Het is de tijd van het jaar dat ik depri loop, elke minuut zou willen wenen en alleen maar rustige, triestige liedjes wil luisteren. Waarom? Over 5 dagen is het 3 jaar geleden dat mijn opa verleed, op zich niets speciaals, maar die dag had ik hem voor de eerste keer gezien in mijn leven. De volgende morgen komt mijn papa mij wakker maken en de woorden 'Opa is gisteravond nog overleden' kwamen zo hard aan, net alsof iemand me een klap in m'n gezicht gaf. En ergens had ik het gevoel van toen ik binnenstapte en ik hem zag liggen dat het de eerste en laatste keer zou zijn dat ik hem gezien had. Ik wou dat ik me vergist had, maar helaas... Toen we naar het funerarium gingen had ik mezelf voorgenomen niet mee naar binnen te gaan, ik wou hem herinneren als de man die glimlachte toen hij me zag, niet als een witte pop die in de kist lag te wachten om verbrand te worden. Ik kon alleen maar wenen toen ik op die stoel zat te wachten, mijn zus kwam bij mij zitten en zei al huilend 'Ik ben zo verschrikkelijk trots op u, ik wou dat ik het al langer gedaan had!' En daar zaten we, samen te huilen. Ik voor een man die mijn opa is maar toch een vreemde, mijn zus voor een opa die ze maar een tijdje gekend heeft. De begrafenis was zwaar, we zaten met ons drieën vanvoor met onze nichten en neven, neven die ik nog nooit gezien had en nichten die ik de dag van de ontmoeting ook gezien had. Ik hoorde niet vanvoor, ik hoorde daar niet, ik had het gevoel dat de hele kerk naar ons aan het staren was en dat zij ook vonden dat we er niet hoorden. Ik huilde, niet zozeer om het verlies maar vooral omdat ik besefte dat als ik mijn brief 1 dag later verstuurd had ik hem zelfs nooit gekend had. Toen we een groet moesten brengen aan het lijk stond ik te trillen op mijn benen ik wist niet wat ik moest of wou doen. Klaar om afscheid te nemen was ik niet. Klaar om te accepteren dat ik nooit een band zou hebben met mijn opa was ik niet. Het is raar om te zeggen dat ik eigenlijk niets over of van hem weet. Ik vraag mij af waar hij nu is, in de hemel? Nergens? Zou hij naar me kijken en me beschermen? Zou hij trots zijn op mij? Hoe kan je trots zijn op iemand die je niet kent? Zoveel vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Maar waar hij ook is, of hij nu over me waakt of niet, I will always love him. Een opa is de held van ieder meisje, iemand waar ze naar kunnen opkijken, wel diep in mijn hart is dat bij mij hetzelfde! Opa, ik zal je nooit vergeten en als je mij kan zien en horen, ik hoop dat je trots op me bent, trots op wie ik geworden ben... Trots op wat ik doe en vooral om wie ik ben.. I love you <3
Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 22/02/1998 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Voordracht, liedjes/gedichten schrijven.
