Tevens werden lange gangen naar de verschillende lanceerplatforms aangelegd.  Zodoende was het geheel vrij goed beschermd voor bombcardementen.  De treinen voor de aanvoer van materialen reden volledig in de grote gang aan de ingang zodat ze nooit ergens onbeschermd moesten halthouden. Het werk werd er gedaan dooropgevorderden en krijgsgevangenen die onder controle stonden van de duitsers.  In het gebouw is een permanente tentoonstelling over de ontwikkeling van de V1 en V2’s van in Peenemunde tot het afschieten.  Op panelen zijn kaarten te zien met de inslagen van V en V2.s in het Verenigd Koninkrijk en rond Antwerpen dat eveneens bestookt werd om de haven lam te leggen en te verhinderen dat de geallieerden de haven zouden gebruiken om te ontschepen.  De streek rond Antwerpen, de kuststreek van UK met alle havens en Londen zien zwart van de rode en zwarte stippen (V1 en V2 werden appart weergegeven). Uiteindelijk werd  de site tijdens een geallieerd bombardement getroffen door enkele Tallboy’s waardoor de ingang werd geblokkeerd. Ook de aanvoerlijnen werden gebombardeerd zodat de site door de duitsers ontruimd werd. Geen enkele bom geraakte echter door de koepel ervan. Een erfenis van de ontwikkeling van de vliegende bommen is de ruimtevaart. Na de bevrijding werden een groot aantal ingenieurs door zowel de Amerikanen, de Engelsen en de Russen ‘gevangen’ genomen en werden zij ‘tewerkgesteld’ in hun ruimtevaartontwikkeling.   De ruimtevaartwedloop kon beginnen.  Als je de site zou bezoeken reken dan op zeker 3 uur als je alles wil bekijken en alle informatie wil lezen.  Wij waren te 14:30 uur binnen gegaan en we waren bijna aan het einde van de rondgang toen te 17:45 uur werd opgeroepen dat iedereen wegens de sluiting naar de uitgang diende te gaan. Op de site is ook een planetarium gevestigd.  Als je alles samen wilt bezoeken raad ik aan reeds 's morgens naar ginder te gaan gezien je anders veel tijd tekort komt.

Vandaag hebben we de “Coupole” bezocht.  Het is een site van WOII meer bepaald een ondergrondse assemblagefabriek van V1 en V2’s.  Aanvankelijk werden deze tuigen vervaardigd in Peenemunde op de grens van Duitsland en Polen, maar later werd besloten ze korter bij de kust van Engeland te gaan produceren. 

De ingang waar vroeger de            De koepel - 71m               De stroomgenerator.

treinen inreden.                            diameter.

De bedoeling was 50 raketten per dag te gaan lanceren ! Tussen begin 1944 en de landing in Normandie werden hier een dikke 5000 V2’s klaargemaakt om nadien afgeschoten te worden van op hierrond liggende vaste en mobiele lanceerplaatsen.

Tentoonstelling in de gangen.                        

Het gebouw bestaat uit een vijf meter dikke betonnen koepel met een diameter van 71 meter die op een heuvel gegoten werd.  Na het uitharden van het beton werd de kalkstenen rots eronder uitgehold en de zijkanten verstevigd met beton zodoende dat een grote ondergrondse ruimte ontstond waarin de assemblagefabriek geinstalleerd werd.  Onder het ondergrondse gebouw met centrale lift werden gangen en galerijen voor de opslag van de materialen en de gedeeltelijk geassembleerde V2’s uitgehakt. 

Een V2.                                De motor ervan.                       Een Tallboy.

Vandaag houden we eens een rustdag, de fiets moet ook eens kunnen afkoelen hé. Voormiddag de boot nog eens onder handen genomen, het heeft vanmorgen vroeg geregend en zij is nu toch nat. Ook enkele wasjes gedraaid in een groot machine aan de Intermarche van Campagne lès Wardreques waar ook weer zo’n ‘wasserettecontainer’ staat.  Daarna terug naar de boot voor het middageten.  Ik ben dan nadien alleen naar het museum van de scheepslift van Fontinettes gereden.  Het is een klein museum met drie zaaltjes waarin in de ene zaal door middel van foto’s, oude documenten en geschriften de geschiedenis van de scheepslift uit de doeken gedaan wordt.

De scheepslift beneden aan de Aa.   Werkt volgens dit principe.            De kleine turbine.

Vroeger was hier, waar het Canal de Neufossée in de Aa uitkomt, een sluizentrap met vijf gekoppelde sluizen waarmee het hoogteverschil van 13.3 meter werd opgevangen.  Het werd door de industrieële revolutie met de opkomst van veel fabrieken hier in de buurt drukker en drukker en op het laatste moesten de schippers hier soms een hele week liggen aanschuiven.  Daarom werd beslist naar analogie met een situatie in Alderton (UK) een scheepslift te laten bouwen. In 1887 was die klaar en werd de sluizentrap alleen nog gebruikt wanneer de scheepslift voor onderhoud buiten werking was (wat naar het schijnt ook nogal eens voorkwam door het sleet dat ontstond doordat in het water veel fijn zand voorkwam. 

De scheepslift werkte  door twee grote door water aangedreven pistons onder de bakken die met een systeem zoals ‘communicerende vaten’ met mekaar in verbinding stonden.  Het geheel werd geregeld met kleppen die met een groot wiel bediend werden.

De centrale aandrijfas van het werkhuis.    Een motorpomp.

Eenmaal in evenwicht werden de kleppen zo gezet dat een piston verder naar onder kon door het water eronder te laten weglopen terwijl door middel van een met waterkracht aangedreven pomp water onder de andere piston werd gepompt zodat bak met boot omhoog kwam.  De deuren van de bakken werden door middel van een soort slang die errond aangebracht was en die werd opgepompt afgedicht. 

Nu duurde de doortocht die anders door de sluizen 1.25 tot 1.50 uur duurde herleid tot 10 minuten.  In 1967 werd beslist de vijf aaneengekoppelde sluizen te vervangen door een grote waar meerdere schepen ineens konden geschut worden.  Bij ingebruikname van deze sluis werd de lift stil gelegd. In de jaren 1978 werd de lift van afbraak gered en sedert 1979 is hij te bezoeken.

Vanmiddag maakten we weer een rit van 37 km.  We vertrokken van de haven naar sluis Flandres waar we over de passerelle de Aa overstaken. Iets verderop reden we over het oude ophaalbrugje over het oude kanaal naar St Omer naar het centrum van Arques. Van hieruit ging het weer effe steil bergop tot over de autoweg en dan richting Blendeke.  Hier was het weer overal enkel richting in de straatjes en daarom hebben we er een paar straatjes te voet gedaan gezien ik anders de wegbeschrijving niet meer kon volgen. De kerk van Blendeke was van buiten niet om aan te zien, oud, verweerd en grijs.  We wilden er eerst gewoon voorbij gaan maar gezien de deur open stond gingen we er toch maar binnen.  We hebben het ons niet beklaagd.  Een schitterend gerestaureerd interieur. Vollodig uitgevoerd in kalkzandsteen.  Er is bijna geen hout in de kerk verwerkt. Letterlijk alles is er in steen, zelfs de biechtstoelen en de preekstoel.

De binnen mooi gerestaureerde kerk van Blendeke volledig uitgevoerd in kalkzandsteen.

In vergelijking met de kerken die we tot nu toe zagen is er bijna geen hout in verwerkt.

Van hieruit ging het verder onder de oude spoorweg door weer bergop richting Le Bibrou, Baudringhem, Roquetoir, Racquinghem, Blaringem en Wardrecques. Een groot deel van dit traject loodste ons over een heuvelkam die de rand vormt van de kalksteenstreek Artois. Onderweg passeerden we een grote kartonfabriek en de fabriek van Arc International (fabrikant van huismeubels en huisraad). Wanneer we onderweg twee keer het Canal de Neufossée (het verlengde van de gekanaliseerde Aa voorbij de sluis van Fontinette) oversteken zien we dat er hier wel vrachtschepen varen.   Uiteindelijk komen we terug in Arques

Toen ik vanmorgen naar de bakker ging heb ik een fietsenwinkel gevonden in Arques maar er hing een blaadje dat de zaak definitief gesloten was wegens pensionering. Dan voormiddag naar St Omer voor een fietsmaker die ik op internet gevonden had.

Recht tegenover het station, we zijn er eergisteren voorbij gereden maar had hem niet gezien. Met twee nieuwe buitenbanden en een nieuwe binnenband terug naar de boot maar ter hoogte van het station heb ik aan een bank maar eerste mijn achterband vervangen.   Die was namelijk zo slecht geworden dat ik het niet meer vertrouwde.  Na een kwartiertje terug de fiets op en naar ‘huis’. Daar dan maar eerst de fiets van Annie onderhanden genomen, de remmen nog een bijgesteld, banden opgepompt en klaar was kees.  We kunnen er straks weer tegenaan.

Namiddag rijden we terug naar Watten om de auto op te halen en korter bij te zetten.  We

Reden langs de kamping van het Etang Beausejour naar het zwanenmeer Etang de Malhove, door een mooie wijk van Malhove, rond het bos op de heuvel waarin het Etang d’Harchelles gelegen is naar Clairmarais (Klaarmares).  Hier passeerden we de zeer grote hoeve die vroeger tot de abdij van Clairmarais behoorde.

De abdijhoeve van de voormalige Abbay de Clairmarais. 

De abdij zelf werd echter volledig vernield en er bleef maar één stuk muur van de kerk over.

De abdij is buiten een stuk muur van de vroegere abdijkerk dat eenzaam in een weide is achtergebleven volledig verdwenen.  De hoeve staat er nog in al zijn glorie.  Ze is spijtig genoeg binnen niet te bezichtigen gezien ze heden ten dage privaat terrein is.  De buitenkant zegt genoeg over de omvang van het terrein. We rijden verder langs de zuidzijde van de vallei met uitgestrekte natte weilanden welke doorkruist worden met grachten en poelen.

Zo ziet de Marais er nu uit.          Een kerkwegeltje door de weide.

We passeren nog een grote kapel en een Lourdesgrot en kunnen pas ter hoogte van Le Coin Perdu de beken die de vallei volgen oversteken en terugkeren.  Wij rijden voorbij straatjes als ‘Rue Petit Paradis’, ‘Rue Grand Paradis’, langs Booneghem, St Momelin en dan over een helling van 4 m naar 71 m over een afstand van 1.2 km tot boven op de berg waar de windmolen van de ruine van de Abdij van Watten staat.  Van hieruit ging het steil bergaf tot het centrum van Watten en we arriveerden aan de auto na 34 km.

Vandaag een fietstocht gemaakt van Arques, Campagne lès Wardreques, Wardreques, Le Mont d’Hiver, Ebblinghem, Le Nieppe, Ruisscheure en terug naar Arques.  We hadden na afloop weer 37 km over kleine wegen door het glooiende landschap. De route liep op tussen Ebbinghem en Le Nieppe over de heuvelrug waar we weer fantastische panorama’s hadden.  In Ebbinghem bezochten we nog een oorlogskerkhof met een kleine 500 graven waarvan de meeste van WO 1 en 11 slachtoffers van WO 2. 

Zonder woorden.            Nog minder woorden.      De Twin-towers van Ebblinghem.

De onderhoudsploeg van de oorlogsgraven van het Britse Gemenebest gaf het kerkhof weer net een beurt.  Volgens mij was dit nog niet zo lang geleden ook gebeurd. In deze streek wordt in tegenstelling met de omgeving van het Canal de Bourgogne en het Canal du Centre nog veel nieuwe huizen gebouwd.  De tuinen zijn hier ook mooi beplant met bloemen en de rotondes staan ook vol perkplanten. Voor we naar de boot reden moesten we nog wat inkomen doen dan moesten we niet speciaal terug rijden.  Onderweg  hebben we vastgesgteld dat de Franse wegen blijkbaar veel sletiger zijn aan de banden van onze fiets.  We zullen achteraan allebei een nieuwe band moeten leggen.  Daar gaan we morgen dan maar naar op zoek.  Het is hier niet zo simpel om banden voor een stadsfiets te vinden, banden voor MTB fietsen genoeg en weinig fietshandelaars in de buurt.

Het oude kanaal St Omer.        De ruine van Abbay St Bertin.    Het station St Omer.

Dit is in 2015 elke zondag vrij toegankelijk. Het is een bezoek wel waard. In de kelders bevindt zich de collectie oude wapens die ooit in de buurt opgegraven zijn, een verzameling brokstukken van de tijdens de Franse revolutie vernielde Abbay St Bertin, enkele mooie vloermozaiken.  Op het gelijkvloers in de Hall een monumentale eiken trap, een groot aantal schilderijen waaronder een ‘pak’  vlaamse meesters. 

Vloermozaïken.                        Stoel ? Wie weet het ?             Een gedeelte van de keramiek.

Het gelijkvloers herbergt ook de muziekkamer, de eetzaal, de zithoek allemaal met meubels uit die tijd. Nog een verzameling religieuse artefacten maken het gelijkvloers compleet.  Op de eerste verdieping een grote keramiek en porcelein verzameling van over de gehele wereld. Dit alles zou in en in de buurt van St Omer verzameld en of terug gevonden zijn waaruit blijkt dat deze stad vroeger een kruispunt van handelswegen was.

De pijpenverzameling.            Een deel van de religieuze verzameling.

Na het bezoek van het museum nog een wandeling in de stad gemaakt.  Het viel ons op dat er veel volk op het centrale plein was, er was ook kermis en  het leek eerst of er een koers of een stoet zou voorbij komen gezien er hier en daar nadarafsluitingen stonden. Later bleek dat vandaag de jaarlijkse ‘garçonnekensrace’ gehouden werd. Het is een wedstrijd waar iedereen aan kan deelnemen en waar men een parcours van 3.5 km door de stad moet afleggen met een volle plateau in de hand.  Er zijn er bij die gekleed zijn as echter garçon, anderen zijn ludiek gekleed. Degene die het parcours in de kortste tijd aflegt en dan nog het meeste in zijn glazen heeft is gewonnen.

Arques.                                      Het stadhuis Arques.                   Ecluse Fontinette.

Langs het kanaal ligt een groot glas- en kristalfabriek. Een niet te missen plaats, je kan er ook niet naast kijken als je in de buurt bent, staat de voormalige scheefslift van Fontinettes waar vroeger de schepen in een bak moesten varen die dan een tiental meters omhoog gehesen werd en dan op het hoger gelegen pand van het kanaal verder konden varen. 

De oude scheepslift.               Restant van een fabriek.               De jachthaven van Arques.

De scheepslift is al een groot aantal jaren buiten gebruik doch in een van de folders van de stad staat dat er plannen zijn om de lift te renoveren en terug te gaan gebruiken (maar wanneer zal dat zijn is de vraag. De Samber is ook al van 2006 dicht wegens een stukgevaren pont de canal en dat is ook nog altijd niet hersteld.

Deze namiddag zijn we nog eens door de stad St Omer gereden en hebben we het ‘Hotel museum Sandelin’ bezocht.

Deze morgen wakker geworden met regen, het ziet er grijs uit.  Rond 09.30 uur stopte het met regenen en begon het op te klaren.  Tegen dat we aan onze fietstocht begonnen rond 13:30 scheen de zon weer vollebak en werd het weer warm.

Oud kanon aan Fort Vesques.              Orgel en preekstoel in de kathedraal van St Omair.

De tocht voerde ons vandaag langs langs het Fort de Vesques, Le Sarts, Loosthouck, Est Mont (jaja weer bergop), Le Pauverstraete, Sperleke, Houlle, Moulle, Le fremont, Le Rossignol, Le Clé de Champs naar St Omaars.  Na een ritje door de stad met een bezoek aan de kathedraal begonnen we aan de terugrit. Ondertussen waren er in het zuiden onweerswolken op komen zetten.  Toen we net de stad uit waren begon het spel. Er was niets anders in de buurt om te schuilen buiten een traktor met een grote wagen waar we in de luwte het einde van de hoosbui konden afwachten. 

Nissen met biechtstoelen.          Astronomisch uurwerk in de kerk.

Het viel voor ons nog mee dat de wagen net zo stond dat we aan de zijkant geen regen hadden. Na tien minuten klaarde het helemaal op en brak de zon terug door zodat we in een minimum van tijd terug droog waren. Op het laatste stuk, ter hoogte van St Momelin reden we een weg in die ons terug naar Watten zou leiden, maar het brugje dat er voorheen gelegen had, wat nog wel op onze kaart stond, was verdwenen zodat we een heel stuk terug moesten en dan via de grote weg moesten rijden.  Na aankomst hadden we dan ook 47 (!) km gedaan.

Vandaag hebben we maar een klein ritje van 13 km gedaan om de auto op te halen in Bourbourg. 

Steigertje in Watten.                 Au bords de l’Aa.

We reden van Watten langs de Aa tot aan de Pont de la Bistade en daarna langs St Pietersbrouk, Le Vert Sifflet, over een mooie kronkelende landbouwweg genaamd Le Chemin Vert langs Quaedhove tot in Bourbourg aan de parking waar we de auto een paar dagen geleden geplaatst hadden.  Het was vandaag weer heet maar een stond een verkoelend briesje wat de zaak draaglijk maakte.  We laten de auto straks op de parking naast de Gendarmerie van Watten staan voor een paar dagen.  We moeten onze tijd nog tot 21-06 in de buurt “vol maken” gezien de twee eerstvolgende sluizen na St Omer wegens onderhoudswerken  niet werken.  We zullen het dus maar kalm aan doen.  Ze geven voor morgen weer een heet dagske met in de avond kans op een gratis licht en klankspel ! Nu (21:50 uur) is het lekker op ons terras, buiten het fluiten van enkele vogels horen we niet veel meer dan het op afstand langsrazen van de TGV op de hogesnelheidslijn die langs Watten loopt.

Deze morgen vertrokken we met drie (!) boten gelijk richting Watten.  Het is vermoedelijk lang geleden dat ze hier nog eens zo een konvooi gehad hebben.  We hadden de brugopening gevraagd tegen 09:00 uur maar het was natuurlijk 09:15 uur tegen dat we door de brug waren.  Vervolgens ging het naar brug twee op enkele honderden meters verder achter een bocht maar daar duurde het ook nog tot 09:30 uur eer we daar door waren. Vervolgens naar de sluis aan de Aa.  We arriveerden er te 10:00 uur maar natuurlijk moesten alle deuren nog opengedraaid worden (hier boven en onder de sluis dubbele sluisdeuren) en was het 11:00 uur eer we hier buiten waren. 

De derde boot moest wachten op de volgende schutting gezien die er niet meer bij kon.  Verder hadden we op de Aa nog twee ophaalbruggen waar we voor de eerste natuurlijk weer een kwartier mochten dobberen tot de derde boot ter plaatse was.  De boot was bij ons voordat de bruggeman met zijn auto er was. 

Canal de Bourbourg in Bourbourg.   Ruine Abdij Watten.   De Molen van de Abdij.

Uiteindelijk voeren we dan te 11:30 uur met z’n drieen door de tweede brug en zo verder naar Watten.  Onderwer passeerden we nog de aansluiting met het Canal de Calais en de aansluiting met het groten Canal de Bourbourg.  Te 12:20 uur legden we aan aan de steiger van Watten op de rechteroever.

Aan de bron van de Ijzer.     Dat was nog eens een afdalingske !

We blijven nog een dag langer liggen gezien de sluis voorbij St Omer nog tot 21-06-2015 gesperd is. Voormiddag soep gemaakt en nog een wasje gedraaid. Namiddag hebben we weer een fietstochtje van 32 km gedaan.

De Remparts van Gravelines.  De Marie.                              De ingang van het Arsenaal.

We vertrokken vanuit Bourbourg via St Georges richting Gravelines. Gravelines is ook weer een oude versterkste stad waar Vauban “zijn ding” nog eens heeft kunnen doen.  De versterkingen zijn goed bewaard gebleven wat nu een toeristische troef is voor deze stad. Tevens ligt tussen de stad en de zee een groene zone met veel wandelpaden, fietspaden en waterpartijen. 

Het Arsenaal.                           De Cetirne (Watervoorraad).   De voormalige kazerne.

Het strand ten noorden van de monding van de Aa is ongeveer een km breed.  Momenteel is er weer zeer veel wind (  6à 7 Baufort ) waardoor er een ware zandstorm over het strand raast.   Er is dan ook geen kat te zien. 

Het eindeloze strand.                    De vuurtoren.            De havengeul.

Alleen op de banken die in de luwte staan zitten enkele zo

Voormiddag de administratie bijgewerkt.  Namiddag met de fiets vertrokken richting Bergues om de auto op te halen.  We vertrokken langs de D3 langs het Canal de Bourbourg tot in Coppenaxfort waar we het grote kanaal Duinkerken-Watten oversteken.  Van hieruit rijden we over kleine wegen van Brouckercke, Spycker, Armboutscappel, Grand Millebrugge, Petit Millebrugge richting Bergues.

Het oude Canal de Bourbourg.   Vlasveld.                                De rede voor Calais.

Het laatste stuk gaat over de Quai de la Colme tot net voor de stad. Het is vandaag we er zeer winderig en soms komen we maar moeizaam voorruit. We hadden weer 25 km op de teller. Na de fietsrit een bezoek gebracht aan de Cora in Duinkerken en zo terug naar Bourbourg.  S’Avonds zijn we nog met de auto naar Calais gereden en hebben we nog een strandwandeling gemaakt. 

Straf windje.                              Op de pier.            Met MyFerryLink naar Dover.

De ferry’s die Calais aandoen komen hier met de regelmaat van een klok aan en vertrekken een half uur later terug naar Dover.  We zien twee maatschappijen namelijk MyFerryLink en P&O. Wanneer we aan het strand arriveerden vertrok er juist een grote bulkcarrier terwijl er een ferry van P&O arriveerde.  Er was weinig volk op het strand en maar enkele surfers die toch wel last hadden om recht te blijven in die wind. 

Na het afleveren van de sleutel van de elektriciteitskast vertrokken we te 10:30 uur terug richting Duinkerke.  Op het einde van het het Canal de Bergues gingen we dus over bakboord het Canal de Bourbourg op.  Sluis Jeux de Mail was dicht maar de deur werd onmiddellijk opengedaan wanneer we hadden opgeroepen en we konden zo binnen. Hier werd het vignet en alle gegevens gecontroleerd. 

Die varen hier ook.                         Aan de horizon de portaalkranen van de nieuwe haven

                                                    van Duinkerke.

Na vijf minuten waren we ongeveer 1.5 meter omhoog gegaan en konden we buiten.  Dit kanaal is weer een stuk breder dan we de laatste week gevaren hebben en het water terug wat properder.  Na enkele kilometers arriveren we aan de Derivation naar de nieuwe haven van Duinkerke.  Hier gaan we linksaf en na weer enkele kilometers gaan we rechtsaf het oude Canal de Bourbourg op.  In het begin van dit kanaaltje liggen enkele schepen maar eenmaal hier voorbij zijn we weer alleen.  Hier is het kanaal nog smaller dan ons kanaal naar Beverlo.  Net voor het stadje Bourbourg komen we aan de eerste sluis. Terwijl we liggen te wachten, de sluis is nog handbediend, zien we  tijdens het maneuvreren weer zwarte “smos” komen bovendrijven.  Het is hier dus echt niet diep en ik hoop dat we weer geen last met de filter krijgen. 

Het Canal de Bourbourg.                Rechts het oude Canal de Bourbourg.

Voormiddag nog wat “huishoudelijke werken” uitgevoerd en te 14:00 uur de sleutel voor de elektriciteitskast opgehaald.  Nadien vertrokken voor onze dagelijkse fietstocht.  We reden  van Bergues via kleine wegen langs de dorpen Steene, Krochte, Bissezele, Zegerskappel, Ekelsbeke, Soks en Hooimille terug naar Sint Winoksbergen, Bergues heet dat nu dus. 

Het kasteel van Ekelberg met de kasteeltuin, jammer genoeg niet te bezichtigen.

Het ging langs soms smalle straatjes door het licht glooiende landschap welk doorsneden wordt met beken en grachten.  Boven op de glooien hadden we mooie vergezichten en door het mooie weer zagen we tot de Casselberg. 

Vandaag is het tropisch warm geweest. Maar toch, rond 16:00 uur kwamen er onweerswolken opzetten.  We waren rond 13:30 uur vertrokken voor een fietstocht van Bergues, via Hooymille, Hondschoote, Kullem, Lynde, Oostcapel, Wylder, Wormhout, en terug naar Bergues.

Bergues.  Het oud slachthuis.                        Het belfort.                             Toren van de oude

                                                                                                                Abbaye de St Winnocke.

De twee torens van de oude abdij.                     De stadsomwalling.

Het gaat door een vlak landschap met dorpen en straten waarin je de vroegere Vlaamse benamingen nog goed ziet.  Dit deel van Frankrijk, ook Frans Vlaanderen genoemd, was doorheen de eeuwen een twistpunt tussen Frankrijk en De Nederlanden en behoorde afwisselend tot een van die partijen. 

Met een stralend zonnetje onder een wolkenloze hemel opgestaan.  Het belooft voor vandaag!

Klokslag 09:00 uur vertrokken en onmiddellijk door de eerste ophaalbrug, die van Ghyvelde, op weg richting Duinkerke.  Iets later door de ophaallbrug van Zuydcoote.  Van hieruit gaat het zonder opstakels tot sluis Duinkerke.  Toen we voorbij de laatste bocht voor de sluis waren hadden we zowaar een tegenligger.  Aan de sluis aangekomen stond deze open met een groen licht dus konden we onmiddellijk binnen.  Eenmaal door de sluis volgden nog enkele kronkels en daarna gingen we linksaf naar het Canal de Bergues (8 km) tot aan de halte fluvial aan het versterkt stadje. Te 11:50 lagen we vast.  Er is nog plaats voor één jacht nu gezien er al een 25 meter omgebouwd vrachtschip aan de steiger ligt.

Watertoren van het   Net uit de sluis van Dunckerque.       Het strand in Zuydcote. 

Usine de Dunes.        

Vandaag vertrokken we pas te 10:30 uur gezien we eerst nog langs de markt wilden gaan. De havenmeester is nog steeds niet langs geweest maar langer gaan we niet wachten en we hebben dus vannacht gratis gelegen. Eigenlijk is 15 euro liggeld zonder toilet en douche in vergelijking met andere havens (13 euro mèt water, WC en soms ook nog douche) wel veel, maar we hebben nu dus drie nachten voor de prijs van twee !. Aan de eerste brug, Ieperbrug hadden we al prijs.  De brug marcheerde niet.  Als we zo lang moeten gaan wachten als Jean-Pierre en Arlette enkele weken geleden liggen we hier nog effe ! Die hadden hier 1:30 uur liggen wachten.  Het feit dat die panne zich wéér voor doet zegt toch wel iets over het onderhoud me dunkt. Te 11:30 uur (!) konden we door de brug. Na de brug volgen de kronkels in het kanaal (op de luchtfoto van Veurne te zien volgt het kanaal ten zuiden van de stad de vroegere verdedigingsgrachten met enkele aan mekaar geregen V-vormige bochten) tot aan de Diksmuidebrug waar we een haakse bocht bakboord maken en waar het kanaal weer een respectabele breedte krijgt. 

Steiger voorbij de Ieperbrug.                     Grens Belgie-Frankrijk.

Van hieruit gaat het op enkele flauwe bochten na rechtdoor tot in Adinkerke (Voor wie Adinkerke niet weet liggen, tot aan Polpsaland)  Hier wilden we aan een steiger gaan liggen waar vroeger het douane-ontvangkantoor op de dijk ligt maar daar waren geen voorzieningen om vast te maken (of ze moeten in het metershoge gras op de dijk gelegen hebben!) We voeren dan maar door en te 12:32 uur hesen we het Franse vlagje vooraan op de boeg toen we de grens overstaken.

Het strand in Bray-Dunes.                           Gedenkteken op de dijk.

Enkele kilometers verder kwamen we aan de brug van Ghyvelde – Bray-Dunes waar we moeten stoppen en onze “intrede” in het land moeten aangeven. Net voor de brug ligt een recent aangebracht aanlegsteiger en we besloten hier aan te leggen omdat we anders misschien tot in Duinkerken moeten varen. 

Voor de middag eerst een “probleemke” gaan oplossen op iets dat ik in de weken voor ons vertrek gemaakt had. Na de middag vertrokken we na het bezoek aan ons moeder terug naar Veurne.  We hadden geluk, nergens moeten aanschuiven, zelfs nergens ook maar effe moeten stilstaan.  Op een goede twee uur waren we terug in Veurne.  ’s Avonds nog rap een waske gaan doen in het wassalon