Vandaag zijn we met de auto naar Nieuwpoort gereden en gaan we op bezoek bij Koen, Kim, Lenn en Nout. We namen de fiets mee en reden met z’n allen naar Middelkerke waar de bierfeesten gehouden worden dit weekend. 

Zon onder de wolken.

Lenn reed zelf met zijn fiets tot in Lombardzijde.  Hij rijdt al goed ondanks dat de fiets eigenlijk nog iets te groot is. Alleen het vertrekken en stoppen gaat nog wat moeilijk. Na ondanks het weerbericht toch nog een goede maar winderige dag vertrokken we te 21:30 uur met de auto terug naar Arques.

Vandaag hebben we niet zon grote tocht met de fiets gedaan. We reden van de haven over de sluis terug tot aan de spoorbrug en daar de AA over richting van het station van St Omer.  Hiezr namen we de weg naar Clairmarais.  We doorkruisten het dorpje dat gekend is voor zijn groententelers die in de marais met bootjes hun groenten ophalen.  Het zijn hier allemaal grachten en sloten tussen de velden. 

Uitgestrekte groentenvelden.      Dooraderd met grachten.             En veel waterpret.

Vroeger was het hier een moerasgebied dat met de komst van de monniken van de Abbaye de St Bertin (zie in het verslag een week geleden) werd drooggelegd en nu de groententuin van de regio Nord Pas de Callais is. We reden ook tot de halte fluvial maar daar geraken wij met onze boot nooit.  Het is maar voorzien voor kleine bootjes. 

Het mooi gerestaureerde    In het Foret de Clairmarais.              Groot bos..

Kerkje van Clairmarais.       Voormalig V2 lanceerplatform.

Van hieruit reden we door het Foret de Clairmarais.  Een groot bos met in het centrum het Etang d’Harchelles.  Het is een bos dat je kan vergeleiken met het ‘Bosland’ tussen Eksel, Lommel, en Overpelt maar dan met loofbomen in plaats van dennenbomen.  Het is volgens mij echter niet aangepland. In het midden van het bos komen acht wegen samen.  Hier vindt je ook nog een van de plaatsen waar in 1944 een aantal V2 raketten ( geassembleerd in het fabriek onder de Coupole) vanop een mobiele lanceerinstallatie werden gelanceerd richting Londen. Van hieruit ging het via Renecure terug naar Arques.  In Renescure werd in 2014 een verwerkingsinstallatie voor de afval van de groentenkwekers en de mest van de melkkoeien opgericht.  Het levert nu bio-elekktriciteit aan de helft van het dorp.  Na 18 km waren we terug aan boord.

Tevens werden lange gangen naar de verschillende lanceerplatforms aangelegd.  Zodoende was het geheel vrij goed beschermd voor bombcardementen.  De treinen voor de aanvoer van materialen reden volledig in de grote gang aan de ingang zodat ze nooit ergens onbeschermd moesten halthouden. Het werk werd er gedaan dooropgevorderden en krijgsgevangenen die onder controle stonden van de duitsers.  In het gebouw is een permanente tentoonstelling over de ontwikkeling van de V1 en V2’s van in Peenemunde tot het afschieten.  Op panelen zijn kaarten te zien met de inslagen van V en V2.s in het Verenigd Koninkrijk en rond Antwerpen dat eveneens bestookt werd om de haven lam te leggen en te verhinderen dat de geallieerden de haven zouden gebruiken om te ontschepen.  De streek rond Antwerpen, de kuststreek van UK met alle havens en Londen zien zwart van de rode en zwarte stippen (V1 en V2 werden appart weergegeven). Uiteindelijk werd  de site tijdens een geallieerd bombardement getroffen door enkele Tallboy’s waardoor de ingang werd geblokkeerd. Ook de aanvoerlijnen werden gebombardeerd zodat de site door de duitsers ontruimd werd. Geen enkele bom geraakte echter door de koepel ervan. Een erfenis van de ontwikkeling van de vliegende bommen is de ruimtevaart. Na de bevrijding werden een groot aantal ingenieurs door zowel de Amerikanen, de Engelsen en de Russen ‘gevangen’ genomen en werden zij ‘tewerkgesteld’ in hun ruimtevaartontwikkeling.   De ruimtevaartwedloop kon beginnen.  Als je de site zou bezoeken reken dan op zeker 3 uur als je alles wil bekijken en alle informatie wil lezen.  Wij waren te 14:30 uur binnen gegaan en we waren bijna aan het einde van de rondgang toen te 17:45 uur werd opgeroepen dat iedereen wegens de sluiting naar de uitgang diende te gaan. Op de site is ook een planetarium gevestigd.  Als je alles samen wilt bezoeken raad ik aan reeds 's morgens naar ginder te gaan gezien je anders veel tijd tekort komt.

Vandaag hebben we de “Coupole” bezocht.  Het is een site van WOII meer bepaald een ondergrondse assemblagefabriek van V1 en V2’s.  Aanvankelijk werden deze tuigen vervaardigd in Peenemunde op de grens van Duitsland en Polen, maar later werd besloten ze korter bij de kust van Engeland te gaan produceren. 

De ingang waar vroeger de            De koepel - 71m               De stroomgenerator.

treinen inreden.                            diameter.

De bedoeling was 50 raketten per dag te gaan lanceren ! Tussen begin 1944 en de landing in Normandie werden hier een dikke 5000 V2’s klaargemaakt om nadien afgeschoten te worden van op hierrond liggende vaste en mobiele lanceerplaatsen.

Tentoonstelling in de gangen.                        

Het gebouw bestaat uit een vijf meter dikke betonnen koepel met een diameter van 71 meter die op een heuvel gegoten werd.  Na het uitharden van het beton werd de kalkstenen rots eronder uitgehold en de zijkanten verstevigd met beton zodoende dat een grote ondergrondse ruimte ontstond waarin de assemblagefabriek geinstalleerd werd.  Onder het ondergrondse gebouw met centrale lift werden gangen en galerijen voor de opslag van de materialen en de gedeeltelijk geassembleerde V2’s uitgehakt. 

Een V2.                                De motor ervan.                       Een Tallboy.

Vandaag houden we eens een rustdag, de fiets moet ook eens kunnen afkoelen hé. Voormiddag de boot nog eens onder handen genomen, het heeft vanmorgen vroeg geregend en zij is nu toch nat. Ook enkele wasjes gedraaid in een groot machine aan de Intermarche van Campagne lès Wardreques waar ook weer zo’n ‘wasserettecontainer’ staat.  Daarna terug naar de boot voor het middageten.  Ik ben dan nadien alleen naar het museum van de scheepslift van Fontinettes gereden.  Het is een klein museum met drie zaaltjes waarin in de ene zaal door middel van foto’s, oude documenten en geschriften de geschiedenis van de scheepslift uit de doeken gedaan wordt.

De scheepslift beneden aan de Aa.   Werkt volgens dit principe.            De kleine turbine.

Vroeger was hier, waar het Canal de Neufossée in de Aa uitkomt, een sluizentrap met vijf gekoppelde sluizen waarmee het hoogteverschil van 13.3 meter werd opgevangen.  Het werd door de industrieële revolutie met de opkomst van veel fabrieken hier in de buurt drukker en drukker en op het laatste moesten de schippers hier soms een hele week liggen aanschuiven.  Daarom werd beslist naar analogie met een situatie in Alderton (UK) een scheepslift te laten bouwen. In 1887 was die klaar en werd de sluizentrap alleen nog gebruikt wanneer de scheepslift voor onderhoud buiten werking was (wat naar het schijnt ook nogal eens voorkwam door het sleet dat ontstond doordat in het water veel fijn zand voorkwam. 

De scheepslift werkte  door twee grote door water aangedreven pistons onder de bakken die met een systeem zoals ‘communicerende vaten’ met mekaar in verbinding stonden.  Het geheel werd geregeld met kleppen die met een groot wiel bediend werden.

De centrale aandrijfas van het werkhuis.    Een motorpomp.

Eenmaal in evenwicht werden de kleppen zo gezet dat een piston verder naar onder kon door het water eronder te laten weglopen terwijl door middel van een met waterkracht aangedreven pomp water onder de andere piston werd gepompt zodat bak met boot omhoog kwam.  De deuren van de bakken werden door middel van een soort slang die errond aangebracht was en die werd opgepompt afgedicht. 

Nu duurde de doortocht die anders door de sluizen 1.25 tot 1.50 uur duurde herleid tot 10 minuten.  In 1967 werd beslist de vijf aaneengekoppelde sluizen te vervangen door een grote waar meerdere schepen ineens konden geschut worden.  Bij ingebruikname van deze sluis werd de lift stil gelegd. In de jaren 1978 werd de lift van afbraak gered en sedert 1979 is hij te bezoeken.

Vanmiddag maakten we weer een rit van 37 km.  We vertrokken van de haven naar sluis Flandres waar we over de passerelle de Aa overstaken. Iets verderop reden we over het oude ophaalbrugje over het oude kanaal naar St Omer naar het centrum van Arques. Van hieruit ging het weer effe steil bergop tot over de autoweg en dan richting Blendeke.  Hier was het weer overal enkel richting in de straatjes en daarom hebben we er een paar straatjes te voet gedaan gezien ik anders de wegbeschrijving niet meer kon volgen. De kerk van Blendeke was van buiten niet om aan te zien, oud, verweerd en grijs.  We wilden er eerst gewoon voorbij gaan maar gezien de deur open stond gingen we er toch maar binnen.  We hebben het ons niet beklaagd.  Een schitterend gerestaureerd interieur. Vollodig uitgevoerd in kalkzandsteen.  Er is bijna geen hout in de kerk verwerkt. Letterlijk alles is er in steen, zelfs de biechtstoelen en de preekstoel.

De binnen mooi gerestaureerde kerk van Blendeke volledig uitgevoerd in kalkzandsteen.

In vergelijking met de kerken die we tot nu toe zagen is er bijna geen hout in verwerkt.

Van hieruit ging het verder onder de oude spoorweg door weer bergop richting Le Bibrou, Baudringhem, Roquetoir, Racquinghem, Blaringem en Wardrecques. Een groot deel van dit traject loodste ons over een heuvelkam die de rand vormt van de kalksteenstreek Artois. Onderweg passeerden we een grote kartonfabriek en de fabriek van Arc International (fabrikant van huismeubels en huisraad). Wanneer we onderweg twee keer het Canal de Neufossée (het verlengde van de gekanaliseerde Aa voorbij de sluis van Fontinette) oversteken zien we dat er hier wel vrachtschepen varen.   Uiteindelijk komen we terug in Arques

Toen ik vanmorgen naar de bakker ging heb ik een fietsenwinkel gevonden in Arques maar er hing een blaadje dat de zaak definitief gesloten was wegens pensionering. Dan voormiddag naar St Omer voor een fietsmaker die ik op internet gevonden had.

Recht tegenover het station, we zijn er eergisteren voorbij gereden maar had hem niet gezien. Met twee nieuwe buitenbanden en een nieuwe binnenband terug naar de boot maar ter hoogte van het station heb ik aan een bank maar eerste mijn achterband vervangen.   Die was namelijk zo slecht geworden dat ik het niet meer vertrouwde.  Na een kwartiertje terug de fiets op en naar ‘huis’. Daar dan maar eerst de fiets van Annie onderhanden genomen, de remmen nog een bijgesteld, banden opgepompt en klaar was kees.  We kunnen er straks weer tegenaan.

Namiddag rijden we terug naar Watten om de auto op te halen en korter bij te zetten.  We

Reden langs de kamping van het Etang Beausejour naar het zwanenmeer Etang de Malhove, door een mooie wijk van Malhove, rond het bos op de heuvel waarin het Etang d’Harchelles gelegen is naar Clairmarais (Klaarmares).  Hier passeerden we de zeer grote hoeve die vroeger tot de abdij van Clairmarais behoorde.

De abdijhoeve van de voormalige Abbay de Clairmarais. 

De abdij zelf werd echter volledig vernield en er bleef maar één stuk muur van de kerk over.

De abdij is buiten een stuk muur van de vroegere abdijkerk dat eenzaam in een weide is achtergebleven volledig verdwenen.  De hoeve staat er nog in al zijn glorie.  Ze is spijtig genoeg binnen niet te bezichtigen gezien ze heden ten dage privaat terrein is.  De buitenkant zegt genoeg over de omvang van het terrein. We rijden verder langs de zuidzijde van de vallei met uitgestrekte natte weilanden welke doorkruist worden met grachten en poelen.

Zo ziet de Marais er nu uit.          Een kerkwegeltje door de weide.

We passeren nog een grote kapel en een Lourdesgrot en kunnen pas ter hoogte van Le Coin Perdu de beken die de vallei volgen oversteken en terugkeren.  Wij rijden voorbij straatjes als ‘Rue Petit Paradis’, ‘Rue Grand Paradis’, langs Booneghem, St Momelin en dan over een helling van 4 m naar 71 m over een afstand van 1.2 km tot boven op de berg waar de windmolen van de ruine van de Abdij van Watten staat.  Van hieruit ging het steil bergaf tot het centrum van Watten en we arriveerden aan de auto na 34 km.

Vandaag een fietstocht gemaakt van Arques, Campagne lès Wardreques, Wardreques, Le Mont d’Hiver, Ebblinghem, Le Nieppe, Ruisscheure en terug naar Arques.  We hadden na afloop weer 37 km over kleine wegen door het glooiende landschap. De route liep op tussen Ebbinghem en Le Nieppe over de heuvelrug waar we weer fantastische panorama’s hadden.  In Ebbinghem bezochten we nog een oorlogskerkhof met een kleine 500 graven waarvan de meeste van WO 1 en 11 slachtoffers van WO 2. 

Zonder woorden.            Nog minder woorden.      De Twin-towers van Ebblinghem.

De onderhoudsploeg van de oorlogsgraven van het Britse Gemenebest gaf het kerkhof weer net een beurt.  Volgens mij was dit nog niet zo lang geleden ook gebeurd. In deze streek wordt in tegenstelling met de omgeving van het Canal de Bourgogne en het Canal du Centre nog veel nieuwe huizen gebouwd.  De tuinen zijn hier ook mooi beplant met bloemen en de rotondes staan ook vol perkplanten. Voor we naar de boot reden moesten we nog wat inkomen doen dan moesten we niet speciaal terug rijden.  Onderweg  hebben we vastgesgteld dat de Franse wegen blijkbaar veel sletiger zijn aan de banden van onze fiets.  We zullen achteraan allebei een nieuwe band moeten leggen.  Daar gaan we morgen dan maar naar op zoek.  Het is hier niet zo simpel om banden voor een stadsfiets te vinden, banden voor MTB fietsen genoeg en weinig fietshandelaars in de buurt.