Ik had het kunnen weten dat ik het moeilijk ging beginnen krijgen. Eind augustus is dat de laatste 4 jaar nu eenmaal altijd het geval. 30 augustus 2011, een mijlpaal in mijn leven, de dag dat ik mijn opa en oma ein-de-lijk heb leren kennen, ik had 2 weken ervoor eindelijk mijn moed verzameld om mijn brief te durven sturen en met succes want een week later vertelde papa me dat we de 30e zouden kunnen gaan. Ik was zo bang, opgewonden, nieuwsgierig en vooral ongeduldig. Ik weet nog dat ik de baan naar ginder (wat amper een kwartiertje is) een volledige zak mentos heb opgegeten door de stress. We werden warm onthaald, en toen ik mijn opa zag liggen en hij naar me keek verscheen er spontaan een lach op zijn gezicht en op het mijne. Ik ging naar hem en gaf hem een kus op zijn wang: "Ik ben zo blij dat ik je eindelijk zie" zei hij in mijn oor. En ergens, ergens had ik toen al het gevoel dat dat de eerste en de laatste keer zou zien dat ik hem zou zien.. Misschien was het omdat mijn tantes er ook waren, of misschien was het gewoon een gelaatstuitdrukking, ik weet het niet, maar ik kreeg wel gelijk toen papa me de volgende ochtend wakker maakte met het nieuws dat hij diezelfde avond nog gestorven was. Zijn laatste wens was om mijn zussen nog eens te zien, een wens waarvoor we de tijd niet meer hadden om te laten uitkomen. En misschien klinkt dit onnozel en stom maar ergens speelt in mijn gedachten dat ik die wel kon laten uitkomen, dat het mijn schuld is dat hij ze niet meer gezien heeft, dat als ik niet was geweest hij mss nog langer zou geleefd hebben.. En misschien mag ik mezelf de schuld er niet van geven maar toch doe ik het. "Ik ben zo verschrikkelijk trots op u zus, ik wou dat ik het al langer gedurfd had", de woorden van mijn jongste zus, zij waren hun opa kwijt, die ze maar even gekend hebben, ik was eigenlijk gewoon een vreemde man kweet, iemand waarvan ik wel wist dat hij een bekende voor mij was, en hij ook wel zo aanvoelde maar tegelijkertijd ook weer niet. Het was zo een vreemde ervaring, vooral op de begrafenis, ik huilde en huilde, ik was juist op tijd en net te laat, juist op tijd omdat ik hem toch nog gezien had, dat ik toch nog had kunnen kennismaken. Net te laat om hem écht te kunnen leren kennen. Het enige beeld wat ik me voor ogen kan houden is de lach op zijn gezicht, en hoe hij daar hulpeloos lag op zijn bed. Het doet mij pijn om te weten dat ik eigenlijk echt niets van hem weet.. Onlangs las ik een boek "Het geschenk", het ging over een meisje van 5 dat gestorven was, en haar ouders noemden haar een geschenk, omdat ze hen in die 5 jaar toch veel geleerd hadden. Ik zie hem en die ontmoeting nu ook wel als een geschenk, ik heb hem maar enkele uren mogen kennen, maar hij heeft mij wel geleerd om mijn hart te volgen, want zonder hart was ik daar niet belandt.. Lieve opa, ik hoop zo hard dat je van daarboven trots op me bent, je hebt misschien van daarboven gemerkt hoeveel ik veranderd ben dit jaar. Ik hoop dat je fier bent op je kleine meid want diep vanbinnen, ook al kende ik je niet, ben ik altijd trots geweest op jou.. Dikke knuffel, ooit zien we elkaar terug, zonder brief, beloofd! X
Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 22/02/1998 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Voordracht, liedjes/gedichten schrijven.
