'I can't look you in the eyes cause I know i'll fall in love again' Opnieuw verliefd, of gewoon nog altijd verliefd, in ieder geval ik had gelijk met mijn woorden. Hij keek nog maar één keer naar mij of zei nog maar één woord en ik was gewoon weer verloren. Ook al waren er dat weekend ook echt awkward momenten, de momenten dat we normaal met elkaar konden omgaan, of toch beter dan de voorbije maanden, waren voor mij iets om te koesteren en gaven mij hoop dat ik hem niet zou kwijt geraken. Ik zou mijn held niet kwijt geraken. Woensdag stuurde ik gewoon een algemene snap, ik verwachtte zelfs geen antwoord, maar hij antwoordde en ik begon te springen in mijn kamer van blijdschap, sindsdien hebben we bijna iedere dag een kort gesprekje op snapchat, het is niet veel maar het is zeker meer dan de voorbije maanden, en ik heb het gevoel dat niet alleen ik moeite doe om contact te houden en normaal te doen en dat doet veel met mij. Nu 4 dagen voor ik hem terugzie heb ik een dubbel gevoel, ik ben blij dat ik hem terug ga zien maar ik ben bang dat we weer vanaf nul moeten beginnen. Via snapchat en in real life is gewoon nog anders.. Ik heb schrik dat we weer afstandelijk gaan doen of dat het echt awkward gaat zijn, dat we gelijk vorige keer naast elkaar staan en toch niet praten, misschien uit schrik om iets verkeerd te zeggen, misschien omdat we ergens wel beseffen dat het niet meer kan worden zoals in het begin, ook al willen we dat misschien wel, maar is het daarom slechter? Moeten we daarom afstand houden? Ik vind van niet.. Nu, 4 dagen voor ik hem terugzie, ben ik doodsbang voor wat er gaat gebeuren, ook al weet ik ergens wel dat ik hem niet ga kwijtgeraken, ik weet gewoon van mezelf dat ik het niet ga aankunnen als we zondag weer zo droog gaan doen tegen elkaar of dat we gewoon niet weten wat we moeten doen. Ik weet wel dat dat zijn tijd nodig heeft en dat ik geduld moet hebben. Maar vaak denk ik gewoon terug aan onze tijd en verschijnt er een lach op mijn gezicht en als ik dan besef hoe we nu doen tegen elkaar komen de tranen. Gisteren zat ik samen met mijn beste vriendin in de cinema en ik had een snap gestuurd van al ons eten en we zaten in de zaal en ik zag dat ik snap had van hem en ik had zelf niet door dat ik met een glimlach op mijn gezicht zat totdat mijn vriendin me vroeg waarom ik lachte, vanaf ze mijn scherm zag begreep ze het wel. Ik weet en besef dat de kans klein is dat we ooit weer samenkomen maar ik wil hem gewoon in mijn leven hebben, als vriend of heel mss als lief. Hij heeft zoveel voor mij veranderd, letterlijk, zonder hem was ik nu niet de persoon die ik nu ben. Ik wil hem gewoon echt niet kwijt en de angst om hem kwijt te geraken overvalt mij soms ineens en dan kan ik mijn tranen echt niet tegenhouden. Het klinkt vreemd voor anderen dat ik hem na 5 maand nog altijd niet uit mijn hoofd kan zetten maar hij was/is de eerste jongen waar ik écht verliefd op was/ben. Ik weet nu dat het echt geen leugen is om kriebels in de buik te krijgen bij het zien van een foto van hem, zijn naam, of gewoon iets van hem. Een gevoel dat ik nog nooit voor iemand anders heb gehad, en ik weet dat ik hem een stukje moet loslaten, mij niet te hard aan hem mag vastklampen want dat ik zo gekwetst zou kunnen achterblijven maar in het beste geval zou ik daardoor mijn held terug in mijn armen kunnen sluiten, ik weet het gewoon niet meer. Ik ben nu vooral bang hoe we zondag gaan doen tegen elkaar..
Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 22/02/1998 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Voordracht, liedjes/gedichten schrijven.
