Het was een onrustige nacht voor mij, of het nu kwam door het andere eten of de twee staalkleuren whisky die we nog soldaat maakten, Joost mag het weten, maar ik ben nogal veel wakker geworden. Soit, de laatste nacht in dat brede(re) bed en ook ons laatste super gesoigneerd ontbijt.
Ik heb het deze keer gehouden bij granola en zaden en yoghurt, had geen zin in brood of zo. Marc zei dat het wel zeker 22, 5 graden was in de kamer, maar ik vond het behoorlijk fris, toen zagen we het: de thermometer stond pal boven de broodrooster 😁
Nog een lekker kopje Nespresso en dan hebben we ons gerief bij elkaar genomen. Paula kwam nog een praatje met ons maken, dat is nu zon geweldig lief vrouwtje, die zou je gewoon opvouwen en meenemen.
En toen waren we weg, weg uit Helensburgh, weg uit Schotland, al een stukje weg uit onze vakantie
Het was bij wijlen een drukke trip richting Betley en Crewe, ha ja, heel Engeland is op trot door het jubilee weekend van Koningin Elisabeth. Dzjieses! In alle tankstations langs de weg was het superdruk enneu Covid ? Welke Covid?
Onze lunch was een ciabatta met gekookte ham en groenten en tomatenchutney. Best wel lekker, maar waarom ze er dan ook 100gram boter op moesten smeren?!
Tegen een uur of kwart voor drie kwamen we aan in Betley, de dame van de Airbnb had heel goede aanwijzingen gegeven en we konden er zo naartoe rijden. Wat is Betley een schattig dorp! Het lijkt zo uit Midsomer Murders weggelopen, met allemaal koddige cottages met kleurrijke en bloemige namen. Hier zou ik kunnen wonen !
We vonden de Airbnb zonder enig probleem en waren net geparkeerd toen er achter ons een witte Audi TT stopte met daarin David! Die stond duidelijk te popelen om ons weer te zien!
Hij is even mee de Studio binnengestapt en we hebben ook nog even met Shaun, de gastheer gepraat. Die was bezig zijn huis te witten. Kennelijk mogen de huizen hier in Betley enkel maar houten ramen hebben en moeten huizen in Tudor stijl (zowat Oostenrijks, met donkere balken en witte muren) regelmatig opgelapt worden omdat ze niet meer zoals vroeger worden gebouwd en dus sneller stuk gaan.
En dan was het tijd om mee te gaan naar Davids huis in Crewe. Ik zat helemaal opgetrommeld achteraan in de TT, maar goed dat ik een kleine drop ben! We reden nog snel even langs een kerkje in Betley omdat daar de pilaren nog van Spaans hardhout zijn, we zijn niet binnen gegaan maar dat is dan voor morgen.
Zo fijn om iedereen te zien! Wat is Elmie al groot geworden en Sam is zelfs een stukje groter dan Marc!
Speciaal voor ons had David een lekkere whisky opzij gehouden en daar moesten we al meteen een glaasje van proeven. Je kan je voorstellen dat die redelijk diep viel 🥴 maar hij was wel superlekker!
Twiggy is hun hond, een kruising tussen een Saluki en nog twee andere rassen, maar wat een beeldige dame! Ze heeft heel veel van de Egyptische god Anubis, want ze heeft héle speciale ogen. En hoe heerlijk, als David zingt, zingt ze mee!
We hadden een heerlijke avond bij de Holdens, David heeft lekker gekookt en Anna had brownies en een heerlijke amandeltaart gebakken.
Onze komst werd gevierd met champagne en nadien nog lekkere rode wijn een heerlijke warme ontvangst!
Ok, ik ben dus écht niet gemaakt om in een queensize bed van 1,40m te slapen, ben verschillende keren liggend op het randje wakker geworden en gedacht dat ik eruit zou totteren.
Vandaag verjaart mijn mannetje!! Dus ben ik naar de auto gelopen om alle kaartjes voor zijn verjaardag te gaan halen. Toen zagen we een bericht van de gastvrouw: Shaun had zijn auto gepoetst en er was sop op onze auto gespat, dat vond hij niet kunnen, dus heeft hij maar meteen de hele auto gepoetst! Zeg! Hoe fantastisch lief is dat?! Wat een geweldige verrassing!!
Toen Marc in de douche stond, heb ik een verjaardagsslinger opgehangen (veel meer kon ik niet meesmokkelen 😔) en geloof het of niet, hij is er zeker drie keer gepasseerd zonder hem op te merken!!! 😳
We hebben gezellig geskypt met de dochters en Marcs moeder belde en toen hadden we nog nét even de tijd om een klein toerke in het dorp te maken. We zijn naar de kerk gekuierd en konden er gelukkig binnen. Het is er heerlijk rustig en David heeft inderdaad gelijk: de pilaren en het gewelf is van een donker hardhout maar vooral: er hangt een heerlijke, rustige sfeer die maakt dat het er goed vertoeven is.
En wat je hier nog heel veel ziet zijn de echte kerk-hoven, waar de graven in de tuin van de kerk liggen. Dat vind ik super bijzonder en altijd sfeervol (ook al klinkt dit een beetje macaber)
We kuierden gezellig terug langs de village shop waar we snel twee bananen en wat zaden kochten voor morgen bij de granola en dan hop, richting de Holdens.
Maar toen kwam Shaun eraan en hebben we nog gezellig met hem en zijn vrouw -die ook buiten kwam- een klapke gedaan. Waren we natuurlijk een kwartier te laat bij David 🤭
We vertelden over het bed en blijkt dat dit bed een normaal dubbel bed is, dat een bed van 1,60m een kingsize bed is en een bed van 1,80m - zoals het onze thuis- is een superkingsize. Allee vooruit! Ik zou niet dag in dag uit in zon klein bedje kunnen slapen, ik weet dat ze dat vroeger waarschijnlijk wel deden, maar ik vermoed dat de mensen dan dunner waren of het kouder hadden (en geen nachtelijke vapeurs 😉) of alles tegelijk.
Sam toonde Marc zijn collectie treinen, die jongen spaart vanalles, gewoon om te hebben en blij te zijn dat hij het heeft
We trokken richting Nantwich waar er ook Jubilee festivities bezig waren. Zo druk dat het er was zeg! Ook daar namen we een kijkje in de kerk, een hele gezellige kerk, weer in de rode zandsteen zoals in Betley.
We moesten ook absoluut eens gaan kijken in de Nantwich Bookshop (https://nantwichbookshop.co.uk/) die ook gebouwd is in Tudor stijl en die bookshop/coffeebar in één is. We vonden een gezellig plekje boven waar de vloeren allemaal schuin aflopen en we van de dame die bediende, zeker een verdieping hoger moesten gaan kijken. Via een supersmal trapje klauterden we de zolder op, met Elmie in ons kielzog. Ze vertelde dat ze hier boven naar Santa Claus kwam en ook naar de Gruffalo. Ik vond het maar een kriepie plekje daar op de zolder hoor!
We hadden gezellig de kamer voor onszelf om een koffie te slurpen, altijd leuk!
David en Anna kochten nog wat groenten op de markt en wij loerden even binnen in de overdekte markt.
Dan naar huis voor de lunch, ze hadden voor alles gezorgd: gerookte forel (ziet eruit als gerookte zalm maar is zachter van smaak), roerei, vers brood, charcuterie, lekker en gezellig!
Na het eten togen we richting Barthomley, waar we ook een piepje namen in de kerk Saint Bertolines Church ( http://www.barthomleystbertolines.org.uk/)en er een schilderij van Aaron zagen en hij trok zowaar een beetje op onze Aron. De kerk was nog mooi versierd, want er was vanmiddag een huwelijk geweest. Jammer dat we dàt net gemist hadden, dit is - denk ik - de eerste vakantie dat we geen huwelijk tegenkomen.
Ook in deze kerk lagen er allemaal knielkussens, die kennelijk door de één of andere vrouwengilde geborduurd waren. De kerk stond op een hele oude grafheuvel, dus dit was ook weer heel speciaal.
Nadien was het tijd voor een biertje in The White Lion Inn (http://whitelionbarthomley.co.uk/?utm_source=gmb&utm_medium=referral) ook weer een speciaal gebouw in Tudor stijl. Kennelijk, toen ze het gebouw renoveerden, maakten ze een stukje muur open en daar zagen ze het skelet van een rat, die kennelijk heel vroeger mee ingemetseld was, nu was dat stukje opengemaakt met een venster ervoor, zodat iedereen het kon zien. De tafel eronder, is Ratties table, en daar hebben we ons biertje gedronken. Marc een Guinness en David en ik een Hobgoblin, dat is ook een donker bier maar zoeter dan Guinness. Anna wou een mix van sinaassap en limonade.
Zon gezellig cafeetje! Wat zou dat er nog een pak knusser zijn in de winter!! Toen de biertjes op waren, ging het terug richting Crewe waar we aanschoven voor weer een gezellig etentje met een heerlijk gegaarde kip, geroosterde aardappelen, en gestoomde wortelen met sluimererwtjes. Cake en aardbeien als dessert.
We hadden voorgesteld om ergens te gaan eten, zodat wij konden trakteren, maar daar was absoluut geen sprake van. Dus hebben we maar braaf geluisterd en kunnen we hopelijk in de toekomst eens iets terug doen.
Elmie toonde mij haar set om juwelen te maken, want ze zou graag - als ze wat ouder is - juweeltjes online verkopen, om een centje bij te verdienen.
Dus heb ik maar een setje oorbellen gekocht, de eerste kleine stap naar haar winkeltje.
Tegen half negen zijn we bij de familie Holden vertrokken.
In dit bed lijken we langer te slapen dan in alle vorige zou het de vermoeidheid van de reis zijn of het goeie bed?
Wat ik nog vergeten te vermelden was: Rab werkt in de golfclub en lidmaatschap bedraagt (hou je vast!) 140.000£ en dan moet je per jaar nog 7.000£ betalen voor het jaar Dit is toch echt te zot voor woorden!? Dat is dan toch écht voor mensen die niet weten wat ze met hun geld moeten doen?
Het ontbijt was weer super! Paula (de gastvrouw) had voor een boeketje verse bloemen gezorgd en weer stonden er: aardbeien, blauwe bessen, stukjes mango, een fruitschaal, kaas, hesp, brood, muffins, pastries, yoghurt, granola, zaden, cornflakes, klaar voor ons. Zalig toch!
We hebben ons gehouden aan een bordje granola met vers fruit en elk een yoghurtje (jammer genoeg hebben ze altijd yoghurt met smaakjes omdat ik denk dat ze de rest gewoon met melk binnenkieperen) en wat sneetjes toast. En gezorgd dat Paula weer op tijd naar haar werk kon vertrekken.
Wij namen het ietsje rustiger. We zijn vandaag zowaar naar het midden van de Trossachs gereden, naar Aberfoyle, naar het Queen Elisabeth Forest Park. En écht, dit was dik de moeite! Mijn reisbegeleider had dit weer haarfijn uitgekiend! Er zijn verschillende wandelingen te doen, eigenlijk is het een soort avonturenpark in een groot wandelpark, want je kan er langs een deathride boven de bomen zweven, maar ook tussen de bomen op van die wiebelende platformpjes stappen naar de overkant enzo. Wij bleven met beide beentjes op de grond en hebben eerst de blauwe trail gedaan met het viewpoint. Dit was écht heel mooi, wat is dit toch een divers land!
En hier hebben ze de bebouwing een pak beter aangepakt dan bij ons, want hier heb je clusters van bebouwing met daartussen héél veel groen. Bij ons zou het een lint van stenen voor tot achter zijn 😔
Tussen de twee wandelingen door, hebben we een cappuccino gedronken, altijd goed! Maar wat ons wel opvalt, is dat zon beker toch een behoorlijke plas koffie is, die nadien altijd wat op je maag blijft ronddansen. Soit het tweede deel van onze hiking-day was aangebroken. We gingen nu echt proberen om de plek te vinden waar de eekhoorns kwamen eten. Voor alle zekerheid heb ik het nog eens goed nagevraagd aan de vriendelijke dame in de Lodge, en haar verzekerd dat ik misschien een beetje daft ben, maar dat we de voederplaats niet gespot hadden op de vorige trail. Ha neen, t zal wel niet, zover waren we zelfs niet gestapt! ( t is te zeggen, we hadden vlak ervoor de afslag naar onze trail genomen) We hebben inderdaad een - weldoorvoede want ha ja, dat beest wordt daar gewoon verwend dat het niet normaal is! - rode eekhoorn gezien, een boomklever , een specht, en een boel kool-en pimpelmeesjes. Keileuk en het zou nog leuker geweest zijn als we niet nét ons fototoestel én de verrekijker terug in de auto hadden gelegd, want teveel sleurwerk. Tjah 🤦🏻♀️
Verder op onze rode trail dus. Op sommige plekken lijkt dit bos wel een sprookjesbos, met al dat mos en die varens en omgevallen bomen begroeid met mos prachtig! Ik kan het niet beschrijven eigenlijk maar het doet enorm veel deugd aan je ogen, al die verschillende tinten groen. 💚
Na onze wandelingen vertrokken we terug richting Helensburgh, maar niet zonder eerst nog een poging te ondernemen om coos te fotograferen langs de weg. Jammer genoeg, wilden ze zich niet verwaardigen om dichterbij te komen, de hautaine kwezels!
Wat verderop zijn we een Garden Center binnengeschoten, om wat rond te kuieren en te zien of er iets speciaals te koop was. De Schotten (net zoals de Engelsen eigenlijk ) houden duidelijk van hun bloemen en planten. Het had wel wat om daar rond te lopen!
We hebben nog even halt gehouden in Helensburgh en wat keicharmant was: iemand had zijn parkeerticket - waar nog voor meer dan een uur op stond - gewoon in de automaat geschoven! Klein gelukske 💛 dat we nadien nog eens aan iemand anders hebben doorgegeven.
Terug thuis hebben we ons tegoed gedaan aan de pastries die Paula vanmorgen had klaar gezet én een superlekker kopje Nespresso, hmmmmmm het zijn toch écht de kleine dingen die het doen! De buurvrouw kwam terug van een wandeling in de velden met haar hond en deed een praatje. Ik zou hier wel kunnen wonen, denk ik.
Nadien hebben we de koffer van de auto even geordend en wat opgeruimd, ook onze reistas is ingeladen en staat klaar voor vertrek 😫
Het avondeten hadden we deze keer gereserveerd in La Barca (https://www.labarcahelensburgh.co.uk/) van dezelfde eigenaar als Cattle & Creel. Dat viel mee, want dan wil zeggen, dat er dezelfde wijn op het menu staat ! 🍷
Het was een ervaring wij denken dat tapas eten betekent dat je vanalles bestelt, dat dan mondjesmaat op je tafel komt, zodat je eigenlijk de hele tijd aan het eten bent. Neen hoor, dat is het zeker niet: je bestelt een paar dingen en die komen allemaal tegelijk op je tafel (na minimum 45 minuten wachten) en als je dan nog wat wil bestellen, is het wéér wachten en dan krijg je dàt weer ineens op je tafel. Maar we hebben leuk mensjes kunnen kijken en het eten was echt wel lekker! Er zat een oudere dame die ik superfascinerend vond, dat mensje had een lange nek 😳dat was niet normaal! Awel, en zoiets fascineert mij dus zie!
Vlak voor ons zat een tafel met drie jonge mannen, die hadden minstens elk 4 halve liters bier binnen en zuchtten toen het eten kwam So much food! Ha ja makkers, kap dan uw maag niet vol met bier!! Ze keken ook al niet meer zo fris uit hun oogskes toen ze het restaurant verlieten Wat mij ook echt verbaast, is het feit dat hier zoveel dikke jonge mensen zijn, vooral vrouwen dan. Dat is echt heel opvallend, véél meer nog dan in België. (Of komt dat omdat ze zich er hier niet naar kleden en dikwijls rondlopen als een aangekleed sossiske? 🤔)
En daarmee zit onze laatste avond in Schotland erop. Morgenvroeg na het ontbijt vertrekken we richting Engeland, naar Betley, vlakbij onze vrienden in Crewe.
Prinsheerlijk geslapen in ons kingsize bed! Voor een keer eens niet wakker geworden om vier uur of zo, hoewel ik heb wel een paar keer een oog open getrokken maar wegens te donker nog heb ik zelfs niet gekeken hoe laat het was!
Wat is dit toch een heerlijke kamer én badkamer! De douche is ruim, met een ruime douchestraal en heerlijke douche producten van Molton Brown.
Toen we beneden kwamen, stond er al allerlei lekkers onze naam te scanderen: versgesneden mango, verse aardbeien, blauwe bessen, yoghurt, granola, zaden, cornflakes, maar ook hesp, kaas, tomaat, hardgekookt ei, avocado, en grof toastbrood, twee muffins en een heel bakje mini-koffiekoeken. En de koffie is échte Nespresso in lekkere smaken!! Er was sinaassap (maar dat smaakte een beetje raar) en appelsap (dat wordt het dan morgenvroeg 😉) Allee, een beter ontbijt kon je je bijna niet voorstellen!
Aangezien de gastvrouw, Paula, rond negen uur moest vertrekken, zorgden we dat we ruim voor negen uur klaar waren, zodat ze nog alles kon afruimen en de boel schoon en ordelijk kon achterlaten.
En toen waren we klaar voor de wandeling die Rab - Paulas man - gisteren had uitgelegd (hij had zelfs een plannetje getekend dat in de kamer lag) We kregen nog een berichtje van Paula dat we moesten uitkijken voor teken en dat we dus best voorzichtig konden zijn en dat we zeker de pastries mee moesten nemen op onze trip. (Wat we niet deden, want we hadden goed ontbeten) De wandeling begon met een beetje gymnastiek: over een hek klauteren en leidde ons door een sprookjesachtig stukje bos, begroeid met varens, mossen, struiken en ertussen een klaterend stroompje. Wat kan een mens nog meer wensen om een vakantiedag mee te beginnen? De lucht was blauw, de zon scheen, het leven is mooi! 🤩
We kwamen vroege wandelaars tegen die al op de terugweg waren (dus héél vroege wandelaars). Iedereen zegt goeiedag tegen elkaar en meestal krijg je nog een extra praatje erbovenop! Zo fijn!
En toen zagen we een ree in de struiken aan de overkant van het valleitje, ze was nog ver, maar we zagen haar heel goed! Zeker met onze super verrekijker die we dan EINDELIJK eens gebruikten! Heel sierlijk en fragiel-elegant hupte ze door het landschap om zich uiteindelijk te verstoppen achter een soort van biezengras (of misschien ook gewoon in het bos, we zagen haar niet meer)
Langs het pad groeien distels, die vast prachtig zijn als ze in bloei staan, maar nu zijn het nog gesloten knopjes in een bouwwerk van stekelige bladeren. En ik kon me niet van de indruk ontdoen, dat het zo wel heel erg leek op William Wallaces monument in Stirling ( )
Het landschap veranderde de hele tijd, van dichte begroeiing in het bos, naar dennenbomen en dan weer varens en toen zagen we wéér een ree! Dit keer was het heel ondeugend aan het snoepen van een jong boompje, we stonden duidelijk niet in haar geurbaan, want ze was niet gealarmeerd door onze aanwezigheid ! Wat zijn het toch prachtige, elegante dieren! Ze had een mooi gewei en zat zich echt te goed te doen aan het boompje lang leve de verrekijker!
Af en toe moesten we ons onderweg eens omdraaien, had Rab gezegd en màn, dat was toch ook weer de moeite hoor! Hoe hoger we kwamen hoe mooier het uitzicht was op het Loch en de Rivier Clyde! En nu met de zon erop We zagen ook de gekapseisde MV Captayannis liggen, zowat middenin het Loch. (Allee, ik dénk dat het die boot was, het was zeker geen eiland en ik zou niet weten wat het anders ) heel bijzonder!
Het eerste viewpoint bracht ons een uitzicht over Balloch en Loch Lomond, heel knus stond er een bankje onder een boom. Maar Rab had ons gezegd dat we verder moesten stappen naar de eenzame boom op de top, dat daar het uitzicht nog mooier was en de mens had gelijk! Onderweg was het muisstil, we hoorden enkel het gefluit en gezang van vogeltjes en het geruis van de wind, verder niets De vinkjes zingen hier suskewiet met nog iets erachteraan, het lijkt wat op suskewietjen, maar als je dan zelf luid suskewiet zegt, doen ze het een paar keer na, maar dan hervallen ze terug in hun eigen versie, keischattig!
We werden een paar keer gepasseerd door wandelaars, maar ook mountainbikers, hoewel de laatste iets prevelde van waarom heb ik vanmorgen deze beslissing toch genomen?Maar ik kon de mens geruststellen: de weg ging bijna bergaf 😁
Op de terugweg - geloof het of niet - zagen we een derde hert! Deze keer hebben we enkel zijn achtereinde zien wegspuiten, kennelijk was het genoeglijk aan het grazen in de wei naast het pad, toen ze ons hoorde praten en woepla! Weg was ze! Zonde maar wie kan zeggen dat ze drie reeën op een woensdagse wandeling hebben gezien? ⭐️
Na de hek-klauter waren we klaar voor koffie, maar er stopte een rode auto voor de deur en het raampje ging naar beneden. Een jonge vrouw - met blonde krullenbol naast haar op de passagiersstoel- vroeg of we Belgen waren en of we Nederlands spraken. Bleek het de buurvrouw te zijn die uit Noord-Nederland komt en hier voor drie jaar met haar gezin is, want haar man is uitgestuurd naar hier door de Navy. We hadden een gezellige babbel, zoiets zijn de kleine gelukskes zie! (Waarbij het live spotten van een ree een iets groter gelukske is 😉
De Nespresso koffie-met-mini-koffiekoek smaakte overheerlijk en dat maakte het onze voorlopig goedkoopste voormiddag sinds het begin van de reis. De zon begon terug haar weg te vinden door het wolkendek (nog nooit zon veranderlijk weer als hier meegemaakt) dus trokken we richting het kasteel waarvan we dachten dat we het vanaf het viewpoint hadden gespot: Balloch Castle. (Sorry, geen deftige link)
En - oh wonder!- er moest geen parkeergeld betaald worden, het kasteel stond - jammer genoeg- te vervallen, dus ook geen inkomgeld het IS echt onze goedkoopste dag! 💰
Als je ooit naar Schotland komt, en je bent hier in de buurt, moet je hier echt een kijkje komen nemen! Wat een enorm stuk grond is dit! Bezaaid met stokoude joekels van bomen, met enorme gazons, een prachtige ommuurde tuin en zitbanken met gedenkplaatjes op. In de ommuurde tuin stonden ook verschillende planten die er geplant waren ter nagedachtenis van overleden geliefden. Wat een mooi gebaar! En, geloof het of niet, we zagen ons vierde ree van de dag! Dat hadden we daar absoluut niet verwacht, en dat beest ons waarschijnlijk ook niet, want ook hiervan zagen we enkel de bevallige achterkant.
We kuierden helemaal tot aan het strand van Loch Lomond, Marc knuffelde een stokoude dikke boom, we zagen speciale planten die wel een baardje leken te hebben, verbaasden ons over het hele geheel en stapten - omhoog, omlaag - zowat het park rond.
Nog even hebben we overwogen om naar The Devils Pulpit te gaan, maar na wat erover gelezen te hebben, leek het ons toch niet echt een goed idee. Om te beginnen is de weg afgesloten, is er kennelijk nauwelijks parkeerplaats, is het er niet zonder risico om rond te lopen, LAAT OOK MAAR!
Aangezien we- ongetwijfeld als enigen in de wereld - Outlander niet gezien hebben (🤭🤭) zullen we dit waarschijnlijk niet als een onverteerbaar gemis ervaren.
Dus teruggekeerd en ons nog wat in de zon genesteld, ik zat eerst vlak voor de garagepoort, maar toen bleek dat ik in de vliegroute van een ouderkoppel zwaluwen zat en je weet: een zwaluwnest, dat is kakskes en mottigheid dat naar beneden dondert, dus ik maakte dat ik daar weg kwam.Heerlijk daar in de zon!
Om 19u hadden we een reservatie bij Cattle& Creel (https://www.cattleandcreel.co.uk/) Daar hebben we allebei een Schotse gin geprobeerd (maar jongens toch, waarom kieperen ze daar een halve kilo ijsblokjes bij?! Dat valt niet te drinken, want die kieperen allemaal te gelijk naar voren als je het glas tegen je mond zet en rietjes kennen ze hier niet.😣
De oesters die we als voorgerecht wilden, bleken uitverkocht en omdat er een tafel met jonge mannen was die zowat ALLES van de menukaart hadden besteld, moesten we langer dan normaal wachten op onze hoofdschotel. Om het leed te verzachten, kregen we van Ioanna een portie olijven én de belofte dat we een dessert van het huis kregen. Dàt noem ik nu klantenservice zie! Want eigenlijk, ze wist dat we toeristen waren, dus die zien we nooit meer te-rug! Maar evengoed wilde ze toch goede service bieden.
Als dessert kozen we voor .tromgeroffel sticky toffee pudding! Jeeeej! Maar wie had gedacht dat het een kanonskogel van een pudding zou zijn! Dzjieses! Dat was stevig doorwerken hoor! Al goed dat er een bol vanille-ijs bij was, dan schoof het wat makkelijker door. 😁
We zijn nog even gaan piepen wat er nu precies in het midden van dat meer ligt en dat is dus inderdaad de MV Captayannis ofte de Sugar Boat. Straf!
Het is nu 22u21 en het is nog heel licht buiten en wat meer is: er is geen wolkje aan de hemel! Met wat geluk wordt het morgen een prachtige dag!
Prinsheerlijk geslapen in ons kingsize bed! Voor een keer eens niet wakker geworden om vier uur of zo, hoewel ik heb wel een paar keer een oog open getrokken maar wegens te donker nog heb ik zelfs niet gekeken hoe laat het was!
Wat is dit toch een heerlijke kamer én badkamer! De douche is ruim, met een ruime douchestraal en heerlijke douche producten van Molton Brown.
Toen we beneden kwamen, stond er al allerlei lekkers onze naam te scanderen: versgesneden mango, verse aardbeien, blauwe bessen, yoghurt, granola, zaden, cornflakes, maar ook hesp, kaas, tomaat, hardgekookt ei, avocado, en grof toastbrood, twee muffins en een heel bakje mini-koffiekoeken. En de koffie is échte Nespresso in lekkere smaken!! Er was sinaassap (maar dat smaakte een beetje raar) en appelsap (dat wordt het dan morgenvroeg 😉) Allee, een beter ontbijt kon je je bijna niet voorstellen!
Aangezien de gastvrouw, Paula, rond negen uur moest vertrekken, zorgden we dat we ruim voor negen uur klaar waren, zodat ze nog alles kon afruimen en de boel schoon en ordelijk kon achterlaten.
En toen waren we klaar voor de wandeling die Rab - Paulas man - gisteren had uitgelegd (hij had zelfs een plannetje getekend dat in de kamer lag) We kregen nog een berichtje van Paula dat we moesten uitkijken voor teken en dat we dus best voorzichtig konden zijn en dat we zeker de pastries mee moesten nemen op onze trip. (Wat we niet deden, want we hadden goed ontbeten) De wandeling begon met een beetje gymnastiek: over een hek klauteren en leidde ons door een sprookjesachtig stukje bos, begroeid met varens, mossen, struiken en ertussen een klaterend stroompje. Wat kan een mens nog meer wensen om een vakantiedag mee te beginnen? De lucht was blauw, de zon scheen, het leven is mooi! 🤩
We kwamen vroege wandelaars tegen die al op de terugweg waren (dus héél vroege wandelaars). Iedereen zegt goeiedag tegen elkaar en meestal krijg je nog een extra praatje erbovenop! Zo fijn!
En toen zagen we een ree in de struiken aan de overkant van het valleitje, ze was nog ver, maar we zagen haar heel goed! Zeker met onze super verrekijker die we dan EINDELIJK eens gebruikten! Heel sierlijk en fragiel-elegant hupte ze door het landschap om zich uiteindelijk te verstoppen achter een soort van biezengras (of misschien ook gewoon in het bos, we zagen haar niet meer)
Langs het pad groeien distels, die vast prachtig zijn als ze in bloei staan, maar nu zijn het nog gesloten knopjes in een bouwwerk van stekelige bladeren. En ik kon me niet van de indruk ontdoen, dat het zo wel heel erg leek op William Wallaces monument in Stirling ( )
Het landschap veranderde de hele tijd, van dichte begroeiing in het bos, naar dennenbomen en dan weer varens en toen zagen we wéér een ree! Dit keer was het heel ondeugend aan het snoepen van een jong boompje, we stonden duidelijk niet in haar geurbaan, want ze was niet gealarmeerd door onze aanwezigheid ! Wat zijn het toch prachtige, elegante dieren! Ze had een mooi gewei en zat zich echt te goed te doen aan het boompje lang leve de verrekijker!
Af en toe moesten we ons onderweg eens omdraaien, had Rab gezegd en màn, dat was toch ook weer de moeite hoor! Hoe hoger we kwamen hoe mooier het uitzicht was op het Loch en de Rivier Clyde! En nu met de zon erop We zagen ook de gekapseisde MV Captayannis liggen, zowat middenin het Loch. (Allee, ik dénk dat het die boot was, het was zeker geen eiland en ik zou niet weten wat het anders ) heel bijzonder!
Het eerste viewpoint bracht ons een uitzicht over Balloch en Loch Lomond, heel knus stond er een bankje onder een boom. Maar Rab had ons gezegd dat we verder moesten stappen naar de eenzame boom op de top, dat daar het uitzicht nog mooier was en de mens had gelijk! Onderweg was het muisstil, we hoorden enkel het gefluit en gezang van vogeltjes en het geruis van de wind, verder niets De vinkjes zingen hier suskewiet met nog iets erachteraan, het lijkt wat op suskewietjen, maar als je dan zelf luid suskewiet zegt, doen ze het een paar keer na, maar dan hervallen ze terug in hun eigen versie, keischattig!
We werden een paar keer gepasseerd door wandelaars, maar ook mountainbikers, hoewel de laatste iets prevelde van waarom heb ik vanmorgen deze beslissing toch genomen?Maar ik kon de mens geruststellen: de weg ging bijna bergaf 😁
Op de terugweg - geloof het of niet - zagen we een derde hert! Deze keer hebben we enkel zijn achtereinde zien wegspuiten, kennelijk was het genoeglijk aan het grazen in de wei naast het pad, toen ze ons hoorde praten en woepla! Weg was ze! Zonde maar wie kan zeggen dat ze drie reeën op een woensdagse wandeling hebben gezien? ⭐️
Na de hek-klauter waren we klaar voor koffie, maar er stopte een rode auto voor de deur en het raampje ging naar beneden. Een jonge vrouw - met blonde krullenbol naast haar op de passagiersstoel- vroeg of we Belgen waren en of we Nederlands spraken. Bleek het de buurvrouw te zijn die uit Noord-Nederland komt en hier voor drie jaar met haar gezin is, want haar man is uitgestuurd naar hier door de Navy. We hadden een gezellige babbel, zoiets zijn de kleine gelukskes zie! (Waarbij het live spotten van een ree een iets groter gelukske is 😉
De Nespresso koffie-met-mini-koffiekoek smaakte overheerlijk en dat maakte het onze voorlopig goedkoopste voormiddag sinds het begin van de reis. De zon begon terug haar weg te vinden door het wolkendek (nog nooit zon veranderlijk weer als hier meegemaakt) dus trokken we richting het kasteel waarvan we dachten dat we het vanaf het viewpoint hadden gespot: Balloch Castle. (Sorry, geen deftige link)
En - oh wonder!- er moest geen parkeergeld betaald worden, het kasteel stond - jammer genoeg- te vervallen, dus ook geen inkomgeld het IS echt onze goedkoopste dag! 💰
Als je ooit naar Schotland komt, en je bent hier in de buurt, moet je hier echt een kijkje komen nemen! Wat een enorm stuk grond is dit! Bezaaid met stokoude joekels van bomen, met enorme gazons, een prachtige ommuurde tuin en zitbanken met gedenkplaatjes op. In de ommuurde tuin stonden ook verschillende planten die er geplant waren ter nagedachtenis van overleden geliefden. Wat een mooi gebaar! En, geloof het of niet, we zagen ons vierde ree van de dag! Dat hadden we daar absoluut niet verwacht, en dat beest ons waarschijnlijk ook niet, want ook hiervan zagen we enkel de bevallige achterkant.
We kuierden helemaal tot aan het strand van Loch Lomond, Marc knuffelde een stokoude dikke boom, we zagen speciale planten die wel een baardje leken te hebben, verbaasden ons over het hele geheel en stapten - omhoog, omlaag - zowat het park rond.
Nog even hebben we overwogen om naar The Devils Pulpit te gaan, maar na wat erover gelezen te hebben, leek het ons toch niet echt een goed idee. Om te beginnen is de weg afgesloten, is er kennelijk nauwelijks parkeerplaats, is het er niet zonder risico om rond te lopen, LAAT OOK MAAR!
Aangezien we- ongetwijfeld als enigen in de wereld - Outlander niet gezien hebben (🤭🤭) zullen we dit waarschijnlijk niet als een onverteerbaar gemis ervaren.
Dus teruggekeerd en ons nog wat in de zon genesteld, ik zat eerst vlak voor de garagepoort, maar toen bleek dat ik in de vliegroute van een ouderkoppel zwaluwen zat en je weet: een zwaluwnest, dat is kakskes en mottigheid dat naar beneden dondert, dus ik maakte dat ik daar weg kwam.Heerlijk daar in de zon!
Om 19u hadden we een reservatie bij Cattle& Creel (https://www.cattleandcreel.co.uk/) Daar hebben we allebei een Schotse gin geprobeerd (maar jongens toch, waarom kieperen ze daar een halve kilo ijsblokjes bij?! Dat valt niet te drinken, want die kieperen allemaal te gelijk naar voren als je het glas tegen je mond zet en rietjes kennen ze hier niet.😣
De oesters die we als voorgerecht wilden, bleken uitverkocht en omdat er een tafel met jonge mannen was die zowat ALLES van de menukaart hadden besteld, moesten we langer dan normaal wachten op onze hoofdschotel. Om het leed te verzachten, kregen we van Ioanna een portie olijven én de belofte dat we een dessert van het huis kregen. Dàt noem ik nu klantenservice zie! Want eigenlijk, ze wist dat we toeristen waren, dus die zien we nooit meer te-rug! Maar evengoed wilde ze toch goede service bieden.
Als dessert kozen we voor .tromgeroffel sticky toffee pudding! Jeeeej! Maar wie had gedacht dat het een kanonskogel van een pudding zou zijn! Dzjieses! Dat was stevig doorwerken hoor! Al goed dat er een bol vanille-ijs bij was, dan schoof het wat makkelijker door. 😁
We zijn nog even gaan piepen wat er nu precies in het midden van dat meer ligt en dat is dus inderdaad de MV Captayannis ofte de Sugar Boat. Straf!
Het is nu 22u21 en het is nog heel licht buiten en wat meer is: er is geen wolkje aan de hemel! Met wat geluk wordt het morgen een prachtige dag!
Dinsdag 31 mei 2022: Fort William - Glencoe - Luss - Helensburgh
Slapen in een queensize bed ik geraak er niet aan gewoon en alhoewel het bed dit keer tegen de muur geperst stond en ik er dus niet kon uitkukelen, had ik toch dat idee
Evengoed heb ik lekker geslapen, waarschijnlijk omdat we onder een kadertje lagen met Coorie in : to cuddle or snuggle, usually with a loved one. Ha! ❤️
Voor de eerste keer in mijn leven - denk ik toch - heb ik porridge gegeten, zoals ze het in UK eten: met water. Het was - zoals ik gisteren al zei, een soort van Aiki Noodle-versie van de porridge met mapje sirup. Enkel heet water in het potje doen, minuut laten trekken, goed roeren en smikkelen maar. En tot onze verbazing was het nog best te eten, en zelfs voorzichtig lekker te noemen. Wel een maagplakker hoor!
Om nog wat overdaad te doen, hebben we nadien toch ook nog wat granola en skyr gegeten (die moest op) met banaan en nectarine en het was heerlijk!
Hoe komt het toch dat je het weggaan wil uitstellen als je je ergens op je gemak voelt? Ik voelde me echt thuis in dit tiny house, met de vriendelijke Ben Nevis lag nog met een wollige slaapmuts op en bedekt met een wollig dekentje, die was duidelijk nog niet klaar om de wereld te bekijken!
De gastvrouw kwam net buiten toen we zouden vertrekken, ze was druk met haar kinderen in de auto te tassen voor school. We hebben haar nog eens hartelijk bedankt voor alles en weg waren we, richting Glencoe!
Een groot stuk van onze trip vandaag, ging langs tweebaanswegen niet goed voor mijn tikker! Regelmatig heb ik een hartverzakking gehad én het handvat van de deur heeft het ook mogen weten! Jong toch! Sommige mensen kunnen écht niet op hun baanvak blijven hé! Komt er nog bij dat de wegen hier bezaaid zijn met putten, dus het is òf in een put stuiken òf op de tegenligger rijden. Echt 😳😳 Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik lichtjes ongemakkelijk (het understatement van de dag) in de auto zit soms, maar hier gaat dit nog een niveau hoger, want die komen allemaal recht op mij af hé!
En dat het soms ook mis kan lopen, zagen we onderweg: een auto lag op zijn kant in de gracht. Hoe dit mens daar gesukkeld is, mag Joost weten, maar het zal niet van zacht te rijden zijn!
Stilaan kwam Glencoe in zicht, ook een stevige klopper van een berg! Maar belangrijker, hier is een afschuwelijke slachtpartij gebeurd op 13 februari 1693 (https://www.google.be/search?q=glencoe+massacre&ie=UTF-8&oe=UTF-8&hl=nl-be&client=safari) Dit afgrijselijk misbruik van vertrouwen, zit de Schotten nog steeds dwars en gelijk hebben ze! Het Glencoe Visitor Centre (https://www.nts.org.uk/visit/places/glencoe) is echt de moeite van het bezoeken waard! Het ligt een beetje buiten Glencoe (wij waren al eerst teruggereden omdat ik dacht dat het in Glencoe zelf lag) maar je moet er echt stoppen als je het hier ooit bezoekt. De film is aangrijpend, de tentoonstelling is interessant én er staat een replica van een huis uit vroegere tijden, dat opgetrokken werd uit steen en turf en hout en een dak van heide had! We werden er echter snel buitengerookt want er brandde binnen een echt vuur en aangezien er toen geen schouwen bestonden die mensen waren eigenlijk allemaal gerookt vlees op het einde van hun leven!!😶
Het uitzicht onderweg - ik weet het, ik val in saaie herhaling - is fantastisch mooi en boeiend! Heuvelruggen, besneeuwde toppen, omwolkte toppen, glooiende velden, rotsen, watervalletjes en ongelofelijk mooie wolkenformaties! Ik dacht dat we in België mooie wolken hadden, maar hier zijn het echt kunstwerken!
Bijna waren we de Falls of Faloch (https://www.visitscotland.com/info/see-do/falls-of-falloch-p2568511) voorbij gezoefd, maar gelukkig stond hier wel een pijl. De parking - allee, wat het was, is het woord parking niet waardig maar soit- was piepklein, maar we konden er toch nog bij. De wandeling naar de waterval is rustig en groen, alsof je door een park kuiert (maar dan met veel bomen en varens enzo) en de waterval is ontstuimig, mooi, niet heel hoog, dus niet heel spectaculair maar wel de moeite om eens te bekijken. Dus dat konden we dan ook weer van ons to do-lijstje schrappen.
Luss was de volgende bestemming, jammer genoeg werden de hemelsluizen volop opengetrokken dus hebben we Luss-by-rain gezien, wat natuurlijk niet zo pittoresk is als wanneer de zon schijnt. Want het is een lieflijk dorpje, met koddige huizen en tuintjes (hoewel sommigen een beetje ver gaan in het versieren en decoreren van hun voortuin 🤯, zoals een hele generatie tuinkabouters die je vrolijk aanstaren als je passeert)
Wat te denken was: nergens een plekje vrij om te eten! Ik kreeg al het Portree gevoel! Waarom is regen en kou toch zo ongezellig?
We vonden toch nog een hapje in de vorm van een tonijn-met-mozarella (ik weet het, ik heb die combinatie ook niet bedacht!) ciabatta in de Village Shop en samen met de cappuccino smaakte het ons fantastisch! Wie heeft er een stoel en tafel nodig als je - staande onder een parasol - ook beschut bent voor de regen?
En we waren ergens waar de rich & campus ook komen want er hingen plaatjes aan de muur:
The Village Shop has proudly served Dame Judy Dench, Sam Smith , Graham Norton and his dag (2012-2019)
Joanna Lumley visites the Village Shop to pick up her newspapers and a wee gift (2019)
Gerard Butler had a roll and sausage from the Village Shop (27.12.2018)
Voila zie! We waren in sjiek gezelschap! Ik had daar wel even willen passeren die 27ste december 2018 🤩
We hadden genoeg regen gezien en togen toen maar verder richting Helensburgh alwaar onze slaapplek voor de komende drie nachten zich bevindt! En waar gaan we het toch altijd weer zoeken!? Eerst kwamen we terecht aan een sjiek landhuis, maar daar was het duidelijk niet, dan nog wat rondgetoerd en uiteindelijk naar de gastvrouw gebeld. Toen bleek dat we echt wel juist zaten, we moesten gewoon nog wat verder rijden. Maar ze was niet thuis, dus kon ze ons ook nog niet binnen laten; Geen nood, wij amuseren ons wel, dus rechtsomkeer en naar Helensburgh.We parkeerden de auto aan de pier, nu die pier is een bangelijk ding. Is voor een stuk al ineen gestort en toen ik dat las, liep ik er toch niet helemaal gerust meer over. Het uitzicht over het Loch dat daar samenkomt met de Rivier de Clyde is indrukwekkend, en het rare is: het ruikt er echt heel doordringend naar zee! Er liggen zelfs mosselschelpen op de pier, vast vanop een hoogte gedropt door de meeuwen in de hoop dat ze breken en dat ze hun kostbare goedje kunnen opsmikkelen.
Een koffiepauze drong zich op en die hebben we gehad in the Sugar Boat. Maar daar zijn ze niet gebeten door de vinnige vlieg hoor! We moesten nogal lang wachten eer de koffie er was, enfin, hij was warm en lekker (maar waarom krijg je er nooit ofte nimmer een koekje bij?!) en dat is het bijzonderste.
Het centrale marktplein heeft iets heel leuks: er staan allemaal vierkante blokjes rondomrond en sommigen van die blokjes vertellen een verhaal, leuk om te ontdekken.
In de St Michael & all Angels Scottish Episcopal Church zijn we even binnengeglipt. en wat er superkoddig was: in elke bank hingen er rijen met geborduurde kussens, misschien om op te knielen? Of - als de erediensten écht heel lang duren - om het zitten te verzachten?
Het Airbnb-adres waar we nu slapen is een absolute topper! Ik had niet gedacht dat ik dat na Maxine, Pitlochry of Caol zou zeggen, maar dit is het summum! Wat een fantastische kamer hebben we ! Het huis is maar een dik jaar oud, ze zijn met Airbnb begonnen in maart en we zijn de 15de gasten van dit jaar. Overal ligt er superzacht en dik vasttapijt (een typisch Engels/Schots ding), de inrichting is luchtig, degelijk, mooi, rustig waauw!
De eigenaar kwam ons verwelkomen en we hebben een gezellige babbel gedaan. Dit is dik, superdik in orde hoor!
Op onze kamer lag een Scottish tablet, ik dacht dat het een soort fudge was. Niets daarvan! Het leek wel puur suiker dat we in onze mond staken! Chance dat ik maar een klein stukje had afgebroken ! 😳
Met de ervaring van Inverness en Portree in het achterhoofd, hebben we voor het avondeten maar geboekt bij Riva ( https://www.rivahelensburgh.co.uk) Het eten was er lekker, de wijn had een rare smaak en die hebben we laten staan, maar vooral: dezelfde lethargie als in de Sugar Boat: we hebben zeker een half uur op ons leeg bord zitten koekeloeren! Toch wel een gemiste kans voor hen om nog een dessertje aan ons te slijten. Duh! De drang om naar huis te gaan was duidelijk groter dan de extra centen 🥴
Maandag 30 mei 2022: Isle of Skye - Glenfinnan Viaduct- Fort William- Caol
Toen ik rond een uur of vier een half oog opentrok, leek het of ik het hoorde regenen, maar ik zag niet meteen regen naar beneden komen, dus oogjes dicht en nog even verder knorren.
Iets na vijven waren we allebei wakker en zijn we opgestaan, want het is best een lange trip naar Glenfinnan. Na alweer een lekker (verboden) ontbijt van granola, banaan en skyr en het laatste van het wortel-sinaassap, waren we om 5u55 écht weg! Het was muisstil buiten, de wereld lag nog onder een deken van slaap en ochtendnevel, de bergen in de verte waren nog gehuld in een wolkendeken, prachtig om te zien!
Hier en daar was er een vroege wandelaar of arbeider die buiten liep, maar voor de rest was alles rustig en verlaten.
Een zachte regenbui vergezelde ons gedurende lange tijd.
Skye is prachtig, adembenemend soms zelfs (en dat mag je ook letterlijk nemen 😉) met de duizenden schapen die als katoendotjes over het hele eiland verspreid lopen te grazen, met de zachtaardige mooie Highland koeien die je nieuwsgierig aankijken als je dichterbij komt, met al het groen in alle mogelijke tinten en met de Lochs die kristalhelder zijn en mysterieus en toch zou ik hier niet willen wonen. Het is me te desolaat, te schraal, te rustig. Hoewel je bijna niet kan verlangen naar onze drukke steden en hoe we er op elkaar leven, maar toch.
Één ding staat zeker wél als een paal boven water: de Schotten zijn veel vriendelijkere mensen dan de Engelsen, zachter, behulpzamer, leuker gewoon en ik kan me voorstellen dat je - als Schot - enorm fier bent op je land en vooral op zijn geschiedenis en dat het gewoon door je bloed stroomt en deel van je uitmaakt.
We reden de brug van Skye naar het vasteland over en toen was ons Skye avontuur voorbij Wat gaat het toch snel!
Marcs blik viel op het Loch dat we passeerden, het lijkt wel hoogtij, zullen we even stoppen aan Eilean Donan Castle? Dat was weer een fantastisch idee van mijn reisorganisator! Nu lag het kasteel er nog slaperig maar prachtig bij, IN het water (en niet tussen de algen zoals vorige keer) én er waren geen toeristen die je foto kwamen verpesten, zalig! Dit was een top-idee!
Al heel snel veranderde het landschap, de groene heuvels maakten plaats voor dennenbomen en meer schraalte, er waren ook geen schapen meer te bespeuren, zo raar hoe het landschap op dit eiland zo snel kan veranderen, heel boeiend ook!
Veel te vroeg kwamen we aan bij het Glenfinnan Viaduct (https://www.visitscotland.com/info/towns-villages/glenfinnan-p236571) oftewel de brug waar de stoomtrein naar Hogwarts over rijdt.Het is de Jacobite train (https://westcoastrailways.co.uk/jacobite/steam-train-trip), een stoomtrein die een paar keer per dag over dit viaduct rijdt. Het viaduct is trouwens helemaal in beton gegoten, dus niet opgebouwd uit steen, ook speciaal. We hadden nog een uurtje langer in ons warme bedje kunnen blijven liggen, want we waren er rond 9u00 en de trein zou pas om 10u45 passeren. Geen nood, dan gingen we een koffie drinken café en visitor center waren nog gesloten, dan maar al eens gaan kijken naar het viewpoint. Dat lag op een hoogte met in de verte het viaduct en achter je een prachtig uitzicht over Loch Shiel en het Jacobite monument.
En dan was het wachten wachten en debatteren of we niet dichter naar het viaduct zouden moeten gaan Stilaan begon de parking vol te lopen en iedereen liep richting viaduct, maar we bleven toch maar waar we waren, om een beter zicht van de trein over het viaduct te hebben. Het was koud zo vroeg op de dag, daar boven op de rots. Na een tijdje dachten mijn staartbeen, zitknobbels en billen dat ik dood was, zo koud werd de boel daar!
Tergend langzaam kroop de tijd vooruit en toen het bijna 10u45 was, begon je de spanning te voelen.
Maar, de Jacobite lijdt aan dezelfde ziekte als de Belgische spoorwegen: hij was te laat!!! Het liep al tegen elven toen we gefluit hoorden en daar was hij dan! Met een dikke wolk stoom boven de locomotief! Prachtig! Misschien stonden we wat ver, maar we konden hem wel heel goed zien passeren over het viaduct!
En het geluid dat hij maakt echt zoals een stoomlocomotief in de films, bijna het ge-debdebdebdeb dat een oldtimer maakt. We blijven in de sprookjessfeer dus ⭐️
Moet ik nog zeggen dat de warme cappuccino héél welkom was en mij supergoed smaakte? We hebben er meteen nog een laatste sneetje brood-met-kaas-en -hesp bij gesmikkeld (om onze innerlijke highlander wat te voeden) en we konden er weer tegen! We kregen bezoek van een soort van vink met blauwe jas, een roodborstje, een mus, Dus gingen we de brug eens van dichterbij bekijken, halfweg werden we opgehouden door een schattige vogel die het àllerbeste uit zijn kleine, donzige lijfje puurde, hij ging bijna op zijn teentjes staan op dat twijgje om de hoge noten te halen. Nadien zag ik dat het waarschijnlijk een crested tit was ( https://www.google.be/search?q=crested+tit&ie=UTF-8&oe=UTF-8&hl=nl-be&client=safari) ofte een kuifmees. Zo schattig!
We hoorden ook nog het gezang van - wat we dachten - een vink, maar hij zei niet 'suskewiet' op het einde, dus hebben we dat eens luid gezegd en - geloof het of niet- het beestje eindigde vanaf dan zijn gekweel met 'suskewiet'. Het was zich waarschijnlijk al weken aan het afvragen hoe dat woord nu toch ook weeral was 😉
We hadden tot nu toe nog niet de obligate 'spring ne keer in de lucht'-foto getrokken, dat is dan nu ook een feit, en wel onder een memorabel viaduct ! 💚
Aan de rand van Loch Shiel staat een prachtig monument opgericht door Bonnie Prince Charlie ter nagedachtenis van de bloedige strijd die de Highlanders leverden tegen het regime én ook een beetje voor hemzelf aangezien hij het nooit heeft gezien want hij overleed voor het af was. Loch Shiel is prachtig, eigenlijk kan je je daar op een bankje neerzetten en gewoon blijven kijken, maar Fort William riep, dus gingen we daarheen.
Oh ja, de fashion tip van de dag: het is geweldig in om je haar blauw, groen, geel of roze te verven, maakt niet uit of het heel je haar is, enkel je frou-frou of een klis, verven is de boodschap.
In The kilted camel (https://www.google.be/search?q=the+kilted+camel&ie=UTF-8&oe=UTF-8&hl=nl-be&client=safari) , als er zon plek bestaat, MOETEN we daar eens naar binnen hé! 😉. Marc had een gezonde sandwich en ik heb lentil soup gegeten, die kwam met een snee brood waar een halve boterolie op gesmeerd was, je zal maar geen boter lusten😁 maar mij heeft het meer dan prima gesmaakt!
Af en toe komt er een illuster idee naar boven, zo ook nu: die Jacobite train stopt in Fort William, als we nu eens naar het station gingen Ook hier hebben we weer een hele tijd mogen wachten, maar dat was het dubbel en dik waard! Want nu zagen we de locomotief van héél dichtbij (en roken we hem en voelden we zijn stomende warmte) Fantástisch!
En toen hij weer vertrok, met het debdebdeb van de stoom heel irreël maar we stonden met een grijns van oor tot oor te genieten!
Het was tijd om onze stek voor vannacht te gaan verkennen en wat voor één! Sealladh na Beine (Mountain View) is een super Airbnb (https://nl.airbnb.com/rooms/52031795?_set_bev_on_new_domain=1653942466_ZmY4MTUxMzlhYTRm&source_impression_id=p3_1653942470_GJOhgaZ%2BhnyP36MY) Ik dacht dat Tigh Na Cloigh in Pitlochry de top was, maar dit kan er vlot naast gaan staan of misschien zelfs nog een trapje hoger. Wat een toffe kamer! Splinternieuw, gezellig, met voor elk een caramel reep bij de koffie, én een ready to go porridge (nog nooit geproefd, het is zoiets als die Aiki noedels, maar dan in porridge ik ben benieuwd) In de badkamer en in het keukentje staan handzepen van de Highland soap (ruiken héérlijk!) Allee, ik ben in de wolken !
Op het terrasje stonden een tafel en twee stoelen, en dat hebben we naar de rand van de tuin versleept, in de zon, zodat we - met Ben Nevis op de achtergrond - nog even in de zon, mét kopje koffie en caramelreep (soort van Schotse Chacha) konden genieten.
De eigenares kwam thuis en daar hebben we nog een gezellige babbel mee gedaan, ze was zo lief om voor ons een tafel te boeken in The Lochry (http://www.thelochy-caol.foodndrinkscotland.co.uk/) en daar hebben we lekker én goedkoop gegeten. Mijn rosé wijntje smaakte wat naar hele zoete kirr, maar mij hoor je niet klagen 😉
The Lochry is een hele gezellige, luchtige pub met lekker eten en supervriendelijke bediening, ook echt een aanrader!
De hele sfeer hier ademt trekking en op de één of andere manier maakt dat het hier heel knus, gemoedelijk en zelfs wat familiaal.
Toen we thuiskwamen, zat het hoofd van Ben Nevis al in een wollige slaapmuts maar wat verder viel er nog volop zon op een soort van alpenweide, heel speciaal, maar vooral ook indrukwekkend.
Het gekweel van de vele vogeltjes die in de haag wonen, brengt ons zonder twijfel snel in dromenland, hier in ons mountain View-stekje.
Zondag 29 mei 2022: Portree - Old Manâs Torr - Kilt Rock - Quiraing - Fairy Glen - Duvegan Castle - Neist Point - Portree
Het was vroeg vanmorgen, om vier uur was ik al wakker van het zonlicht en de blauwe lucht, Marc had ook al een paar keer een oog open getrokken. Rond half zeven zijn we uit bed gekomen en hebben we kei-knusjes gegeten aan ons tuintafeltje in de gang: banaan - granola en skyr, een gezonde maaltijd om de lange dag te beginnen. Oh ja, nog een glas wortel/sinaassap erbij. Eigenlijk mag je hier niet eten, maar we zijn wat ongehoorzaam en vinden dit wel gezellig. Zo komt een picknicktas die we ooit kregen nog goed van pas!
Een superknoddig klein konijntje holde voor ons uit de weg af, tot het pardoes over langs een tuinhek verdween, het is hier rustig en kalm. De aarde ademde nog wat nacht uit en de vogels waren nog niet allemaal klaar voor de zondag ochtend zang.
Onze eerste stop is Old Man of Storr ( https://www.isleofskye.com/skye-guide/top-ten-skye-walks/old-man-of-storr ), je ziet het al van heel ver en omdat de zon scheen was het nog mooier dan anders: het zijn een paar rotsformaties die rechtop staan en daardoor lijkt het of het een oude man is. We begonnen aan de klim, die het meteen pijnlijk duidelijk maakte hoe slecht mijn conditie is, want binnen een paar minuten zat ik te hijgen als een oud trekpaard. Marc daarentegen beende gezwind omhoog als een volleerde berggeit 😵💫 (tip: als je ooit deze tocht maakt, trek dan kleren aan die eigenlijk rijp zijn voor de was want nadien meur je zeker en vast! 🤢) Beneden aan het pad staat de duidelijke instructie dat honden aan de leiband moeten, want dat er overal schapen rondlopen. Drie keer raden we hoorden voor ons een kreet en zagen een grote zwarte hond, type herder, achter een lammetje aangaan! 😱 En luisteren? Ho maar! Dat arm klein schaapje sjeesde tegen een rotvaart in hoeken en bochten de berg af, dat beest erachteraan. Uiteindelijk kon het lam de hond afschudden en deed het baasje de leiband aan, maar hoe schandalig is dat?! We wilden die mens eens goed de waarheid zeggen, maar jammer genoeg liep hij een eind voor ons en konden we hem niet bijbenen. Het lammetje kwam schoorvoetend terug richting de wei waar de ooi maar stond te blaten dat het een lieve lust was, alles om dat kind terug bij haar te krijgen.
Je mag de Old Man ook niet beklimmen, maar moet ik het nog zeggen? Ja dus, er stonden mensen op!! Zie hé, zulke individuen verkl*ten het voor anderen en daar word ik nijdig van! Doe nu toch gewoon wat je wordt gevraagd!!
Bon, onder veel gezucht en gehijg kwam ondergetekende ongeveer aan waar ze moest zijn. De rest van het landschap was spectaculair mooi! Zo rustig, zo mooi, met het Loch op de achtergrond en in de ochtendnevels in de verte nog verschillende heuvelruggen, hiernaar kan je blijven kijken. Maar we kregen een klein buitje over ons gekletst (gelukkig niet te lang) en toen begon de terugtocht. Dat gaat een pak vlotter met minder gehijg! Snel nog even een plasje doen offeu toch niet, want het toilet was in zon geautomatiseerd hok waar je dus een cent moest insteken om binnen te kunnen en die had ik nu nét niet bij natuurlijk.🤦🏻♀️
Dan maar verder naar Kilt Rock dat is een waterval die 60 meter naar beneden raast van een basalt rots die op zandgrond staat en die de vorm heeft van een kilt. Prachtig natuurgeweld ! En die natuur dacht:ik doe er nog een schepje bovenop, dus kregen we nog een douche. Maar wij konden naar de auto spurten, er waren twee oudere mensen die vonden dat vandaag een goeie dag was om te gaan fietsen 😳
Gelukkig duurde de bui niet zo lang, maar altijd wel lang genoeg om kletsnat te worden, denk ik.
Onze tocht ging verder omhoog op het eiland en dan langs een ander natuurfenomeen: Quiraing dit is een speciaal gevormde bergketen/heuvelrug, gevormd door een aardverschuiving. Kvi en rand betekenen ronde plooiing. Dit fenomeen is 543m hoog. En heel mooi om te zien, vooral als het zowat bewolkt/zonnig is als vandaag.
Onze volgende bestemming - The Fairy Glen - is kennelijk één van de minst bekende plekjes op Skye en na vandaag weten we waarom: er is nergens ook maar een bord of een pijltje of een lintje aan een boom desnoods of wat voor aanwijzing ook te bekennen dat je erheen leidt!!! We waren begot al een half uur te ver gereden en moesten toen terug, en dan was het bijna par abuis dat we op de juiste weg zaten! Mocht je er ooit naartoe willen (en dat wil je, want het is PRACHTIG!) dan moet je - net voorbij het Uig Hotel - een straatje links nemen, Sheader Road en dat moet je blijven volgen. En dan kom je er. Je ziet trouwens meteen dat je er bent, want het lijkt of je in een sprookjesbos terecht komt! De weg ernaartoe is - zoals veel, heel veel wegen op het eiland- een éénbaansvak, met om de zoveel meter een pass way, waar je elkaar dus kan passeren. Met een vriendelijke hand omhoog, bedank je dan de tegenligger die bleef wachten. We voelden ons bijna de Queen, zoveel handjes hebben we gewapperd vandaag!
Maar de Fairy Glen dus, héél bijzonder, want gevormd door konisch gevormde, kleine grasheuvels, er lopen overal schapen met lammeren rond, en er is een bijzonder cirkel gevormd..het is echt speciaal, je zou niet opkijken als er een elfje voorbij zou komen vliegen. Marc heeft zelfs Castle Ewen beklommen, dat was iets te tricky voor mij, want door de regen is de grond ook wat modderig en om dan te klimmen
Dat moet ik nog even zeggen ook: veel grond is hier turfachtig, dat veert wat als je erover loopt en lijkt modder maar is eigenlijk op één of andere manier droger en minder glibberig, ik kan het niet zo goed uitleggen, maar het is in elk geval beter dan modder 😊
Na het sprookjesbos, werd het tijd voor een sprookjeskasteel, deze keer Dunvegan Castle, home of de MacLeod-clan. Maar eerst: een goeie, warme cappuccino in het MacLeod Café, die smaakte!!
Het kasteel heeft ook een hele mooie tuin, maar we wilden eerst even kijken hoe zoveel generaties clanhoofden leefden. En- het dient gezegd - gene zever die gasten! Als ik aan clan chiefs denk, zie ik ruige rosse mannen, met stevige baarden, een schotse muts desnoods (t kan hier koud zijn!) en een kilt met sportkousen enzo. Maar sommigen van die chiefs hadden potdorie van die rare gekke witte krulpruiken op hun bol staan!!! Allee, op wat trekt dat nu? Een clan chief hoort eruit te zien als Braveheart vind ik, mag ros zijn maar moet ruig zijn en niet half vrouwelijk!
Het motto van de MacLeod clan is hold fast, met een koeienkop tussen twee vlaggen,wat afkomstig zou zijn van een zotte avond waar één der clan leden (Rory) oog in oog kwam te staan met een koe of een stier en daar wat mee heeft staan vechten en de hoorn afsneed ter bewijs van zijn moed.
De tuin was ook een bezoek waard, maar écht oude bomen zoals op Balmoral waren er niet te spotten.
Op de parking zagen we een oldtimer Aston Martin (DB2/4 ) staan, zon klein gelukske maakt de dag extra zonnig.😁
Onze laatste stop vandaag was Neist Point, de meest westelijke hoek van Skye met kennelijk een iconische vuurtoren. Mannekeslief! Hoe krinkeldewinkel kunnen de banen zijn zeg? En dan goed wat potholes zodat je constant uit je doppen moet kijken dat je je banden niet plat rijdt maar ook dat je - al uitwijkend - geen tegenligger meepikt. Soit, een hele trip eer we aan Neist waren. De setting was spectaculair want aan de Atlantische Oceaan maar het vuurtoren gebouw deed ons eerder denken aan een Indisch paleisje en was jammer genoeg in niet zon florissante staat. En een pokkeneind naar beneden via een trap (wat betekent: nadien terug omhoog! 😵💫) en een weg die ook al in een niet meer zo geweldige staat verkeerde. Maar we waren er en we zouden naar dat lighthouse gaan kijken. Nu eerlijk, dat van Nieuwpoort is een pak mooier hoor! Viel dat dus wat tegen en ik zou de trip niet meer maken. Marc is nog naar een ander viewpoint gaan kijken, maar was ook al niet overenthousiast.
Dan maar terug naar Portree, alwaar we rond 18u aankwamen en nét geen parking meer hadden op het centrale plein. Dan maar een andere parking gezocht en op naar het Lower Deck- restaurant. Daar hadden ze mij gisteren gezegd dat ze geen reservaties deden, maar als ik rond zes uur zou aankomen, had ik grote kans op een plek. En indien niet, konden we iets drinken aan de bar.
Echt toen we er aankwamen, stond er een rij van minstens 15 personen buiten te wachten, dus salu dat drinken aan de bar, we hebben dus maar rechtsomkeer gemaakt. Naar een café dat ook geen reservaties deed, maar me verzekerde dat we zo wel terecht konden goh IEDEREEN heeft vandaag gedacht:weetewa, laat ons eens vroeg gaan eten vandaag! Er was geen binnenkomen aan én er was veel lawaai van pratende, roepende, lachende mensen, je vòelde COVID al bijna bij je binnensluipen daaag dus!
Wat nu gezongen?! Stilaan krijg ik een hekel aan deze stad, die niet voorzien is op de aantallen toeristen die hier duidelijk neerstrijken vanaf nu, ze gaan gewoon dicht op een vroeg uur (ook al staat er nog een rij zoals bij de fish&chips bar gisteren), of reserveren niet, of zijn dicht op zondag allee, wie doet nu zoiets? Vooral na de zwarte periode van Covid dat er geen inkomen was
Dus: als je ooit naar Skye gaat en je logeert dichtbij of in Portree, zorg dan zeker dat je ook tijdig een restaurant boekt!!!
Zondagskinderen als we zijn, konden we nog terecht in het Japans restaurant, ha, lekker! Sushi is altijd goed! Alleen stond er geen sushi op de menukaart (duh!) maar ik had een Bento-box (vraag me af of ze in Japan dan ook een vakje opvullen met kerstomaat en slaatje en een ander met gebakken uiringen en gebakken zoete aardappel🤔Marc had zalm tepanyaki en hij vond het heel lekker. We spoelden alles weg met een (duur!) Japans biertje.
En dan zat de dag erop. Nog een warme douche om al het zweet van het klimmen en stappen weg te spoelen en dan op tijd in bed, want morgen vertrekken we al vroeg richting Glenfinnian om de Jacobite trein te spotten. 🚂
Zondag 29 mei 2022: Portree - Old Manâs Torr - Kilt Rock - Quiraing - Fairy Glen - Duvegan Castle - Neist Point - Portree
Het was vroeg vanmorgen, om vier uur was ik al wakker van het zonlicht en de blauwe lucht, Marc had ook al een paar keer een oog open getrokken. Rond half zeven zijn we uit bed gekomen en hebben we kei-knusjes gegeten aan ons tuintafeltje in de gang: banaan - granola en skyr, een gezonde maaltijd om de lange dag te beginnen. Oh ja, nog een glas wortel/sinaassap erbij. Eigenlijk mag je hier niet eten, maar we zijn wat ongehoorzaam en vinden dit wel gezellig. Zo komt een picknicktas die we ooit kregen nog goed van pas!
Een superknoddig klein konijntje holde voor ons uit de weg af, tot het pardoes over langs een tuinhek verdween, het is hier rustig en kalm. De aarde ademde nog wat nacht uit en de vogels waren nog niet allemaal klaar voor de zondag ochtend zang.
Onze eerste stop is Old Man of Storr ( https://www.isleofskye.com/skye-guide/top-ten-skye-walks/old-man-of-storr ), je ziet het al van heel ver en omdat de zon scheen was het nog mooier dan anders: het zijn een paar rotsformaties die rechtop staan en daardoor lijkt het of het een oude man is. We begonnen aan de klim, die het meteen pijnlijk duidelijk maakte hoe slecht mijn conditie is, want binnen een paar minuten zat ik te hijgen als een oud trekpaard. Marc daarentegen beende gezwind omhoog als een volleerde berggeit 😵💫 (tip: als je ooit deze tocht maakt, trek dan kleren aan die eigenlijk rijp zijn voor de was want nadien meur je zeker en vast! 🤢) Beneden aan het pad staat de duidelijke instructie dat honden aan de leiband moeten, want dat er overal schapen rondlopen. Drie keer raden we hoorden voor ons een kreet en zagen een grote zwarte hond, type herder, achter een lammetje aangaan! 😱 En luisteren? Ho maar! Dat arm klein schaapje sjeesde tegen een rotvaart in hoeken en bochten de berg af, dat beest erachteraan. Uiteindelijk kon het lam de hond afschudden en deed het baasje de leiband aan, maar hoe schandalig is dat?! We wilden die mens eens goed de waarheid zeggen, maar jammer genoeg liep hij een eind voor ons en konden we hem niet bijbenen. Het lammetje kwam schoorvoetend terug richting de wei waar de ooi maar stond te blaten dat het een lieve lust was, alles om dat kind terug bij haar te krijgen.
Je mag de Old Man ook niet beklimmen, maar moet ik het nog zeggen? Ja dus, er stonden mensen op!! Zie hé, zulke individuen verkl*ten het voor anderen en daar word ik nijdig van! Doe nu toch gewoon wat je wordt gevraagd!!
Bon, onder veel gezucht en gehijg kwam ondergetekende ongeveer aan waar ze moest zijn. De rest van het landschap was spectaculair mooi! Zo rustig, zo mooi, met het Loch op de achtergrond en in de ochtendnevels in de verte nog verschillende heuvelruggen, hiernaar kan je blijven kijken. Maar we kregen een klein buitje over ons gekletst (gelukkig niet te lang) en toen begon de terugtocht. Dat gaat een pak vlotter met minder gehijg! Snel nog even een plasje doen offeu toch niet, want het toilet was in zon geautomatiseerd hok waar je dus een cent moest insteken om binnen te kunnen en die had ik nu nét niet bij natuurlijk.🤦🏻♀️
Dan maar verder naar Kilt Rock dat is een waterval die 60 meter naar beneden raast van een basalt rots die op zandgrond staat en die de vorm heeft van een kilt. Prachtig natuurgeweld ! En die natuur dacht:ik doe er nog een schepje bovenop, dus kregen we nog een douche. Maar wij konden naar de auto spurten, er waren twee oudere mensen die vonden dat vandaag een goeie dag was om te gaan fietsen 😳
Gelukkig duurde de bui niet zo lang, maar altijd wel lang genoeg om kletsnat te worden, denk ik.
Onze tocht ging verder omhoog op het eiland en dan langs een ander natuurfenomeen: Quiraing dit is een speciaal gevormde bergketen/heuvelrug, gevormd door een aardverschuiving. Kvi en rand betekenen ronde plooiing. Dit fenomeen is 543m hoog. En heel mooi om te zien, vooral als het zowat bewolkt/zonnig is als vandaag.
Onze volgende bestemming - The Fairy Glen - is kennelijk één van de minst bekende plekjes op Skye en na vandaag weten we waarom: er is nergens ook maar een bord of een pijltje of een lintje aan een boom desnoods of wat voor aanwijzing ook te bekennen dat je erheen leidt!!! We waren begot al een half uur te ver gereden en moesten toen terug, en dan was het bijna par abuis dat we op de juiste weg zaten! Mocht je er ooit naartoe willen (en dat wil je, want het is PRACHTIG!) dan moet je - net voorbij het Uig Hotel - een straatje links nemen, Sheader Road en dat moet je blijven volgen. En dan kom je er. Je ziet trouwens meteen dat je er bent, want het lijkt of je in een sprookjesbos terecht komt! De weg ernaartoe is - zoals veel, heel veel wegen op het eiland- een éénbaansvak, met om de zoveel meter een pass way, waar je elkaar dus kan passeren. Met een vriendelijke hand omhoog, bedank je dan de tegenligger die bleef wachten. We voelden ons bijna de Queen, zoveel handjes hebben we gewapperd vandaag!
Maar de Fairy Glen dus, héél bijzonder, want gevormd door konisch gevormde, kleine grasheuvels, er lopen overal schapen met lammeren rond, en er is een bijzonder cirkel gevormd..het is echt speciaal, je zou niet opkijken als er een elfje voorbij zou komen vliegen. Marc heeft zelfs Castle Ewen beklommen, dat was iets te tricky voor mij, want door de regen is de grond ook wat modderig en om dan te klimmen
Dat moet ik nog even zeggen ook: veel grond is hier turfachtig, dat veert wat als je erover loopt en lijkt modder maar is eigenlijk op één of andere manier droger en minder glibberig, ik kan het niet zo goed uitleggen, maar het is in elk geval beter dan modder 😊
Na het sprookjesbos, werd het tijd voor een sprookjeskasteel, deze keer Dunvegan Castle, home of de MacLeod-clan. Maar eerst: een goeie, warme cappuccino in het MacLeod Café, die smaakte!!
Het kasteel heeft ook een hele mooie tuin, maar we wilden eerst even kijken hoe zoveel generaties clanhoofden leefden. En- het dient gezegd - gene zever die gasten! Als ik aan clan chiefs denk, zie ik ruige rosse mannen, met stevige baarden, een schotse muts desnoods (t kan hier koud zijn!) en een kilt met sportkousen enzo. Maar sommigen van die chiefs hadden potdorie van die rare gekke witte krulpruiken op hun bol staan!!! Allee, op wat trekt dat nu? Een clan chief hoort eruit te zien als Braveheart vind ik, mag ros zijn maar moet ruig zijn en niet half vrouwelijk!
Het motto van de MacLeod clan is hold fast, met een koeienkop tussen twee vlaggen,wat afkomstig zou zijn van een zotte avond waar één der clan leden (Rory) oog in oog kwam te staan met een koe of een stier en daar wat mee heeft staan vechten en de hoorn afsneed ter bewijs van zijn moed.
De tuin was ook een bezoek waard, maar écht oude bomen zoals op Balmoral waren er niet te spotten.
Op de parking zagen we een oldtimer Aston Martin (DB2/4 ) staan, zon klein gelukske maakt de dag extra zonnig.😁
Onze laatste stop vandaag was Neist Point, de meest westelijke hoek van Skye met kennelijk een iconische vuurtoren. Mannekeslief! Hoe krinkeldewinkel kunnen de banen zijn zeg? En dan goed wat potholes zodat je constant uit je doppen moet kijken dat je je banden niet plat rijdt maar ook dat je - al uitwijkend - geen tegenligger meepikt. Soit, een hele trip eer we aan Neist waren. De setting was spectaculair want aan de Atlantische Oceaan maar het vuurtoren gebouw deed ons eerder denken aan een Indisch paleisje en was jammer genoeg in niet zon florissante staat. En een pokkeneind naar beneden via een trap (wat betekent: nadien terug omhoog! 😵💫) en een weg die ook al in een niet meer zo geweldige staat verkeerde. Maar we waren er en we zouden naar dat lighthouse gaan kijken. Nu eerlijk, dat van Nieuwpoort is een pak mooier hoor! Viel dat dus wat tegen en ik zou de trip niet meer maken. Marc is nog naar een ander viewpoint gaan kijken, maar was ook al niet overenthousiast.
Dan maar terug naar Portree, alwaar we rond 18u aankwamen en nét geen parking meer hadden op het centrale plein. Dan maar een andere parking gezocht en op naar het Lower Deck- restaurant. Daar hadden ze mij gisteren gezegd dat ze geen reservaties deden, maar als ik rond zes uur zou aankomen, had ik grote kans op een plek. En indien niet, konden we iets drinken aan de bar.
Echt toen we er aankwamen, stond er een rij van minstens 15 personen buiten te wachten, dus salu dat drinken aan de bar, we hebben dus maar rechtsomkeer gemaakt. Naar een café dat ook geen reservaties deed, maar me verzekerde dat we zo wel terecht konden goh IEDEREEN heeft vandaag gedacht:weetewa, laat ons eens vroeg gaan eten vandaag! Er was geen binnenkomen aan én er was veel lawaai van pratende, roepende, lachende mensen, je vòelde COVID al bijna bij je binnensluipen daaag dus!
Wat nu gezongen?! Stilaan krijg ik een hekel aan deze stad, die niet voorzien is op de aantallen toeristen die hier duidelijk neerstrijken vanaf nu, ze gaan gewoon dicht op een vroeg uur (ook al staat er nog een rij zoals bij de fish&chips bar gisteren), of reserveren niet, of zijn dicht op zondag allee, wie doet nu zoiets? Vooral na de zwarte periode van Covid dat er geen inkomen was
Dus: als je ooit naar Skye gaat en je logeert dichtbij of in Portree, zorg dan zeker dat je ook tijdig een restaurant boekt!!!
Zondagskinderen als we zijn, konden we nog terecht in het Japans restaurant, ha, lekker! Sushi is altijd goed! Alleen stond er geen sushi op de menukaart (duh!) maar ik had een Bento-box (vraag me af of ze in Japan dan ook een vakje opvullen met kerstomaat en slaatje en een ander met gebakken uiringen en gebakken zoete aardappel🤔Marc had zalm tepanyaki en hij vond het heel lekker. We spoelden alles weg met een (duur!) Japans biertje.
En dan zat de dag erop. Nog een warme douche om al het zweet van het klimmen en stappen weg te spoelen en dan op tijd in bed, want morgen vertrekken we al vroeg richting Glenfinnian om de Jacobite trein te spotten. 🚂
Zaterdag 28 mei 2022. Inverness - Eilean Donan Castle - Isle of Skye - Fairy Pools
Het lijkt een beetje met je raam open slapen, als het maar enkel glas is, maar net daarom hebben we het raam maar goed dicht gehouden, we worden nu al wakker van licht en geluid op straat.
Wel weer goed geslapen, intussen zijn we het al gewoon om een paar keer per nacht wakker te worden, geen idee hoe dat komt, misschien een ander bed, andere geluiden, vroeger licht Joost mag het weten.
Vanmorgen vertrokken de Canadezen richting Edinburgh en was er nog een ander ouder koppel uit Northumberland, die elk jaar rond deze periode naar het B&B kwamen, en die zeiden dat het voor de eerste keer zon slecht weer was. Hij zou gaan rock climben met de zoon en zij ging weetikveel wat doen. Maar er was wat consternatie over de parking permit, de man was er wat overbezorgd over en de eigenares van het B&B zei dat hij al een paar keer was komen aankloppen voor allemaal ditjes en datjes en dat ze er moe van werd, van zon nitpickers, al maar goed dat wij zon gemakkelijke mensen zijn hé 😉 De Canadezen zijn echt wel leuke mensen, hij heeft begot een dragracer, een Ferrari en een Corvette, en nog wat andere autos in zijn garage-met-brug. Mevrouw rijdt met een Mercedes SLK convertible gene kak hé! Maar zo vriendelijk en heel gewoon
Ik leerde ook nog even wat Braehead betekent: brae is heuvel en head is natuurlijk hoofd of hier top, dus Braehead house is het huis op de top van de heuvel (echt op de top was het niet, maar soit)
Onze eerste stop - Eilean Donan Castle- bracht ons terug langs de weg naar Urquhart Castle en dan verder. Af en toe is het echt billen dichtknijpen hoor, want niet iedereen rijdt mooi op zijn eigen helft, dzjieses! Ik heb het hier al mogen kunnen, want die sjarels komen dan natuurlijk recht op MIJ afgereden!! 😳😱
We zagen onderweg ook een doodgereden ree, zoooo zonde dat beest! Hoe rijd je nu een hertje dood?! Dat beestje lag daar aan de kant van de weg, zielig dood te zijn
Aan Eilean Donan Castle ( https://www.eileandonancastle.com/ ) waren we zeker niet de eersten. Het was eb of op één of andere manier laag water, dus lag het kasteel niet mooi te blinken in het water, maar lagen er allemaal wieren rondomrond, en daarin zaten twee zilverreigers te vissen, heel rustig op hun gemakje. Dit was het eerste kasteel waar Marc korting kreeg (voor >60 jaar 😉) Maar ook hier weer een dure parking (we betalen ons hier blauw aan de parkings van de bezienswaardigheden! 💰💰) Met onze nieuwe jassen stevig dichtgeritst, vielen we het kasteel aan. De man aan de ingang vroeg om onze tickets nog eens te checken, om te zien of de man vooraan zeker het gaatje goed had geknipt. (Duh? 😁)Dat is heel mooi opgeknapt door twee heren en er hangen overal fotos binnen (jammer genoeg mag je zowat nergens een foto nemen) Maar er stonden hier en daar levensechte poppen, vooral de keuken was supergoed gelukt, met schotels vol eten dat er écht als eten uitzag en personeel in die keuken dat druk bezig was. Keileuk! Jammer genoeg was er net voor ons een bus aangekomen, dus was het bij wijlen wat druk en ik weet niet wat het is met die busmensen, maar die lijken te denken dat ze overal voorrang hebben omdat ze met meer zijn of zo 🙄
Toen we de brug afgelopen waren en dat van dat gaatje aan de gaatjesknipper daar vertelden, schoot hij in de lach. Dàt had hij nog niet gehoord, waarschijnlijk een mopje onder de collegas.
Verder ging de weg, richting Isle of Skye We hebben geluk vandaag want er is nog geen druppel regen gevallen, whoop whoop!
De weg naar de Fairy Pools (https://www.visitscotland.com/info/see-do/fairy-pools-p1770011 ) is een belevenis, niet alleen gaat het op en af - rollercoaster weet je wel - maar het is eigenlijk een baan voor maar één auto, dus alle lappen is er een halve maan opzij van de weg met extra asfalt als een Passage Way. En dat valt goed mee qua hoffelijkheid, je hebt natuurlijk altijd van die vozen die denken dat de baan van hen is en die dan blijven doorsjesen maar ja 🤷🏻♀️ Een iets ergere kwaal zijn dan de potholes die hier overal in de weg zitten, zo had de Canadese meneer zijn band lek gereden, door te laat zon gat in de weg te zien. Dus dat willen we zeker vermijden, als je dan van die seuten hebt die niet tegoed opzij willen gaan of te laat, dan moet je soms wel wat uitwijken en riskeer je in zon gat te rijden. Maar het landschap hier is adembenemend! En dat, gecombineerd met het rijden, bedoel ik ook letterlijk! 😁 We reden langs de 5 Sisters, die met hun hoofd in de wolken zaten, we zagen nog sneeuw liggen op de hoge toppen, we zagen Highland coos (maar konden niet stoppen) en veel, heel veel schapen! Maar het is vooral de grootsheid van het landschap hier, héél indrukwekkend, intimiderend soms ook, te bedenken dat je eigenlijk maar een lieveheersbeestje op een weg bent. We passeerden watervalletjes en Lochs en weiden ommuurd met eeuwenoude stenen muurtjes prachtig!
Maar toen waren we - na veel krinkeldewinkel - aan de parking van de Fairy Pools. Ook toch weer 6£ uit onze zak, ha ja, ze moeten ergens op verdienen hé! Het was nog een flinke stap naar de pools, en af en toe zelfs letterlijk een grote stap. Ik denk dat de weg in een soort van veen ligt, want de grond ernaast ziet er turfachtig uit en op de zijkanten van het pad, veerde het wat als je eroverheen liep.
Marc is een dappere burger of heeft meer grip met zijn grotere voeten, maar die stapt gezwind, als de meest volleerde berggeit van steen naar rots naar kei, bij mij komt daar altijd wat nadenken bij te pas 😉
Er waren nog dapperdere mensen: degenen die - in deze temperatuur!!!- een plonske deden in het kristalheldere water! 🥶 Of pootje baadden, dat dan hun benen de kleur kregen van porseleinen poppen uit de 19de eeuw, leek hen niet te deren. Bon, ik vond het leuk om te bekijken, maar het is niet echt mijn ding. Gelukkig was de zon er wel en stond er niet teveel wind, dus dat maakte het iets of wat aangenamer voor de Fairy-plons.
Toch zot dat er altijd mensen zijn die opgedoft naar zulke dingen komen: met hoge laarzen en sjieke sjakosh, allee! Of met spierwitte sneakers die duidelijk niet ontworpen zijn om langs turfmodder te baggeren
Na de Pools, en de lange stap terug naar de parking, ging het richting Portree, zowat de belangrijkste stad op Skye. Daar zochten we een plekje om een koffietje te drinken en iets lunch achtigs te eten. Dat vonden we in een koffiehuis dat gerund werd door jonge meisjes, maar niet meteen degenen die eerst in rij stonden toen ze de common sense uitdeelden, jongenslievendeugd zeg! Om te beginnen, negeerden ze ons volkomen toen we binnenkwamen, ik was net van zin om terug buiten te gaan toen we dan toch een sprankje aandacht kregen. Het was bijna meer zo van : moeten jullie nu écht nog een koffie hebben en iets eten?!, maar ja, sorry, we wilden écht een koffie en iets eten 😁
Marc had een toast met brie en cranberry, maar die mocht hij dan met zijn handen opeten! Tot er toch ééntje gezien had dat er wat miste aan tafel. Zijn toast was al bijna op, toen ik mijn carrot cake kreeg, echt maar de koffie was lekker.
Nadien zijn we ons onderkomen voor de volgende twee nachten gaan zoeken, want we slapen nu in een Airbnb, ergens te velde. En inderdaad, een boerenwegel op, blijven rijden (en hopen op geen tegenliggers) en toen kwamen we aan een hek en daar lag ons huis! Via een code in een doosje aan de voordeur konden we binnen. Superrustig hier! Heerlijk! Ik ben benieuwd voor vannacht.
Oh ja, mag ik nog iets zeggen? Ik heb duidelijk een nieuw modeverschijnsel gemist: het dragen van yogabroeken of running broeken (of gewoon leggings) Ik weet dat ik er al wat van heb gezegd, maar het is precies écht een hype! Iedereen (de dames) draagt het, of ze er nu een model voor hebben of niet, en hoe dikker, hoe kleiner de slip Je ziet hier wat rondlopen hoor! 😳😳 Dus je hoeft niet naar de gym te gaan, gewoon zon spannende sportbroek aan en je bent gekleed en je ziet er meteen ook wat sportiever uit. (Allee, al naargelang dus 🥴)
WAT EEN GELUK dat ik in de late namiddag - na de koffie dus- bij Caberfeidh Bar & Restaurant was binnengestuikt om te reserveren! Overal zat het stampvol en mensen liepen radeloos door de straten zoek naar een plek om te eten. Wij hadden gelukkig nog een plekje om 19u00; but I need the table at 20:20h , jaja, maak dat wij op tijd het eten hebben en dan zijn we ook op tijd weg! We kregen ons eten ( lekkere pizzas!) tegen 19u40, maar waren toch op tijd weg!
De zoektocht naar een plek voor morgen liep slecht, we konden ofwel om 17u00 eten of het restaurant was morgen dicht, dat wordt dus nog een avontuur 🙄
Maar dat zijn zorgen voor morgen
We kuierden nog wat rond in Portree - snel afgelapt want het centrum is zowat 4 straten groot- en zakten dan af naar onze boerderij. Onderweg nog een stelletje avontuurlijke schapen in de grasberm gepasseerd ( dat wil je in het pikkedonker niet tegenkomen!) en dan waren we thuis.
Vrijdag 27 mei 2022: Inverness- Culloden battlefield- Loch Ness-Urquhart Castle
Vrijdag 27 mei 2022: Inverness- Culloden battlefield- Loch Ness-Urquhart Castle
Lekker geslapen- mits het af en toe wakker worden door licht of wat dan ook. Om vier uur was het al licht, het blijft wennen.
De douche was ook een avontuurtje: stond ik daar in mijn paddere, op alle knoppen te drukken ( ze hebben hier van die aparte douchesystemen, soort van elektrische mini boiler, denk cooker waterkraan 😉) maar er bewoog niets! Marc had al meteen door dat het ding geen stroom kreeg, naast de badkamerdeur was er een knop met shower toen ik die aanzette, stroomde het water vanzelf, duh 🤦🏻♀️
Onze lavabo is - net als die in Stonehaven- van het vliegtuigtoilet-hokje-soort. Daar krijg je nét je handen onder! 😳
Het ontbijt was wat gewoon, omdat we niets gebakken wilden. We hielden het bij muesli met banaan en een aardbeien yoghurt. En wat toast.
We hadden het gezelschap van een heel leuk Canadees koppel uit Noord-Toronto, de vrouw (75jaar) had Schotse roots en wou daarom nog wat rondreizen hier voor het niet meer kan. Jammer genoeg had ze net voor de vakantie haar voet gebroken, dus moet ze nu rond peddelen met een brace, maar het lukt haar vrij goed!
De eerste stop was dus Culloden Battlefield ( https://www.nts.org.uk/visit/places/culloden) waar we een beetje te vroeg arriveerden, en aangezien het koud, winderig en nat was, zijn we maar even terug in de auto gekropen. Ondertussen kwamen er busladingen mensen aan, dus konden we ook niet te lang blijven zitten. Er speelde een man in highlander outfit op de doedelzak wat een heel speciaal gevoel gaf, de somberte van de lucht, de emotionele beladenheid van de plek en dan die ijle klanken van de doedelzak kippenvel!
We kochten een kaartje voor het museum, maar zooooo veel tekst dat er daar te lezen was, daar was geen beginnen aan. We stapten mee met de rondleiding, maar die mens bleef zo lang op de eerst plek al staan, dat we ons zachtjesaan voelden verstijven van de kou, dus zijn we ervantussen geknepen en hebben wat op ons eentje rondgewandeld. Het was heel speciaal om te zien dat er verschillende clans begraven lagen, her en er langs het pad, gewoon het massagraf in gegooid, een beetje zoals in Oekraïne 😔 Maar hier stond er aan elk graf dan wel een steen met de naam van de clan erop gebeiteld.
Wat een tijd!!! Loop daar maar hé, met je kilt en je zwaard, verdedig je maar tegen kanonskogels en musketgeweren gene zever denk ik, en dan nog in een moor wat zoveel als een moeras is, sta je daar tot aan je knieën in de drab, de ijskoude drab dan nog je zou voor minder de moed verliezen, ik toch!
Toen we bijna buiten waren, kwamen we de Canadezen tegen, die vonden ons idee van het bezoek wel aantrekkelijk en waren ook hierheen gekomen!
Op dagen als vandaag, ben ik extra dankbaar voor zetel verwarming in de auto, dat deed deugd!
Verder naar Loch Ness en Urquhart Castle (https://www.historicenvironment.scot/visit-a-place/places/urquhart-castle/) Mannekes, wat is dat Loch Ness groot! 😳 De zon kwam er intussen door en dat maakte ons bezoekje weer een stukje aangenamer! Het kasteel (allee, de ruïne) vinden we belange zo mooi niet als Dunnottar Castle, maar, het is prachtig gelegen ongeveer in de helft van het Loch, dus je moet het wel gezien hebben! Eerst zagen we een film van de historie van het kasteel en dan bezochten we het kasteel zelf. We liepen langs smalle wenteltrapjes (dunne mensjes met kleine voetjes toen hoor!), gluurden in de cel (moet ook tof geweest zijn toen! Één van de straffen toen was met je oor vastgenageld worden, denk dat je toen niet teveel wou mispeuteren) en kuierden door wat vroeger danszalen, keukens, stockageruimten enzo moeten geweest zijn.
We smikkelden nog een ciabattabroodje en verbaasden ons over een koppel waarvan de man met open mond zijn eten zat te vermalen 🤢
En dan terug naar Inverness city , waar we voor alle veiligheid maar wat extra koud weer, regen en wind-outfit hebben gekocht! Want het is hier verdorie fris als het waait en regent en dat zal in Isle of Skye niet anders zijn. Een muts kopen was een brugje te ver, dus maar een fleece jacket met kap aangeschaft!
Nadien nog even de food corner van M&S binnengestuikt voor wat eilandproviand, je weet nooit dat we ergens terecht sukkelen waar we geen eten vinden.
Toen was het aperitief tijd en hebben we een half pint Guiness verschalkt in The Castle Tavern. ( https://www.castletavern.pub/) wat rond gebeld voor een diner-plekje maar zonder enig succes. Dus zijn we gebleven waar we waren en hebben daar een Cullen Skink gegeten, dit is een dikke Schotse soep gemaakt van gerookte schelvis, aardappelen en uien. Een authentieke Cullen skink gebruikt finnan schelvis, maar kan ook worden bereid met andere ongeverfde gerookte schelvis. Het was lekker en het smaakte en na dat bord zaten we poef!
Toen we bijna gedaan met eten hadden, kwam de act of the day eraan, want er is elke dag live muziek. Maar we hebben er niet op gewacht, want de pub was zo al luidruchtig genoeg 😶
Dan maar een early night, ik heb wat extra tijd om deze blog te schrijven en - meer nog- om eindelijk in mijn boek te duiken!
Gene zever: we werden vannacht wakker rond een uur of twee en - echt - het was al stilletjes aan het dagen in het oosten, het is niet normaal hoe vroeg het hier licht is en eigenlijk ook hoe lang het hier licht is.
Rond acht uur is Marc even de parkeermeter gaan bijvullen en zijn we gaan ontbijten: de keuze tussen : Schots ontbijt (heel zware kost) - een vegetarisch Schots ontbijt (zware kost maar zonder vlees) - pancakes met bacon en Maple sirop (zware kost) en toast met zalm en roerei op cream cheese with chives, (de minst zware optie) Die hebben we dus genomen, hoewel we één toast wel een héle schrale optie vonden. Dat hadden best wel twee sneetjes brood mogen zijn hoor, we moeten er tenslotte een halve dag op teren.
En dan op weg naar Dunnottar Castle (https://www.dunnottarcastle.co.uk/) kennelijk de meest gefotografeerde kasteelruïne van Schotland. We waren er vroeg, dus nog heel weinig mensen .zàlig! En wat is het er prachtig! Je kan blijven fotos nemen van het kasteel en de omgeving! (Maar er zaten een hoop lastige vliegen, dus moest je er ook niet té lang blijven staan kijken of je had er één binnen) Kijken en zwijgen was dus het motto daar😉 Op de weg naar het kasteel heb ik wel een prachtig vogeltje kunnen fotograferen, dat leek daar echt voor mij te poseren Een boel trappen naar beneden - ik vraag me altijd af hoe het toen moet geweest zijn, rolden ze dan van de helling? Hadden ze al een soort van trappen? Was er een brug?
ik dacht eerst: waarom hebben we een toegangsticket gekocht? Je kan het kasteel prima vanop afstand bewonderen, maar ik ben heel blij dat we het hebben gedaan! Dit kasteel was een heel dorp! 😳 En ik zou niet graag een bandiet geweest zijn, want die cellen (om maar niet te spreken van de vergeetputten! ) waren bangelijke onderkomens hoor! Blègh! Je kan soms naar het schijnt dolfijnen spotten vanuit het kasteel, maar dat was niets voor vandaag, je kan in de vroegere bakkerij kennelijk ook een geest spotten, maar die had vandaag ook geen zin om te komen spoken. Dus hebben we ons gewoon verkeken aan alle moois, want het is écht een hele mooie ruïne, heel goed onderhouden en met hele goeie informatie borden. We lezen net dat het kasteel nu gesloten is vanwege de felle winden die er waaien, tjah, dat hebben we al mogen ondervinden vandaag. Maar wat een chance dat we er toch zijn binnen geraakt!
De klim naar boven was andere koek, zuchtend als een oud paard kwam ik boven aan (conditie is top! 🥵)
Van Dunnottar ging het verder richting Dufftown en drie keer raden wat we onderweg zagen (naast een half miljoen schapen in zwart-wit en bruin) ONZE EERSTE HIGHLAND COO !!!!! Woehoe!!! Meer dan één zelfs! (En twee met vuile manieren, want die probeerden op elkaar te kruipen) Keischattige, nieuwsgierige beesten die echt wel guitig van onder hun froefroes naar je kijken! Nooit gedacht dat een koe ons zo blij zou kunnen maken! We kwamen rond lunchtijd aan in Dufftown - alwaar er geen reet te zien is! - en gingen op zoek naar iets om te eten. We zagen een knus restaurant The Cosy Neuk, maar dat was jammer genoeg gesloten 😁
Maar we vonden Dufftown Glassworks (http://dufftownglassworks.co.uk/) waar we genoten van een heerlijke dubbele cappuccino met kaneel en een pannini met kaas en hesp. Als dessertje wou ik echt wel eens een millionnaires shortbread proeven, dus hebben we er eentje gedeeld, denk: twix maar dikker en lekkerder juhum!!
Nadien dachten we even snel over en weer naar Balvenie Castle ( https://www.historicenvironment.scot/visit-a-place/places/balvenie-castle/)(Amper3/4 yards) te wandelen, maar ik denk dat die 3/4 yards in vogelvlucht waren, want we kwamen het maar niet tegen, dus op onze stappen teruggekeerd en de auto ingestapt richting Glenfiddich, waar we om 15u30 een toer boeking hadden. We waren er veel te vroeg en konden niet met een andere toer mee, dus moesten we de tijd wat doden, oa met schuilen voor regen en hagel! Welcome to Scotland!
Eindelijk was het zover en konden we binnen: Eerst nog even een sanitaire stop en eerlijk : de damestoiletten leken wel een woonkamer van iemand! Met open haard en hertengewei als verlichting én super lekkere zeep! Jaaaaaa .hier zit geld! 🤩 Om de tijd te doden, waren we voordien al eens in de shop gaan neuzen bende afzetters daar zeg! Een fles Glenfiddich van 12 jaar kost in de Colruyt zon 34,5 , hier 40£ begot! Dat is een pàk meer hé zeg!!! No way dat wij hier iets gaan kopen! 😡
Maar de toer was supergoed! Heel interessant en op het einde kregen de non-drivers vier verschillende jaargangen te proeven, voor de drivers was er een samplebox met de verschillende whiskys in, om later te proeven als je niet moet rijden. Kennelijk zit het verschil niet zozeer in het aantal jaren rijpen maar vooral ook in wat voor vat de whisky rijpt (uit een sherry vat of uit een bourbon vat ) Zodus: bezoeken maar deze site, koop er niets maar bezoek het wel want het is écht de moeite! (En ga of gooi een blik in de damestoiletten) Ik kan geen link naar de site kopiëren, maar je kan zelf even on site loeren.
We waren pas om half zes buiten en moesten dus stante pede naar Inverness Onderweg kregen we daar een stevige plensbui op onze kop !! Jawadde! En we zaten achter uitzonderlijk verkeer dat met een slakkengangetje over de A90 kroop! Soit, tegen 19u waren we dan eindelijk in Inverness en aan ons adres voor de komende twee nachten (http://braeheadguesthouse.inverness-hotels.com/en/ ) We hebben een leuke kamer aan de voorzijde. Heerlijk!
De eigenares gaf ons de tip om in Café One te gaan eten en dat hebben we gedaan! Echt een super aanrader, niet enkel voor het lekkere eten, maar ook voor de supervriendelijke bediening! (https://www.cafe1.net/)
Het waait buiten dat het niet schoon is en ik denk dat we morgen eerste werk op zoek gaan naar een muts en een dikke fleecetrui (sorry Jani)
We hebben heerlijk geslapen in ons zalige kamertje in Tigh Na Cloigh! Maar jammer genoeg ook weer veel te vroeg wakker, maar dan konden we meteen ook een douche nemen, want op het papier van de kamer stond vermeld dat het tijdens de douche-piekuren s morgens wel eens een probleem kon zijn om warm water te hebben, genoeg warm water maar niet om het overal tegelijk te krijgen. Bwah, zelfs om iets voor zeven was het bij momenten een dunne lijn tussen gestoomd worden en bijzonder afkoelen 🥶 maar al bij al viel het goed mee. We hadden ons ontbijt tegen 08u00 besteld, en werden begroet door de bruisende, energieke, vrolijke eigenares. Zij en haar man hadden echt super hun best gedaan voor dit ontbijt buffet, aan alles was gedacht en het was superlekker! Tegen half negen kwamen de andere gasten binnengedruppeld wat voor een klein paniekske zorgde bij de eigenares omdat iedereen er zo ineens tegelijkertijd was. 😱
Tegen kwart voor negen waren we al op weg naar Queens View (https://forestryandland.gov.scot/visit/forest-parks/tay-forest-park/queens-view-visitor-centre) gelukkig was de weg er naartoe open, want die was gisteren kennelijk gesloten en dat zou dan anderhalf uur omrijden betekenen! We waren er kluit alleen, ZALIG! De ochtend nevels omhelsden de heuveltoppen en gaven het geheel iets extra mysterieus. Zo mooi! Toen we weg wilden gaan, kwam er nog een koppel aan, en dat bleek van het Drielandenpunt te komen, ze waren gisteren in Edinburgh geland en zouden 11 dagen rondtoeren.
Balmoral wachtte op ons, dus wij terug de auto in. We weg waarop we zaten had wat van een roller coaster: omhoog, omlaag, dan weer wat naar links, dan naar rechts, soms bijna alles tegelijk en héél breed is het hier niet. Ik zal het proper zeggen: mijn rectale spier doet overuren in aanspannen en loslaten, want potverdekke, soms komen ze toch wel héél dicht hoor! Dzjieses! 😱
Terwijl we toch onderweg zijn naar Balmoral wil ik nog wat kwijt: elk boek, elke ansichtkaart van Schotland heeft wel een beeld van een Highland Coo - die koddige, rosse, langharige koeien - dus : we zijn in de Highlands , we zitten tussen brem, heide, rotsen, gras, het hele decor is er, maar WAAR ZITTEN DIE BEESTEN ?! We zien zwarte, bruine, rosse, gevlekte, grote, kleine koeien, maar DE koe die we wilden zien noppes! Oh ja, schapen wel, duizenden hebben we al gezien, die het hele landschap voorzien van witte nopjes en soms zelfs zo arrogant zijn om aan de verkeerde kant van de afsluiting te gaan grazen (en dan bijna uit hun pels springen van t verschieten als je voorbij komt)
Ook nog even een kleine vestimentaire opmerking: in Schotland denkt men nog altijd dat leggings gewone broeken zijn die je ook gewoon als broek kan dragen. Ook hier geldt: hoe dikker de billen en hoe dikker de pens, hoe waarschijnlijker de legging echt! 🤦🏻♀️
We kwamen aan in Balmoral met een prachtige zon! Heerlijk weertje om de tuinen te bezoeken. Heb ik al gezegd dat je hier in Schotland écht wel bijna four seasons in one day kan hebben? Ik dacht dat Belgïe er wat van kon, awel, hier is het nog straffer! Voor ons liep een man met short en kaalgeschoren benen zeker weten dat die daar tien minuten later dik spijt van had, toen het begon te waaien gelijk zot met een stevige geut regen er bovenop!
We kregen onze audiogids en het was zelfs mogelijk om die in het Nederlands te horen, geweldig toch! Tjah, ware het niet dat de mens die de gids insprak, zwaar depressief was of toch minstens zo sprak! Na tien minuten was ikzelf al bijna zelfmoordneigingen, zeg! Toen ik dit later vermeldde aan de dame van de receptie, schoot ze in de lach en haar collega zei dat de Engelse stem in het zelfde bedje depressief was. Oh jongens toch
Balmoral dus (https://www.balmoralcastle.com/index.html) prachtig gelegen tussen hele oude pijnbomen van allerlei slag. We kwamen aan een herten huis, waarin vroeger het hertenvlees bewaard werd op ijs van een ijs huis verderop. Onder het dak, waren rondom rond allemaal geweien bevestigd (kon je je zeker niet van huisje vergissen) Kennelijk leven er enorm veel herten op de Balmoral gronden en hun bestand wordt nauwkeurig bijgehouden door de ghillies, dit zijn jachtopzieners. Ik denk dat we er twee hebben zien lopen, in hun kniebroek met kniekousen, tweed jasje en pet op. Wij liepen wat sneller omdat het toen aan het gieten was, maar ik denk dat rennen een ghilly niet betaamd, dat je steeds statig moet schrijden of zo 😉 De Ballroom is de enige ruimte die je op Balmoral kan bezoeken en je mag er absoluut geen fotos nemen, jammer wel, want het was een leuke zaal. Er hingen zelfs toiletjes van de Queen, met fotos van de evenementen waarop ze die toiletjes aanhad, keitof! In het midden van de zaal hing er een kunstwerk met allemaal zilveren vissen, die het zalmbestand van rond Balmoral uitbeelden. Ah, en een weetje: een hertengewei met 14 pieken is een Emperor, eentje met 12 pieken is royal, tis maar dat je het weet voor het geval je nog eens een hert tegen het lijf loopt.
We hebben ons nog een pleuris gezocht naar het pet cemetery van de royals, om het dan uiteindelijk ergens tussen de bomen verstopt te vinden alwaar we vlotjes voorbij gebaggerd waren. Maar nu weten we tenminste waar Flash en Spark en Holly en Minnie begraven liggen. Enkel Nobel, de favoriete hond van de Queen, zal voor eeuwig een raadsel blijven, want hij kreeg kennelijk een standbeeld, maar dat hebben we nergens gevonden.
Voor de rest kan je uren en uren rondwandelen in de tuinen en het park, prachtig is het daar, maar ja We hebben nog heel royaal een sandwich met zalm en dille gegeten en zijn dan vertrokken richting Stonehaven.
Hier zijn we rond vier uur gearriveerd. Wat kan ik zeggen: het is een redelijk verslenst kustdorpje, geen leuke winkels, niet echt veel te beleven en zelfs voor een pintje moesten we kiezen tussen een donker dus kriepie, een kunnen-niet-binnenkijken-dus -voos en een vergane glorie-café. Het werd het laatste dat meteen ook het café van het hotel was waar we verblijven. Het strand hier is van keien en er is een houden vlonder waarop je fijn kan wandelen van de ene kant van de baai naar de andere kant. Je zou soms dolfijnen kunnen spotten en allerlei bijzondere vogels, maar dat was vandaag niet voor ons weggelegd, wou ook geen uren naar de zee liggen turen in de hoop een dolfijn te zien passeren.
Het was nog even zoeken naar een restaurant voor vanavond, maar in de Tolbooth hebben we dan toch superlekker gegeten! (http://tolbooth-restaurant.co.uk) Ik was lichtjes geïntimideerd door de dame die ons ontving, het leek me eerder iemand om cipier te worden, dan om te bedienen in een restaurant, maar soit. Het eten was lekker, het gezelschap prima, we kunnen er weer tegen voor vannacht 😉 We zijn wel bijna uit onze flikker gevlogen toen we terug naar het hotel wandelde. Het is duidelijk : we hadden echte winter truien moeten meebrengen en niet denken zeg, t is zomer, dat denken ze hier wél, want hier lopen de mensen in hemd of met shorts rond, terwijl wij sjaal en dikke trui onder onze jas aanhebben Waarschijnlijk allemaal te maken met ingesteldheid.😉
Het was een goeie, rustige nacht op ons rond punt! We hebben allebei goed geslapen, wel weer vroeg wakker doordat het hier zo vroeg licht is het ontbijt werd geserveerd ( dus geen buffet, wat je in een hotel wel zou verwachten, maar aangezien hier maar 6 kamers zijn, denk ik dat ze op die manier de verspilling willen tegengaan) door een keivriendelijk meisje dat sprak zoals Amy McDonald😍. Zonde, dat zon mooi hotel, met toch een beetje grandeur ingang, dan zon sullige achteringang heeft voor de parking, dat geeft al meteen een knauw aan het hele elan. Soit, dat is niet belangrijk. We hebben onze boel ingeladen en hopla, kuststadjes here we come! Maar aangezien we toch terug moesten richting Falkirk hebben we deze keer de hele wijze beslissing genomen om de afslag naar de Kelpies toch te nemen en ze van dichtbij te gaan bekijken! Waauw! Geweldig! Indrukwekkend! Adembenemend mooi! Mysterieus! Gewoon MOET JE ZIEN! Vanop de snelweg is het al indrukwekkend, als er zon groot paardenhoofd over de bomen komt geloerd, maar als je ervoor staat, is het kippenvel-machtig! En de suspense wordt opgebouwd, want vanop de eerste parking zie je niets, je loopt een pad af langs een water (waarin massas, maar écht massas kikkervisjes zwemmen, dat moet er nogal een kikkerconcert zijn s avonds!) en dan tussen een paar struiken door, kan je de twee hoofden al spotten, dan verdwijnen ze weer achter het lover en ineens - vlam! - zijn ze daar! Zooooooooo mooi! Wat ben ik blij dat we toch zijn gekomen, dit mag je echt niet missen! Het Falkirk Wheel hebben we wel overgeslagen, daar wilden we nu geen tijd aan geven. En dan verder richting Crail, een historisch vissersdorp aan het mooie East Neuk of Fife (no pun intended) waar we volgens een Schotse vriend echt naartoe moesten, omdat ze daar voor drie keer niets gekookte kreeft verkochten. We parkeerden onze auto en werden al meteen getrakteerd op een fikse Schotse bui! Daar wordt natuurlijk de wereld niet pittoresker van 😩 en toen we het kreeften-plekje gevonden hadden, was het toch wel gesloten zeker!!! Er zat dus niets anders op dan terug naar de auto te sjokken, een nog nattere bui over onze hoofden te krijgen en verder door te rijden naar St.Andrews. We zaten wel op de scenic route en het was echt wel prachtig! Glooiend en golvend (en putten in het wegdek) en verkeersdrempels om een baarmoederverzakking van te krijgen, maar voor de rest prachtig! St.Andrews is de stad met de oudste universiteit (opgericht in 1413) aan de Schotse Noordzeekust waar kennelijk Kate en William elkaar hebben ontmoet (in hun volwassen leven, want hun eerste ontmoeting was kennelijk toen ze nog piepjong waren) Het begon licht te regenen toen we er aan kwamen, dus dat beloofde weeral Gauw wat geld in de parkeerautomaat, voor een veel te korte tijd, en wijle op prospectie. Jammer genoeg was de site van de kathedraal afgezet en niet toegankelijk, dus we moesten hier en daar wat tussen stenen gluren om een foto te nemen, maar het had wel wat. Een beetje zoals vroeger toen we een heel tafereel in een schoenzool moesten maken met zon kijkholletje.😉 Intussen was de bui over en kwam de zon erdoor, dat maakte de wereld meteen weer een pakje aantrekkelijker! De beer begon ook stilaan te grommen, dus zochten we een lunchplekje, dat we zowaar vlak over onze parkeerplek vonden! CombiniCo (https://combinico.com/) waar we een soort van pokébowl hebben gegeten, weggespoeld met een heerlijk verfrissende natuurlijke thee. Jum! Jammer genoeg had CombiniCo geen cash geld, dus moest ondergetekende op zoek naar een plekje dat mijn papieren geld wou omzetten in centen voor de parkeerautomaat. Bij de Crystal Shop (https://www.crystalshopstandrews.com/) vond ik iemand die mij wel wou helpen en dan - beetje uit schuldgevoel- heb ik maar een rozenkwarts armbandje gekocht ook (whoop whoop! ) Jammer dat ik niet meer tijd had om daar wat rond te neuzen 😔 Maar voor mijn portemonnee was het een goeie zaak. Toen ik bij de auto kwam om het ticket erin te leggen, zag ik dat er een meeuw een poging had gedaan om van de voorruit een modern schilderij te maken. Dzjiezes, de hele voorruit was bekletst! Als enige auto hé!? Gelukkig niets op het koetswerk, maar toch Het heeft ons wat Snoetenpoetsers gekost om het kunstwerk eraf te krijgen! Gelukkig heeft de regen nadien ook nog wat geholpen! Rond half drie zijn we vertrokken uit St. Andrews richting Pitlochry. Onderweg zagen we prachtige wolkenformaties, maar écht, prachtig! En groene, zachtgolvende landschappen, waarbij de loofbomen stilaan plaats ruimden voor dennenbomen, we komen duidelijk in een andere streek. Tegen 16u15 arriveerden we aan Tigh Na Cloigh, uit te spreken als Taai na kloich wat zoveel betekent als huis van de steen. (https://tighnacloich.com/) En wat een warm, hartelijk welkom kregen we!!! Zon vriendelijke eigenares, ik kreeg meteen een spraaktest want ze wou wel es weten hoe ik de naam van hun hotel zou uitspreken, kennelijk deed ik het nogal goed.🤩 Wat een koddige kamer hebben we, niet groot, maar gewoon perfect! Wel weer een queensize bed, gelukkig is Marc een slanke man, je mag het niet gedroomd hebben dat je hier als twee dikkerds in moet liggen!!! Onmiddellijk zijn we het stadje gaan verkennen, hier is het toerisme duidelijk afgestemd op wandelaars en trekkertjes, met redelijk wat outdoor winkels. We zijn tot aan de kerk gewandeld, maar die was jammer genoeg gesloten, dus we konden (weeral !) geen kaarsje branden. Onze wandeltocht is geëindigd bij The Old Mill waar Marc een Guiness en ik een Belhaven stout (die iets zoeter en zachter is dan de Guiness) dronken. Gelukkig was Marc voorzienig geweest want we zaten onder een parasol en toen kregen we de volgende drasj over onze hoofden. Het heeft wel wat: biertje drinken buiten en ondertussen regent het en je wordt niet nat. Diner was in the Auld Smiddy Inn ( https://www.auldsmiddyinn.co.uk/) een pub vlakbij het hotel waar Marc een Seafood platter (geen schelpjes, enkel vis ) heeft gegeten en ik een Highland burger mét black pudding (speciale combinatie) Lekker maar zeker genoeg! Bij mij ging er geen dessert meer bij, maar de treacle pie met salted caramel icecream smaakte mijn tafelgenoot wel 😉 Toen we in het hotel kwamen, hebben we nog een hele fijne babbel gedaan met de eigenares, we MOETEN echt nog es terugkomen! Het is hier ook te fijn om maar één nachtje te blijven, maar het is nu zo. Het is hier nu 22u (dat is bij jullie 23u) en het is nog licht buiten, wel met donkere regenwolken en een beetje nachthemel die eraan komt, maar evengoed bijzonder hier. ⭐️
Het was een goeie, rustige nacht op ons rond punt! We hebben allebei goed geslapen, wel weer vroeg wakker doordat het hier zo vroeg licht is het ontbijt werd geserveerd ( dus geen buffet, wat je in een hotel wel zou verwachten, maar aangezien hier maar 6 kamers zijn, denk ik dat ze op die manier de verspilling willen tegengaan) door een keivriendelijk meisje dat sprak zoals Amy McDonald😍. Zonde, dat zon mooi hotel, met toch een beetje grandeur ingang, dan zon sullige achteringang heeft voor de parking, dat geeft al meteen een knauw aan het hele elan. Soit, dat is niet belangrijk. We hebben onze boel ingeladen en hopla, kuststadjes here we come! Maar aangezien we toch terug moesten richting Falkirk hebben we deze keer de hele wijze beslissing genomen om de afslag naar de Kelpies toch te nemen en ze van dichtbij te gaan bekijken! Waauw! Geweldig! Indrukwekkend! Adembenemend mooi! Mysterieus! Gewoon MOET JE ZIEN! Vanop de snelweg is het al indrukwekkend, als er zon groot paardenhoofd over de bomen komt geloerd, maar als je ervoor staat, is het kippenvel-machtig! En de suspense wordt opgebouwd, want vanop de eerste parking zie je niets, je loopt een pad af langs een water (waarin massas, maar écht massas kikkervisjes zwemmen, dat moet er nogal een kikkerconcert zijn s avonds!) en dan tussen een paar struiken door, kan je de twee hoofden al spotten, dan verdwijnen ze weer achter het lover en ineens - vlam! - zijn ze daar! Zooooooooo mooi! Wat ben ik blij dat we toch zijn gekomen, dit mag je echt niet missen! Het Falkirk Wheel hebben we wel overgeslagen, daar wilden we nu geen tijd aan geven. En dan verder richting Crail, een historisch vissersdorp aan het mooie East Neuk of Fife (no pun intended) waar we volgens een Schotse vriend echt naartoe moesten, omdat ze daar voor drie keer niets gekookte kreeft verkochten. We parkeerden onze auto en werden al meteen getrakteerd op een fikse Schotse bui! Daar wordt natuurlijk de wereld niet pittoresker van 😩 en toen we het kreeften-plekje gevonden hadden, was het toch wel gesloten zeker!!! Er zat dus niets anders op dan terug naar de auto te sjokken, een nog nattere bui over onze hoofden te krijgen en verder door te rijden naar St.Andrews. We zaten wel op de scenic route en het was echt wel prachtig! Glooiend en golvend (en putten in het wegdek) en verkeersdrempels om een baarmoederverzakking van te krijgen, maar voor de rest prachtig! St.Andrews is de stad met de oudste universiteit (opgericht in 1413) aan de Schotse Noordzeekust waar kennelijk Kate en William elkaar hebben ontmoet (in hun volwassen leven, want hun eerste ontmoeting was kennelijk toen ze nog piepjong waren)
Wat is het toch, dat we hier echt à krieken du jour wakker worden? Komt het door het licht? Door het gekweel van Merel en familie of is het écht die duif die persé in de struik bij ons raam moet komen roekoe-en?! Bon, dan maar douche genomen en de boel bij elkaar gepakt. Het ontbijt wordt op Madingly Hall geserveerd, pardon, genuttigd want het is selfservice, in de grote zaal aan drie lange rijen tafels waar je dan schouder aan schouder zit, en als je wat forsig bent, zit je met je ellebogen in het bord van je buurman/-vrouw Het heeft wat van een refter of van een klooster eigenlijk.Het is een full English breakfast, maar de staff is niet superalert, zo was vandaag het brood ineens op, waren de kleine bordjes verschwunden, liep er een meneer alle tafels rond op zoek naar een glas water enfin, er kan nog wat geleerd worden over goede hotelmanieren, daar op Madingly. Zoals misschien het bed opmaken van gasten die maar twee nachtjes blijven, handdoeken verversen en theekoppen wegnemen en nieuwe zetten, 🙄. Ik wou eigenlijk mijn zegje doen, maar het meisje aan de receptie knikte me minzaam toe, nam mijn sleutel in ontvangst en was alweer met wat anders bezig. Niet getreurd, ik doe mijn parlé dan wel online op de website 😈 Het was een prachtige, zonnige dag, ideaal voor een trip naar het noorden van het land. Wat een geluk dat we eigenlijk de hele tijd de M1 moesten volgen, nergens afslaan, geen roundabouts nemen, gewoon rechtendeur rijden ! Dat hebben we het liefste en - het moet ECHT gezegd - wat zijn de Britten hoffelijke chauffeurs!! Wil je de trip aan een slakkengangetje doen? No problem dear, dan steek ik jou even voorbij en kan jij gewoon rustig verder bollen. Geen geflits, geen geduw-in-t-gat, geen gegesticuleerd, niets van dat, gewoon rustig laten betijen en ik rijd dan wel wat sneller op het andere vak. Heerlijk toch! Ergens na Sherwood Forest (geen Robin Hood gespot 😧) hebben we benzine én een lekkere Starbucks koffie getankt en hebben we Maxine even geïnformeerd wanneer we aan haar deur zouden staan.We waren - heel zot- de allerenigste buitenlanders op de hele parking! Hoe zot is dat? Jim liet weten dat we best twee afritten verder zouden nemen dan onze gps ons zou zeggen en na even aandringen, gaf Maxine ons een paar adresjes voor de lunch. Ja zeg, je kan toch niet binnen komen vallen bij vrienden pal op het lunch-uur?! We zochten - en vonden- een parking waar het énorm naar braaksel rook, maar de hele wijk rook zo, dus waarschijnlijk was er een overijverige boer bezig geweest zijn land te bemesten!🤢 Bij Olivers Pantry (https://oliverspantry.com/) hebben we een kipsandwich gegeten en kregen we een koude douche, want de bankbiljetten die wij op zak hebben, zijn niet meer geldig !!! Maar de superlieve en leuke dame die ons bediende, zei dat we in de post terecht zouden kunnen en zeg maar dat Annie heeft gezegd dat je ons goed moet helpen ❤️ Gelukkig is hier ook het betalen met de kaart helemaal ingeburgerd, dus moesten we niet gaan afwassen. Toen was het ECHT tijd om naar Maxine en Jim te rijden, we waren er heel snel en wat een heerlijk welkom! En wat een groot en tof huis hebben ze, wel heel Engels, met een garden room, een sitting room, een keuken met zithoek en nog een aparte eetkamer Die mensen hebben enorm veel kamers en we hadden een kamer met badkamer voor onszelf, en zo leuk ingericht, het leek wel een boutique hotel! Waauw! Ze namen ons mee naar Helmsley, naar de Walled Garden (https://helmsleywalledgarden.org.uk/) waar we een koffietje hebben gedronken en waar de tijd voorbij vloog, zodat we moesten doorstappen naar de auto voordat ons ticketje zou vervallen en waar Marc nog een spurtje mocht trekken omdat hij de paraplu aan zijn stoel had laten hangen. (Noot: je krijgt hier bijna nooit een koekje bij je koffie en ook geen fudge (toch typisch Engels), gewoon niets noppes, valt dat tegen!) Maxine had de heks in zichzelf losgelaten vorige herfst en had zich aan het brouwen van een drankje gemaakt Sloe gin, gemaakt van de bessen van de sleedoorn.( https://www.discoverwildlife.com/how-to/make-things/how-to-make-sloe-gin/ )Lekker dat dat was!! Het smaakte wat naar Killepitsch (voor de kenners onder jullie) maar was minder stroperig. We mochten eens puur proeven, echt lekker maar ze had een goeie klets in onze prosecco gedaan waarvan ze ons een royaal glas had gegeven, dus we zagen de wereld al een beetje rooskleuriger toen we naar het restaurant vertrokken. 🥳 Het was heel gezellig bij Valentinos Restaurant en lekker! (https://www.valentinosripon.co.uk/) maar er was geen tijd voor koffie of dessert, want we moesten nog even gezwind naar het Studley Royal Deer park waar we echt prachtige herten zagen, zo rustig en mooi Maar we moesten alweer verder naar het marktplein van Ripon alwaar er elke avond een hornblower - The Wakeman of Ripon - de mensen komt vertellen dat alles ok is en dat er geen Vikings op weg zijn om aan te vallen ( https://www.realyorkshireblog.com/post/the-ripon-hornblower-one-of-the-longest-ongoing-traditions-in-the-world-still-just-about-going) Jammer genoeg begon het te regenen, dus we zijn naar huis gereden voor een kopje thee en nadien bedje in
Maandag 23 mei 2022: Ripon - Queensferry - Stirling
Heerlijk geslapen onder het dak en wakker geworden met een blauwe hemel en vogeltjesgekweel, maar ook weer veel te vroeg, tjah Maxine en Jim hadden voor een heerlijk ontbijt gezorgd, dat we hebben opgegeten op het terras, zalig zo in de ochtend! Na het ontbijt startte het Grote Wisselavontuur, want Maxine ging proberen om onze oude biljetten om te wisselen, ondertussen haalde Jim voor ons nieuwe biljetten af en de hele klus was in een tiental minuten geklonken. Wat een fijne mensen zijn het toch! Na afscheid genomen te hebben, hebben ze ons nog geëscorteerd tot aan een rond punt waar wij de A1 op moesten en zijzelf rechtdoor zouden rijden en toen was ons bezoek aan Ripon en vooral aan onze vrienden, voorbij.😢 Maar we hadden nog een paar bezienswaardigheden op zak meegekregen: The angel of The North (https://www.gateshead.gov.uk/article/3957/Angel-of-the-North) die we eigenlijk puur par abuis ineens in de mot kregen, net op tijd om nog een foto te maken! We zijn niet gestopt omdat we nog een hele trip voor de boeg hadden. Dus verder koers gezet naar Bamburgh Castle (https://www.bamburghcastle.com/) en dan langs de kustlijn verder richting Queensferry. De Forth Bridge, een spoorwegbrug en de eerste grote stalen constructie in de wereld, ligt daar prachtig! Wat een spectaculair zicht! De plek is zo genoemd naar Koningin (Heilige) Margaret die een overzet heeft geïnstalleerd om pelgrims naar St. Andrews en Dunfermline over te laten zetten. Middenin het water ligt nog een ruïne, dit is Inchgarvie of Inch Garvie en het is een klein, onbewoond eiland in the Firth of Forth. Op de rotsen rond het eiland staan vier pilaren die de fundering vormen van de Forth bridge. De naam Inchgarvie is Gaelic en betekent ofwel ruw eiland (van innis garbh) ofwel eiland van de ruwe streek (van innis gharbhaidh) Of nog een oudere betekenis kan komen van het Schotse woord garvie wat refereert naar de sprotvisvangst die in 1983 werd verboden. Na een kleine lunch in een plaatselijk gezellig restootje, zijn we verder gereden richting Stirling. Onderweg passeerden we de Kelpies (waarvoor we niet gestopt zijn, misschien wat jammer) die heel grappig over de bomen naar de snelweg leken te gluren. (https://www.thehelix.co.uk/visit/kelpies-tour/) Mooi, heel mooi en vooral heel speciaal, maar ik ben wat allergisch voor paarden, dus vandaar de bewondering op afstand 😁 In Stirling logeren we in het Fletcher Hotel (https://fletchersstirling.co.uk/) en we waren er al vlotjes voorbij gesjeesd, tjah, wie legt er nu een hotel pal op een rond punt begot?! Dus moest Marc even het hele ronde punt rondrijden om dan zo de parking van het hotel op te rijden. Gelukkig was het niet te druk want die ronde punten hier, dat is gene zever hoor, daar moet je heel goed je verstand bij houden! We checkten snel in en dan hopla, richting Stirling Castle! Waarom, o waarom, moeten burchten/kastelen steeds op het hoogste punt gebouwd worden? Het werd een stevige klim!(https://www.stirlingcastle.scot/discover/) Ondertussen vond Marc nog even een zijpaadje en ging hij wat kuieren tussen de grafstenen. De oude stad is knus, met niets dan oude gebouwen, het heeft echt wel iets! Als avondmaal namen we fish and chips met erwtjes, gekke combinatie in Baker Street N°2 pub, gezellig! Weggespoeld met een lager van Innis & Gunn, een Schotse brouwerij. Mijn vis had een eigenaardige ammoniak- achtige bijsmaak, dus ik was al wat vies op voorhand en heb daarom niet de hele portie opgesmikkeld, dat was trouwens ook veel teveel! Ben ik blij dat ik geen grote portie had gevraagd! Tijd om in mijn queensize bedje te duiken, hopelijk kukel ik er vannacht niet uit! Want de combinatie smal bed+zachte matras kan wel eens gevaarlijk zijn voor uitval-gevaar 😉
Volgens mij is het bed Queen size én het heeft een zachte matras, dus is het wat naar Marc toe bollen af en toe.Om half zes scheen de zon al en werd ik wakker, veel te vroeg, dus dan maar wat verder proberen slapen, wat werd bemoeilijkt door een duif die hardnekkig haar ochtendgekoer moest laten doorgaan ergens vlak bij ons raam! Het ontbijt was in een grote zaal, daar waren drie lange tafels gedekt en het was de bedoeling dat je zij-aan-zij met de andere gasten zou eten, dat viel nogal mee want er was niet zoveel volk, dus zat iedereen een beetje apart. Het aanbod was ok: er was fruitsap en verse watermeloen, youghurt, cornflakes, granola, dadels en vijgen en gedroogde banaan, grof en wit brood (van het soort dat je best toast 😉), wat salami en gerookte hesp en croissants. Koffie en thee was er ook en dan schalen met typisch Engels ontbijt: worst, rösti, bacon, gebakken champignons, gebakken tomaat en roerei.Maar dat heb ik maar zo gelaten, Marc nam een beetje ei en voor de rest hesp. De koffie was niet meteen de beste die ik ooit gedronken had, dus die heb ik maar gelaten voor wat hij was. En toen was het terug Cambridge-tijd! Deze keer waren we slimmer: we reden naar de Park&Ride parking en voor 6£ hebben we geparkeerd en zijn we heen en terug naar Cambridge centrum gebracht, wat een luxe! En dan nog bovenin de bus, dat maak je ook niet elke dag mee! We waren wat vroeg voor Kings college, dus hebben we wat rondgekuierd en wat de boel afgekeken tot het tijd was. Je ziet hier echt mensen van allerlei pluimage, boeiend hoor! En hoe dikker de billen, hoe korter en aanspannender de rok! Blote buiken zijn ook hier een modefenomeen, alleen je hoeft daar niet persé een platte buik voor te hebben, een stevige speklaag is ook ok 😳 En tussen de toeristen, studenten en Cambridgenaren, huppelen dan nog hordes supertrotse ouders naast of achter hun kind dat met toga vandaag (ook nog, het lijkt een weekendactiviteit te zijn) gevierd wordt. Kings College dus de kapel is ADEMBENEMEND! Het gewelf is monumentaal, het is een waaiergewelf en geeft het geheel iets heel verfijnds en luchtigs. Fantástisch mooi, luchtig, statig, echt prachtig! Helemaal vooraan, waar het altaar staat, hangt een Rubens - De Aanbidding der Wijzen, gekregen van België, want het was oorspronkelijk geschilderd in 1634 voor het klooster van de Witte Nonnen in Leuven, en aan het college geschonken in 1961. Om het tot zijn recht te laten komen, hebben ze de vloer en het altaar verlaagd, straffe mannen! Op de muren hier vooraan, kan je nog graffiti zien in rode kleuren, aangebracht door de soldaten van Cromwell toen dit religieuze werk als militair kamp werd gebruikt tijdens de burgeroorlog. Na de kapel was het tijd voor een bezoek aan de tuinen, ook deze zijn heel mooi en vooral groot! Hier hebben ze één kant van het gazon niet gemaaid, wat heeft geresulteerd in een bloemenzee van margrieten, korenbloemen, papavers, grassen, boterbloemen prachtig! We zijn tot aan de Cam gewandeld en hebben dan de achteruitgang genomen om wat meer in de backs te gaan wandelen, zo kom je aan verschillende colleges. Via een brug zijn we terug richting centrum gestapt, want het was tijd voor een koffie. Die hebben we als take away bij Fitzbillies (https://www.fitzbillies.com/) gaan halen, samen met een Chelsea bun (hun specialiteit) voor mij en een muffin voor Marc. Dat zijn we gaan opsmikkelen in het grote park waar we al meteen companie kregen van drie kraaien die wel een hapje lustten! Potverdekke zeg, nog lastiger dan duiven! Onze volgende halte was het Trinity College, alwaar we ook niet binnen mochten en zelfs de Wren Bibliotheek kon niet bezocht worden, want die is al gesloten sinds Covid en kennelijk wordt er nog niet gesproken over heropenen. Gisteren hebben we daarover wel iets leuks gehoord: alle glas-in-lood-glazen werden ingesmeerd met een mengsel van rivierwater en algen, zodat het licht er wel door kan maar zodanig gefilterd wordt, dat het de boeken niet kan beschadigen. Niet slecht bekeken van die mensen! Vandaag was het trouwens al een pak drukker op de Cam, er werd gepunt dat het een lieve lust was! En dat is dan eigenlijk wat zonde, want dan wordt het snel te druk, vooral als er leken zijn die het nog nooit gedaan hebben en dan wat zitten sukkelen en de hele boel ophouden blij dat we gisteren hebben gepunt! 🥳 Het is jammer dat zoveel colleges gesloten zijn voor het publiek, maar hier en daar kan je toch nog een glimp opvangen. De mooiste glimpen konden weliswaar opgevangen worden tijdens de boottocht, maar we konden toch nog deze mooie foto van Saint Johns College maken vanuit het lover rond Trinity College :
Dan terug in de Backs wat rondgelopen om via één van de vele bruggen terug richting centrum te lopen. Maar méns wat was het intussen druk in de straten! De zon scheen en iedereen was buiten, niet te doen! We kwamen nog langs straatartiesten waarvan de zanger een toeval kreeg, zo raar dat die mens deed, roepen en schreeuwen en .dzjieses! Pakt mor een pilleke jongen en laat ons gerust! Het was dus hoog tijd voor wat meer rust. En eigenlijk ook voor lunch, want het was al dik na één uur! Maar overal waar we naartoe gingen, stonden er lange rijen aan te schuiven, zelfs aan de foodkramen op de markt! Uiteindelijk zijn we richting de P&R-bushalte gekuierd en hebben we daar in een klein eethuis elk een pie gegeten: Marc met beef en ik met kip en prei. We zaten er rustig en meer moest dat niet zijn! Nadien naar de bushalte alwaar een hele menigte al samengekomen was voor die bus, ik was ervan overtuigd dat we de volgende zouden moeten nemen, maar neen hoor, rechtstaan mocht ook en zo waren we snel weer aan de auto! Wat een super gemak! In het hotel (waar het kamermeisje onze kamer overgeslagen had) zijn we nog een wandeling rond de tuin gaan maken. Zalig rustgevend zo dat groen en nadien even de mooie ommuurde tuin met bloemen bezocht, prachtig !! En het deed deugd na de drukte en het gebuzz van de stad! s Avonds zijn we weer gaan eten in The three horseschoes, we hadden echt geen zin om terug naar Cambridge te rijden. En het was weer lekker en gezellig! De terugwandeling was in het donker en dat had ook nog wel iets 😉
Om 3:50 kraaide de gsm ons wakker, nadat we na middernacht ongeveer elk uur hadden zien passeren (stress om te laat te komen zeker?) Alles bij elkaar gepakt en hop! Richting de Eurotunnel Wat is het heerlijk rijden op een snelweg à krieken du jour, bijna niemand die er rijdt en stilaan transformeert de nacht in de dag, het was een prachtige maan ook, die verstoppertje speelde achter wat slaperige wolken. Toen we aan de terminal kwamen, konden we meteen boarden , maar er moest nog even een sanitaire stop gedaan worden, op het ritme van de Bee Gees die al vrolijk door de luidsprekers van het toilet kweelden. We hebben wat in een foute rij staan wachten, ttz: enkel de rij van de high and long vehicles was open, maar personenauto stonden voor een vakje met personenauto te wachten op de duur dan toch maar van rij veranderd, maar er is dan ook geen ene van die douaniers die het de moeite vindt om de rij wachtenden even te attenderen op hun dommigheid, duh! We reden de Mad Max-trein in en moesten naar het bovenperron, bitje kriepie wel. En bij het ochtendgloren, gleden we onder het Kanaal We kwamen stipt op tijd aan en nadat ik onze GPS een paar keer LUID en DUIDELIJK moest vertellen waarheen we wilden, waren we weg! Ik denk dat ze wraak wou nemen op mijn luid getoeter want ze stuurde ons begot bijna via London City naar Cambridge, waarschijnlijk wou ze file van 5 minuten vermijden, waardoor we in een file van 20 minuten terechtkwamen, dit omdat we door de Konijnenpijp van Londen moesten, het zogenaamde Rabbit hole (neen hoor, het is de Black Wall tunnel, die nog dateerde van Jezekes tijd en er ongeveer als de Konijnenpijp uitziet, maar dan met bochten) Bon, dat hebben we dan ook weer eens meegemaakt. Ik vind het straf dat Marc er zo rustig onder blijft, die mens rijdt hier rond alsof hij niets anders gewoon is, terwijl ik het nog steeds griezelig vind om rechts voorbij te steken, maar ja, je zit rechts wel op wat bij ons het linkse rijvak is hé Bon, mijn sluitspier kon iets of wat ontspannen toen we goed en wel buiten Londen waren En toen kwamen we aan in Cambridge, waar de zoektocht naar een parking begon en we iemand de stuipen op het lijf joegen, onszelf niet in het minst, toen we even hebben spookgereden tjah, zoiets moet je minstens één keer doen in Engeland en dan hadden we dat meteen gehad . We kwamen aan bij een soort van shopping area en zagen een Starbucks, dus parkeerden we onze auto en zijn we de emotie (en ook al wat dikke honger) gaan wegspoelen met een grande cappuccino en een grande caramel macchiato 😋 in een voor de rest vrij groezelig etablissement. Want dat is onze specialiteit: onze vakantie laten beginnen in een beetje een uithoek, zo wat een rare plek waarvan je denkt:goh, bitje raar hier toch. 😉 Maar we mochten daar niet blijven staan - toch niet voor een paar uren - dus hebben we een parking gezocht én zonder ongelukken gevonden en toen kon het bezoek aan Cambridge écht beginnen!Onderweg naar het centrum, voelden we de eerste druppels, en natuurlijk lag onze jas en paraplu nog in de auto, maar doorzetters als we zijn, baggerden we vrolijk verder. Wat is het hier mooi en keigezellig, zelfs met een zwaar bewolkte hemel! Het lijkt minder statig als Oxford, ik dacht dat ik nooit meer zoiets moois zou zien, maar ik denk dat deze stad toch de winnaar is! Onze beer begon nu echt wel lawaai te maken, dus doken we een supergezellig theehuis binnen, The Copper Kettle, waar we zijn gaan ontbijten. Voor mij leek het alsof het middag was, maar het was amper 10u00! Ha ja, als je à krieken du jour al op trot bent . Marc had scrambled eggs on toast met avocado on the side en ik had youghurt met granola en vers fruit. Met de portie die we thuis eten in één ontbijt, kon ik hier drie ontbijtjes serveren, maar kom, het was vers en het was lekker dus meer moest dat niet zijn! In het theehuis was er een familie die duidelijk iets kwamen vieren, en overal op straat zagen we opgedofte studenten met hun ouders. Het is vandaag Graduation Day voor de studenten die vorig jaar afgestudeerd zijn maar geen Graduation Day hadden wegens Covid, Keileuk! Dat we dat weer net konden meemaken! Zo mooi hoe ze hier rondlopen met hun togas en hun beste kleren!!Ik had gelezen dat Pembroke College normaal wel toegankelijk was, maar de supervriendelijke porter vertelde ons dat het silent period is, de periode waarin de studenten moeten blokken, en dat we daarom niet konden bezoeken, we mochten wel fotos nemen in de ingang, wat ook heel fijn is, want de binnenplaatsen van de colleges zijn prachtig! Echt zoals bij Morse of Lewis maar dan in Cambridge 😉 Stilaan begon het toch wat te drizzelen, en toevallig waren we nét aan het Fitzwilliam Museum, waar er een Hockneys Eye- tentoonstelling was, naast de gewone tentoonstellingen van Griekse en Romeinse en andere artefacten, leuk om eens te bekijken en vooral: het was gratis! (Én droog ) maar eens moet je terug naar buiten, en dat was gelukkig tegen de middag, dus gingen we op zoek naar Bread&Meat in Benet Street, alwaar we een heerlijk broodje hebben verhapsjakt! https://www.breadandmeat.co.uk Nadien moesten we echt wel terug om een regenjas, dus snel naar de auto waar we ook zagen dat onze parkeersessie een dure grap ging worden, maar ja (>5 uur was 28£ begot, daar ga je voor eten!! 😳 Het voordeel was: zodra we onze jas aanhadden en de paraplu in de hand, regende het niet meer. Meer zelfs, kwam de zon er stralend door! Morgen doen we die jas meteen aan! Elke straat die je hier inslaat, brengt een ander pareltje naar boven, dit keer een hele troep studenten die door de collegepoort kwamen gestapt, in vol ornaat, en door de stad liepen. Het heeft toch wat hoor! Een bezoek aan Cambridge is niet compleet als je niet bent gaan punten, dat is een boottochtje maken met een punt op de Cam-rivier. En het bootje wordt dan bestuurd door een student die met een lange stok de punt stuurt. Onze kapitein was Jacob, van origine Duits, maar geboren in Cambridge en een hele fijne verteller, het was een toffe belevenis! https://www.cambridgepuntcompany.co.uk We hebben weer één en ander bijgeleerd, onder andere dat het woord blazer eigenlijk komt van de college jongens die een felrode vest droegen in blazing red dus werd het afgekort blazer, dat wist ik dus niet zie! 💡 Na het punten zijn we stilaan richting parking gekuierd en naar het hotel gereden, dat vonden we vrij gemakkelijk, hoewel we eerst dachten dat het op de grond van de universiteit was, en dat IS het ook. https://www.madingleyhall.co.uk/ We moeten nog een toerke in de tuinen doen, maar dat zal voor morgen zijn. Eerst moest deze blog geschreven worden, want straks, na het eten in The three horseshoes (https://threehorseshoesmadingley.co.uk/) heb ik daar waarschijnlijk geen zin meer in, het was een lange dag
Alle voorbereidingen bijna klaar, na 2 jaar uitstel is het eindelijk zover 20 mei start ons avontuur naar Schotland, alle overnachtingen zijn geboekt, bezoekjes ingepland en reisplan zo goed als klaar.
Italië 2024
en geeft het geheel iets heel verfijnds en luchtigs. Fantástisch mooi, luchtig, statig, echt prachtig! Helemaal vooraan, waar het altaar staat, hangt een Rubens - De Aanbidding der Wijzen, 
gekregen van België, want het was oorspronkelijk geschilderd in 1634 voor het klooster van de Witte Nonnen in Leuven, en aan het college geschonken in 1961. Om het tot zijn recht te laten komen, hebben ze de vloer en het altaar verlaagd, straffe mannen! Op de muren hier vooraan, kan je nog graffiti zien in rode kleuren, 
aangebracht door de soldaten van Cromwell toen dit religieuze werk als militair kamp werd gebruikt tijdens de burgeroorlog. Na de kapel was het tijd voor een bezoek aan de tuinen, ook deze zijn heel mooi en vooral groot! Hier hebben ze één kant van het gazon niet gemaaid, wat heeft geresulteerd in een bloemenzee van margrieten, korenbloemen, papavers, grassen, boterbloemen
prachtig! 
We zijn tot aan de Cam gewandeld en hebben dan de achteruitgang genomen om wat meer in de backs te gaan wandelen, zo kom je aan verschillende colleges. Via een brug zijn we terug richting centrum gestapt, want het was tijd voor een koffie. Die hebben we als take away bij Fitzbillies (
