Goed nieuws, slecht nieuws

In de loop van de nacht ben ik wakker en wil naar het toilet. Op het moment dat ik uit bed wil stappen, voel ik pijn onder mijn knie. Ik strompel naar het de badkamer. Terug in bed vraag mij af wat er nu weer aan de hand is. Ik vermoed dat er een aanhechting opspeelt. Iedere keer als ik mijn been verleg voel ik op de zelfde plaats pijn.

Als ik om 6:45 uur opsta, is dat nog steeds het geval. Na het ontbijt ben ik wel naar de trainingszaal gegaan en heb een rustige duurtraining op de fiets afgewerkt; 25 watt zonder extra zuurstof. Tot op zekere hoogte een opsteker.

Op weg naar mijn kamer loopt Miriam, mijn verpleegkundig coach, mij achterop en vraagt wat er aan de hand is. Ik vertel het een en ander; zij komt met het idee om te koelen en brengt direct een cool pack naar mijn kamer. Later komt de internist op bezoek, voelt aan mijn knie en zegt, “dat zou wel eens een aanhechting kunnen zijn”. Zij brengt wel goed nieuws. Uit het bloedonderzoek blijkt dat mijn nierfunctie met de aanpassing van de medicatie erop is vooruit gegaan. Dat is een zorg minder.

Het slechte nieuws is dat ik nauwelijks nog iets kan doen. Krachttraining met de benen is op dit moment onmogelijk, idem voor lichaamsbewustwording, intervaltraining en sport en spel. Wat blijft over? Voorlopig alleen duurtraining op de fiets (lopen doe je hier in huis toch genoeg), ontspanningsoefeningen, krachttraining voor het bovenlichaam en UAE. Daarmee moet ik het voorlopig even doen.

Vandaag heb ik week 7 volgemaakt. Een belangrijke mededeling komt van de fysiotherapeute; zij gaat voor een verlenging van de revalidatieperiode! Morgen wordt dit ingebracht tijdens de vergadering van het behandelteam. Gezien de recente vorderingen heb ik echt zin om nog wat langer te blijven. Ik kom dan in ieder geval sterker naar huis dan ik ben gegaan.

Vermeldenswaard is nog dat ik op dag 34 (vrijdag 8 november) tijdens een ingelaste sport- en spelactiviteit de enige klant ben geweest. Ik mocht daarom kiezen wat ik wilde doen. Wat denk je van een beetje tennissen? Zo kon het gebeuren dat ik om het zo te zeggen een half uurtje tennisles heb gehad! Ik kan vertellen dat ik het vreselijk naar mijn zin heb gehad.

Vandaag, dag 35, heb ik evenals tijdens het weekend, wat meer last van kortademigheid. Waarschijnlijk hangt dit samen met de hoge luchtvochtigheid. Desondanks heb ik het trainingsprogramma kunnen volbrengen. Hierbij heb ik vanochtend om 8:15 uur een intensieve intervaltraining op de fiets afgewerkt, waarbij ik nu 15 maal één minuut 60 watt rondtrap; wel met extra zuurstof.

De krachttraining is vandaag gericht op het bovenlichaam. De oefeningen 2 en 4 zijn nu 7,5 kg hoger dan bij de start van de revalidatie en de oefeningen 6 en 9 zijn nu10 kg zwaarder. Ik heb niet zitten fluiten, maar heb het allemaal tot een goed einde gebracht. Zo kan ik morgen vol goede moed aan week 8 beginnen.

De dertigste dag blijkt wat de training betreft een feest. Wij beginnen met een intervaltraining op de loopband; 4,5 km/u en dat 10 maal 2 minuten. De warming up begin ik met 3,0 km/u maar schakel al snel door naar 4,5 km/u. Dit loopt zo gemakkelijk dat ik voor 4,8 km/u ga; nagenoeg 100% van het resultaat tijdens het begin assessment. Daarna volgt 'sport en spel' en om 10:30 uur krachttraining gericht op benen en buikspieren. Het gaat goed maar het probleem zit weer in het 'martelwerktuig'; de eerste serie haal ik inderdaad 8 herhalingen, de tweede serie doe ik nog 6 herhalingen; de derde slechts vijf. Jammer, meer zit er niet in. Toch is de ochtend wel een succes. Met ieder van de activiteiten heb ik flink getranspireerd. Eerder tijdens deze zes weken heb ik het hooguit warm gekregen; zweetdruppels heeft het allemaal niet opgeleverd. Deze ochtend heb ik voor het eerst het ik idee echt te hebben getraind.

Intussen ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik een intensieve intervaltraining (15 maal één minuut) op de loopband heb 'gemist'. Overleg met Jérôme levert op de dat de gemiste training wordt verschoven naar vrijdagochtend en dat een soortgelijke training op de fiets op donderdag naar dinsdagmiddag wordt gehaald. De trainingen van dinsdagochtend werk ik zonder problemen af. Na de lunch doe ik de 'kleine ronde' gewapend met fototoestel. Dit laatste speciaal voor de dierenliefhebbers. De 'kleine ronde' doet de dierenweide aan; dieren die worden gevoerd met 'oud brood'. Bokjes grijpen hun kans aan om via de rug van een schaap een opstapje te hebben naar een lekker hapje.

Na de dagelijkse wandeling hebben wij rust genoten, wat gelezen en een dutje gedaan om vervolgens bij de activiteit bewustwording van het lichaam weer een beetje wakker te worden. Dan is het de beurt aan de intensieve intervaltraining op de fiets. Ik besluit zelf het wattage op 55 te zetten; dit zou ik vorige week hebben gedaan als die training toen net uit mijn programma was geschrapt. Voor deze week staat er 60 watt op het programma, maar dat vind ik te veel zo ineens. Door schade en schande word ook ik wel wijs en kies voor de voorzichtige aanpak; niet te veel hooi op de vork nemen! 55 Watt blijk zwaar, maar is te doen. Het geeft een tevreden gevoel, dat ik het aankan.

Na het avondeten voor het eerst in jaren weer eens een biljartkeu in de hand gehad. Nu blijkt dat biljarten niet eenvoudig is. Geconcentreerd, in voorovergebogen houding een mogelijke carambole bekijken, is voor iemand als ik toch lastig. Regelmatig kom ik met mijn ademhaling in de knoop. Het is wel leuk, maar ….. ik bak er niet veel van.

De dag begint met een gesprek; de fysiotherapeute wil mij spreken. Het begint erop de lijken dat wij op één lijn komen. De mogelijkheid van een verlenging van mijn verblijf is aan de orde geweest.

De training begon hetzelfde als maandag: 10 keer 2 minuten 4,8 km/u lopen. Geen probleem, wel zweetdruppeltjes. Dan een ruime rust en om10:30 uur krachttraining; weer buik en benen. Alles gedaan zoals de bedoeling is: drie series van acht herhalingen. Het martelwerktuig tot het laatst bewaard en nu heb ik het tot het einde volgehouden. Van de laatste serie waren de nummers 7 en 8 wel een marteling maar ik het toch voor elkaar gekregen. Daarna was de UAE een 'warme douche'. Na de lunch hebben wij de grote ronde gewandeld. Het leuke nu is dat ik inmiddels wat kan praten tijdens het lopen. Na een fraaie volzin heb ik wel even last, maar twee, drie keer goed ademhalen en rustig uitblazen en ik ben weer het mannetje.

De laatst geagendeerde activiteit is een duurtraining op de fiets. Eerder heb ik al twee keer bij een looptraining het tweede deel zonder zuurstof gedaan. Vandaag heb ik bedacht dat ik de duurtraining op de fiets geheel zonder zou moeten kunnen. Gedurende 23 minuten heb ik nu 25 watt rond getrapt zonder extra zuurstof en het voelt goed. Geen problemen, rustig ademhalen en mijn benen voelden aan het einde van de training beter dan toen ik begon. Ik zeg: HOERA!

Vanavond nog even therapeutisch bezig zijn in de grote bak met warm water, misschien nog even biljarten, maar hoe dan ook …......... ik ga straks als een tevreden man onder de wol.

Woensdag en vandaag (donderdag) is het steeds beter gegaan. Wellicht ben ik door de prednisolon stootkuur nu toch de verkoudheid aan het overwinnen. Natuurlijk, ik hoest nog wel maar veel minder dan in het begin van de week. Ik geef ook nauwelijks nog slijm op en kan tijdens inspanning ook makkelijk diep ademhalen. Dat maakt deze middag ook een intensieve intervaltraining op de loopband mogelijk. Na een warming up van 2 minuten loop ik 15 maal één minuut 5,2 km/u en rust dan een minuut. Die rust mag langer, maar daaraan heb ik geen behoefte gehad. Aan het einde van die training is de saturatie niet eens onder de 90% gekomen. Ik kan derhalve stellen dat ik een goede dag heb gehad.

Hiertoe heeft zeker ook de videoconferentie met kleindochter Jolien tijdens de lunchpauze bijgedragen. Zij weet dat ik in een soort ziekenhuis ben opgenomen. Zij ziet mij de tablet van oma Willeke en zegt: “Opa is niet ziek want hij heeft gewoon zijn kleren aan.” En zij heeft gelijk; zieke mensen liggen in bed met een pyjama aan. Ik loop gewoon rond in een trainingspak en ben dus niet ziek. Met dit in het achterhoofd gaat mij nog veel meer lukken, dat eerder onmogelijk leek.

De dagsluiting doe ik vanavond weer in het zwembad om daarna mijn noodzakelijke rust weer te nemen in het vertrouwen de week morgen -ondanks de slechte start- met een tevreden gevoel te kunnen afsluiten.

Om 8:45 uur wordt het menens met intervaltraining op de fiets. Voor het eerste deze week ga ik weer eens 10 maal twee minuten 45 watt rondtrappen. Het is zwaar maar ik kom er toch goed doorheen.

Om 9:45 uur is de dagelijkse rondgang in de open lucht aan de beurt. Ik ben van plan de kleine ronde te doen, maar de groep als geheel gaat in één keer naar buiten. Ik loop in de eerste rijen en dan blijkt er achteraan een probleem te rijzen. Een nieuwkomer kan nauwelijks vooruit en houdt na 25 meter het achterste deel van de groep al op. Wij zijn doorgelopen tot de eerste pauzeplaats van de kleine ronde, hebben staan wachten,maar er verschijnt niemand om de bocht. Een van de begeleiders loopt terug om te kijken wat er aan de hand is en komt terug met de mededeling dat wij maar verder gaan met de grote ronde.

Na een ruime rust is het om 11:15 uur tijd voor de krachttraining. Deze training doe ik nog licht; wel de bedoelde gewichten maar niet acht herhalingen, maar slechts vijf.

Na de lunch gaan wij spelen met een hoepel; later aangevuld met een kegel. Wij spelen in duo's. Eerst gaat het om het rollen en opvangen van de hoepel. Als het opvangen niet lukt, moet je bukken om het ding op te rapen. Aanwijzing: denk eraan wanneer je moet uitademen! Als de kegel in het spel wordt gebracht, is het nog lastiger. De kegel moet om; concentreren om de hoepel de goede baan te geven (wel doorademen) en als je de hoepel wegrolt uitademen. De ander staat te met ingehouden adem te kijken of de kegel omgaat en als dat niet gebeurt moet de hoepel wordt gepakt. Snelle reactie is soms nodig, dus uitademen. Gaat de kegel om dan moet die worden opgepakt (uitademen), maar ook de hoepel. Soms kan dat in één keer, maar als ze te ver uit elkaar liggen? Twee keer bukken is ook twee keer uitademen. Daarnaast moet je ook nog letten op je eigen grens. Uitkijken dat je er niet overheen gaat. Op tijd rust nemen; je partner moet dat accepteren. Ik heb weer het geluk dat ik als partner de 'bewegingsagoog van dienst' heb. Die houdt het wel vol, maar ik loop het risico in mijn enthousiasme te ver te gaan. Terwijl ik dat bedenk,is het eigenlijk al te laat; ben over mijn grens gegaan en heb dus last van een portie hijgen. Gelukkig niet ernstig, maar toch.

De dag wordt om 15:15 uur afgesloten met een laatste hersteltraining op de loopband waar ik 3,0 km/u mag wandelen. Ik begin met zuurstof onder het toeziend ook van Willeke die intussen is gearriveerd. Jérôme, mijn persoonlijke trainer, komt langs om Willeke te begroeten en blijft erbij staan voor een praatje, waaraan ik gewoon meedoe. Hé denk ik, een man die aan het multitasken gaat; wandelen en praten. Net zoiets als praten en breien voor vrouwen. Dat gaat zo goed dat ik op het moment dat Jérôme een opmerking maakt over extra zuurstof bedenk dat ik het wel zonder kan. Ik doe mijn neusbril af en loop gewoon door. Er wordt wel gekeken, maar niets gezegd en ik doe net of mijn neus bloedt. Aan het einde van de training krijg ik een compliment dat ik de training zonder extra zuurstof heb afgerond en dat nog wel zonder naar de saturatiemeter te vragen. Ik denk dat ik inmiddels met wandelen kan aanvoelen waar de grens ligt. Dat vind ik al een hele vooruitgang en nog wel in een week die zo slecht is begonnen.

Vandaag dinsdag 29-10 is de zesde week van mijn revalidatie ingegaan.

Ik ben vanmorgen een stuk beter uit bed gekomen dan gisteren; de kortademigheid is duidelijk minder. Voel mij dank zij de rust die ik gisteren al heb moeten nemen en een goede nacht (6 uren aaneen geslapen; record hier in Horn) tamelijk fit.
Van de fysiotherapeute mag ik niet zo veel doen; heeft enkele dingen zelfs geschrapt voor vandaag. Wat ik wel mag doen, mag ook niet te intensief worden gedaan.

Ook een kennis, die ik zie als een sporter met veel ervaring, geeft via de mail het advies goed te luisteren naar mijn lichaam en niet te veel te doen. Ik zal het advies om rustig aan te doen zeker opvolgen. Ik mag vandaag vanwege het exacerbatieprotocol maar drie trainingen en de buitenwandeling doen, voor de rest houd ik mijn gemak. De trainingen gaan vandaag wel lekker. Voor de middag een rondje duurtraining op de fiets met 15 watt en om 16:00 uur nog een rondje met 20 watt. Twee keer op de fiets trainen lijkt mij aangewezen omdat lopen inherent is aan het verblijf hier. Eten en drinken, meedoen met de trainingen en de buitenwandeling vraagt om loopwerk (ik heb hier immers geen auto). Daarnaast kan ik vanavond inpandig nog rondlopen zoveel ik kan verdragen.

De krachttraining is vandaag gericht op buik en benen. De verlichting heb ik op advies van de fysiotherapeuten gezocht in het aantal herhaling; in plaats van acht heb ik maar vijf bewegingen gemaakt; alles wel vier keer. Voor de gewichten heb ik die van vorige week gebruikt, behalve voor de buikspieren. Dat is voor deze week toch maar 22,5 kg dus dat mag wel (van mijzelf; bij Bruurs doe ik een soortgelijk toestel al jaren met 25 kg of meer). Bij de buitenwandeling kies ik toch nog de kleine ronde, want ik wil niet te veel hooi op mijn kar (of is het vork) laden. Daarna kan ik rusten tot 16:00 uur waarbij ik ook nog een klein uiltje heb geknapt.

Ondanks de longaanval vind ik het een dag om met een tevreden gevoel op terug te kijken.

Soms zit het mee, soms zit het tegen.
Mij zit het opnieuw tegen. Vanmorgen bij de dokter geweest: ik heb zoals dat wordt genoemd een longaanval.
Moeilijk gezegd: een acute exacerbatie, ofwel een plotselinge verslechtering van de situatie.
Waar het op neer komt: ik heb weinig lucht, hoest veel, er komt veel slijm naar boven en ik heb het exacerbatieprotocol aan mijn broek. Dit betekent dat je een heleboel niet mag, weinig of geen training derhalve; wel veel rusten.
Ik heb al bloed laten prikken (voor leucocyten en crp; beide testen om te controleren of er sprake is van een ontsteking) en een longfoto laten maken. Er is al een prednisonkuur gestart en ik heb nu de Foradil (waar de longarts het vrijdag al over heeft gehad) gekregen om te inhaleren. Het sputum van deze ochtend wordt onderzocht, maar dat duurt even voor de uitslag er is.

Ik was het weekend vol goede moed dat er deze week eens duidelijke resultaten te boeken zouden zijn, maar helaas. Ik hoop dat het snel wat bijtrekt, zodat ik weer een paar veren van mijn lippen kan blazen.

Intussen is avond geworden en weet dat ik geen infectie heb. Dit wordt afgeleid uit de resultaten van het bloedonderzoek van vandaag. Wellicht knap ik dan toch snel op met de prednisonkuur.

Vanmiddag heb ik nog wel een duurtraining op de fiets gedaan. Ik heb een onwaarschijnlijke prestatie verricht door 23 minuten 10 watt (je lees het goed: tien watt) rond te trappen met een tempo van 65 omwentelingen per minuut. De saturatie is niet onder de 90% geweest en dat is volgens de kenners een goed teken. Daarna heb ik een dutje gedaan en voel mij wel iets beter dan eerder op de dag.

De gebruikelijke dobberpartij in het zwembad is mij afgeraden, dus gaat deze jongen met een boek te bed. Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen.

Meeloopdag.

De bedoeling daarvan is om partners en/of kinderen te laten ervaren wat patiënten in Horn er voor moeten doen om zich een beetje beter te gaan voelen.

Van de verpleging mocht ik niet doorlopen naar de gymzaal waar Ger al bezig was met zijn UAE oefeningen dat wil zoveel zeggen als werken met gewichtjes voor armen en bovenlichaam. Ik moest dus wachten totdat deze bezigheid was afgerond voordat ik echt mee mocht doen.Het had als voordeel dat ik kon beginnen met een kop koffie. Heel lekker na die autorit.

Om 8.30 uur kwam de Ger woonkamer binnenlopen. Samen zijn we naar de trainingszaal gelopen want om 8.45 uur stond intervaltraining op de loopband op het programma.

Ger begon met zijn “neusbril” vast te koppelen aan het zuurstofapparaat in het midden. Vanaf dat moment heb ik even op dezelfde manier getraind als Ger. Hij moest 1 minuut lopen met een snelheid van 5 km/uur en dan 1 minuut rust. Dat moest hij 15 keer doen. Voor hem was dat best zwaar en ik neem mijn petje voor hem af want hij houdt dat toch maar vol. In eerste instantie heb ik precies hetzelfde gedaan. Later heb ik de boel opgeschroefd naar 6.5 km/uur en een hellingshoek van 1.5%. Ook ik mag wel voelen dat ik iets gedaan heb toch?

Tijd voor 1 kopje koffie want om 9.45 uur staat de dagelijkse buitenwandeling op het program.

Ger koos voor de grote ronde dat is een afstand van 1250 meter; die was nu wel mogelijk omdat zoals ikzelf heb gezien de gebruikte defibrilator terug is gebracht.

Onderweg hebben wij 2 x gepauzeerd, waarvan 1 x vrij lang omdat één van de deelnemers een enorme hoestbui had en daarna even bij moest komen. De wandeling verliep verder zonder problemen. Het zonnetje scheen en de temperatuur was goed.

Dan gaan we weer op weg naar de trainingszaal voor de krachttraining. We beginnen met de beenspieren. Er moet na 5 x de warming up van 50kg. 2 x een gewicht van 70 kg weggedrukt worden + 1 x van 80 kg. Best heftig.

Daarna een soortgelijk apparaat maar dan met de bedoeling het gewicht naar beneden te drukken.

En daarna een apparaat voor de buikspieren.

Hierna hebben we pauze en tijd voor een boterhammetje. In de gang kwamen we Remco tegen, een van de coachen die mensen begeleid tijdens de training. Ger vraagt of Jérôme er is en dat hij graag die middag mee wil doen aan sport en spel. Remco zegt dat hij dat eerst aan Maud (Fysio) moet vragen.

Om 13.00 uur hebben we een afspraak met de longarts. Daar komt het gebruik van zuurstof aan de orde. De fysiotherapeute wil dat Ger met zuurstof traint en had hem al het harnas in gejaagd door te stellen dat hij met zuurstof naar huis zou gaan. Uiteraard kwam dat ter sprake bij de longarts.

In ieder geval is Ger gerustgesteld. We waren al op zoek naar een geschikte manier om met zuurstof te kunnen trainen. Volgens de longarts hoeft dat voorlopig niet. Vanaf dat moment zie je Ger opbloeien. Hij loopt weer fier rechtop en heeft praatjes in overvloed. Zelf zegt hij; “Er is een last van mijn schouders gevallen”

In de agenda van Ger staat voorlopig tot 15.15 uur niets ingevuld. We besluiten naar de gymzaal te gaan en daar te kijken naar sport en spel. Op het moment dat we langs de kamer van de fysiotherapeuten lopen wordt Ger aangesproken door Maud en wordt er gezegd dat hij wel mee mag doen met sport en spel. Hoera!!! Er staat badminton op het programma. Een van de sporten die dicht bij het persoonlijke doel van Ger staat.

We zijn met 6 mensen, 4 patiënten, de begeleidster en ik. In het begin slaan we met 3 mensen aan de ene en 3 mensen aan de andere kant een shuttle over. Na de opwarming wordt er een spelletje gespeeld waarbij elke patiënt als die te moe wordt, even gaat zitten en wordt afgelost door een ander. Moe maar intens tevreden verlaat iedereen de gymzaal.

Na een korte rustperiode beginnen we om 15.15 uur aan de training op de fiets. Ook hier eerst de neusbril aansluiten op het zuurstofapparaat in het midden.Ger begon met zijn eigen programma. Mijn fiets werd door de coach om in te trappen op 50 watt gezet. Na 3 minuten heb ik hem op 75 watt gezet en heb ik de hele periode zo gefietst met 75 omwentelingen p/min.

Uiteindelijk mogen we moe, maar tevreden over de geleverde prestaties naar de kamer om ons te douchen en om te kleden. Ik neem mijn manneke lekker mee naar huis voor een ontspannen weekeindje.

Wel is mij opgevallen dat er tussen de bedrijven door behoorlijk veel gelopen wordt. Medicijnen innemen (naar de kamer) bakkie koffie (naar de woonkamer) naar de gymzaal, naar de trainingsruimte. Etc.etc. De afstanden zijn iets groter dan thuis.

Afsluitend

Ik ben blij dat ik deze dag heb meegemaakt. Het geeft een goed beeld over hoeveel er gevraagd wordt van een COPD / longemfyseem patiënt. Nou, ik kan nu uit eigen ervaring vertellen dat het programma behoorlijk zwaar is. De patiënten krijgen helemaal niets cadeau. Het is lopen, fietsen, krachttraining en bij sport en spel badminton spelen. Uiteraard inclusief het hijgen en zweten.

Dag 22 en 23

Woensdag en donderdag heb ik redelijk kunnen trainen. Beide dagen is er alleen een kleine buitenwandeling mogelijk geweest, omdat de gebruikte defibrillator nog steeds niet terug is.

Op beide avonden heb ik gebruikgemaakt van het 'tropisch zwemparadijs' om therapeutisch bezig te zijn in het water. Dat begint steeds beter te bevallen. Wij hebben natuurlijk onze marathonzwemmer; een medepatiënt die in staat is een half uur aan een stuk rondjes te zwemmen zonder te rusten. Nu heb ik bedacht te gaan proberen iedere keer als hij langskomt naar de andere kant te zwemmen; in de breedte wel te verstaan. Donderdagavond is het mij gelukt dat vol te houden, terwijl ik eerdere avonden een aantal rondjes van onze marathonzwemmer verstek moest laten gaan. Nu doe ik het nagenoeg afwisselend nog met schoolslag en dobberend op mijn rug. Mijn bedoeling is het uiteindelijk met de schoolslag te kunnen volhouden. Als dat lukt, komt er wellicht een nieuw doel. Wordt vervolgd.

De 20^ste dag.

Wij, groep 4, hebben een vroege start, zoals gebruikelijk op maandag. 8:15uur intervaltraining op de loopband. Ik heb het er redelijk goed afgebracht. Maar in de loop van de ochtend sloeg toch de vermoeidheid toe. Ik moet overigens toegeven dat het zondagavond wel wat later is geworden dan de bedoeling.

Bij de krachttraining kwam Chantal vanmorgen langs, wij spraken even met elkaar en zij adviseerde bij toestellen waar drie series van acht te veel van het goede is, het aantal terug te brengen. Bij mij is beweging zeven en acht bij enkele apparaten in feite te veel. Ik ga dat vanaf nu dan ook terugbrengen naar vijf! Daarmee hoop ik te bereiken dat de trainingen inderdaad wat lichter worden. Voordat Chantal mij dit advies gaf, had ik braaf op drie toestellen de series van acht gedaan en had heel wat kruid verschoten

Vanwege de moeheid heb ik ervoor gekozen niet de grote maar de kleine (650 meter en drie maal pauzeren) ronde te lopen.

De agenda voor vandaag (dinsdag 22-10) voorzag in een makkelijke start: duurtraining op de loopband. Zover is het niet gekomen. Na het ontbijt maak een enorme hoestbui, ik ben er zeker 10 minuten tot een kwartier tot braken toe zoet mee geweest, die makkelijke start nog onmogelijk. Het is opnieuw Chantal die ingrijpt en mij linea recta terug stuurt naar mijn kamer. Zij zou nog zijn langs gekomen, maar Miriam kwam opdagen. Zij heeft een uurtje met mij – liggend op bed – zitten praten over mijn situatie.

Daarna ben ik om 11:15 uur naar de sportzaal gegaan voor de krachttraining. Ik heb twee stations gedaan en heb het verder voor gezien gehouden.

Na de lunch heb ik opnieuw de kleine ronde gelopen. Ik zou daar zeker voor gekozen hebben, maar er was ook alleen de mogelijkheid van de kleine ronde. Bij de buitenwandeling gaan er per groep twee personeelsleden mee, die een automatische defibrillator bij zich hebben. Er zijn er drie, maar één ervan moet opnieuw worden ingeregeld omdat deze gisteren is gebruikt. Eén defibrillator moet in het gebouw blijven voor eventuele calamiteiten, zoals gisteren het geval is geweest. Er kan dan nog maar één groep naar buiten voor een wandeling en dus staat dan de kleine ronde op het programma.

Daarna weer educatie: de effecten van fysieke training. Hierbij wordt duidelijk dat het niet is uitgesloten dat ik te veel heb willen doen en daardoor enigszins ben overtraind. Ik moet dus meer rust nemen.

Na een sessie lichaamsbewustwording, waarbij ik het heel bewust rustig aan heb gedaan, staat intervaltraining op het programma. Jérôme vindt het verantwoord om de intensieve vorm (één minuut fietsen en één minuut rust) uit te proberen. Die ene minuut rust mag wat langer duren en ik stel voor om dit te vervangen door de wachttijd nodig om de saturatie te laten stijgen tot 96, 97%. Zo heb ik het gedaan. De eerste keer draai ik 40 watt rond, de tweede keer 45 watt en de derde keer 47 watt. Op advies van Jérôme heb ik ik het daarbij gelaten. Uiteindelijk heb ik deze manier van trainen 12 keer gedaan en nog drie minuten cooling-down. Pas na de cooling-down heb ik saturatiepercentage gezien onder 90, namelijk 89%. Hiermee is een eerste aanwijzing verkregen dat deze vorm van trainen wel bij mij past.

Dit is het dan voor vandaag. Ik ga onder de douche en duik met mijn nieuwe boek in bed met de bedoeling rond 22:00 uur het licht uit te doen.

Gisteren heb ik een duidelijke dip gehad. Vandaag gaat het, na een goede nacht, al weer beter dan gisteren.

Vanochtend gestart met duurtraining op de fiets. Levert met een tempo van rond 70 omwentelingen per minuut geen probleem op. Na drie kwartier rust staat krachttraining op het programma; deze keer zijn naast de buik m.n. de benen aan de beurt. Opnieuw geen echte problemen.

Na de lunch krijgen wij de dagelijkse buitenwandeling; vandaag voor het eerst echt in de regen. Wij doen het rustig, schuilen onderweg een keer, omdat het toen te hard regende, maar zijn toch na 35 minuten weer binnen.

Na een educatieve bijeenkomst over gezonde voeding staat de intervaltraining op de loopband nog op het programma. In overleg met mijn persoonlijke trainer gebruik ik nu een keer 2 liter zuurstof; van de longarts mogen wij gaan tot 3 liter. De training is makkelijk te volbrengen, waarbij de saturatie rond 90% blijft hangen. Nadat ik ben gestopt komt er wel een dip naar 87%, maar dat herstelt zich binnen de minuut naar een waarde boven 90%. M.a.w. het gaat nu goed vooruit.

Wat sportieve actie betreft sluit ik de dag af met 'fysieke training in het zwembad'. Ik hang om te beginnen met mijn benen in de jetstream voor 'massage'. Zwem een rondje op mijn rug, steek een paar keer het bad in de breedte over en hang vervolgens nog tien minuten aan de rand, waarbij een van de therapeuten uitlegt hoe het gaat met trainingen. Hij vroeg hoe de revalidatie tot nog toe beviel en ik reageerde met: ik zit nu even in een dip. Volgens hem is dit een heel normaal verschijnsel in de derde, vierde week van de revalidatie. Door de trainingsprikkels die je krijgt, vindt er eerst afbraak van cellen plaats en daarna opbouw. De opbouw gebeurt in een periode van relatieve rust. Als die rust te kort duurt vindt na de volgende training weer afbraak plaats die groter is dan er al is opgebouwd. Met andere woorden: als je te weinig hersteltijd hebt, bijvoorbeeld door te weinig nachtrust, krijg je het steeds moeilijker. Dit kun je alleen doorbreken door meer rusttijd in te bouwen. Welnu, ik ging om 22:00 uur slapen, ben vannacht maar één keer uit bed geweest en werd pas om 5:45 wakker. Voelde mij uitgerust. Morgen en het weekend doe ik het ook nog kalm aan en dan zien wij maandag weer verder. Ik vertrouw erop dat ik dan ook met goede berichten kan komen.

Vrijdagmiddag een gesprek gehad met twee begeleiders (fysiotherapeut en personal trainer) die toch vinden dat ik komende week geen verzwaring van mijn programma kan hebben. Inmiddels ben ik op twee liter zuurstof gezet voor de uithoudingstrainingen en er sprake van dat ik ook bij de krachttrainingen zuurstof moet gaan gebruiken om nog progressie te kunnen boeken. Zij denken dat ik op bepaalde momenten toch te diep ga, waarbij de saturatie te laag wordt. Zij gaan ervan uit dat ik niet onder de 88% mag komen. Ook willen zij de saturatie gaan meten tijdens de dagelijkse buitenwandeling. Afhankelijk van de bevindingen zou ik dan ook daarbij zuurstof moeten gaan gebruiken en met name dit laatste vind ik helemaal niet leuk. Trainen met zuurstof is iets dat ik wel accepteer, maar als ik mijn goede pak aantrek met stropdas en  een zuurstoffles op mijn rug moet nemen .......... daar word ik helemaal niet vrolijk van.

Als ik het geheel, de uitleg van donderdagavond en het gesprek van vrijdagmiddag, goed overzie moet ik het weekend echt veel rust nemen om maandag fit aan de start te verschijnen. Ik ga dit nu, zaterdagmiddag 15:00 uur, letterlijk in praktijk brengen met een middagdutje.

Bijlagen:
leg curl.JPG (44.9 KB)   
leg extension.JPG (41.4 KB)