Erik is vroeg wakker. Goedgeluimd staat hij te grappen en zingt hij de
ochtend tegemoet. Zelf heb ik het wat moeilijker, maar het werkt
aantstekelijk. Het duurt niet lang of ik ben al even goedgeluimd, fris gedoucht
en klaar voor onze laatste dag in India. We profiteren van het aangeboden
ontbijt, dat eigenlijk niets bijzonders is, maar daarom nog niet slecht. We
checken uit, maar mogen de bagage in het hotel achterlaten om later op te
pikken. Dan trekken we de stad in.
Het is ondertussen 9.30u en we nemen een taxi naar de 'potten- en
pannenmarkt'. 't Is al inox wat de potten slaan... Het is en blijft altijd leuk om
te zien. Die superkleine winkeltjes en werkplaatsen. Smalle straatjes met
voor de verandering, geen druk verkeer. Af en toe een auto, maar wel veel
volk. Volgens mij zitten we nu echt in de oude stad. De kant van de stad,
dichter bij Victoria trainstation, wat trouwens een prachtig Engels koloniaals,
of moet ik zeggen 'victoriaans' gebouw is. Het wordt gerenoveerd. Niet ver
daar vandaan, is het grote postgebouw in dezelfde stijl. Gelukkig worden
deze gebouwen niet met de grond gelijk gemaakt. Het hoort ook bij India, net
als de prachtige marmeren tempels, fijn uitgensneden, die men trouwens ook
renoveert.
Vandaag zagen we daarvan ook de verschillende fasen. De
marmeren plaat met de uit te snijden figuur in potlood getekend. Daarna over
het potlood zachtjes de figuur ingekrast, om dan verder uit te snijden en te
bewerken. Zeer leuk, om die verschillende stadia te kunnen zien.
We kochten allerhande spulletjes. Op een gegeven ogenblik waren we via
steegjes en winkeltjes bij een tempel gekomen. Erik wilde wat fotograferen,
tot één van de priesters teken deed dat hij moest volgen. Achter de tempel
was een stal met koeien die er heel erg verzorgd uitzagen. Er wordt gras en
voer verkocht. De gelovigen kopen en gaan het dan naar de koeien brengen.
Een man was het hooi in de stal aan't verversen. Erik werd uitgenodigd om
alles te fotograferen, op een min of meer dwangmatige manier... De priesters
zijn baas hé. Het gaat zo van: ahaaa manneke, gij wilt een foto? Ik zal je es
leren foto's te nemen se. Neem daar ook nog maar eentje, jaja, doe maar, ik
neem geen nee als antwoord, neem die foto nu toch maar. En daar, en daar,
en daar ook nog! En vergeet dàt niet te fotograferen hoor!...
We wandelden heel wat af. Het wordt erg druk, maar vooral door
voetgangers en mannen die lange, smalle stootkarren, vooruit duwen met al
hun kracht. Enkele meter bij me vandaan, zie ik plots een oude vrouw vallen.
Zomaar, ze struikelde niet, ze viel gewoon. Ze blijft wat trillend liggen. Het is
echt geen fantasie, maar er loopt bloed uit haar mond. Ik wil reageren maar
Erik houdt me tegen en trekt me wat mee naar de overkant van de straat. Er
zijn direct mensen rondom haar. Ik kan m'n ogen niet afwenden. Ik zie dat
men zich om haar bekommert. Even later zit ze recht. De meesten doen
verder hun ding. Het zindert wat na, maar ik kan haar toch niet helpen, 'k
moet realistisch blijven. Wij gaan dus ook verder, maar ik hoop dat de vrouw
geholpen wordt. Toch vraag ik me af... Misschien helpt men haar er boven
op. Misschien krijgt ze gepaste hulp en zelfs de nodige medicatie, om dan
weer verder op straat in hopeloze armoede te moeten overleven, zoals de rest
van de 60% van de bevolking.
Wanneer we onze bagage ophalen en ons nog wat wassen in het hotel, loopt
het stilaan tegen 16.30u. Tijdens de rit naar het vliegveld van 28 km, met de
taxi, waar we een uur voor nodig hebben, passeren we o.a. langs hele
krottenwijken. Ik begrijp het maar niet, dat zoiets 'gewoon' kan zijn. Zij
hebben nog geluk want ze hebben nog 'iets'. Een plaat boven hun hoofd.
Een piepklein, stinkend haventje om de karige spulletjes die ze met veel
moeite bemachtigd hebben, in onder te brengen. Ondertussen, probeer ik het
te vatten...
De portier van het hotel dat we net hebben verlaten, heeft zich
veel moeite getroost, zodat de taxichauffeur ons niet in 't zak zou zetten. Zeer
duidelijk heeft hij de chauffeur gemaand een afgesproken prijs en niks meer
aan te rekenen. Zo heeft hij natuurlijk van ons een in zijn ogen fikse fooi
verdiend. Ik probeer die twee tegenstrijdigheden steeds maar af te wegen,
maar ik kom er niet helemaal uit. Het is goed! Het is zeer goed, dat we van
het sprookjesachtige Goa nog eventjes terug de harde Indische realiteit zien,
alvorens huiswaarts te keren.
Achteraf:
Indiërs zeggen niet 'nee'. Beambten e.d. doen niet liever, want zij voelen hun
ego gestreeld, op die manier. Maar de gewone mens zegt niet nee. Het 'ja'-
knikken is ook iets dat ze niet kennen. Ze knikken, zo lijkt het, wat onzeker
zijwaarts met het hoofd. Ze zijn niet onzeker, het lijkt alleen maar zo. Dat
zorgt soms voor rare situaties. Ik ben niet lang genoeg in India geweest om
het te wennen, wel om het te leren kennen.
Indiërs hebben zeker een goede keuken. Wel is er overmatig gebruik van
kruiden. De simpelste dingen moeten scherp of pikant zijn. Misschien
hebben ze daarvoor een goede reden... ik durf het me inbeelden, maar zeker
ben ik niet.
Armoede is er in hele grote mate. Bedelen is spijtig genoeg een
broodwinning. Sommigen gaan zo ver zich te verminken om meer geld te
krijgen met de bedelstaf. Armoede wordt soms verkocht, soms tot vervelens
toe. Ik kan en wil niet wennen aan het idee dat, zij die rijk genoeg zijn, het
maar normaal vinden, dat haast bij hun voordeur, mensen op straat slapen.
Ieder zijn plaats? Waarmee ik het caste-systeem veroordeel.
Overleven maakt van een mens een egoïstisch wezen. Voor Indiërs is dat
niet anders. Ieder voor zich, in de eerste plaats, is zeer duidelijk in het
verkeer, of als er -waar dan ook- moet aangeschoven worden. Aan loketten
bijvoorbeeld, of aan een kraampje, het maakt niet uit. Niettegenstaande, is de
zorg voor mekaar ook zeer groot. Ze hebben mekaar nodig om te kunnen
overleven en zijn heel erg verdraagzaam tegenover mekaar. 't Lijkt een
tegenstrijdigheid, maar het is een logisch gegeven.
Wanneer we enkele uren wachten voor onze doorreis naar Brussel, in de
transitzone in Zurich, voel ik me bekeken. Ik ben gekleed in enkele lichte
truitjes over mekaar en m'n losse, makkelijke reisbroek, die ik in India droeg,
telkens we een trein of busreis maakten. Eén schoen heb ik los, vanwege
m'n nog steeds pijnlijke voet. Met m'n sandalen kon ik al wat beter overweg.
Maar ja, hier is het echt geen sandalenweer. Het is hier 30°C kouder dan
gisteren in Mumbai.
Wanneer ik langzaam naar de hele, moderne en propere toiletten wandel,
word ik door goedgeklede reizigers bekeken in der minne. Met deze kledij
was ik in India een 'Madam', hier... een vagebond.
Erik loopt wat rond. Hij
vertelt me dat we seffes maar beter een koffie gaan drinken, waarop ik hem
vraag hoeveel dat eigenlijk kost, hier in het dure Zwitserland. Als w'er een
koekje of iets bijnemen, betalen we een nachtverblijf in India... de wereld op
z'n kop... of, mijn logica op z'n kop?
De laatste dag in India, in Mumbai dus... Omdat er toch zoveel afval in de
straten ligt, heb ik zowat de hele vakantie nieuwsgierig uitgekeken naar gelijk
welke soort vuilnisophaaldienst. Ik heb vele mensen afval zien wegvegen,
enkele meter verder, meer uit de weg. Ik heb het echter helemaal niet zien
wegruimen of ophalen. Alleen... die allerlaatste dag. Het lijkt wel of het de
ultieme clou van de vakantie moest zijn. Het ecologische hoogtepunt bij
uitstek. Heb ik 3 vuilniswagens gezien. Zowat de modellen die we thuis ook
zien rijden, een beetje ouder misschien. Let wel, ik heb ze gezien, maar niet
in werking. Toch vond ik een zekere soort bevrediging. Gerustgesteld dat er
toch iets bestaat als een ophaaldienst, kan ik veel te vroeg naar m'n zin, de
reis terug naar huis, aanvatten.
Bijna een maand, is veel te kort. Wanneer ik de kans krijg, en het fysiek
aankan, wil ik best nog terug naar India. Maar minstens voor een half jaar tot
een jaar, zodat het lichaam eerst rustig kan wennen aan klimaat en
verandering van eten en omstandigheden. Nu moest het allemaal veel te snel
om toch maar een heel klein deeltje te kunnen zien, van dit grote, grootse
land. Er leven, zou ik zeker niet willen. Als vrouw, vind ik India niet
uitnodigend genoeg. Toch, is het prachtig, dat een cultuur, je zo aan't denken
kan zetten.
Toch nog van thuis uit, meegeven hoe de lange treinreis van Goa naar Mumbai verliep. Daar we eerder heuse ervaringen hadden opgelopen, was ik heel erg argwanend vooraf. Slechte kledij aan... Genoeg gerief bij de hand om de boel op te kuisen, tot zelfs een washandje met zeep en een fles water (maar die heb je best altijd bij de hand)
Verbazing, verbazing, wéér hebben die Indiërs me zitten hé... Deze keer hebben we de luxe van een zeer propere zit/ligplaats. Zalig gewoon!!!
We hebben ons compartimentje zelfs voor ons alleen. We hebben gordijnen om de boel te sluiten. Eerst wil ik daar geen gebruik van maken, want ik vind het een vorm van separatisme... ahuuum... maar, alle anderen, de Indiërs dus, in de wagon doen het wél. Nou, ja... eens je gaat liggen, is het wel aangenamer de gordijnen te sluiten. Ik ben ook wel iemand die niet kan slapen als ik denk dat er vreemden voorbij lopen... 't Zal wel aan mijn ongerust geweten liggen zeker.
Het panorama dat ons wordt voorgeschoteld is ronduit for-mi-da-bel!!! Ik neem m'n schrift en noteer telkens ik iets nieuws zie of me een gedachte te binnen schiet. Het wordt uiteindelijk een heus artikel. Wanneer ik het nadien herlees, kan ik alles terug zien. Het is een enorme geheugensteun voor al die indrukken...
De reis verloopt zalig vlot, maar duurt tegelijk ook erg lang natuurlijk. Je wordt zo moe van zitten, hangen, liggen en steunen...
Wanneer we Mumbai naderen, rijden we langs heel wat voorwijken die me weer de harde realiteit onder ogen doen zien. Het is maar goed dat we na de hersenschimp 'Goa' , weer terug het andere Indië zien.
De trein heeft twee uur vertraging opgelopen, dus die 12u zijn er 14 geworden. Het is bijna middernacht wanneer we van de trein stappen en nou moeten we nog effe snel een hotelletje zoeken voor onze overnachting. Ik grapte altijd, zo van: anders moeten we onder de brug slapen... Maar hier heeft dat een zeer bittere bijsmaak. Overal rond het prachtige koloniale, grootse Victoriastation, liggen hele gezinnen op straat te slapen. En, echt waar, het is geen fantasie, maar ik zie de ratten tussen die mensen en hun karige spulletjes wegritsen, op zoek naar...
Ik griezel ervan.
Heel blij dat we redelijk snel een hotel vonden waar nog een kamertje vrij is, kunnen we onze ogen sluiten rond 1.30u
We hebben nog een dagje Mumbai voor de boeg, alvorens terug naar huis te keren...
Vanaf hier, lees je berichten die ik schreef tijdens de vakantie zelf. Ze zijn veel korter en direct op de bal gespeeld. Aangezien, ik m'n notities ondertussen thuis, rustig op de blog zette, zou ik deze notities kunnen schrappen. Toch, ik doe het zeker nog niet, daar ze gevoelsmatig voor mezelf belangrijk zijn. Zo ook, de reacties die ik hierop kreeg...
Hoe kon dat nu gebeuren? Dehli vergeten te vernoemen... ik moest me diep schamen. Maar dat doe ik lekker niet. Er is hier ook zoveel mee te maken en te zien en te doen en te voelen en te ruiken en te genieten en te walgen... maar kben echt blij er eens middenin te zitten.
Alvorens naar Goa, waar we nu zitten te vliegen, hebben we een dag uitgetrokken voor Dehli. Een stad om van te gaan lopen eigenlijk, maar toch ook met zn mooi kantjes.
Je zet er geen twee stappen zonder te worden lastig gevallen. Wanneer ik schrijf -lastig vallen- bedoel ik dat ook. Ik kan heus wel wat verdragen, maar hier heb je heel wat zelfbeheersing nodig tegen de opdringerigheid van sommigen. Mn voet speelde me serieus parten, erg gezwollen... Ik kon bijna niet gaan. Erik is nog wat dettol voor me gaan halen zodat ik mn voet kan baden alvorens verder te verzorgen.
Erik is een leuk persoontje om steun te vinden bij het stappen, dus geniet ik van deze manier van intiem contact op straat, want een kusje kan er hier niet af, das zedenschennis heee...
Terug naar Goa, bereikt met de vlieger dus.
Hier lijkt niks op India. Een jaar geleden was ik in de Algarve in Portugal. tLijkt of ik er terug ben, buiten de Indiers op zich dan.
Deze streek is duidelijk economisch beter gesteld dan wat we tevoren zagen. Prachtige huisjes. Vandaag hebben we in de hoofdstad rondgewandeld, Anaji. De portugese bezetting speelt hier in het straatbeeld nog steeds een duidelijke rol.
Gisteren genikst want den toerist is komen meespelen. Voordeel is dat voetje dan goed gerust heeft en nu beter is. Zo zie je maar, alle slechte dingen hebben iets goeds...
Sorry hoor, kheb op me laten wachten, maar internet is niet altijd even makkelijk bereikbaar... en ik kreeg nog een bijkomend probleempje.
ik heb enkele reacties gelezen, snel, snel, maar ga dat thuis lekker volledig, genietend lezen. Ik denk dat het al even plezierig zal zijn dan hier naar jullie te zitten typen.
De reis van Pushkar naar Agra mocht tellen. We kregen de bovenste slaapbank in de trein, waar ik echt niet moeilijk ging over doen, maar de toestand van die bank was een echt schandaal. Vuil dat die boel was. Dus hebben we met wat water en wc-papier eerst die banken zo proper mogelijk gemaakt. We hadden -echt, zonder overdrijven- evengoed op straat kunnen gaan liggen. Wel degelijk liggen, want op die bovenste bank kan je niet zitten, dan zit je met je hoofd tegen het treinplafond. Maar ach, iedereen neemt dat gelaten. Met een krant ofzo kloppen die Indische fantasten hun plaatske schoon en niemand klaagt, dus hebben wij het gehouden bij wat zagen tegen mekaar. Het binnenrijden was een grote strontboel, want we zagen heel wat blote poepen ons kakkedorend begroeten vanuit de raampjes. De treinbedding word heel goed gebruikt dus. Een goed begin van de dag dus. Langs de andere kant is het erg genoeg dat mensen zo hun behoefte moeten doen uit gebrek aan beter.
Agra zelf is hectisch, hectischer, hectistist, wat het verkeer betreft. Ook de drukte is, ach... hilarisch? Het schiet me tekort aan woorden hier in India. Ik denk dat ik mezelf leer kennen deze reis. Ik wordt hard tegen een ander maar ook tegen mezelf hoor. Ik stel vast wat voor verwend ding ik ben... maar denk nu niet dat ik hier de hele dag loop te dingen af te wegen en niet geniet...
We bezochten een natuurpark in Barathpur, waar we verkozen te verblijven ipv in Agra. In dat park toerden we 7uren rond op een oude gehuurde fiets, die me trouwens een open blaar op mn achterste bezorgde. Ik had mn sandalen aan zoals elke Indier ook doet trouwens, maar ik kreeg de punt van een dor palmblad in mijn voet. Enkele uren later was de boel ontstoken. Op naar het ziekenhuis, want de boel zwol deftig op en de pijn was niet erg te harden. Ziekenhuis... een ware belevenis... dat komt nog wel in een blogje als ik terug thuis ben... maar het mooie is dat er een ziekenhuis was en dat ik ben opgevangen en dat ik dat ook weer eens heb meegemaakt.
We zijn vier dagen verder. Mn voet is nog goed dik en ontstoken, maar de hevige pijn is weg. Resultaat... We zijn afgezakt naar Goa en gaan het nu heel rustig aan doen. Slim he!!!
O, ja, we bezochten heel traag en hinkend de Taj Mahal. Das ook een manier om het nog beter te bekijken... Ook Fathepur sikri, de verlaten maar verdomd toeristisch drukke stad is echt de moeite om in rond te hinkelen.
De treinreis van 6 uur (van Mount Abu naar Pushkar) mocht er best zijn. Nee, ik heb het niet over de markt, maar echt wel over de treinreis
Was het nu politie of waren de heren militairen, dat weet ik niet, maar Erik viel alleszins bij hen best in de smaak. Ze nodigden hem uit om bij hen te zitten, er was geen ontsnappen aan. Hij mocht van hen in tegenstelling tot ieder ander passagier roken op de trein, maar hij deed het niet... Zij negeren reglementen, maar uiteindelijk viel het nog goed mee
Mount Abu is een heel mooie plaats. Prachtige natuur alsook de Delwara tempel. Marmer uitgesneden als kant. Tussen de 1000 en 500 jaren oud. Hij bestaat uit verschillende fasen. Een huzarenstuk !!!
Nu zijn we dus in Pushkar, de heilige stad in de woestijn. We logeren in half tent half huisjes en worden behandeld als koningen want er zit verder haast niemand. Wat moet doorgaan voor priesters, proberen ons wat aan te smeren, maar we kennen hun truukjes en we lopen er niet in.
annekdote; een geit eet alles, dat is geweten. We hebben genoten van eentje die zich bezig hield met het snoepen van een motor. mmmmm Lekkere handvaten. mmmm Lekker zadel. Iedereen liet begaan, want het is blijkbaar normaal. Ik weet niet wat ze had voor desert...
Morgen vertrekken we met de nachttrein naar Agra. We verwachten een helse drukte daar. Maar nu eerst nog wat mensen begapen en zelf als een rariteit aangegaapt worden hier in de woestijn.
we zitten en blijvenin udaipur tot na holy. alles en iedereen is in voorbereiding daarvoor. koeien olifanten kamelen, nou... dromedarissen, geiten, en open riolering... tel dat maar op... ik ben er nu wel zeker van dat ik in india zit. de confrontatie met de armoede is hard. niettegenstaande is het hier prachtig. hier filosofeert een mens. hier moet je nadenken... de darmen eisen hun tol al... veel te vroeg, maar hopelijk helpt het met de medicatie die we bijhebben en dieet. zoals altijd... bijkomen op vakantie zal ik nu dus ook wel niet doen een leuke annecdote: we lopen over straat in Mumbai er komt een man naar erik en zegt dat er wat mis is met zn oor ik zie iets glinsteren in de man zn hand blijkt het een pincet te zijn. hij wil een haartje uit eriks oorlelletje trekken... a f b l i j v e n man! wordt er van onzentwege gereageerd en snel verder gelopen
we moeten flink ons mannetje staan, anders worden we de loef afgestoken hier is het steeds met je ellebogen werken om iets te bekomen ook al gaat het over een simpel ticket voor de trein dat haalden we gisteren... een leuke belevenis
de mensen zijn gastvrij, vriendelijk en we namen al heel wat fotootjes, denkende aan een vriendin die het vroeg met haar kids in gedachten
de warmte? ik kijk het niet na... heerlijk warm, dus schaduw moet regelmatig worden opgezocht voor de gezondheid...
vanavond gaan we naar dansen en vuurdopen van babys kijken en morgen worden we aarschijnlijk volgeklad met verf
we werden vanmorgen gewekt door het gezang van de hare krishna.
die hebben chanse dat ze niet vals zingen.
mumbai is goed voor een dag want veel te druk. maar we hangen want we reserveerden voor nog twee nachten. maar ik ben een goede plantrekker. morgen trekken we naar het ghandipark en gaan we daar een en ander bezoeken. ten eerste zijn we dan uit de immense drukte en ten tweede zitten en wandelen we het tussen het groen, nou ja... als het er al groen zal zijn, we verwachten dat het er wat koeler is.
we hebben toch een kamer met airco, warm water en proper bed... en... naar tschijnt ist eten hier lekker. dat gaan we direct eens uitproberen se... raar getypt, kweet het. qwerty is niet mijn ding, en dat peeceeke loopt hier gemakkelijk vast. kmag dus al blij zijn dak wat kan sturen zowiezo...
't Is bijna zo ver... We tellen af... Erik heeft een guesthouse vastgelegd voor de eerste 3 nachten in Mumbai. We zullen rond 23u arriveren met de vlieger. In Zaventem vertrekken we rond 7.30u.
Eigenlijk valt de vliegtijd heel goed mee, daar we ook nog moeten overstappen in Zurich.
Wat het guesthouse betreft. Het is van Hare Krishna. Dat belooft hé... Straks kom ik bekeerd terug naar huis...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
