Bijna 4 maanden lang leefde ik in mijn eigen wereldje, ik leefde in een sprookje, alles ging zo goed tussen ons, ofja da dacht ik toch. Aan mijn leventje in mijn eigen fantasiewereldje kwam zondag abrupt een einde. Sinds vorige week woensdag hoorde ik plots niets meer van mijn lief, ik heb mij dagen afgevraagd wat er was, of ik iets verkeerd gedaan had, maar hij reageerde op niets. Ik ging er helemaal aan onderdoor, ik heb nachten niet geslapen, alles wat ik at kotste ik er nadien weer uit door de stress. En dan kwam plots zondag rond 23:30 dat berichtje binnen, en ook al had ik me er al stilletjes op voorbereidt, ik vond het zo verschrikkelijk moeilijk en ik vind het nog altijd moeilijk want ik wil hem gewoon niet loslaten, hij hoort bij mij. We hebben tot een uur of een gepraat, maar ik was zo stikkapot, dat ik had gesmeekt om de volgende dag verder te praten, wat we ook gedaan hebben, 2 uur hebben we gebeld, en ik kreeg eindelijk de echte reden uit hem. En ik vind het chapeau van hem dat hij het zo heeft gedaan uiteindelijk, omdat hij mij niet nog maar zou kwetsen, moest er iets gebeuren. Maar ik vind het jammer dat hij er zichzelf niet in vertrouwd want daardoor ben ik hem kwijt. Ik wil hem niet loslaten, ik wil hem gewoon terug voor mij winnen. Ik wil dat hij beseft dat hij enkel mij graag ziet en dat dat dat andere meisje gewoon een opflakkering is omdat hij mij zo hard miste. Maar ik zie hem zo ongelooflijk graag, ik ben in staat om die trein op te stappen en naar hem te gaan, maar dat wil hij ook niet en ik versta dat ook wel maar toch.. Ik kan niet zomaar van de zijkant toekijken hoe hij verder gaat met zijn leven, want ik weet dat hij hier ook vanaf ziet, dus we hebben er beiden niets bij gewonnen, we voelen ons allebei slecht, maar ik snap wel dat de afstand hem teveel werd, ik vond het ook lastig maar ik zocht naar dingen die het voor mij draaglijker maakten, maar hij kon dat blijkbaar niet, en hij als het over zijn gevoelens ging sloot hij me helemaal buiten blijkbaar. Het is zo vreemd om niet meer om het kleinste ding naar hem te kunnen sturen, nu ben ik gewoon bang dat ik hem zou storen waardoor ik hem helemaal kwijt ben. Na nachten niet geslapen te hebben weet ik niet meer wat ik moet denken, ik voel me gewoon leeg, er ontbreekt iets en ik weet perfect wie er ontbreekt en ik hoop zo hard dat ik hem binnen een paar weken of maanden gewoon weer in mijn armen kan houden en dat dit gewoon een periode is dat hij het moeilijk heeft.. Just don't forget I love you so freaking much
Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 22/02/1998 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Voordracht, liedjes/gedichten schrijven.
