Artikeltjes die van mijn hoofdblog http://blog.seniorennet.be/raa 'afgevoerd' werden omdat ze daar te oud werden en toch niet meer gelezen worden..
27-10-2006
Verbaasd?
Een voorvalletje ter illustratie.
- Begin oktober was ik tijdens de middaguren in een shopping-center. Er kwam met veel kabaal een groep allochtone jongeren binnen. Vooreerst namen ze aan de ingang uit de staander een hoop 'Zone 03'-magazines en begonnen die dan her en der in de gangen rond te gooien. Dan ging er een groepje naar de toiletten, waar ze alles smerig maakten en dan ook nog niet wilden betalen. De geïntimideerde toiletdame belde de security, maar tegen dat die ter plaatse kwamen, waren de gasten natuurlijk al foetsie.
- En dit: Voorbije maandag kreeg een 16-jarig meisje dat 6 maanden zwanger is op de speelplaats van het SIHA in Antwerpen (Eikenstraat) klappen van allochtone jongeren. Ze werd omsingeld door een 15-tal jongens van Marokkaanse afkomst. Ze scholden haar uit voor 'vuile hoer' en bekogelden haar met sigarettenpeuken en blikjes. Toen de bel ging gaven twee van hen haar nog een kniestoot en een vuistslag in de buik. De schooldirectie heeft goed gereageerd en het meisje werd dadelijk naar het ziekenhuis gebracht. De opgeroepen politie nam de zaak wel serieus, maar verwittigde meteen dat het hier om 14-jarige daders ging en het Jeugdparket zoiets niet ernstig neemt. De daders zijn na ondervraging trouwens dadelijk vrij gelaten.
- Bij de rellen die vorige week ontstonden in de Brusselse Marollenwijk en de Zuidlaan naar aanleiding van het overlijden van hun bendeleider Fayçal Chaaban in de gevangenis van Vorst, nadat die kalmerende middelen waren toegediend, vernielden de relschoppers auto's en staken een paar gebouwen in brand. Er werden een honderdtal jongeren opgepakt. 31 van hen waren bij de politie reeds bekend voor samen 241 feiten. 13 van hen zijn minderjarigen.
Is het zo verbazend dat de mensen zich meer en meer ergeren aan het gedrag van deze vreemdelingen?
In De Standaard van 1 juli 2006 zegt commissaris Johan Nuyts van de cel Jongerencriminaliteit van de Antwerpse Politie hetvolgende: "Laten we zeggen dat de laatste twee jaar dik duizend jongeren met ons in aanraking zijn gekomen. Dat is veel hé. Een 73 à 74 procent van het is van Marokkaanse origine. Straatcriminaliteit is duidelijk aan één bepaalde gemeenschap gelinkt. We moeten dat durven zeggen." Ook het Antwerps gemeenteraadslid voor Groen! Fatima Bali in GVA van 29/5/06 zegt: "Momenteel loopt het mis. Van de bijna 10.000 gevangenen in dit land is 40% van allochtone origine en daar zitten veel Marokkanen tussen."
Niet enkel bij ons, ook in Nederland groeit het ongenoegen. Volgens de Nederlandse minister voor Vreemdelingenzaken, Rita Verdonk, bestaat er onder de bevolking een groeiende ergernis over vreemdelingen die zich (bij herhaling) schuldig maken aan verschillende criminele feiten. Als het van haar afhangt, wordt de wetgeving zodanig aangepast waardoor het mogelijk wordt om veroordeelde vreemdelingen sneller het land uit te zetten dan nu reeds het geval is. Volgens Verdonk moet daarvan "het signaal uitgaan dat je ook bij een lang verblijf als gast in Nederland niet in de verleiding moet komen het verkeerde pad op te gaan". (NCR-Handelsblad van 14/9/06)
(Wijzen op het disproportioneel grote aantal van allochtonen in de criminaliteit in dit land is niet zonder gevaar. Men wordt al vlug racisme aangewreven.)
In de periode van het surrealisme waren er kunstenaars die onderdelen van het lichaam vervingen door objecten. Salvador Dali werkte andersom. Mae West's Face Which May Be Used As A Surrealist Apartment is een collage waarin Dali zijn wensdroom realiseert: hij zou, bij wijze van spreken, wel het lichaam van Mae West permanent willen bewonen. Deze collage was ook de aanleiding voor het maken van de Mae-West-Sofa.
Dit werk staat uitgestald in het Dali Theatre Museum in Figueres.
"De hardnekkigheid van de herinnering" (Salvador Dali)
Op een avond in 1931 ontving Salvador Dali en zijn vrouw Gala een paar vrienden in een vissershut. Tijdens het eten vertelde Dali dat hij de laatste tijd erg gefacineerd was door de rotsen. In zijn verbeelding zag hij de rotsblokken als een ruiter te paard of een vrouwenlichaam. Zijn verbeelding maakte het harde steen week en zacht. De overvloedige maaltijd werd afgesloten met een stuk camenbert. Toen hij onderuitgezakt aan tafel zat na te genieten, viel zijn oog op het bord vloeibare kaas en hij moest meteen weer denken aan het harde en het weke. Hij liep nog even zijn atelier in, waar een doek op zijn schildersezel stond dat nog iets miste. Ineens wist hij wat hij nog moest toevoegen: twee weke uurwerken, waarvan er eentje zielig over de olijfboom hing. Twee uur later was het schilderij, dat één van zijn beroemste werken zou worden, af.
(Dit schilderij hangt nu in het 'Museum of Modern Art' in New York.)
In 1946 richtten de filmproducers A. Lewin en D.L. Loew zich tot twaalf surrealistische schilders met het verzoek een werk te maken dat de bekoring van Sint Antonius zou voorstellen. Het schilderij moest figureren in hun film Bel Ami, naar een novelle van Guy de Maupassant. In het oorspronkelijke verhaal speelt een schilderij Christus wandelend op de golven voorstellend, een belangrijke rol. Maar aangezien de Amerikaanse filmcensuur zich verzet tegen de voorstelling van Christus in een film, werd het thema van het schilderij veranderd in de bekoring. Men had geoordeeld dat dit onderwerp een geschikte illustratie bood bij de strijd tussen goed en kwaad in het oeuvre van de Maupassant.
Van de twaalf aangezochte schilders stuurden elf hun werk in.
De jury bekroonde het werk van Mark Ernst. Deze beslissing werd niet zonder enige moeite genomen, vermits dat in de cataloog van de wedstrijd gepreciseerd werd dat de juryleden het aanvankelijk niet eens waren in hun keuze van eerste, tweede en derde plaats.
Het werk van Dali is uiteindelijk op de tweede plaats gekomen, hoewel een deel van de jury hem de eerste plaats wou toekennen.
Men schreef over Dalis Bekoring dat het de zoveelste uiting was van de meest picturale verbeelding van onze tijd. Waarbij, zoals bij Dali wel vaker gebeurt, het werk en de persoonlijkheid van zijn maker als een ondeelbaar geheel wordt aangebracht.
Het schilderij zelf:
Het gaat hier om de seksuele bekoring van de heilige. Freud heeft al de gebruikte symbolen verklaringen gegeven.
De grote dieren, het paard en de olifanten, ziet men gewichtsloos worden; ze staan op het punt van te zweven en raken de aarde nog slechts met muggenpoten.
De gewichtloosheid is symbolisch voor de geslachtelijke opwinding.
Het paard is een driftpaard dat steigert en briest. Het heeft zich met geweld losgerukt, hetgeen niet alleen duidt op een bevrijding uit frustraties, maar ook uit angst voor impotentie.
Dan volgen afwisselend mannelijke en vrouwelijke symbolen:
Het bekken van het fontein is een vrouwelijk bekken en de barokke kerk met het geopend portaal waardoor ook een vrouwenlichaam zichtbaar wordt behoren tot de meest voorkomende droomsymbolen van het vrouwelijk lichaam in zijn pracht en praal.
De obelisk en de vuurtoren zijn symbolen van vruchtbaarheid.
In de zwarte aanzwellende wolken nadert de ontlading van bevrediging.
Dali heeft deze hallucinatie stilgelegd op het moment van onzekerheid. Niemand weet of die karavaan (van zinnelijkheid) de heilige onder de voet zal lopen of dat zijn bezwerend gebaar en de rots van zijn geloof waarop hij steunt, dit visioen zullen verjagen.
Op mijn oorspronkelijke weblog - http://blog.seniorennet.be/raa heb ik reeds verschillende artikels terug verwijderd omdat ze niet meer zo actueel waren. Maar het gebeurde wel eens dat een bepaald onderwerp plots terug opduikelde. Daarom heb ik besloten om enkele van die artikels onder te brengen in dit nieuwe blog. Vandaar de naam: AFGEVOERD. R.A.A.
