Een dag om snel te vergeten. De dag start om 8:00 uur met UAE. Daarna wil ik gaan fietsen, maar ik sta zo te stuntelen om op de hometrainer te klimmen dat de trainer mij wegstuurt. Hij vindt het veel te gevaarlijk. Om 9:30 uur kan ik terecht bij de fysiotherapeute. Na een pijnlijk onderzoek luidt het verdict: kwetsuur aan de rechter binnenknieband; waarschijnlijk door overbelasting. Na een nog pijnlijker losmaken van het weefsel rondom de knie moet er tape worden aangebracht. De fysiotherapeute gaat de spullen halen, maar komt terug met de mededeling dat zij niet genoeg materiaal heeft om mijn knie te tapen!! Ik wil mijn beklag gaan doen bij de manager van het CIRO, maar dan komt de fysiotherapeute toch met voldoende tape om mijn knie te doen.

Ik mag daarna voorzichtig de krachttraining voor het bovenlichaam gaan doen; om 15:15 uur is er voor mij dan nog een duurtraining op de fiets, die ik zonder probleem met 20 watt afwerk.

Ruimschoots op tijd is Willeke gearriveerd, die mij voor een ontspannend weekend meeneemt naar huis.

Goed nieuws, slecht nieuws

In de loop van de nacht ben ik wakker en wil naar het toilet. Op het moment dat ik uit bed wil stappen, voel ik pijn onder mijn knie. Ik strompel naar het de badkamer. Terug in bed vraag mij af wat er nu weer aan de hand is. Ik vermoed dat er een aanhechting opspeelt. Iedere keer als ik mijn been verleg voel ik op de zelfde plaats pijn.

Als ik om 6:45 uur opsta, is dat nog steeds het geval. Na het ontbijt ben ik wel naar de trainingszaal gegaan en heb een rustige duurtraining op de fiets afgewerkt; 25 watt zonder extra zuurstof. Tot op zekere hoogte een opsteker.

Op weg naar mijn kamer loopt Miriam, mijn verpleegkundig coach, mij achterop en vraagt wat er aan de hand is. Ik vertel het een en ander; zij komt met het idee om te koelen en brengt direct een cool pack naar mijn kamer. Later komt de internist op bezoek, voelt aan mijn knie en zegt, “dat zou wel eens een aanhechting kunnen zijn”. Zij brengt wel goed nieuws. Uit het bloedonderzoek blijkt dat mijn nierfunctie met de aanpassing van de medicatie erop is vooruit gegaan. Dat is een zorg minder.

Het slechte nieuws is dat ik nauwelijks nog iets kan doen. Krachttraining met de benen is op dit moment onmogelijk, idem voor lichaamsbewustwording, intervaltraining en sport en spel. Wat blijft over? Voorlopig alleen duurtraining op de fiets (lopen doe je hier in huis toch genoeg), ontspanningsoefeningen, krachttraining voor het bovenlichaam en UAE. Daarmee moet ik het voorlopig even doen.

Vandaag heb ik week 7 volgemaakt. Een belangrijke mededeling komt van de fysiotherapeute; zij gaat voor een verlenging van de revalidatieperiode! Morgen wordt dit ingebracht tijdens de vergadering van het behandelteam. Gezien de recente vorderingen heb ik echt zin om nog wat langer te blijven. Ik kom dan in ieder geval sterker naar huis dan ik ben gegaan.

Vermeldenswaard is nog dat ik op dag 34 (vrijdag 8 november) tijdens een ingelaste sport- en spelactiviteit de enige klant ben geweest. Ik mocht daarom kiezen wat ik wilde doen. Wat denk je van een beetje tennissen? Zo kon het gebeuren dat ik om het zo te zeggen een half uurtje tennisles heb gehad! Ik kan vertellen dat ik het vreselijk naar mijn zin heb gehad.

Vandaag, dag 35, heb ik evenals tijdens het weekend, wat meer last van kortademigheid. Waarschijnlijk hangt dit samen met de hoge luchtvochtigheid. Desondanks heb ik het trainingsprogramma kunnen volbrengen. Hierbij heb ik vanochtend om 8:15 uur een intensieve intervaltraining op de fiets afgewerkt, waarbij ik nu 15 maal één minuut 60 watt rondtrap; wel met extra zuurstof.

De krachttraining is vandaag gericht op het bovenlichaam. De oefeningen 2 en 4 zijn nu 7,5 kg hoger dan bij de start van de revalidatie en de oefeningen 6 en 9 zijn nu10 kg zwaarder. Ik heb niet zitten fluiten, maar heb het allemaal tot een goed einde gebracht. Zo kan ik morgen vol goede moed aan week 8 beginnen.