Vroeger, als kleuter/lagere schoolkind, wou ik niets liever dan de juf spelen en over de speelplaats lopen alsof ik de juf was en mijn vriendjes en vriendinnetjes allemaal de kindjes waren. We konden er ons uren mee amuseren. Maar nu, zoveel jaren later, sta ik daar effectief als "juf" en het enige wat ik mij realiseer is het feit hoe goed we het toen wel niet hadden, we konden spelen zonder zorgen, achja, behalve als de juf boos werd om iets dat gevallen was en jij de schuld ervan kreeg terwijl je niets gedaan had. Maar toch, veel zorgen hadden we nog niet. Nu realiseer ik mij dat ik wel weer zo een kleuter zou willen zijn, spelend op de speelplaats en misschien wel juf spelen, en ook al vind ik het juf zijn echt wel fijn, het doet mij beseffen dat het gedaan is met het luilekkerlandleventje, het doet mij beseffen dat we stilaan ons plekje moeten vinden in de wereld en moeten weten wat we willen doen en wie we willen zijn. Terwijl wij langzaamaan kunnen aftellen tot het einde van ons schoolleven, moeten zij nog een hele weg doen, en nu gaan ze nog zo graag naar school, maar binnen enkele jaren zal het anders zijn en zullen zij misschien hetzelfde denken als ik nu. Op stage leer je niet alleen de dingen die je moet kunnen, ik leer er ook bij over mijzelf, in het rusthuis besefte ik dat het leven kort is en dat op een dag al mijn herinneringen zouden kunnen vervagen, daarom ben ik enkele maanden terug gestart met het opschrijven en verzamelen van dingen die ik écht niet wil vergeten en die in een doos te stoppen. En bij de kleuters leer ik vooral wie ik ben geworden in al die jaren, hoe ik was toen ik die leeftijd had en wie ik nu ben, nu ik daar rondloop en ik het voorbeeld moet zijn voor alle kleuters. Het is zo vreemd om te beseffen dat ik nog niet zo lang geleden ook zo was, pratend over zinloze onderwerpen met mijn vriendjes, gestraft worden omdat ik weer eens gespeeld had in de plassen, omdat ik weer eens over de rode streep was gegaan om mijn zus een knuffel te gaan geven. Als ik er nu over nadenk, Zinloze redenen om iemand te straffen, want wie speelt er nu niet graag in de plassen, wie zou er niet over een domme rode streep gaan om haar zus een knuffel te geven, wie maakte het nu uit of hij daardoor natte schoenen en kousen zou hebben? De juf. Maar toch.. Ik zou het zo weer overdoen, ik zou zo teruggaan naar die tijd en het gewoon weer overdoen. Life is about collecting memories, en herinneringen heb ik toch wel genoeg. Binnenkort moeten ze beginnen aan het dansje voor het schoolfeest en heel even dacht ik terug aan toen, hoe ik moest dansen met mijn toenmalig "liefje" op K3, op "Feest" en daarna "ik heb een waterscooter", ik herinner mij nog dat hij toen zweethanden had en ik vanaf toen niets meer van hem moest weten. Drama natuurlijk. Hij naar de juf "ze wil mijn vriendinnetje niet meer zijn". En toch, toch zijn dat de momenten die ik nooit wil of zal vergeten, het zijn dingen die mij gemaakt hebben tot wie ik nu ben. Wat is het nut om enkel de dingen te leren die je moet kunnen? Er is zoveel verstopt in kleine dingetjes en hoekjes die je meer laten weten over jezelf, die jezelf even terugbrengen naar die tijd, die typische geur die in een kleuterschool hangt, de boekentasjes die vaak groter zijn dan de kleuter zelf, gewoon alles, het wordt een leerrijke periode..
Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 22/02/1998 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Voordracht, liedjes/gedichten schrijven.
