Het einde in Horn

De twee dagen eindassessment van de longrevalidatie in Horn zitten er inmiddels op. Al met al is het niet tegengevallen. Op alle krachtstations heb ik een betere prestatie geleverd dan bij het beginassessment, m.u.v. de leg press waar ik gelijk ben gebleven. De fietstest heb ik een verbetering bereikt van 13%,maar de looptest viel, zoals te verwachten duidelijk tegen. Toch heb ik in 6 minuten nog 400 meter weten af te leggen (gemiddeld 4km/u). De saturatie was gedaald tot 73%, dus er heeft echt niet meer ingezeten.

Ik moet nu alles eens rustig evalueren. Ik heb ook veel meegemaakt waarover ik niet heb geschreven. Ik ga alles rustig op een rijtje zetten en kom dan nog een keer in de lucht met een epiloog. De publicatie hiervan zal waarschijnlijk begin 2014 zijn. In ieder geval moet ik dan ook de beschikking hebben over mijn complete dossier van de longrevalidatie, zodat ik over de juiste gegevens kan 'vertellen'. Dat dossier kan nog een paar weken op zich laten wachten.

Donderdag heb ik het moeilijk gehad; waarschijnlijk de slechtste dag sinds ik in Horn ben. Ik was blij dat om 16:15 uur de laatste activiteit aanbrak: de ontspanningsoefeningen. Deze keer was ik al omgekleed, zodat ik direct naar huis kon gaan. Het is onbegrijpelijk voor mij dat na de weg omhoog gevonden te hebben de volgende dag weer flut is. Zou het toch met het weer te maken hebben?

In ieder geval is het lange weekend 'mager' geweest. Totaal geen fut en op zaterdag en zondag met pijn en moeite slechts een rondje van een kilometer kunnen wandelen. Bij terugkomst zondagavond in Horn bleken nogal wat medepatiënten soortgelijke problemen te hebben. Ook vandaag maandag 2-12-2013, de laatste trainingsdag van mijn revalidatie, ben ik futloos geweest. Veel hoesten en sputum opgeven, waarmee dat kleine beetje energie dat ik heb nog opgaat aan de verkeerde dingen.

Na vandaag nog twee dagen van het eindassessment en dan zit het erop.

De trainingen voor vandaag zitten er weer op.

Vanmorgen leek het er niet op dat het iets zou worden vandaag. In het 'werkoverleg' met mijn kamergenoot hebben wij overwogen om te gaan staken. Helaas hebben wij de borden met het opschrift 'Ik staak” niet kunnen vinden. Om eerlijk te zijn: wij hebben allebei de wekker wel om 6:30 uur horen aflopen, maar ….......hebben ons omgedraaid en zijn weer in slaap gevallen. Om 7:40 uur heb ik voorzichtig de ogen opnieuw opengedaan en ben toen met de binnenkomst van een verpleegkundige met de neus op de feiten gedrukt. Allebei hebben wij last van opstartproblemen. Mijn kamergenoot zit met meer ernstige problemen dan ik; bij mij zijn het echt opstartproblemen en heb na het verlate ontbijt toch aardig kunnen werken. Mijn kamergenoot heeft enkele onderdelen van het dagprogramma moeten schrappen. Voor hem is het helemaal vervelend; het is al de vierde keer dat hij -in de tijd dat hij hier is- een longaanval heeft. Met twee keer kom ik er dan nog goed vanaf. Wij hebben wel een suggestie geformuleerd voor het management van CIRO: sluit die kamer als wij vertrokken zijn en zorg ervoor dat de werking van de wet van Murphy wordt doorbroken door de kamer grondig te ontsmetten van alles dat op virussen of bacteriën lijkt.

De eerste training op de fiets brengt mij weer naar Halfweg. Op hetzelfde terrasje drink ik mijn gebruikelijke watertje. Ik moet iets beter mijn best doen dan gisteren; ik heb zowel heen- als terugweg wind tegen met een kracht van 25 watt. Door de steunende reacties van de laatste dagen heb weten vol te houden. Wat mij verder heeft gesteund is de wetenschap dat ik daarna een dikke drie kwartier rust zou hebben. De rust is opgevrolijkt met vlaai; een traktatie van de directie van het academisch slaapcentrum, zo gezegd onze buren. Zij hebben met een tevredenheidsonderzoek vijf sterren gescoord en willen dit vieren, dus Limburgse vlaai bij de koffie.

Gesterkt met deze calorieën ga ik om 10:30 uur aan de slag met krachttraining gericht op het bovenlichaam. De eerste twee station werk ik af zoals de bedoeling is zonder beperkingen: een warming up en dan drie series van acht herhalingen. Nu heb ik toch weer dat exacerbatieprotocol dus moet ik toch enige voorzichtigheid inbouwen. De laatste twee station beperk ik het aantal kilo's en doe maar vijf herhalingen. Dan volgt nog het trainen van de schoudergordel (UAE), waarna het al weer tijd is voor de lunch.

Na de lunch gaan wij buiten wandelen. Ik denk de grote ronde te gaan doen, maar zie daarvan af als de route over het bospad wordt genomen; ik heb niet de goede schoenen aan. Normaal lopen wij altijd over een geasfalteerd voetpad. Dan is er nog één activiteit om 15:15 uur: uithoudingstraining. Nu kies ik voor de loopband omdat ik de grote ronde heb verwisseld voor de kleine. Ik begin mijn wandeling op de loopband met 2,2 km/u en omdat er toch geen begeleiders zijn die mij in het oog houden, verhoog ik geleidelijk de snelheid naar de gebruikelijke 3,0 km/u voor een duurtraining. De warming up heeft wel een minuut of tien geduurd (oeps, niet verder vertellen a.u.b. want dat mag maar gedurende twee minuten), maar ik voel er mij goed bij.

Morgen de laatste trainingsdag van deze week in Horn en dan is het voor mij alweer weekend!

Na een nacht van veel wakker liggen en hoesten ben ik om 9:00 uur begonnen met een hersteltraining van 23 minuten, waarbij ik met een beentempo van 65 omwentelingen per minuut 10 watt heb rondgedraaid.

Voor mijn idee ben ik op en neer naar Halfweg geweest, waar ik een terrasje heb gepikt om een watertje te drinken). Ook al draaide ik maar 10 watt rond (zowel op de heen- als de terugweg), mijn trainer vond het SUPER. Zojuist heb ik weer een hersteltraining afgerond, maar nu zonder pauze, draaide 15 watt rond met een beentempo van 70 tot 75 omwentelingen per minuut.

Om de vergelijking met gisteren te maken met de buitenwandeling: ik liep vandaag gewoon de kleine ronde van 650 meter. Ik ben in de kopgroep begonnen, maar na een gebruikelijke stop werd mij de pas afgesneden zodat ik in de 'buik van het peloton' bent beland.

Gelukkig kan ik melden: ik heb de weg naar boven weer terug!!

Na een rustig weekend thuis ben ik nu aan dag 40 van de longrevalidatie bezig. Wij zijn vanmorgen gestart met een uithoudingstraining in de sportzaal. Vanwege mijn blessure kies ik voor een duurtraining op de fiets. Ik wil het rustig opbouwen en besteed 6 minuten aan een warming up, waarbij ik per twee minuten 5 watt toevoeg aan de weerstand. Ik begin met het minimum van 10 watt, zodat ik na zes minuten op 25 watt ben aangeland; dat is de voor mij gebruikelijke weerstand voor een duurtraining op de fiets. Gedurende 20 minuten draai ik rustig die 25 watt rond en sluit af met een cooling down van 4 minuten, waardoor ik totaal 30 minuten op de fiets heb gezeten.

Nu was er al een medewerker langs geweest met de opmerking dat dit niet de bedoeling is. Ik zou mij moeten houden aan de standaard van 2 minuten warming up en 1 minuut cooling down; met de 20 minuten draaien van die 25 watt moest ik dus na 23 minuten klaar zijn. Bij mij komt boven borrelen wat dan de betekenis is van 'luisteren naar je lichaam' en zelfmanagement; begrippen waar je met enige regelmaat mee om de oren wordt geslagen.

Na de training kuier ik richting afdeling fysiotherapie om te overleggen met mijn fysiotherapeute wat ik allemaal (wel of niet) mag. Ik meld ook wat ik al heb gedaan. Zij had de medewerker, die mij had gezegd dat het niet de bedoeling is dat ik een half uur op de fiets bezig bleef, al gesproken. Ik kreeg van haar dan ook te horen dat ik stout was geweest. Ik leg uit dat ik voorzichtig wil zijn in verband met mijn knieblessure en daarom een rustigere warming up wil doen (zelfmanagement), dan de 20 minuten training en afsluit met een wat langere cooling down.

Ik mag niet vergeten dat zij werken met een wetenschappelijk verantwoord programma en als iedereen zo maar gaat doen wat hij zelf wil, …... nee dat kan toch echt niet. Het is overbodig om af te wijken van het uitgekiende programma dat zij voor mij heeft opgesteld. Ik voel boosheid opkomen en besluit maar niet te reageren. Voor deze week heb ik niet eens een programma gekregen en heb zelf besloten om in plaats van een intensieve intervaltraining op de loopband, een duurtraining op de fiets te doen. Ik denk dat de belasting voor mijn knie op de fiets met een rustige duurtraining eerder past bij de blessure die ik heb dan de looptraining (5,5 km/u) die ik zou moeten doen.

Wij spreken af dat ik vanmiddag en morgenvroeg nog een keer een duurtraining doe op de fiets en morgenmiddag een gewone intervaltraining op de fiets. Woensdag begin ik dan weer met looptraining. Sport en spel wordt even geschrapt en bij lichaamsbewustzijn moet ik even kijken wat er gaat gebeuren; als ik denk het aan te kunnen, mag ik meedoen. UAE en krachttraining mag ik blijven doen, maar als het om de benen gaat moet het voorzichtig en oefening 1 (het martelwerktuig) is geschrapt; het bovenlichaam zou geen probleem mogen zijn.

Over zwemmen hebben wij het niet gehad; overigens heb ik de dag wel afgesloten met een bezoek aan het zwembad.

Wij beginnen vandaag met duurtraining; ik dus op de fiets. Een van de medewerkers doet na een minuut of tien een rondje met de saturatiemeter. Bij mij wordt dan snel op de pauzeknop gedrukt. Ik krijg het advies om maar even te dimmen en het wattage terug te brengen. Ik trapte 25 watt rond en heb dit terug gebracht naar 10 watt, zodat de begeleiding ook tevreden is.

De krachttraining is vandaag gericht op het bovenlichaam en heeft geen problemen opgeleverd.

Na de lunch de kleine ronde weer gedaan en daarna rust tot 15:15 uur; dan mag ik in de gymzaal aantreden voor lichaamsbewustwording. Vervolgens staat nog een intervaltraining op de fiets geagendeerd.

Na de training mijn begeleider toch even opgezocht om te melden dat alles goed was gegaan en graag wil weten waarmee ik woensdagmorgen kan beginnen. Wij hebben afgesproken dat ik een intervaltraining op de loopband ga doen en probeer 3,5 km/u te lopen als mijn knie dat verdraagt.

Dag 42 – 44

In de loop van de middag beginnen de inspanning door te wegen en ik twijfel of ik nog wel naar het zwembad moet gaan. Wij doen het rustig aan in het water omdat wij in eerste instantie geen bal krijgen om een beetje over te gooien. Misschien wel hierdoor begin ik het koud te krijgen. Zwemmen gaat niet echt, omdat ik de beenslag niet goed kan maken. Het lijkt wel of het water kouder aanvoelt. Na het zwemmen sta ik misschien wel een half uur onder de douche om weer een beetje warmte worden.

De volgende morgen voel ik mij niet goed. Een verpleegkundige doet wat controles en constateert een lage saturatie en een voor mijn doen te hoge hartslag; ook de bloeddruk is aan de hoge kant. Ik hoest wat meer, geef meer slijm op en ik ben sneller kortademig. Overleg met de dokter is aangewezen. Die komt later op bezoek en vindt het nodig een stootkuur met prednison te starten en hoop daarmee erger te voorkomen. Rustig aan met de inspanningen!! Weer terug naar af?

Vrijdag ziet de dokter mij op de gang en vraagt hoe het gaat. In alle eerlijkheid zeg ik, dat het de slechtste dag is van mijn revalidatie. Stiekem hoop ik dat ik niet zo'n slechte indruk maak, dat zij op het idee komt mij het weekend binnen te houden. Ik zou mijn antwoord al weten: Dat kan niet, want mijn chauffeur is al onderweg. Ik kan mijn lief toch niet voor niets hier naartoe laten rijden!

Weekend

Dag 45

Maandagochtend moet ik op 'rapport', eerst bij een verpleegkundige en later bij de dokter. Het oordeel luidt: opnieuw een exacerbatie en ik krijg naast de prednison nu ook een antibioticum, omdat de kleur van het sputum nu geel/groen is. Kan nauwelijks de ene voet voor de andere krijgen. Ik heb wel een wat meer rustige nacht gehad dan in het weekend. Ik heb vannacht in ieder geval niet hoeven vernevelen.
Voorlopig zit ik hier voor Piet Snot; het eerste dat ik mag proberen is straks om 13:00 uur een klein stukje buiten wandelen (dat is gelukt voor een afstand van 200 meter) . Om 16:15 uur mag ik ook proberen mee te doen met UAE (ook gelukt, maar zonder gewichtjes). Watertherapie is er niet bij vanavond; de temperatuurwisselingen zijn nu uit den boze.

Wij moeten het van dag tot dag, nee van uur tot uur bekijken. Iedereen vindt dat ik er de moed moet inhouden. Daarom doe ik dat ook, maar het aftellen is wel begonnen: nog vier trainingsdagen te gaan.

Dan nog twee dagen eindassessment en 4 december 2013 rond 15:00 uur mag ik weer mijn leventje oppakken.

Een dag om snel te vergeten. De dag start om 8:00 uur met UAE. Daarna wil ik gaan fietsen, maar ik sta zo te stuntelen om op de hometrainer te klimmen dat de trainer mij wegstuurt. Hij vindt het veel te gevaarlijk. Om 9:30 uur kan ik terecht bij de fysiotherapeute. Na een pijnlijk onderzoek luidt het verdict: kwetsuur aan de rechter binnenknieband; waarschijnlijk door overbelasting. Na een nog pijnlijker losmaken van het weefsel rondom de knie moet er tape worden aangebracht. De fysiotherapeute gaat de spullen halen, maar komt terug met de mededeling dat zij niet genoeg materiaal heeft om mijn knie te tapen!! Ik wil mijn beklag gaan doen bij de manager van het CIRO, maar dan komt de fysiotherapeute toch met voldoende tape om mijn knie te doen.

Ik mag daarna voorzichtig de krachttraining voor het bovenlichaam gaan doen; om 15:15 uur is er voor mij dan nog een duurtraining op de fiets, die ik zonder probleem met 20 watt afwerk.

Ruimschoots op tijd is Willeke gearriveerd, die mij voor een ontspannend weekend meeneemt naar huis.

Goed nieuws, slecht nieuws

In de loop van de nacht ben ik wakker en wil naar het toilet. Op het moment dat ik uit bed wil stappen, voel ik pijn onder mijn knie. Ik strompel naar het de badkamer. Terug in bed vraag mij af wat er nu weer aan de hand is. Ik vermoed dat er een aanhechting opspeelt. Iedere keer als ik mijn been verleg voel ik op de zelfde plaats pijn.

Als ik om 6:45 uur opsta, is dat nog steeds het geval. Na het ontbijt ben ik wel naar de trainingszaal gegaan en heb een rustige duurtraining op de fiets afgewerkt; 25 watt zonder extra zuurstof. Tot op zekere hoogte een opsteker.

Op weg naar mijn kamer loopt Miriam, mijn verpleegkundig coach, mij achterop en vraagt wat er aan de hand is. Ik vertel het een en ander; zij komt met het idee om te koelen en brengt direct een cool pack naar mijn kamer. Later komt de internist op bezoek, voelt aan mijn knie en zegt, “dat zou wel eens een aanhechting kunnen zijn”. Zij brengt wel goed nieuws. Uit het bloedonderzoek blijkt dat mijn nierfunctie met de aanpassing van de medicatie erop is vooruit gegaan. Dat is een zorg minder.

Het slechte nieuws is dat ik nauwelijks nog iets kan doen. Krachttraining met de benen is op dit moment onmogelijk, idem voor lichaamsbewustwording, intervaltraining en sport en spel. Wat blijft over? Voorlopig alleen duurtraining op de fiets (lopen doe je hier in huis toch genoeg), ontspanningsoefeningen, krachttraining voor het bovenlichaam en UAE. Daarmee moet ik het voorlopig even doen.

Vandaag heb ik week 7 volgemaakt. Een belangrijke mededeling komt van de fysiotherapeute; zij gaat voor een verlenging van de revalidatieperiode! Morgen wordt dit ingebracht tijdens de vergadering van het behandelteam. Gezien de recente vorderingen heb ik echt zin om nog wat langer te blijven. Ik kom dan in ieder geval sterker naar huis dan ik ben gegaan.

Vermeldenswaard is nog dat ik op dag 34 (vrijdag 8 november) tijdens een ingelaste sport- en spelactiviteit de enige klant ben geweest. Ik mocht daarom kiezen wat ik wilde doen. Wat denk je van een beetje tennissen? Zo kon het gebeuren dat ik om het zo te zeggen een half uurtje tennisles heb gehad! Ik kan vertellen dat ik het vreselijk naar mijn zin heb gehad.

Vandaag, dag 35, heb ik evenals tijdens het weekend, wat meer last van kortademigheid. Waarschijnlijk hangt dit samen met de hoge luchtvochtigheid. Desondanks heb ik het trainingsprogramma kunnen volbrengen. Hierbij heb ik vanochtend om 8:15 uur een intensieve intervaltraining op de fiets afgewerkt, waarbij ik nu 15 maal één minuut 60 watt rondtrap; wel met extra zuurstof.

De krachttraining is vandaag gericht op het bovenlichaam. De oefeningen 2 en 4 zijn nu 7,5 kg hoger dan bij de start van de revalidatie en de oefeningen 6 en 9 zijn nu10 kg zwaarder. Ik heb niet zitten fluiten, maar heb het allemaal tot een goed einde gebracht. Zo kan ik morgen vol goede moed aan week 8 beginnen.

De dertigste dag blijkt wat de training betreft een feest. Wij beginnen met een intervaltraining op de loopband; 4,5 km/u en dat 10 maal 2 minuten. De warming up begin ik met 3,0 km/u maar schakel al snel door naar 4,5 km/u. Dit loopt zo gemakkelijk dat ik voor 4,8 km/u ga; nagenoeg 100% van het resultaat tijdens het begin assessment. Daarna volgt 'sport en spel' en om 10:30 uur krachttraining gericht op benen en buikspieren. Het gaat goed maar het probleem zit weer in het 'martelwerktuig'; de eerste serie haal ik inderdaad 8 herhalingen, de tweede serie doe ik nog 6 herhalingen; de derde slechts vijf. Jammer, meer zit er niet in. Toch is de ochtend wel een succes. Met ieder van de activiteiten heb ik flink getranspireerd. Eerder tijdens deze zes weken heb ik het hooguit warm gekregen; zweetdruppels heeft het allemaal niet opgeleverd. Deze ochtend heb ik voor het eerst het ik idee echt te hebben getraind.

Intussen ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik een intensieve intervaltraining (15 maal één minuut) op de loopband heb 'gemist'. Overleg met Jérôme levert op de dat de gemiste training wordt verschoven naar vrijdagochtend en dat een soortgelijke training op de fiets op donderdag naar dinsdagmiddag wordt gehaald. De trainingen van dinsdagochtend werk ik zonder problemen af. Na de lunch doe ik de 'kleine ronde' gewapend met fototoestel. Dit laatste speciaal voor de dierenliefhebbers. De 'kleine ronde' doet de dierenweide aan; dieren die worden gevoerd met 'oud brood'. Bokjes grijpen hun kans aan om via de rug van een schaap een opstapje te hebben naar een lekker hapje.

Na de dagelijkse wandeling hebben wij rust genoten, wat gelezen en een dutje gedaan om vervolgens bij de activiteit bewustwording van het lichaam weer een beetje wakker te worden. Dan is het de beurt aan de intensieve intervaltraining op de fiets. Ik besluit zelf het wattage op 55 te zetten; dit zou ik vorige week hebben gedaan als die training toen net uit mijn programma was geschrapt. Voor deze week staat er 60 watt op het programma, maar dat vind ik te veel zo ineens. Door schade en schande word ook ik wel wijs en kies voor de voorzichtige aanpak; niet te veel hooi op de vork nemen! 55 Watt blijk zwaar, maar is te doen. Het geeft een tevreden gevoel, dat ik het aankan.

Na het avondeten voor het eerst in jaren weer eens een biljartkeu in de hand gehad. Nu blijkt dat biljarten niet eenvoudig is. Geconcentreerd, in voorovergebogen houding een mogelijke carambole bekijken, is voor iemand als ik toch lastig. Regelmatig kom ik met mijn ademhaling in de knoop. Het is wel leuk, maar ….. ik bak er niet veel van.

De dag begint met een gesprek; de fysiotherapeute wil mij spreken. Het begint erop de lijken dat wij op één lijn komen. De mogelijkheid van een verlenging van mijn verblijf is aan de orde geweest.

De training begon hetzelfde als maandag: 10 keer 2 minuten 4,8 km/u lopen. Geen probleem, wel zweetdruppeltjes. Dan een ruime rust en om10:30 uur krachttraining; weer buik en benen. Alles gedaan zoals de bedoeling is: drie series van acht herhalingen. Het martelwerktuig tot het laatst bewaard en nu heb ik het tot het einde volgehouden. Van de laatste serie waren de nummers 7 en 8 wel een marteling maar ik het toch voor elkaar gekregen. Daarna was de UAE een 'warme douche'. Na de lunch hebben wij de grote ronde gewandeld. Het leuke nu is dat ik inmiddels wat kan praten tijdens het lopen. Na een fraaie volzin heb ik wel even last, maar twee, drie keer goed ademhalen en rustig uitblazen en ik ben weer het mannetje.

De laatst geagendeerde activiteit is een duurtraining op de fiets. Eerder heb ik al twee keer bij een looptraining het tweede deel zonder zuurstof gedaan. Vandaag heb ik bedacht dat ik de duurtraining op de fiets geheel zonder zou moeten kunnen. Gedurende 23 minuten heb ik nu 25 watt rond getrapt zonder extra zuurstof en het voelt goed. Geen problemen, rustig ademhalen en mijn benen voelden aan het einde van de training beter dan toen ik begon. Ik zeg: HOERA!

Vanavond nog even therapeutisch bezig zijn in de grote bak met warm water, misschien nog even biljarten, maar hoe dan ook …......... ik ga straks als een tevreden man onder de wol.

Woensdag en vandaag (donderdag) is het steeds beter gegaan. Wellicht ben ik door de prednisolon stootkuur nu toch de verkoudheid aan het overwinnen. Natuurlijk, ik hoest nog wel maar veel minder dan in het begin van de week. Ik geef ook nauwelijks nog slijm op en kan tijdens inspanning ook makkelijk diep ademhalen. Dat maakt deze middag ook een intensieve intervaltraining op de loopband mogelijk. Na een warming up van 2 minuten loop ik 15 maal één minuut 5,2 km/u en rust dan een minuut. Die rust mag langer, maar daaraan heb ik geen behoefte gehad. Aan het einde van die training is de saturatie niet eens onder de 90% gekomen. Ik kan derhalve stellen dat ik een goede dag heb gehad.

Hiertoe heeft zeker ook de videoconferentie met kleindochter Jolien tijdens de lunchpauze bijgedragen. Zij weet dat ik in een soort ziekenhuis ben opgenomen. Zij ziet mij de tablet van oma Willeke en zegt: “Opa is niet ziek want hij heeft gewoon zijn kleren aan.” En zij heeft gelijk; zieke mensen liggen in bed met een pyjama aan. Ik loop gewoon rond in een trainingspak en ben dus niet ziek. Met dit in het achterhoofd gaat mij nog veel meer lukken, dat eerder onmogelijk leek.

De dagsluiting doe ik vanavond weer in het zwembad om daarna mijn noodzakelijke rust weer te nemen in het vertrouwen de week morgen -ondanks de slechte start- met een tevreden gevoel te kunnen afsluiten.

Om 8:45 uur wordt het menens met intervaltraining op de fiets. Voor het eerste deze week ga ik weer eens 10 maal twee minuten 45 watt rondtrappen. Het is zwaar maar ik kom er toch goed doorheen.

Om 9:45 uur is de dagelijkse rondgang in de open lucht aan de beurt. Ik ben van plan de kleine ronde te doen, maar de groep als geheel gaat in één keer naar buiten. Ik loop in de eerste rijen en dan blijkt er achteraan een probleem te rijzen. Een nieuwkomer kan nauwelijks vooruit en houdt na 25 meter het achterste deel van de groep al op. Wij zijn doorgelopen tot de eerste pauzeplaats van de kleine ronde, hebben staan wachten,maar er verschijnt niemand om de bocht. Een van de begeleiders loopt terug om te kijken wat er aan de hand is en komt terug met de mededeling dat wij maar verder gaan met de grote ronde.

Na een ruime rust is het om 11:15 uur tijd voor de krachttraining. Deze training doe ik nog licht; wel de bedoelde gewichten maar niet acht herhalingen, maar slechts vijf.

Na de lunch gaan wij spelen met een hoepel; later aangevuld met een kegel. Wij spelen in duo's. Eerst gaat het om het rollen en opvangen van de hoepel. Als het opvangen niet lukt, moet je bukken om het ding op te rapen. Aanwijzing: denk eraan wanneer je moet uitademen! Als de kegel in het spel wordt gebracht, is het nog lastiger. De kegel moet om; concentreren om de hoepel de goede baan te geven (wel doorademen) en als je de hoepel wegrolt uitademen. De ander staat te met ingehouden adem te kijken of de kegel omgaat en als dat niet gebeurt moet de hoepel wordt gepakt. Snelle reactie is soms nodig, dus uitademen. Gaat de kegel om dan moet die worden opgepakt (uitademen), maar ook de hoepel. Soms kan dat in één keer, maar als ze te ver uit elkaar liggen? Twee keer bukken is ook twee keer uitademen. Daarnaast moet je ook nog letten op je eigen grens. Uitkijken dat je er niet overheen gaat. Op tijd rust nemen; je partner moet dat accepteren. Ik heb weer het geluk dat ik als partner de 'bewegingsagoog van dienst' heb. Die houdt het wel vol, maar ik loop het risico in mijn enthousiasme te ver te gaan. Terwijl ik dat bedenk,is het eigenlijk al te laat; ben over mijn grens gegaan en heb dus last van een portie hijgen. Gelukkig niet ernstig, maar toch.

De dag wordt om 15:15 uur afgesloten met een laatste hersteltraining op de loopband waar ik 3,0 km/u mag wandelen. Ik begin met zuurstof onder het toeziend ook van Willeke die intussen is gearriveerd. Jérôme, mijn persoonlijke trainer, komt langs om Willeke te begroeten en blijft erbij staan voor een praatje, waaraan ik gewoon meedoe. Hé denk ik, een man die aan het multitasken gaat; wandelen en praten. Net zoiets als praten en breien voor vrouwen. Dat gaat zo goed dat ik op het moment dat Jérôme een opmerking maakt over extra zuurstof bedenk dat ik het wel zonder kan. Ik doe mijn neusbril af en loop gewoon door. Er wordt wel gekeken, maar niets gezegd en ik doe net of mijn neus bloedt. Aan het einde van de training krijg ik een compliment dat ik de training zonder extra zuurstof heb afgerond en dat nog wel zonder naar de saturatiemeter te vragen. Ik denk dat ik inmiddels met wandelen kan aanvoelen waar de grens ligt. Dat vind ik al een hele vooruitgang en nog wel in een week die zo slecht is begonnen.

Vandaag dinsdag 29-10 is de zesde week van mijn revalidatie ingegaan.

Ik ben vanmorgen een stuk beter uit bed gekomen dan gisteren; de kortademigheid is duidelijk minder. Voel mij dank zij de rust die ik gisteren al heb moeten nemen en een goede nacht (6 uren aaneen geslapen; record hier in Horn) tamelijk fit.
Van de fysiotherapeute mag ik niet zo veel doen; heeft enkele dingen zelfs geschrapt voor vandaag. Wat ik wel mag doen, mag ook niet te intensief worden gedaan.

Ook een kennis, die ik zie als een sporter met veel ervaring, geeft via de mail het advies goed te luisteren naar mijn lichaam en niet te veel te doen. Ik zal het advies om rustig aan te doen zeker opvolgen. Ik mag vandaag vanwege het exacerbatieprotocol maar drie trainingen en de buitenwandeling doen, voor de rest houd ik mijn gemak. De trainingen gaan vandaag wel lekker. Voor de middag een rondje duurtraining op de fiets met 15 watt en om 16:00 uur nog een rondje met 20 watt. Twee keer op de fiets trainen lijkt mij aangewezen omdat lopen inherent is aan het verblijf hier. Eten en drinken, meedoen met de trainingen en de buitenwandeling vraagt om loopwerk (ik heb hier immers geen auto). Daarnaast kan ik vanavond inpandig nog rondlopen zoveel ik kan verdragen.

De krachttraining is vandaag gericht op buik en benen. De verlichting heb ik op advies van de fysiotherapeuten gezocht in het aantal herhaling; in plaats van acht heb ik maar vijf bewegingen gemaakt; alles wel vier keer. Voor de gewichten heb ik die van vorige week gebruikt, behalve voor de buikspieren. Dat is voor deze week toch maar 22,5 kg dus dat mag wel (van mijzelf; bij Bruurs doe ik een soortgelijk toestel al jaren met 25 kg of meer). Bij de buitenwandeling kies ik toch nog de kleine ronde, want ik wil niet te veel hooi op mijn kar (of is het vork) laden. Daarna kan ik rusten tot 16:00 uur waarbij ik ook nog een klein uiltje heb geknapt.

Ondanks de longaanval vind ik het een dag om met een tevreden gevoel op terug te kijken.

Soms zit het mee, soms zit het tegen.
Mij zit het opnieuw tegen. Vanmorgen bij de dokter geweest: ik heb zoals dat wordt genoemd een longaanval.
Moeilijk gezegd: een acute exacerbatie, ofwel een plotselinge verslechtering van de situatie.
Waar het op neer komt: ik heb weinig lucht, hoest veel, er komt veel slijm naar boven en ik heb het exacerbatieprotocol aan mijn broek. Dit betekent dat je een heleboel niet mag, weinig of geen training derhalve; wel veel rusten.
Ik heb al bloed laten prikken (voor leucocyten en crp; beide testen om te controleren of er sprake is van een ontsteking) en een longfoto laten maken. Er is al een prednisonkuur gestart en ik heb nu de Foradil (waar de longarts het vrijdag al over heeft gehad) gekregen om te inhaleren. Het sputum van deze ochtend wordt onderzocht, maar dat duurt even voor de uitslag er is.

Ik was het weekend vol goede moed dat er deze week eens duidelijke resultaten te boeken zouden zijn, maar helaas. Ik hoop dat het snel wat bijtrekt, zodat ik weer een paar veren van mijn lippen kan blazen.

Intussen is avond geworden en weet dat ik geen infectie heb. Dit wordt afgeleid uit de resultaten van het bloedonderzoek van vandaag. Wellicht knap ik dan toch snel op met de prednisonkuur.

Vanmiddag heb ik nog wel een duurtraining op de fiets gedaan. Ik heb een onwaarschijnlijke prestatie verricht door 23 minuten 10 watt (je lees het goed: tien watt) rond te trappen met een tempo van 65 omwentelingen per minuut. De saturatie is niet onder de 90% geweest en dat is volgens de kenners een goed teken. Daarna heb ik een dutje gedaan en voel mij wel iets beter dan eerder op de dag.

De gebruikelijke dobberpartij in het zwembad is mij afgeraden, dus gaat deze jongen met een boek te bed. Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen.

Meeloopdag.

De bedoeling daarvan is om partners en/of kinderen te laten ervaren wat patiënten in Horn er voor moeten doen om zich een beetje beter te gaan voelen.

Van de verpleging mocht ik niet doorlopen naar de gymzaal waar Ger al bezig was met zijn UAE oefeningen dat wil zoveel zeggen als werken met gewichtjes voor armen en bovenlichaam. Ik moest dus wachten totdat deze bezigheid was afgerond voordat ik echt mee mocht doen.Het had als voordeel dat ik kon beginnen met een kop koffie. Heel lekker na die autorit.

Om 8.30 uur kwam de Ger woonkamer binnenlopen. Samen zijn we naar de trainingszaal gelopen want om 8.45 uur stond intervaltraining op de loopband op het programma.

Ger begon met zijn “neusbril” vast te koppelen aan het zuurstofapparaat in het midden. Vanaf dat moment heb ik even op dezelfde manier getraind als Ger. Hij moest 1 minuut lopen met een snelheid van 5 km/uur en dan 1 minuut rust. Dat moest hij 15 keer doen. Voor hem was dat best zwaar en ik neem mijn petje voor hem af want hij houdt dat toch maar vol. In eerste instantie heb ik precies hetzelfde gedaan. Later heb ik de boel opgeschroefd naar 6.5 km/uur en een hellingshoek van 1.5%. Ook ik mag wel voelen dat ik iets gedaan heb toch?

Tijd voor 1 kopje koffie want om 9.45 uur staat de dagelijkse buitenwandeling op het program.

Ger koos voor de grote ronde dat is een afstand van 1250 meter; die was nu wel mogelijk omdat zoals ikzelf heb gezien de gebruikte defibrilator terug is gebracht.

Onderweg hebben wij 2 x gepauzeerd, waarvan 1 x vrij lang omdat één van de deelnemers een enorme hoestbui had en daarna even bij moest komen. De wandeling verliep verder zonder problemen. Het zonnetje scheen en de temperatuur was goed.

Dan gaan we weer op weg naar de trainingszaal voor de krachttraining. We beginnen met de beenspieren. Er moet na 5 x de warming up van 50kg. 2 x een gewicht van 70 kg weggedrukt worden + 1 x van 80 kg. Best heftig.

Daarna een soortgelijk apparaat maar dan met de bedoeling het gewicht naar beneden te drukken.

En daarna een apparaat voor de buikspieren.

Hierna hebben we pauze en tijd voor een boterhammetje. In de gang kwamen we Remco tegen, een van de coachen die mensen begeleid tijdens de training. Ger vraagt of Jérôme er is en dat hij graag die middag mee wil doen aan sport en spel. Remco zegt dat hij dat eerst aan Maud (Fysio) moet vragen.

Om 13.00 uur hebben we een afspraak met de longarts. Daar komt het gebruik van zuurstof aan de orde. De fysiotherapeute wil dat Ger met zuurstof traint en had hem al het harnas in gejaagd door te stellen dat hij met zuurstof naar huis zou gaan. Uiteraard kwam dat ter sprake bij de longarts.

In ieder geval is Ger gerustgesteld. We waren al op zoek naar een geschikte manier om met zuurstof te kunnen trainen. Volgens de longarts hoeft dat voorlopig niet. Vanaf dat moment zie je Ger opbloeien. Hij loopt weer fier rechtop en heeft praatjes in overvloed. Zelf zegt hij; “Er is een last van mijn schouders gevallen”

In de agenda van Ger staat voorlopig tot 15.15 uur niets ingevuld. We besluiten naar de gymzaal te gaan en daar te kijken naar sport en spel. Op het moment dat we langs de kamer van de fysiotherapeuten lopen wordt Ger aangesproken door Maud en wordt er gezegd dat hij wel mee mag doen met sport en spel. Hoera!!! Er staat badminton op het programma. Een van de sporten die dicht bij het persoonlijke doel van Ger staat.

We zijn met 6 mensen, 4 patiënten, de begeleidster en ik. In het begin slaan we met 3 mensen aan de ene en 3 mensen aan de andere kant een shuttle over. Na de opwarming wordt er een spelletje gespeeld waarbij elke patiënt als die te moe wordt, even gaat zitten en wordt afgelost door een ander. Moe maar intens tevreden verlaat iedereen de gymzaal.

Na een korte rustperiode beginnen we om 15.15 uur aan de training op de fiets. Ook hier eerst de neusbril aansluiten op het zuurstofapparaat in het midden.Ger begon met zijn eigen programma. Mijn fiets werd door de coach om in te trappen op 50 watt gezet. Na 3 minuten heb ik hem op 75 watt gezet en heb ik de hele periode zo gefietst met 75 omwentelingen p/min.

Uiteindelijk mogen we moe, maar tevreden over de geleverde prestaties naar de kamer om ons te douchen en om te kleden. Ik neem mijn manneke lekker mee naar huis voor een ontspannen weekeindje.

Wel is mij opgevallen dat er tussen de bedrijven door behoorlijk veel gelopen wordt. Medicijnen innemen (naar de kamer) bakkie koffie (naar de woonkamer) naar de gymzaal, naar de trainingsruimte. Etc.etc. De afstanden zijn iets groter dan thuis.

Afsluitend

Ik ben blij dat ik deze dag heb meegemaakt. Het geeft een goed beeld over hoeveel er gevraagd wordt van een COPD / longemfyseem patiënt. Nou, ik kan nu uit eigen ervaring vertellen dat het programma behoorlijk zwaar is. De patiënten krijgen helemaal niets cadeau. Het is lopen, fietsen, krachttraining en bij sport en spel badminton spelen. Uiteraard inclusief het hijgen en zweten.

Dag 22 en 23

Woensdag en donderdag heb ik redelijk kunnen trainen. Beide dagen is er alleen een kleine buitenwandeling mogelijk geweest, omdat de gebruikte defibrillator nog steeds niet terug is.

Op beide avonden heb ik gebruikgemaakt van het 'tropisch zwemparadijs' om therapeutisch bezig te zijn in het water. Dat begint steeds beter te bevallen. Wij hebben natuurlijk onze marathonzwemmer; een medepatiënt die in staat is een half uur aan een stuk rondjes te zwemmen zonder te rusten. Nu heb ik bedacht te gaan proberen iedere keer als hij langskomt naar de andere kant te zwemmen; in de breedte wel te verstaan. Donderdagavond is het mij gelukt dat vol te houden, terwijl ik eerdere avonden een aantal rondjes van onze marathonzwemmer verstek moest laten gaan. Nu doe ik het nagenoeg afwisselend nog met schoolslag en dobberend op mijn rug. Mijn bedoeling is het uiteindelijk met de schoolslag te kunnen volhouden. Als dat lukt, komt er wellicht een nieuw doel. Wordt vervolgd.

De 20^ste dag.

Wij, groep 4, hebben een vroege start, zoals gebruikelijk op maandag. 8:15uur intervaltraining op de loopband. Ik heb het er redelijk goed afgebracht. Maar in de loop van de ochtend sloeg toch de vermoeidheid toe. Ik moet overigens toegeven dat het zondagavond wel wat later is geworden dan de bedoeling.

Bij de krachttraining kwam Chantal vanmorgen langs, wij spraken even met elkaar en zij adviseerde bij toestellen waar drie series van acht te veel van het goede is, het aantal terug te brengen. Bij mij is beweging zeven en acht bij enkele apparaten in feite te veel. Ik ga dat vanaf nu dan ook terugbrengen naar vijf! Daarmee hoop ik te bereiken dat de trainingen inderdaad wat lichter worden. Voordat Chantal mij dit advies gaf, had ik braaf op drie toestellen de series van acht gedaan en had heel wat kruid verschoten

Vanwege de moeheid heb ik ervoor gekozen niet de grote maar de kleine (650 meter en drie maal pauzeren) ronde te lopen.

De agenda voor vandaag (dinsdag 22-10) voorzag in een makkelijke start: duurtraining op de loopband. Zover is het niet gekomen. Na het ontbijt maak een enorme hoestbui, ik ben er zeker 10 minuten tot een kwartier tot braken toe zoet mee geweest, die makkelijke start nog onmogelijk. Het is opnieuw Chantal die ingrijpt en mij linea recta terug stuurt naar mijn kamer. Zij zou nog zijn langs gekomen, maar Miriam kwam opdagen. Zij heeft een uurtje met mij – liggend op bed – zitten praten over mijn situatie.

Daarna ben ik om 11:15 uur naar de sportzaal gegaan voor de krachttraining. Ik heb twee stations gedaan en heb het verder voor gezien gehouden.

Na de lunch heb ik opnieuw de kleine ronde gelopen. Ik zou daar zeker voor gekozen hebben, maar er was ook alleen de mogelijkheid van de kleine ronde. Bij de buitenwandeling gaan er per groep twee personeelsleden mee, die een automatische defibrillator bij zich hebben. Er zijn er drie, maar één ervan moet opnieuw worden ingeregeld omdat deze gisteren is gebruikt. Eén defibrillator moet in het gebouw blijven voor eventuele calamiteiten, zoals gisteren het geval is geweest. Er kan dan nog maar één groep naar buiten voor een wandeling en dus staat dan de kleine ronde op het programma.

Daarna weer educatie: de effecten van fysieke training. Hierbij wordt duidelijk dat het niet is uitgesloten dat ik te veel heb willen doen en daardoor enigszins ben overtraind. Ik moet dus meer rust nemen.

Na een sessie lichaamsbewustwording, waarbij ik het heel bewust rustig aan heb gedaan, staat intervaltraining op het programma. Jérôme vindt het verantwoord om de intensieve vorm (één minuut fietsen en één minuut rust) uit te proberen. Die ene minuut rust mag wat langer duren en ik stel voor om dit te vervangen door de wachttijd nodig om de saturatie te laten stijgen tot 96, 97%. Zo heb ik het gedaan. De eerste keer draai ik 40 watt rond, de tweede keer 45 watt en de derde keer 47 watt. Op advies van Jérôme heb ik ik het daarbij gelaten. Uiteindelijk heb ik deze manier van trainen 12 keer gedaan en nog drie minuten cooling-down. Pas na de cooling-down heb ik saturatiepercentage gezien onder 90, namelijk 89%. Hiermee is een eerste aanwijzing verkregen dat deze vorm van trainen wel bij mij past.

Dit is het dan voor vandaag. Ik ga onder de douche en duik met mijn nieuwe boek in bed met de bedoeling rond 22:00 uur het licht uit te doen.

Gisteren heb ik een duidelijke dip gehad. Vandaag gaat het, na een goede nacht, al weer beter dan gisteren.

Vanochtend gestart met duurtraining op de fiets. Levert met een tempo van rond 70 omwentelingen per minuut geen probleem op. Na drie kwartier rust staat krachttraining op het programma; deze keer zijn naast de buik m.n. de benen aan de beurt. Opnieuw geen echte problemen.

Na de lunch krijgen wij de dagelijkse buitenwandeling; vandaag voor het eerst echt in de regen. Wij doen het rustig, schuilen onderweg een keer, omdat het toen te hard regende, maar zijn toch na 35 minuten weer binnen.

Na een educatieve bijeenkomst over gezonde voeding staat de intervaltraining op de loopband nog op het programma. In overleg met mijn persoonlijke trainer gebruik ik nu een keer 2 liter zuurstof; van de longarts mogen wij gaan tot 3 liter. De training is makkelijk te volbrengen, waarbij de saturatie rond 90% blijft hangen. Nadat ik ben gestopt komt er wel een dip naar 87%, maar dat herstelt zich binnen de minuut naar een waarde boven 90%. M.a.w. het gaat nu goed vooruit.

Wat sportieve actie betreft sluit ik de dag af met 'fysieke training in het zwembad'. Ik hang om te beginnen met mijn benen in de jetstream voor 'massage'. Zwem een rondje op mijn rug, steek een paar keer het bad in de breedte over en hang vervolgens nog tien minuten aan de rand, waarbij een van de therapeuten uitlegt hoe het gaat met trainingen. Hij vroeg hoe de revalidatie tot nog toe beviel en ik reageerde met: ik zit nu even in een dip. Volgens hem is dit een heel normaal verschijnsel in de derde, vierde week van de revalidatie. Door de trainingsprikkels die je krijgt, vindt er eerst afbraak van cellen plaats en daarna opbouw. De opbouw gebeurt in een periode van relatieve rust. Als die rust te kort duurt vindt na de volgende training weer afbraak plaats die groter is dan er al is opgebouwd. Met andere woorden: als je te weinig hersteltijd hebt, bijvoorbeeld door te weinig nachtrust, krijg je het steeds moeilijker. Dit kun je alleen doorbreken door meer rusttijd in te bouwen. Welnu, ik ging om 22:00 uur slapen, ben vannacht maar één keer uit bed geweest en werd pas om 5:45 wakker. Voelde mij uitgerust. Morgen en het weekend doe ik het ook nog kalm aan en dan zien wij maandag weer verder. Ik vertrouw erop dat ik dan ook met goede berichten kan komen.

Vrijdagmiddag een gesprek gehad met twee begeleiders (fysiotherapeut en personal trainer) die toch vinden dat ik komende week geen verzwaring van mijn programma kan hebben. Inmiddels ben ik op twee liter zuurstof gezet voor de uithoudingstrainingen en er sprake van dat ik ook bij de krachttrainingen zuurstof moet gaan gebruiken om nog progressie te kunnen boeken. Zij denken dat ik op bepaalde momenten toch te diep ga, waarbij de saturatie te laag wordt. Zij gaan ervan uit dat ik niet onder de 88% mag komen. Ook willen zij de saturatie gaan meten tijdens de dagelijkse buitenwandeling. Afhankelijk van de bevindingen zou ik dan ook daarbij zuurstof moeten gaan gebruiken en met name dit laatste vind ik helemaal niet leuk. Trainen met zuurstof is iets dat ik wel accepteer, maar als ik mijn goede pak aantrek met stropdas en  een zuurstoffles op mijn rug moet nemen .......... daar word ik helemaal niet vrolijk van.

Als ik het geheel, de uitleg van donderdagavond en het gesprek van vrijdagmiddag, goed overzie moet ik het weekend echt veel rust nemen om maandag fit aan de start te verschijnen. Ik ga dit nu, zaterdagmiddag 15:00 uur, letterlijk in praktijk brengen met een middagdutje.