De herfstvakantie. Een week die perfect, rustgevend en vol met vriendschap en liefde zou moeten zijn. Deze week is anders helemaal anders uitgedraaid. We waren goed begonnen, nuja, als we vrijdagavond niet meetellen. Want blijkbaar ben ik de meest slechte dochter dat hier rondloopt op aarde, ik geef niet om mijn moeder en ik heb geen respect, volgens mijn moeder. Volgens haar was ook een sms de beste manier om dit aan haar dochters te laten weten, wat uitdraaide op een telefoontje waar ik op het einde mijn gsm op mijn bed heb gegooid en op de trap ben gaan uithuilen tot mijn vader bij mij kwam zitten. Ik was helemaal over mijn toeren, wist niet meer wat ik moest doen, ik werd uitgescholden voor van alles en nog wat terwijl ik uiteindelijk niets fout gedaan had. Ik kon toch moeilijk mijn weekje papa opgeven om haar te gaan helpen omdat ze geopereerd werd, het is niet dat ze géén hulp had. Maar wij zijn de slechten, wij zijn niet gaan helpen, hebben eens geen smsje gestuurd of gebeld hoe het ging en zijn niet langsgegaan. Het enige lichtpuntje dat ik had vorig weekend was dat ik maandag na 4 lange weken ein-de-lijk mijn lief ging terugzien en hem kon knuffelen en kussen. Hij mocht 's avonds nog meegaan bij mama, ook al zei ze toen dat ze van niets wist. Maandag was perfect.. Hij stuurde me dat hij bijna bij mij was en ik stond te wachten aan het station en mijn buik tintelde van geluk, de vlinders fladderden rond en toen zag ik hem zitten, de trein stopte en ik moest me inhouden om niet in zijn armen te springen. In plaats daarvan knuffelden we gewoon en waren we gewoon al zo blij dat we elkaar terug konden aanraken. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik elke dag meer en meer van hem hou, hij laat mij dingen voelen die ik nog nooit gevoeld heb, hij is zo ongelooflijk lief. En niemand is perfect, maar hij komt heel dichtbij, maar anyway hij is perfect voor mij. Ik zeg het, maandag was perfect, tot 17u en we bij mama moesten.. Meteen werd er geroepen, ruzie gemaakt, en uiteindelijk zat ik 2u later al terug in de auto bij papa op weg naar huis, niet van plan om nog snel terug te keren. Een paar dagen zijn verstreken, nog niets van mama gehoord, net alsof ze het helemaal niet erg vind dat ik weg ben. Net alsof ze eigenlijk gewoon blij is dat ik weg ben, want ja, ik ben de slechtste dochter ever. Ik houd mij sterk maar papa en mijn zus weten hoe erg het mij geraakt heeft en raakt.. Eergisteren bleef ik bij mijn zus slapen en die nacht werd ik al wenend wakker, 's Ochtends was ik al vroeg wakker en ging ik bij mijn zus zitten en ik vertelde haar dat het mij echt wel dwars zat, uiteindelijk zaten we met ons 2 te wenen. Mijn plan was al heel lang om bij papa te blijven wonen, maar nu ik beslist heb om dit vanaf nu te doen lijkt het allemaal zo echt, en ik wil ook echt bij papa wonen. Hier hoor ik en voel ik mij thuis, wordt ik gerespecteerd en krijg ik wat ik nodig heb, niet wat ik wil, wat ik nodig heb.Wat er met mama gebeurd is de voorbije jaren, ik weet het niet, onze band die vroeger zo sterk was gaat iedere dag weer een beetje stuk, en op deze moment schiet er niet veel meer van over. Ik was zo blij dat mijn lief bij mij was, dat hij er was om mij te steunen en om mij te troosten, zonder hem had ik daar nog gezeten. Ik hou zoveel van hem, hij weet maar half hoeveel hij betekend voor mij.. Mijn herfstvakantie was dus niet bepaald een succes tot nog toe, afleidingen brengen mij nadien weer aan het denken waardoor ik weer begin te huilen. Ooit komt het wel allemaal goed, maar het is niet aan mij om de eerste stap te zetten, dat heb ik al vaak genoeg gedaan.
Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 22/02/1998 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Voordracht, liedjes/gedichten schrijven.
