Een foto zien kan zoveel gevoelens losmaken. Een jarenhalf geleden werd ik verliefd op mijn allerbeste vriend, we kenden elkaar al van in het 3e leerjaar en waren letterlijk niet te scheiden van elkaar. Naarmate we opgroeiden werd onze band een tijdje minder en minder en werkte hij eerlijk gezegd vaak op mijn zenuwen. Hij had gevoelens voor mij, hij heeft het nooit letterlijk gezegd maar het was duidelijk, ik niet voor hem enja.. En dan komt dat moment dat je gewoon zit te praten in een bushokje, weggevlucht van een barbecue waar het veel te warm was en er te veel volk was dat ons zat aan te staren. Het was een koude avond in december en ik was zo dom geweest om mijn sjaal te vergeten thuis waardoor ik zat te bibberen. Hij schoof telkens dichter naar mij toe en nam me in een knuffel. Het was geen knuffel zoals hij mij normaal gaf, het was een échte knuffel en het voelde goed maar ik geraakte in paniek, ik wist niet wat ik moest doen en ik ging weer verder van hem zitten. Die knuffel was hét moment dat ik verliefd werd op mijn beste vriend, het heeft nog een tijdje geduurd voor ik het echt door had dat ik gevoelens had voor mijn beste vriend eigenlijk. Een jaar later heb ik het hem gezegd, eigenlijk een vriendin en we waren samen. Ik was het gelukkigste meisje op de wereld maar na 3 maanden was ons sprookje voorbij door diezelfde vriendin, ik had haar te veel vertrouwd en dom geweest en haar boven mijn lief geloofd. Ik wou dat ik de klok kon terugdraaien en hem terug voor mij had.. Dear heart i'm so sorry for the scars and the pain. Dear pillow i'm sorry for the tears you have to catch tonight.. Dear (ex) best friend, i never wanted to hurt you and i really miss you!
Mijn blog stond even stil, maar mijn gedachten jammer genoeg niet. Dit weekend nogmaals ondervonden hoe sterk mijn angst is om naar leeftijdsgenoten te gaan en kennis te maken, vrienden te maken. Heel de avond de drang gehad om naar haar toe te gaan maar ik blokkeerde, alweer. Niets nieuws want dat heb ik altijd al gehad. Maar deze keer was het anders, deze keer heb ik mijn angst even aan de kant gelegd (mede door mijn moeder, die binnenkwam toen ik zat te wenen toen ik een paniekaanval had). Iets wat ik echt nog nooit gedaan had, ik ben zélf naar haar gestapt en zo had ik toch nog een redelijk leuke avond. Geloof mij, mijn hart sloeg een paar tellen over. Voor één keer is het mij gelukt en nu zou het mij moeten blijven lukken, zou ik het moeten blijven proberen. Maar die stap is denk ik nog iets te ver van mijzelf op dit moment. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, echt waar! Ik vraag mij af of ik ooit zonder angst naar mensen zal kunnen toestappen. Ik vraag me af of ik ooit mijn zelfvertrouwen zal terug krijgen dat ik verloren ben in het 3e leerjaar. Soms heb ik zelfs nog last van mijn gebrek aan zelfvertrouwen bij mijn vrienden, dan voel ik mij zo schuldig want ik wéét dat ze er voor mij zijn en dat ze het wel begrijpen. Maar soms, als ik een mindere dag heb waardoor mijn zelfvertrouwen nog lager is dan anders dan kan ik bij niemand mijzelf zijn, zelfs niet bij mij zelf. Dan blijf ik het beste heel de dag in mijn bed liggen, opgesloten in mijn kamer omdat ik om elk ding zou kunnen beginnen wenen. Ik hoop echt dat ik ooit mijn zelfvertrouwen ga terugkrijgen en zonder angst vrienden kan maken...
Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 22/02/1998 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Voordracht, liedjes/gedichten schrijven.
