Op de vooravond dat ik hoogstwaarschijnlijk de persoon terugzie die mij letterlijk veranderd heeft krijg ik ongelooflijk veel stress om hem terug te zien. Vorige week hebben we nog gepraat via sms en het was vrij normaal en ik was zo opgelucht, maar praten via sms en in real life is een groot verschil.. Vooral omdat ik de laatste keer dat ik hem zag ben beginnen flippen tegen hem, wel terecht maar toch.. Nu ik erover nadenk ik heb al een half jaar enorm veel zelfvertrouwen. En god, die 6 maanden waren echt nie altijd even leuk.. De persoon waar ik echt verliefd op was maakte het uit, ik was niet alleen mijn lief kwijt maar ook een goeie vriend, ook al kende ik hem nog niet zo heel lang, hij heeft zoveel veranderd voor mij en daarom kan ik hem nooit vergeten en zal ik ergens wel altijd gevoelens blijven hebben voor hem, gelijk wie ik nog tegenkom waar het mee klikt. Ondertussen zitten er al 4 maanden tussen, 4 maanden waarin ik hem 2 keer gezien heb. En voor hetzelfde geld zie ik hem niet dit weekend en misloop ik hem, wat ik ergens wel jammer zou vinden, maar ik ga sws eens tot bij zijn ouders. En ook al mag het gedaan zijn tussen ons ik blijf voor hem supporteren..
Dus.. ik verpest zijn leven, én dat van vele anderen? Ik maak hem zwart op mijn facebook? Sorry gast, maar wat op mijn facebook staat is de waarheid, de waarheid die hij nooit zelf zal toegeven, want hij heeft nooit iets verkeerd gedaan in zijn ogen. Maar ik verpest dus zijn leven, terwijl moest hij in de spiegel kijken zou zien wie zijn leven echt aan het kapot maken is en dat ben ik niet en dat is zijn ander exliefje niet. Ondertussen snap ik wel waarom hij mij heeft geblokkeerd, ik had hem door, maar waarom hij het meisje waarmee hij mij bedrogen heeft heeft geblokkeerd is voor mij nog steeds een raadsel, zij had niets door.. Het frustreert me dat hij nu waarschijnlijk met andere meisjes bezig is die denken dat hij van haar is, en alleen van haar, en dat is ook wel zo, voor 10 dagen (wat blijkbaar zijn vervaldatum is) en ze moet er ook wel zijn andere liefjes bijnemen. Maar hij moet ook begrijpen dat wij met vragen achterblijven, vragen waar we zo graag een antwoord op willen maar vanaf er naar gevraagd wordt legt hij af of blokkeert hij de persoon in kwestie dus.. Kan hij het mij kwalijk nemen dat ik kwaad ben? Kan hij het mij kwalijk nemen dat ik antwoorden wil? Kan hij het ons kwalijk nemen dat wij andere meisjes willen besparen van deze miserie? Wat mij betreft is er maar één antwoord op al deze vragen en dat is 'nee'. Ik vind het vooral laf dat em zijn boodschap niet zelf overbrengt maar via via, maar dat heb ik de voorbije dagen al genoeg gemerkt dat hij gewoon een lafaard is die niets gaf om mij en niet om al die andere meisjes..
Ik weet nog, helemaal in het begin, zo een 3à4 weken geleden dat we bezig waren over onze grootste dromen. Uw grootste droom was een meisje vinden die u niet zou bedriegen, achteraf gezien eigenlijk wel ironisch, want ik was niet diegene die hem bedroog maar ik heb zo mijn sterke vermoedens dat het omgekeerd was. Hij was nog speciaal voor mij naar Gent gekomen om mij te zien als pinguin, en ik weet nog hoe je s'avonds zei 'ik laat u nooit meer los', die "nooit" was dus 10 dagen. 10 dagen met zoveel ruzie, en ja misschien omdat ik jaloers was, maar misschien had ik daar ook een reden voor. Misschien. Want het echte,eerlijke antwoord zal ik daar waarschijnlijk toch nooit op krijgen. 'Ik hou van je', 'Jij bent zo mooi', 'Mijn hart klopt stiekem sneller voor deze pinguin', allemaal mooie woorden, woorden waardoor ik verliefd werd, om alles. Maar nu, achter alles, voel ik mij zo verschrikkelijk dom, dom dat ik hem kans na kans ben blijven geven en hem heb blijven geloven, ook al wist ik dat er iets goed mis was. Ik bleef hopen dat het allemaal niet waar was wat ik dacht, maar mijn vermoedens worden nu alleen maar sterker, door het feit dat ik ineens geblokkeerd werd door hem op facebook, terwijl hij mij de laatste dagen meerdere keren heeft gezegd dat hij vrienden wil blijven. Blijkbaar was ik alleen maar goed voor even, maar is het echt leuk om mijn hart te breken.. Maar ik kan niet boos of kwaad zijn, ik kan hem niet haten, ik ben alleen teleurgesteld in het feit dat hij me zomaar heeft laten vallen zonder een deftige uitleg zonder antwoorden, gewoon zomaar, alsof ik nooit bestaan heb..
Meer dan een jaar geleden kreeg ik plots een vriendschapsverzoek van iemand, ik had geen idee wie het was maar iets in me zei dat ik het moest aanvaarden, ik zou hem enkele weken later zien op een concert waar hij het licht voor deed. Ik heb hem dan ook gezien maar dat was het dan ook, ik weet nog goed dat een vriendin heel de tijd zei 'komaan, ga erbij' maar ik durfde niet, teveel schrik dat ik na een tijd toch weer zoals een baksteen op de grond wordt gegooid. een paar dagen later had ik per ongeluk zijn nummer geblokkeerd en ik kon hem op geen andere manier meer terugvinden, weken heb ik er mij slecht door gevoeld. en toen, zondagavond ineens terug een vriendschapsverzoek, ik herkende hem maar ik was totaal niet zeker of hij het effectief was, maar idd hij was het, ik kon het écht niet geloven :p Hij vertelde me dat hij die zondag naar Manneke Paul gekeken had en me zo terug had terugvonden, ik zou dus zeggen bedankt Manneke Paul ;-) En ook al zit er meer dan een jaar tussen, er is nog steeds een klik, vind ik toch
De meest pijnlijke woorden dit jaar met Nieuwjaar waren toch wel 'Nu moet ge niet meer afkomen met dingen van vorig jaar', vooral omdat 1 ding absoluut nog niet verwerkt is en ik er soms echt nood aan kan hebben om gewoon es alles los te laten, ikzelf mag er niet meer over beginnen, wat er soms voor zorgt dat ik mezelf gewoon in slaap huil. Het deed dan ook verschrikkelijk pijn toen mijn moeder daarstraks binnen kwam met het nieuws dat mijn ex-schoonmoeder gebeld had om te vragen hoe het met ons ging, net nu ik er es een paar dagen niet aan dacht en vrij rustig was, hoogstwaarschijnlijk door al die pijnstillers. Met die ene zin sloegen mijn gedachten weer op hol en krijg ik mezelf amper rustig. 'Je hebt de groetjes' 4 woorden waarvan ik gewoon van zou willen huilen. Ik houd mij sterk, ik wil niet meer wenen, ik moet het loslaten, willen of niet. Maar als iedereen me eraan blijft herinneren dan lukt dat gewoon niet en jammer genoeg kan ik mijn eigen gedachten niet onder controle houden en beslissen aan wat ik wel of niet wil denken. Af en toe wordt het gewoon een beetje te veel, maar dat is bij iedereen wel is zeker?
3 maanden. 3 maanden en 1 dag geleden dat ik de persoon die alles heeft veranderd voor mij heb leren kennen. alhoewel toen zat hij nog achter mij in de tent en durfde ik niets terug te zeggen. Ik weet nog dat ik mij zo schuldig voelde, ik had mijn kans gemist, dacht ik. Maar kansen creeër je zelf, dat heb ik nu wel geleerd. Ik ben 3 maanden geleden zélf naar hem toe gegaan en dat, dat was het beste dat ik kon doen want sindsdien gaat alles beter. Een heel jaar was iedereen mij al aan het proberen om me terug op het juiste spoor te zetten, heen en weer getrek van alle kanten, wat een omgekeerd effect had op mij, ook al weet ik dat iedereen het goed bedoelde.. En toen kwam hij onverwacht in mijn leven en hij gaf mij een duwtje in mijn rug, en dat was het duwtje dat ik nodig had. Hij heeft mij de moed en de kracht gegeven om zelf naar hem toe te stappen, weliswaar met een klein en bang hartje, maar ik heb het toch maar gedaan. Na 3 maanden ben ik nog altijd zo trots op mezelf! Sinds die ene avond had hij toch al een beetje mijn hartje gestolen en in die 2 weken daarna had hij mij helemaal voor hem gewonnen, hij was diegene die mij meer zelfvertrouwen gaf, die mij liet zien wie ik ben en wat ik ben. Hij heeft mij 2 maanden echt gelukkig gemaakt, en ik ben nu niet ongelukkig maar ik mis hem echt, nadat hij het plots uitmaakte na een maand en 5 dagen.. Maar zelfs al ben ik hem nu al een maand 'kwijt', ik ben er zeker van dat het wel in orde komt, ik blijf vechten voor onze vriendschap, ik zal hem altijd dankbaar blijven.. want he changed everything, he changed me in every possible way! dus G, mercie voor alles!
2 weken. 2 weken geleden dat ik wakker werd met het bericht 'sorry het is gedaan'. 2 weken geleden dat ik huilend wakker werd. 2 weken zonder enig teken van leven van de persoon van wie ik hou. In die 2 weken heb ik brieven geschreven, ik kan ze niet meer op mijn 1 hand tellen, telkens stonden er andere dingen in.. Na 2 weken heb ik hem gezien op het kampioenenbal van mijn stiefbroer.. Hij kwam toe en knikte gewoon maar, dat was het, ik denk een uur later kwam hij toch hallo zeggen en ik vroeg meteen of we konden praten, ondertussen wist ik al dat ik de bloemen moest afgeven aan de kampioenen, dus ook aan hèm, ik gaf mijn laatste brief af en het leek of hij tranen in zijn ogen kreeg toen hij hem las. Hij vertelde me dat hij mij nooit wou kwetsen en dat wat zijn vriendin tegen mij zei écht niet waar was. Hij zei dat ik niet voor hem moest veranderen, maar dat heb ik nooit gezegd, ik zei dat ik veranderd ben DOOR hem en niet VOOR hem, dat is een groot verschil. Dankzij hem ben ik nu de persoon die ik ben, emotioneel sterker, meer zelfvertrouwen en situaties om nieuwe mensen te leren kennen niet meer vermijden, hij heeft zoveel veranderd voor mij en ik ben hem daar zo dankbaar voor, echt! Ongeveer een half uur nadat we gepraat hebben was het tijd voor die bloemen.. ik had helemaal geen zin eigenlijk. Alles ging goed, totdat hij op het podium kwam.. Ik gaf hem de bloemen en de mensen op het podium begonnen te roepen 'kussen, kussen, kussen', van een awkward moment gesproken, we stonden daar allebei van fuck wat moeten we nu doen, maar hij liep gewoon door, ik denk dat ik hetzelfde gedaan had eigenlijk. In de speelruimte, waar het soms net iets leuker was dan in de zaal kreeg ik ineens aandacht, ik zat bij een paar jongens die me aan het uitvragen waren over mij en mijn ex, ik wou niet antwoorden omdat dat iets tussen ons is, maar doordat ik niet antwoordde vroegen ze het maar aan hem, schaamtelijk wel, want volgens mij denkt hij dat ik aan het vertellen was over ons wat helemaal niet waar was.. Toen ze gingen vertrekken naar huis kwam hij bij mij en zei hij gewoon ' tot de volgende', die tot de volgende zal dus nog lang duren nu.. Nadien kwamen zijn ouders bij mij en zijn vader gaf mij een knuffel en zei 'gij, gij blijft mijn schatteke', ik kon mijn tranen echt effe niet bedwingen.. Die mensen hebben zoveel gedaan voor mij en zij hebben mij gesteund in die 2 weken.. Ik ben hen zo dankbaar voor alles!
Soms, komt er iemand in ons leven die onze hele wereld op zijn kop zet. Die persoon kwam bij mij iets meer dan een week geleden. We hadden al even contact via snapchat maar elkaar nog niet gezien, tot hij die zaterdagavond ineens achter mij zat in de tent op de cross. Hij begon te praten, ik klapte dicht. Ik voelde me nadien zo schuldig, ik had nu eens een kans om mensen te leren kennen en ik had die, dacht ik, verprutst. Dus zondag ben ik zelf naar hem toe gegaan en we hebben gepraat en het klikte meteen, bij mij toch. Sindsdien zijn we zowat heel de tijd aan het smsen of snappen en geloof mij.. In die week tijd heb ik zoveel zelfvertrouwen gekregen, meer dan ik ooit gehad heb. Gewoon het feit dat er iemand in MIJ geïnteresseerd is, het feit dat er iemand vanzelf tegen MIJ praat. Ik die absoluut niet graag naar de cross ging zou nu bijna gaan smeken om wél te gaan, alleen al om hem te zien.. Van veranderingen gesproken ;-)
Het is de tijd van het jaar dat ik depri loop, elke minuut zou willen wenen en alleen maar rustige, triestige liedjes wil luisteren. Waarom? Over 5 dagen is het 3 jaar geleden dat mijn opa verleed, op zich niets speciaals, maar die dag had ik hem voor de eerste keer gezien in mijn leven. De volgende morgen komt mijn papa mij wakker maken en de woorden 'Opa is gisteravond nog overleden' kwamen zo hard aan, net alsof iemand me een klap in m'n gezicht gaf. En ergens had ik het gevoel van toen ik binnenstapte en ik hem zag liggen dat het de eerste en laatste keer zou zijn dat ik hem gezien had. Ik wou dat ik me vergist had, maar helaas... Toen we naar het funerarium gingen had ik mezelf voorgenomen niet mee naar binnen te gaan, ik wou hem herinneren als de man die glimlachte toen hij me zag, niet als een witte pop die in de kist lag te wachten om verbrand te worden. Ik kon alleen maar wenen toen ik op die stoel zat te wachten, mijn zus kwam bij mij zitten en zei al huilend 'Ik ben zo verschrikkelijk trots op u, ik wou dat ik het al langer gedaan had!' En daar zaten we, samen te huilen. Ik voor een man die mijn opa is maar toch een vreemde, mijn zus voor een opa die ze maar een tijdje gekend heeft. De begrafenis was zwaar, we zaten met ons drieën vanvoor met onze nichten en neven, neven die ik nog nooit gezien had en nichten die ik de dag van de ontmoeting ook gezien had. Ik hoorde niet vanvoor, ik hoorde daar niet, ik had het gevoel dat de hele kerk naar ons aan het staren was en dat zij ook vonden dat we er niet hoorden. Ik huilde, niet zozeer om het verlies maar vooral omdat ik besefte dat als ik mijn brief 1 dag later verstuurd had ik hem zelfs nooit gekend had. Toen we een groet moesten brengen aan het lijk stond ik te trillen op mijn benen ik wist niet wat ik moest of wou doen. Klaar om afscheid te nemen was ik niet. Klaar om te accepteren dat ik nooit een band zou hebben met mijn opa was ik niet. Het is raar om te zeggen dat ik eigenlijk niets over of van hem weet. Ik vraag mij af waar hij nu is, in de hemel? Nergens? Zou hij naar me kijken en me beschermen? Zou hij trots zijn op mij? Hoe kan je trots zijn op iemand die je niet kent? Zoveel vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Maar waar hij ook is, of hij nu over me waakt of niet, I will always love him. Een opa is de held van ieder meisje, iemand waar ze naar kunnen opkijken, wel diep in mijn hart is dat bij mij hetzelfde! Opa, ik zal je nooit vergeten en als je mij kan zien en horen, ik hoop dat je trots op me bent, trots op wie ik geworden ben... Trots op wat ik doe en vooral om wie ik ben.. I love you <3
Telkens ik meega naar de cross word ik weer geconfronteerd met het 'niet-durven-sociaal-zijn'. Er is niets liever dat ik zou willen dan durven afstappen op leeftijdsgenoten en vrienden maken zodat ik ook graag zou meegaan, want nu loop ik daar gewoon alleen of zit ik in de mobilhome. Maar ik durf het niet, ik blokkeer gewoon volledig.. Dat is ook één van de redenen waarom ik niet graag meega, omdat ik me dan elke keer slecht voel, en ik ga naar huis met een gevoel van 'ik heb het weeral niet gedaan'. Vandaag was de eerste keer dat ik toch een tijdje heb zitten kijken naar de cross, deels omdat ik moet rusten met mijn knie en ik gek word van binnen te zitten en niets te doen, misschien is dat een stapje dichter naar 'het sociaal zijn'. Misschien. Mensen denken misschien het pesten is voorbij, alles is weer goed en blablabla, maar nee.. Het begint dan pas, het zelfvertrouwen terug krijgen dat je had van voor het pesten, terug diezelfde persoon worden maar dan sterker en nog zoveel meer dat je terug moet leren, het begint nog maar.. Iemand? Alstublieft help me sociaal te zijn, zonder mij te moeten forceren want ik wil zo graag terug mezelf worden en terug vertrouwen hebben in mezelf..
7 jaar geleden betoverde Free Souffriau me al met haar allereerste noot bij Steracteur Sterartiest, ik was 9 en ik had in het begin helemaal niet door dat Mega Mindy op het podium stond. Tot mijn ouders het me vertelden, ik moest niet lang nadenken voor wie ik dat jaar zou supporteren. Ik weet nog dat je voor de finale in de bakkers bij ons in de buurt om chocolade kon gaan met een foto van haar erop, ik moest dat absoluut hebben! Ik denk dat ze toch een paar weken onaangeraakt op de tafel gelegen hebben voor ik ze opat. Aan die chocolade was iets raars, in plaats van dat het naar mijn maag ging, ging de chocolade naar mijn hart. De plaats waar ze tot op de dag van vandaag nog altijd zit en nu zelfs meer dan toen. Toch heb ik haar maar 5 jaar geleden voor de eerste keer gezien op de Gentse Feesten. Ik stond helemaal vooraan en ik kon mijn ogen niet van haar afhouden, ze had iets, iets wat me zo trots maakte op haar. Het jaar nadien, in 2010, deed ik mee aan het programme 'Goeie Vrijdag' en in de laatste aflevering mochten alle mensen die in het seizoen zaten naar de opname gaan. Terwijl we naar het gebouw liepen kwamen we een parking tegen waar een bordje hing 'Free Souffriau', ik denk dat ik helemaal gek werd op dat moment. En ja hoor, daar kwam Free het podium opgelopen tijdens de opname. Jammer genoeg kon ik niet tot het einde blijven :( In 2011 denk ik ging ik naar het kerstconcert in Gent, 2 uur voor het begon zaten we al te wachten aan de kerk. Achteraf gezien maar goed, want we mochten de soundcheck meekijken én er werd MIJ gevraagd om de bloemen af te geven op het einde van het concert. Ik kan u verzekeren dat laatste liedje heb ik helemaal niet meer gehoord en met knikkende knieën ging ik naar Free, die me meteen een dikke knuffel gaf. De eerste keer dat ik haar ontmoette en iets kon zeggen tegen haar, ik ontdekte dat ze niet alleen goed kon zingen maar ook suuuuper lief was. Heel die tijd kon ik alleen maar dromen dat mijn idool mij ooit zou kennen bij naam of me tenminste zou herkennen. Ondertussen had ik via mijn fanpagina op facebook al mensen leren kennen, die echte vriendinnen geworden zijn. Dus.. samen met hen ging ik naar een concert, ik had met hen gewed dat ze mij nooit zou herkennen. Die weddenschap heb ik dus dik verloren, 'Ah dag.. wacht niets zeggen eh, ik weet het! Jentl... Jentl Noppe' Daar stond ik dus.. met een mond vol tanden. Vorig jaar, 14 april, een dag/avond die ik NOOIT zal vergeten. Samen met ons Souffreekes hadden we het idee om ons in te schrijven voor 'Manneke Paul' om Free te verrassen en ik mocht vertellen wààrom ik fan ben van haar, en waarom ze zoveel voor mij betekend. Ze zei "sorry" omdat ik gepest werd omdat ik fan ben van haar, ze moest geen sorry zeggen want zij is diegene die me juist sterk maakt! Ik zou geen ander idool willen hebben, voor mij geen amerikaanse waar je jaren op moet wachten voor ze es naar belgie komt of zelfs gewoon niet. Geef mij maar Free, die ik vaak kan zien :) I'm a Souffreeke forever! <3
Dromen zijn bedrog, meestal toch. Maar achter sommige dromen zit er volgens mij een boodschap. Vorige nacht had ik zo een mooie droom, eigenlijk was het hetzelfde wat enkele weken geleden gebeurde in real life maar dan met een heel ander einde. Tijdens het skypegesprek met mijn beste vriend (zie vorig blogje) zei hij op een bepaald moment 'Ik zie u graag eh', een zin die ik al zo lang wou horen maar helemaal niet verwacht had. Totaal niet. Ik was al in shock toen hij ineens terug tegen mij begon te praten en al zeker toen hij die woorden uitsprak. Ik wou antwoorden, ik wou zeggen 'Ik u ook' maar het lukte me niet. Ik was helemaal ondersteboven van wat hij gezegd had. Ik ben zo stom geweest door niet te antwoorden want nu vraag ik mij al weken af wat hij er precies mee bedoelde, of hij het meende op de manier waarop het overgekomen is. In mijn droom hàd ik geantwoord en alles was weer zoals voor onze ruzie, voor ik het door haar uitmaakte. Ik weet dat ik er ook mijn aandeel in heb maar verkeerde personen vertrouwen overkomt iedereen wel is zeker? Jammer genoeg was het bij mij ten koste van mijn allerbeste vriend, mijn lief. De jongen die alles voor mij betekend. Een vriendin zei ooit tegen mij toen ze aan het vertellen was over haar ex 'Hij kon ooit wel zonder mij leven, waarom zou hij het nu dan niet kunnen? we kenden elkaar maar een paar maanden.' In zekere zin heeft ze gelijk want je kent elkaar nog niet echt dan. Maar ik ken hem al van zolang ik mij kan herinneren, dat is iets helemaal anders. Hij heeft mij geholpen de pesterijen te doorstaan, we hebben samen zo veel plezier beleefd. Ik weet nog dat ik in het 3e leerjaar meeging met hem en zijn ouders en broers naar plopsaland, hij sleurde me mee in de supersplash, een attractie waar ik absoluut niet indurfde maar hij liet mij mijn grenzen verleggen, hij liet mij zien dat ik geen schrik moest hebben. Zolang hij bij mij was voelde ik mij gelukkig en veilig. Ik dàcht dat ik over hem heen was, als vriendje toch, toen een jongen uit me klas interesse toonde in mij, achteraf gezien was hij mijn grootste fout ever. Ik besefte niet lang er na dat ik helemaal niet over hem heen was. Mijn verliefdheid is nog erger geworden dan toen. Ik voelde toen ook wel kriebels in mijn buik, of toch iets. Maar nu zag ik een foto van hem verschijnen op facebook en op dat moment begreep ik wat ze bedoelen met vlinders in de buik in al die romantische boeken en films. Het was een vreemd en zalig gevoel op hetzelfde moment. Eigenlijk vooral verdriet, omdat hij is verder gegaan met zijn leven, wat hij absoluut verdiend want hij is de meest fantastische jongen op deze wereld en dat meisje mag gelukkig zijn met hem! Terwijl hij verdergegaan is blijf ik leven in 'our time' Stel je voor dat als ik had geantwoord mijn droom zou zijn uitgekomen en het weer was als toen.. Ik zal het zeggen zoals hij mij altijd noemde 'Ik ben een stom kieken geweest!' I still miss him, every day more and more..
Een foto zien kan zoveel gevoelens losmaken. Een jarenhalf geleden werd ik verliefd op mijn allerbeste vriend, we kenden elkaar al van in het 3e leerjaar en waren letterlijk niet te scheiden van elkaar. Naarmate we opgroeiden werd onze band een tijdje minder en minder en werkte hij eerlijk gezegd vaak op mijn zenuwen. Hij had gevoelens voor mij, hij heeft het nooit letterlijk gezegd maar het was duidelijk, ik niet voor hem enja.. En dan komt dat moment dat je gewoon zit te praten in een bushokje, weggevlucht van een barbecue waar het veel te warm was en er te veel volk was dat ons zat aan te staren. Het was een koude avond in december en ik was zo dom geweest om mijn sjaal te vergeten thuis waardoor ik zat te bibberen. Hij schoof telkens dichter naar mij toe en nam me in een knuffel. Het was geen knuffel zoals hij mij normaal gaf, het was een échte knuffel en het voelde goed maar ik geraakte in paniek, ik wist niet wat ik moest doen en ik ging weer verder van hem zitten. Die knuffel was hét moment dat ik verliefd werd op mijn beste vriend, het heeft nog een tijdje geduurd voor ik het echt door had dat ik gevoelens had voor mijn beste vriend eigenlijk. Een jaar later heb ik het hem gezegd, eigenlijk een vriendin en we waren samen. Ik was het gelukkigste meisje op de wereld maar na 3 maanden was ons sprookje voorbij door diezelfde vriendin, ik had haar te veel vertrouwd en dom geweest en haar boven mijn lief geloofd. Ik wou dat ik de klok kon terugdraaien en hem terug voor mij had.. Dear heart i'm so sorry for the scars and the pain. Dear pillow i'm sorry for the tears you have to catch tonight.. Dear (ex) best friend, i never wanted to hurt you and i really miss you!
Mijn blog stond even stil, maar mijn gedachten jammer genoeg niet. Dit weekend nogmaals ondervonden hoe sterk mijn angst is om naar leeftijdsgenoten te gaan en kennis te maken, vrienden te maken. Heel de avond de drang gehad om naar haar toe te gaan maar ik blokkeerde, alweer. Niets nieuws want dat heb ik altijd al gehad. Maar deze keer was het anders, deze keer heb ik mijn angst even aan de kant gelegd (mede door mijn moeder, die binnenkwam toen ik zat te wenen toen ik een paniekaanval had). Iets wat ik echt nog nooit gedaan had, ik ben zélf naar haar gestapt en zo had ik toch nog een redelijk leuke avond. Geloof mij, mijn hart sloeg een paar tellen over. Voor één keer is het mij gelukt en nu zou het mij moeten blijven lukken, zou ik het moeten blijven proberen. Maar die stap is denk ik nog iets te ver van mijzelf op dit moment. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, echt waar! Ik vraag mij af of ik ooit zonder angst naar mensen zal kunnen toestappen. Ik vraag me af of ik ooit mijn zelfvertrouwen zal terug krijgen dat ik verloren ben in het 3e leerjaar. Soms heb ik zelfs nog last van mijn gebrek aan zelfvertrouwen bij mijn vrienden, dan voel ik mij zo schuldig want ik wéét dat ze er voor mij zijn en dat ze het wel begrijpen. Maar soms, als ik een mindere dag heb waardoor mijn zelfvertrouwen nog lager is dan anders dan kan ik bij niemand mijzelf zijn, zelfs niet bij mij zelf. Dan blijf ik het beste heel de dag in mijn bed liggen, opgesloten in mijn kamer omdat ik om elk ding zou kunnen beginnen wenen. Ik hoop echt dat ik ooit mijn zelfvertrouwen ga terugkrijgen en zonder angst vrienden kan maken...
beste vriendinnen forNever, alleen wij kunnen er opkomen.. Ik herinner mij het nog zoals gisteren, we hadden een gesprek over 'forever' ik zei dat dat niet bestond. Mijn beste vriendin antwoordde daar droog op 'dan is het fornever hé'. Zij is één van de personen die echt àlles over mij weet en die ook altijd klaarstaat voor mij. Vaak zegt ze als ik weer wenend met haar zit te chatten 'Je moet me direct bellen als er iets is!' Ik wil dat wel doen, maar ik heb altijd schrik om mensen te storen en lastig te vallen met mijn problemen, ook al lucht dat enorm veel op als ik even met haar kan praten en even met haar mijn gevoelens kan delen. We kunnen gek zijn, we kunnen serieus zijn , bij haar kan ik mijzelf zijn en dat lucht enorm veel op. Het lucht op om te weten dat er iemand is die klaarstaat voor jou. Echte vrienden hoef je niet elke dag te zien, en haar zie ik niet vaak. Maar je wéét dat ze er voor je zijn en dat ze je steunen als het nodig is. Ik hoop dat zij ook weet dat ik voor haar door een vuur zou gaan, als zij in de beek springt, spring ik erachter. Als ze valt help ik haar rechtstaan... nadat ik uitgelachen ben natuurlijk. Voor haar is er een groot stukje in mijn hart gereserveerd!
Het is normaal dat je vroeg of laat vrienden verliest, op welke manier dan ook. Maar bij sommige personen valt het zwaarder dan bij andere. Mensen die je al zo lang kent, waar je zoveel mee beleefd hebt die ineens nergens meer te bespeuren zijn in je leven, of ja, in je herinneringen. Maar die herinneringen maken het soms nog lastiger. Wanneer ik een persoon echt niet kwijt wil zal ik er voor blijven vechten. Maar soms vraag ik mij dan af of het wel de moeite is om te vechten als de ander helemaal geen moeite meer doet.Maar iemand die je al 7 jaar kent, en hem vanbinnen en vanbuiten en door en door kent, vergeet je niet snel en die persoon wil je echt niet kwijt. Veel vrienden heb ik niet, ik heb te weinig zelfvertrouwen om op mensen af te stappen, zelfs al zou ik het soms zo graag doen, ik geraak helemaal in paniek en keer gewoon terug. Mijn ouders zeggen zo vaak 'Ga naar buiten, maak vrienden!' Dan ga ik wel naar buiten maar zit ik gewoon heel de tijd alleen ergens op een bankje. Ik blijf liever in de zone waar ik me safe voel, en die zone is als ik alleen ben. Dan kan niemand me kwetsen of pijn doen en kan ik gewoon mezelf zijn. Wat ik trouwens bij mijn vrienden die ik wel heb ook kan. Dan kan ik mijzelf zijn maar ook dan ontstaan er momenten dat ik een paniekaanval krijg. Maar op die manier geraak ik zo gesteld op mijn vrienden dat wanneer ik het gevoel heb hen te verliezen ik dichtklap en wel uren zou kunnen huilen. Mijn vrienden en vriendinnen zijn gewoon zo belangrijk voor mij, ze staan altijd klaar voor mij en het gebeurd vaak dat ze mij na school op facebook opvangen en me troosten en me weer de moed meegeven die ik nodig heb. Ook al zie ik mijn vrienden niet vaak ik weet dat ze er voor mij zijn en ik ben hen daar zo dankbaar voor! Vrienden zijn zoals sterren, je ziet ze niet altijd, maar je weet dat ze er zijn! Koester hen en houdt hen bij in je hart :)
Eerder vandaag had ik het al over het "alles moeten weten van elkaar" en hoe zuur en hard de mensen tegenwoordig zijn voor elkaar. De wereld zou zo een mooie plek moeten zijn maar daar valt weinig aan te merken. Toen ik vier was wou ik altijd al 'groot' zijn (niet dat ik ooit echt groot zal zijn ) en nu, nu ik zestien ben zou ik er alles voor doen om nog even vier te zijn, een leeftijd waar je grootste probleem het niet kunnen kiezen waarmee je gaat spelen is. Natuurlijk zijn er op die leeftijd ook al ettertjes in de klas maar die zijn nog niet in de mate hoe pubers kunnen zijn. Als ik leeftijdsgenoten hoor praten over verkeerde beslissingen maken denk ik 'dat is toch maar normaal dat we nog fouten maken, we zijn nog mààr zestien!' Ook al wil ik het zelf niet horen, we zijn nog kinderen. We zijn nog niet in staat om altijd de goeie beslissingen te maken en ik denk niet dat iedereen daar ooit klaar voor is. Het leven is onvoorspelbaar, kiezen is verliezen, als je een keuze maakt kan je achteraf misschien denken dat de andere optie beter was, maar dat is het leven. Ik denk dat het deels daarom is dat ik mijn plekje niet kan vinden in een klasgroep of gewoon bij leeftijdsgenoten, op een of andere manier heb ik het gevoel dat ik iets 'volwassener' ben dan hen en tegelijkertijd ook niet. Ik ben niet zo bezig met mijn uiterlijk en kledingstijl, ik sta op en trek gewoon iets aan. Dat daar commentaar op komt? So what? Het is mijn leven, en ik leef mijn leven zoals ik het wil! Buiten de school kan ik mij amuseren en zot doen met mijn vriendinnen, mijn échte vriendinnen weten hoe gek ik kan zijn en tegelijkertijd ook hoe serieus ik kan zijn. Maar op school ben ik een heel andere 'ik', eerlijk gezegd vraag ik me op school dikwijls af 'Am I dead or alive?' Het lijkt alsof ze af en toe door mij heen kijken alsof ik er niet ben. Tegenwoordig hoor je zo vaak dat mensen wanhoopsdaden plegen door het pesten. En als dat ter sprake komt in de klas zeggen ze gewoon dat het 'laf' is. Maar volgens mij is het absoluut niet laf, hij/zij wou nooit dood hij/zij wou gewoon af van de pijn.. Enkele jaren geleden kregen we het nieuws dat er een meisje, dat op dezelfde academie als mij zat, zelfmoord had gepleegd door het pesten. Die gebeurtenis heeft me toen aan het denken gezet. Wil ik het zover laten komen? NEE! Denk ik er soms aan? ja.. Maar dan denk ik dat ik nog zoveel heb om voor te leven. Mijn superlieve vriendinnen, mijn uberschattige nichtje, mijn toekomstig nichtje of neefje, mijn zussen, mijn ouders én mijn idool. That's where I live for! That's why i'm on the earth! That's why I live!
Tegenwoordig leven we in een wereld waar iedereen àlles van elkaar moet weten en als ze eens iets niet weten worden ze boos. Ik ben zo niet. Ik ben eerder een gesloten boek waarvan de letters te klein zijn geschreven om te lezen of de letters gewoon zijn vervaagd, de pagina's zijn te zwaar om om te draaien en enkel goede vrienden weten zo goed als alles van mij. Maar net zoals iedereen vertrouw ik ook wel eens de verkeerde mensen, die later misbruik maken van wat ik hen allemaal vertelde en zelfs hetzelfde doen als wat ik vertelde om gewoon mij te kunnen kwetsen. Ik vind niet dat iedereen alles moet weten van elkaar, iedereen heeft zo wel zijn geheimen of dingen die hij liever (nog) niet verteld. Dit alles maakt het zo verschrikkelijk moeilijk om mijn plekje te vinden in een klasgroep. Terwijl iedereen alles aan elkaar verteld zit ik er zwijgend bij, ik zonder mij af. Het is een tijdje veel beter gegaan, ik ging met plezier naar school tot dat ene moment die ene vriendin me liet vallen en heel de klas opzet tegen mij. Sindsdien gaat het slechter en slechter maar wat maakt het nog uit? "I'm used to it" een zin die ik tegenwoordig zo vaak, veel te vaak, gebruik. Het is erg om te zeggen dat ik er begin aan gewoon te worden om gepest te worden. Ik begin het gewoon te worden dat mensen anderen tegen mij opzetten. Ik ben er aan gewend maar dat betekent niet dat het geen pijn doet. Vanbinnen ben ik gebroken en ik denk niet dat het ooit zal gemaakt kunnen worden. Op momenten dat ik het moeilijk heb, of huilend van school toekom denk ik aan de woorden van mijn idool en kan ik er even weer tegen, op die momenten realiseer ik mij dat ik echt de allerbeste vriendinnen ever heb, die me altijd steunen en troosten. Mensen worden alsmaar harder voor elkaar en als ik zie of hoor dat ze iemand pesten breek ikzelf ook, omdat ik wéét hoe het voelt, ik word dan zo kwaad en zou heel de buurt bij elkaar kunnen schreeuwen, jammer genoeg doe ik dat alleen maar in mijn binnenste, aan de buitenkant blokkeer ik helemaal. De enige vraag die continu door mijn gedachten speelt is: 'Waarom ik?' maar ik vrees dat ik op die vraag nooit een antwoord zal krijgen...
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 22/02/1998 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Voordracht, liedjes/gedichten schrijven.
