net zoals hun zoon.
Vroeger, als kleuter/lagere schoolkind, wou ik niets liever dan de juf spelen en over de speelplaats lopen alsof ik de juf was en mijn vriendjes en vriendinnetjes allemaal de kindjes waren. We konden er ons uren mee amuseren. Maar nu, zoveel jaren later, sta ik daar effectief als "juf" en het enige wat ik mij realiseer is het feit hoe goed we het toen wel niet hadden, we konden spelen zonder zorgen, achja, behalve als de juf boos werd om iets dat gevallen was en jij de schuld ervan kreeg terwijl je niets gedaan had. Maar toch, veel zorgen hadden we nog niet. Nu realiseer ik mij dat ik wel weer zo een kleuter zou willen zijn, spelend op de speelplaats en misschien wel juf spelen, en ook al vind ik het juf zijn echt wel fijn, het doet mij beseffen dat het gedaan is met het luilekkerlandleventje, het doet mij beseffen dat we stilaan ons plekje moeten vinden in de wereld en moeten weten wat we willen doen en wie we willen zijn. Terwijl wij langzaamaan kunnen aftellen tot het einde van ons schoolleven, moeten zij nog een hele weg doen, en nu gaan ze nog zo graag naar school, maar binnen enkele jaren zal het anders zijn en zullen zij misschien hetzelfde denken als ik nu. Op stage leer je niet alleen de dingen die je moet kunnen, ik leer er ook bij over mijzelf, in het rusthuis besefte ik dat het leven kort is en dat op een dag al mijn herinneringen zouden kunnen vervagen, daarom ben ik enkele maanden terug gestart met het opschrijven en verzamelen van dingen die ik écht niet wil vergeten en die in een doos te stoppen. En bij de kleuters leer ik vooral wie ik ben geworden in al die jaren, hoe ik was toen ik die leeftijd had en wie ik nu ben, nu ik daar rondloop en ik het voorbeeld moet zijn voor alle kleuters. Het is zo vreemd om te beseffen dat ik nog niet zo lang geleden ook zo was, pratend over zinloze onderwerpen met mijn vriendjes, gestraft worden omdat ik weer eens gespeeld had in de plassen, omdat ik weer eens over de rode streep was gegaan om mijn zus een knuffel te gaan geven. Als ik er nu over nadenk, Zinloze redenen om iemand te straffen, want wie speelt er nu niet graag in de plassen, wie zou er niet over een domme rode streep gaan om haar zus een knuffel te geven, wie maakte het nu uit of hij daardoor natte schoenen en kousen zou hebben? De juf. Maar toch.. Ik zou het zo weer overdoen, ik zou zo teruggaan naar die tijd en het gewoon weer overdoen. Life is about collecting memories, en herinneringen heb ik toch wel genoeg. Binnenkort moeten ze beginnen aan het dansje voor het schoolfeest en heel even dacht ik terug aan toen, hoe ik moest dansen met mijn toenmalig "liefje" op K3, op "Feest" en daarna "ik heb een waterscooter", ik herinner mij nog dat hij toen zweethanden had en ik vanaf toen niets meer van hem moest weten. Drama natuurlijk. Hij naar de juf "ze wil mijn vriendinnetje niet meer zijn". En toch, toch zijn dat de momenten die ik nooit wil of zal vergeten, het zijn dingen die mij gemaakt hebben tot wie ik nu ben. Wat is het nut om enkel de dingen te leren die je moet kunnen? Er is zoveel verstopt in kleine dingetjes en hoekjes die je meer laten weten over jezelf, die jezelf even terugbrengen naar die tijd, die typische geur die in een kleuterschool hangt, de boekentasjes die vaak groter zijn dan de kleuter zelf, gewoon alles, het wordt een leerrijke periode..
Tegenwoordig leven we in een wereld, enfin wereld, waarin we op facebook elke dag wel honderden quotes te lezen krijgen. Zinnen waarin iedereen zich wel herkend, en ja ook ik betrap er mezelf vaak op dat ik mij erin herken, dat ik mijn situatie er in herken. Maar als ik er dan es wat beter over nadenk dan vind ik vooral fouten, neem nu onderstaande quote: "The people who want to stay in your life will always find a way." Akkoord. Maar stel nu, ik lees dit en ik denk daarbij aan iemand en ik heb dan zoiets van 'Ok, ik doe geen moeite meer, hij/zij zal wel moeite doen" en de persoon waaraan ik dacht leest dit ook en hij/zij denkt juist hetzelfde, dan klopt de hele quote niet meer. Dan geraken wij eigenlijk door een quote misschien een vriend of vriendin kwijt. En misschien denk ik daarbij te ver, maar ik ben er zeker van dat er mensen zijn die al die quotes letterlijk nemen, en dat is jammer. Want uiteindelijk gaat het om wat wij willen, willen wij die persoon niet kwijt? Vecht er dan voor en geef het niet op.
'I can't look you in the eyes cause I know i'll fall in love again' Opnieuw verliefd, of gewoon nog altijd verliefd, in ieder geval ik had gelijk met mijn woorden. Hij keek nog maar één keer naar mij of zei nog maar één woord en ik was gewoon weer verloren. Ook al waren er dat weekend ook echt awkward momenten, de momenten dat we normaal met elkaar konden omgaan, of toch beter dan de voorbije maanden, waren voor mij iets om te koesteren en gaven mij hoop dat ik hem niet zou kwijt geraken. Ik zou mijn held niet kwijt geraken. Woensdag stuurde ik gewoon een algemene snap, ik verwachtte zelfs geen antwoord, maar hij antwoordde en ik begon te springen in mijn kamer van blijdschap, sindsdien hebben we bijna iedere dag een kort gesprekje op snapchat, het is niet veel maar het is zeker meer dan de voorbije maanden, en ik heb het gevoel dat niet alleen ik moeite doe om contact te houden en normaal te doen en dat doet veel met mij. Nu 4 dagen voor ik hem terugzie heb ik een dubbel gevoel, ik ben blij dat ik hem terug ga zien maar ik ben bang dat we weer vanaf nul moeten beginnen. Via snapchat en in real life is gewoon nog anders.. Ik heb schrik dat we weer afstandelijk gaan doen of dat het echt awkward gaat zijn, dat we gelijk vorige keer naast elkaar staan en toch niet praten, misschien uit schrik om iets verkeerd te zeggen, misschien omdat we ergens wel beseffen dat het niet meer kan worden zoals in het begin, ook al willen we dat misschien wel, maar is het daarom slechter? Moeten we daarom afstand houden? Ik vind van niet.. Nu, 4 dagen voor ik hem terugzie, ben ik doodsbang voor wat er gaat gebeuren, ook al weet ik ergens wel dat ik hem niet ga kwijtgeraken, ik weet gewoon van mezelf dat ik het niet ga aankunnen als we zondag weer zo droog gaan doen tegen elkaar of dat we gewoon niet weten wat we moeten doen. Ik weet wel dat dat zijn tijd nodig heeft en dat ik geduld moet hebben. Maar vaak denk ik gewoon terug aan onze tijd en verschijnt er een lach op mijn gezicht en als ik dan besef hoe we nu doen tegen elkaar komen de tranen. Gisteren zat ik samen met mijn beste vriendin in de cinema en ik had een snap gestuurd van al ons eten en we zaten in de zaal en ik zag dat ik snap had van hem en ik had zelf niet door dat ik met een glimlach op mijn gezicht zat totdat mijn vriendin me vroeg waarom ik lachte, vanaf ze mijn scherm zag begreep ze het wel. Ik weet en besef dat de kans klein is dat we ooit weer samenkomen maar ik wil hem gewoon in mijn leven hebben, als vriend of heel mss als lief. Hij heeft zoveel voor mij veranderd, letterlijk, zonder hem was ik nu niet de persoon die ik nu ben. Ik wil hem gewoon echt niet kwijt en de angst om hem kwijt te geraken overvalt mij soms ineens en dan kan ik mijn tranen echt niet tegenhouden. Het klinkt vreemd voor anderen dat ik hem na 5 maand nog altijd niet uit mijn hoofd kan zetten maar hij was/is de eerste jongen waar ik écht verliefd op was/ben. Ik weet nu dat het echt geen leugen is om kriebels in de buik te krijgen bij het zien van een foto van hem, zijn naam, of gewoon iets van hem. Een gevoel dat ik nog nooit voor iemand anders heb gehad, en ik weet dat ik hem een stukje moet loslaten, mij niet te hard aan hem mag vastklampen want dat ik zo gekwetst zou kunnen achterblijven maar in het beste geval zou ik daardoor mijn held terug in mijn armen kunnen sluiten, ik weet het gewoon niet meer. Ik ben nu vooral bang hoe we zondag gaan doen tegen elkaar..
Op de vooravond dat ik hoogstwaarschijnlijk de persoon terugzie die mij letterlijk veranderd heeft krijg ik ongelooflijk veel stress om hem terug te zien. Vorige week hebben we nog gepraat via sms en het was vrij normaal en ik was zo opgelucht, maar praten via sms en in real life is een groot verschil.. Vooral omdat ik de laatste keer dat ik hem zag ben beginnen flippen tegen hem, wel terecht maar toch.. Nu ik erover nadenk ik heb al een half jaar enorm veel zelfvertrouwen. En god, die 6 maanden waren echt nie altijd even leuk.. De persoon waar ik echt verliefd op was maakte het uit, ik was niet alleen mijn lief kwijt maar ook een goeie vriend, ook al kende ik hem nog niet zo heel lang, hij heeft zoveel veranderd voor mij en daarom kan ik hem nooit vergeten en zal ik ergens wel altijd gevoelens blijven hebben voor hem, gelijk wie ik nog tegenkom waar het mee klikt. Ondertussen zitten er al 4 maanden tussen, 4 maanden waarin ik hem 2 keer gezien heb. En voor hetzelfde geld zie ik hem niet dit weekend en misloop ik hem, wat ik ergens wel jammer zou vinden, maar ik ga sws eens tot bij zijn ouders. En ook al mag het gedaan zijn tussen ons ik blijf voor hem supporteren..
Dus.. ik verpest zijn leven, én dat van vele anderen? Ik maak hem zwart op mijn facebook? Sorry gast, maar wat op mijn facebook staat is de waarheid, de waarheid die hij nooit zelf zal toegeven, want hij heeft nooit iets verkeerd gedaan in zijn ogen. Maar ik verpest dus zijn leven, terwijl moest hij in de spiegel kijken zou zien wie zijn leven echt aan het kapot maken is en dat ben ik niet en dat is zijn ander exliefje niet. Ondertussen snap ik wel waarom hij mij heeft geblokkeerd, ik had hem door, maar waarom hij het meisje waarmee hij mij bedrogen heeft heeft geblokkeerd is voor mij nog steeds een raadsel, zij had niets door.. Het frustreert me dat hij nu waarschijnlijk met andere meisjes bezig is die denken dat hij van haar is, en alleen van haar, en dat is ook wel zo, voor 10 dagen (wat blijkbaar zijn vervaldatum is) en ze moet er ook wel zijn andere liefjes bijnemen. Maar hij moet ook begrijpen dat wij met vragen achterblijven, vragen waar we zo graag een antwoord op willen maar vanaf er naar gevraagd wordt legt hij af of blokkeert hij de persoon in kwestie dus.. Kan hij het mij kwalijk nemen dat ik kwaad ben? Kan hij het mij kwalijk nemen dat ik antwoorden wil? Kan hij het ons kwalijk nemen dat wij andere meisjes willen besparen van deze miserie? Wat mij betreft is er maar één antwoord op al deze vragen en dat is 'nee'. Ik vind het vooral laf dat em zijn boodschap niet zelf overbrengt maar via via, maar dat heb ik de voorbije dagen al genoeg gemerkt dat hij gewoon een lafaard is die niets gaf om mij en niet om al die andere meisjes..
Ik weet nog, helemaal in het begin, zo een 3à4 weken geleden dat we bezig waren over onze grootste dromen. Uw grootste droom was een meisje vinden die u niet zou bedriegen, achteraf gezien eigenlijk wel ironisch, want ik was niet diegene die hem bedroog maar ik heb zo mijn sterke vermoedens dat het omgekeerd was. Hij was nog speciaal voor mij naar Gent gekomen om mij te zien als pinguin, en ik weet nog hoe je s'avonds zei 'ik laat u nooit meer los', die "nooit" was dus 10 dagen. 10 dagen met zoveel ruzie, en ja misschien omdat ik jaloers was, maar misschien had ik daar ook een reden voor. Misschien. Want het echte,eerlijke antwoord zal ik daar waarschijnlijk toch nooit op krijgen. 'Ik hou van je', 'Jij bent zo mooi', 'Mijn hart klopt stiekem sneller voor deze pinguin', allemaal mooie woorden, woorden waardoor ik verliefd werd, om alles. Maar nu, achter alles, voel ik mij zo verschrikkelijk dom, dom dat ik hem kans na kans ben blijven geven en hem heb blijven geloven, ook al wist ik dat er iets goed mis was. Ik bleef hopen dat het allemaal niet waar was wat ik dacht, maar mijn vermoedens worden nu alleen maar sterker, door het feit dat ik ineens geblokkeerd werd door hem op facebook, terwijl hij mij de laatste dagen meerdere keren heeft gezegd dat hij vrienden wil blijven. Blijkbaar was ik alleen maar goed voor even, maar is het echt leuk om mijn hart te breken.. Maar ik kan niet boos of kwaad zijn, ik kan hem niet haten, ik ben alleen teleurgesteld in het feit dat hij me zomaar heeft laten vallen zonder een deftige uitleg zonder antwoorden, gewoon zomaar, alsof ik nooit bestaan heb..
Meer dan een jaar geleden kreeg ik plots een vriendschapsverzoek van iemand, ik had geen idee wie het was maar iets in me zei dat ik het moest aanvaarden, ik zou hem enkele weken later zien op een concert waar hij het licht voor deed. Ik heb hem dan ook gezien maar dat was het dan ook, ik weet nog goed dat een vriendin heel de tijd zei 'komaan, ga erbij' maar ik durfde niet, teveel schrik dat ik na een tijd toch weer zoals een baksteen op de grond wordt gegooid. een paar dagen later had ik per ongeluk zijn nummer geblokkeerd en ik kon hem op geen andere manier meer terugvinden, weken heb ik er mij slecht door gevoeld. en toen, zondagavond ineens terug een vriendschapsverzoek, ik herkende hem maar ik was totaal niet zeker of hij het effectief was, maar idd hij was het, ik kon het écht niet geloven :p Hij vertelde me dat hij die zondag naar Manneke Paul gekeken had en me zo terug had terugvonden, ik zou dus zeggen bedankt Manneke Paul ;-) En ook al zit er meer dan een jaar tussen, er is nog steeds een klik, vind ik toch
De meest pijnlijke woorden dit jaar met Nieuwjaar waren toch wel 'Nu moet ge niet meer afkomen met dingen van vorig jaar', vooral omdat 1 ding absoluut nog niet verwerkt is en ik er soms echt nood aan kan hebben om gewoon es alles los te laten, ikzelf mag er niet meer over beginnen, wat er soms voor zorgt dat ik mezelf gewoon in slaap huil. Het deed dan ook verschrikkelijk pijn toen mijn moeder daarstraks binnen kwam met het nieuws dat mijn ex-schoonmoeder gebeld had om te vragen hoe het met ons ging, net nu ik er es een paar dagen niet aan dacht en vrij rustig was, hoogstwaarschijnlijk door al die pijnstillers. Met die ene zin sloegen mijn gedachten weer op hol en krijg ik mezelf amper rustig. 'Je hebt de groetjes' 4 woorden waarvan ik gewoon van zou willen huilen. Ik houd mij sterk, ik wil niet meer wenen, ik moet het loslaten, willen of niet. Maar als iedereen me eraan blijft herinneren dan lukt dat gewoon niet en jammer genoeg kan ik mijn eigen gedachten niet onder controle houden en beslissen aan wat ik wel of niet wil denken. Af en toe wordt het gewoon een beetje te veel, maar dat is bij iedereen wel is zeker?
3 maanden. 3 maanden en 1 dag geleden dat ik de persoon die alles heeft veranderd voor mij heb leren kennen. alhoewel toen zat hij nog achter mij in de tent en durfde ik niets terug te zeggen. Ik weet nog dat ik mij zo schuldig voelde, ik had mijn kans gemist, dacht ik. Maar kansen creeër je zelf, dat heb ik nu wel geleerd. Ik ben 3 maanden geleden zélf naar hem toe gegaan en dat, dat was het beste dat ik kon doen want sindsdien gaat alles beter. Een heel jaar was iedereen mij al aan het proberen om me terug op het juiste spoor te zetten, heen en weer getrek van alle kanten, wat een omgekeerd effect had op mij, ook al weet ik dat iedereen het goed bedoelde.. En toen kwam hij onverwacht in mijn leven en hij gaf mij een duwtje in mijn rug, en dat was het duwtje dat ik nodig had. Hij heeft mij de moed en de kracht gegeven om zelf naar hem toe te stappen, weliswaar met een klein en bang hartje, maar ik heb het toch maar gedaan. Na 3 maanden ben ik nog altijd zo trots op mezelf! Sinds die ene avond had hij toch al een beetje mijn hartje gestolen en in die 2 weken daarna had hij mij helemaal voor hem gewonnen, hij was diegene die mij meer zelfvertrouwen gaf, die mij liet zien wie ik ben en wat ik ben. Hij heeft mij 2 maanden echt gelukkig gemaakt, en ik ben nu niet ongelukkig maar ik mis hem echt, nadat hij het plots uitmaakte na een maand en 5 dagen.. Maar zelfs al ben ik hem nu al een maand 'kwijt', ik ben er zeker van dat het wel in orde komt, ik blijf vechten voor onze vriendschap, ik zal hem altijd dankbaar blijven.. want he changed everything, he changed me in every possible way! dus G, mercie voor alles!
2 weken. 2 weken geleden dat ik wakker werd met het bericht 'sorry het is gedaan'. 2 weken geleden dat ik huilend wakker werd. 2 weken zonder enig teken van leven van de persoon van wie ik hou. In die 2 weken heb ik brieven geschreven, ik kan ze niet meer op mijn 1 hand tellen, telkens stonden er andere dingen in.. Na 2 weken heb ik hem gezien op het kampioenenbal van mijn stiefbroer.. Hij kwam toe en knikte gewoon maar, dat was het, ik denk een uur later kwam hij toch hallo zeggen en ik vroeg meteen of we konden praten, ondertussen wist ik al dat ik de bloemen moest afgeven aan de kampioenen, dus ook aan hèm, ik gaf mijn laatste brief af en het leek of hij tranen in zijn ogen kreeg toen hij hem las. Hij vertelde me dat hij mij nooit wou kwetsen en dat wat zijn vriendin tegen mij zei écht niet waar was. Hij zei dat ik niet voor hem moest veranderen, maar dat heb ik nooit gezegd, ik zei dat ik veranderd ben DOOR hem en niet VOOR hem, dat is een groot verschil. Dankzij hem ben ik nu de persoon die ik ben, emotioneel sterker, meer zelfvertrouwen en situaties om nieuwe mensen te leren kennen niet meer vermijden, hij heeft zoveel veranderd voor mij en ik ben hem daar zo dankbaar voor, echt! Ongeveer een half uur nadat we gepraat hebben was het tijd voor die bloemen.. ik had helemaal geen zin eigenlijk. Alles ging goed, totdat hij op het podium kwam.. Ik gaf hem de bloemen en de mensen op het podium begonnen te roepen 'kussen, kussen, kussen', van een awkward moment gesproken, we stonden daar allebei van fuck wat moeten we nu doen, maar hij liep gewoon door, ik denk dat ik hetzelfde gedaan had eigenlijk. In de speelruimte, waar het soms net iets leuker was dan in de zaal kreeg ik ineens aandacht, ik zat bij een paar jongens die me aan het uitvragen waren over mij en mijn ex, ik wou niet antwoorden omdat dat iets tussen ons is, maar doordat ik niet antwoordde vroegen ze het maar aan hem, schaamtelijk wel, want volgens mij denkt hij dat ik aan het vertellen was over ons wat helemaal niet waar was.. Toen ze gingen vertrekken naar huis kwam hij bij mij en zei hij gewoon ' tot de volgende', die tot de volgende zal dus nog lang duren nu.. Nadien kwamen zijn ouders bij mij en zijn vader gaf mij een knuffel en zei 'gij, gij blijft mijn schatteke', ik kon mijn tranen echt effe niet bedwingen.. Die mensen hebben zoveel gedaan voor mij en zij hebben mij gesteund in die 2 weken.. Ik ben hen zo dankbaar voor alles!
Soms, komt er iemand in ons leven die onze hele wereld op zijn kop zet. Die persoon kwam bij mij iets meer dan een week geleden. We hadden al even contact via snapchat maar elkaar nog niet gezien, tot hij die zaterdagavond ineens achter mij zat in de tent op de cross. Hij begon te praten, ik klapte dicht. Ik voelde me nadien zo schuldig, ik had nu eens een kans om mensen te leren kennen en ik had die, dacht ik, verprutst. Dus zondag ben ik zelf naar hem toe gegaan en we hebben gepraat en het klikte meteen, bij mij toch. Sindsdien zijn we zowat heel de tijd aan het smsen of snappen en geloof mij.. In die week tijd heb ik zoveel zelfvertrouwen gekregen, meer dan ik ooit gehad heb. Gewoon het feit dat er iemand in MIJ geïnteresseerd is, het feit dat er iemand vanzelf tegen MIJ praat. Ik die absoluut niet graag naar de cross ging zou nu bijna gaan smeken om wél te gaan, alleen al om hem te zien.. Van veranderingen gesproken ;-)
Het is de tijd van het jaar dat ik depri loop, elke minuut zou willen wenen en alleen maar rustige, triestige liedjes wil luisteren. Waarom? Over 5 dagen is het 3 jaar geleden dat mijn opa verleed, op zich niets speciaals, maar die dag had ik hem voor de eerste keer gezien in mijn leven. De volgende morgen komt mijn papa mij wakker maken en de woorden 'Opa is gisteravond nog overleden' kwamen zo hard aan, net alsof iemand me een klap in m'n gezicht gaf. En ergens had ik het gevoel van toen ik binnenstapte en ik hem zag liggen dat het de eerste en laatste keer zou zijn dat ik hem gezien had. Ik wou dat ik me vergist had, maar helaas... Toen we naar het funerarium gingen had ik mezelf voorgenomen niet mee naar binnen te gaan, ik wou hem herinneren als de man die glimlachte toen hij me zag, niet als een witte pop die in de kist lag te wachten om verbrand te worden. Ik kon alleen maar wenen toen ik op die stoel zat te wachten, mijn zus kwam bij mij zitten en zei al huilend 'Ik ben zo verschrikkelijk trots op u, ik wou dat ik het al langer gedaan had!' En daar zaten we, samen te huilen. Ik voor een man die mijn opa is maar toch een vreemde, mijn zus voor een opa die ze maar een tijdje gekend heeft. De begrafenis was zwaar, we zaten met ons drieën vanvoor met onze nichten en neven, neven die ik nog nooit gezien had en nichten die ik de dag van de ontmoeting ook gezien had. Ik hoorde niet vanvoor, ik hoorde daar niet, ik had het gevoel dat de hele kerk naar ons aan het staren was en dat zij ook vonden dat we er niet hoorden. Ik huilde, niet zozeer om het verlies maar vooral omdat ik besefte dat als ik mijn brief 1 dag later verstuurd had ik hem zelfs nooit gekend had. Toen we een groet moesten brengen aan het lijk stond ik te trillen op mijn benen ik wist niet wat ik moest of wou doen. Klaar om afscheid te nemen was ik niet. Klaar om te accepteren dat ik nooit een band zou hebben met mijn opa was ik niet. Het is raar om te zeggen dat ik eigenlijk niets over of van hem weet. Ik vraag mij af waar hij nu is, in de hemel? Nergens? Zou hij naar me kijken en me beschermen? Zou hij trots zijn op mij? Hoe kan je trots zijn op iemand die je niet kent? Zoveel vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Maar waar hij ook is, of hij nu over me waakt of niet, I will always love him. Een opa is de held van ieder meisje, iemand waar ze naar kunnen opkijken, wel diep in mijn hart is dat bij mij hetzelfde! Opa, ik zal je nooit vergeten en als je mij kan zien en horen, ik hoop dat je trots op me bent, trots op wie ik geworden ben... Trots op wat ik doe en vooral om wie ik ben.. I love you <3
Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 22/02/1998 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Voordracht, liedjes/gedichten schrijven.
