2 weken. 2 weken geleden dat ik wakker werd met het bericht 'sorry het is gedaan'. 2 weken geleden dat ik huilend wakker werd. 2 weken zonder enig teken van leven van de persoon van wie ik hou. In die 2 weken heb ik brieven geschreven, ik kan ze niet meer op mijn 1 hand tellen, telkens stonden er andere dingen in.. Na 2 weken heb ik hem gezien op het kampioenenbal van mijn stiefbroer.. Hij kwam toe en knikte gewoon maar, dat was het, ik denk een uur later kwam hij toch hallo zeggen en ik vroeg meteen of we konden praten, ondertussen wist ik al dat ik de bloemen moest afgeven aan de kampioenen, dus ook aan hèm, ik gaf mijn laatste brief af en het leek of hij tranen in zijn ogen kreeg toen hij hem las. Hij vertelde me dat hij mij nooit wou kwetsen en dat wat zijn vriendin tegen mij zei écht niet waar was. Hij zei dat ik niet voor hem moest veranderen, maar dat heb ik nooit gezegd, ik zei dat ik veranderd ben DOOR hem en niet VOOR hem, dat is een groot verschil. Dankzij hem ben ik nu de persoon die ik ben, emotioneel sterker, meer zelfvertrouwen en situaties om nieuwe mensen te leren kennen niet meer vermijden, hij heeft zoveel veranderd voor mij en ik ben hem daar zo dankbaar voor, echt! Ongeveer een half uur nadat we gepraat hebben was het tijd voor die bloemen.. ik had helemaal geen zin eigenlijk. Alles ging goed, totdat hij op het podium kwam.. Ik gaf hem de bloemen en de mensen op het podium begonnen te roepen 'kussen, kussen, kussen', van een awkward moment gesproken, we stonden daar allebei van fuck wat moeten we nu doen, maar hij liep gewoon door, ik denk dat ik hetzelfde gedaan had eigenlijk. In de speelruimte, waar het soms net iets leuker was dan in de zaal kreeg ik ineens aandacht, ik zat bij een paar jongens die me aan het uitvragen waren over mij en mijn ex, ik wou niet antwoorden omdat dat iets tussen ons is, maar doordat ik niet antwoordde vroegen ze het maar aan hem, schaamtelijk wel, want volgens mij denkt hij dat ik aan het vertellen was over ons wat helemaal niet waar was.. Toen ze gingen vertrekken naar huis kwam hij bij mij en zei hij gewoon ' tot de volgende', die tot de volgende zal dus nog lang duren nu.. Nadien kwamen zijn ouders bij mij en zijn vader gaf mij een knuffel en zei 'gij, gij blijft mijn schatteke', ik kon mijn tranen echt effe niet bedwingen.. Die mensen hebben zoveel gedaan voor mij en zij hebben mij gesteund in die 2 weken.. Ik ben hen zo dankbaar voor alles!
Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 22/02/1998 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Voordracht, liedjes/gedichten schrijven.
