Het zal in 2007 zijn geweest dat ik met fietsen en traplopen wat problemen bespeurde. Als ik stevig doortrapte op de fiets zat ik in de kortste keren te hijgen als een postpaard. Op mijn werk moest ik naar de vierde verdieping. Ik deed dat altijd via de trap. Ik kreeg daarmee steeds meer problemen. Gelukkig was de koffiekamer op de tweede verdieping. Bij binnenkomst ging ik 's morgens maar eerst een bakkie doen. Zo leerde ik ook wat meer collega's kennen, waarmee ik in het dagelijkse werk niet direct te maken had.
Bij een bezoek aan de huisarts voor de bloeddrukcontrole heb ik op een bepaald moment toch eens gezegd dat ik wat problemen had met mijn ademhaling, waarop hij mij een blaastest liet doen. De één-secondewaarde was maar 50%. Na inhalatie van salbutamol werd 56% gemeten. De diagnose luidde: COPD. Medicatie, als ik mij goed herinner, alleen salbutamol. Later werd dit aangevuld met Spiriva, waaraan nog Seretide werd toegevoegd. Ventolin (salbutamol) behield ik voor noodgevallen.
In 2009 ben ik op eigen verzoek doorverwezen naar de longarts, die na het beluisteren van mijn longen de diagnose COPD specificeerde naar longemfyseem. De longfunctieproeven zijn daar meer uitgebreid. De uitkomst was overigens hetzelfde: ook daar was de één-secondewaarde 50%. De poedervormen van de inhalatiemiddelen die ik gebruikte werden vervangen door aerosolen, die ik ging innemen via een voorzetkamer. Na verloop van tijd had ik het idee dat de medicatie steeds minder effect gaf. Als ik de aanslag in de voorzetkamer zag bekroop mij ook het bange vermoeden dat het in mijn longen er ook zo zou uitzien.
Via een kennis had ik inmiddels een boekje gekregen: Leef gezond, adem rustig (astma te lijf met de Buteyko-methode), geschreven door Masha Anthonissen - Kotousova. De Buteyko-methode zou ook resultaten opleveren bij mensen met longemfyseem. Belangrijk bj deze methode is: niet te veel ademhalen. Door de neus in- en uitademen en veel lichaamsbeweging nemen vormen het uitgangspunt. Omdat ik toch al niet zo'n voorstander ben van geneesmiddelen en het idee had dat de middelen die ik gebruikte niets of in ieder geval niet veel meer deden, ben ik met de medicatie gestopt. Ik schreef mij in voor de cursus bij Masha en hoopte dat ik daarmee uiteindelijk beter uit de voeten zou kunnen. Om een lang verhaal wat te bekorten ..... ik heb er uiteindelijk weinig aan gehad. Te vaak heb ik last gehad van verkoudheden, waarbij ik van het hoesten al buiten adem raakte. Als de verkoudheid over was, kon ik de draad weer oppakken maar steeds in iets mindere mate dan voordien. Zo kwam het dat ik in mei van dit jaar weer ben teruggegaan naar de longarts.
Een belangrijke overweging daarbij was dat ik het niet meer kon opbrengen om te tennissen. Hiermee ben ik in 2010, het jaar dat ik 65 ben geworden, gestart. Ik wil graag blijven tennissen, maar het duurt steeds langer voordat ik mijn ademhaling onder controle heb. Ik sta te hijgen als dat bekende postpaard en mijn medespelers staan wortel te schieten.
Bij de longarts komt natuurlijk de functieafdeling weer in het geweer. De waarde die worden gemeten geven aan dat ik inmiddels gepromoveerd ben tot het hoogste niveau van de GOLD classificatie. De longarts stelt voor om na te denken over longrevalidatie. Ik hoef daarover niet lang na te denken. Nog tijdens dit bezoek zeg ik volmondig JA en Willeke knikt instemmend.
Via een longverpleegkundig consulent heb ik inmiddels de beschikking over een vernevelaar, waarmee ik in eerste instantie een fysiologische zoutoplossing vernevel. Het apparaat ga ik nu ook gebruiken om Combivent te vernevelen. De longarts gaat mij aanmelden voor longrevalidatie bij het CIRO te Horn.
Voorafgaan aan de revalidatie krijg je een uitnodiging deel te nemen aan een drie dagen durend begin assessment. Het heeft even geduurd maar na een telefoongesprek met de afdeling Planning en Control is het zover.
Dinsdag 6 augustus 2013 meld ik mij in het CIRO voor het driedaagse assessment .
Het eerste dat ik zie bij binnenkomst is een vrouw in een rolstoel met het bekende slangetje voor de toevoer van zuurstof. Er zit ook een man met een hoest die direct doet denken aan longproblemen. Later blijkt dat zij beiden al eerder te gast zijn geweest in dit revalidatiecentrum. Dit geldt overigens voor meerdere mensen die daar nu bezig zijn met revalideren. Zo leer je al snel dat je voor meerdere keren op de steun van het Ciro kunt rekenen. Als het nodig mocht blijken is voor zo ver ik nu weet een zevende keer zelfs mogelijk.
Het driedaagse programma vraagt wel wat van je! Met name de tweede dag is zwaar. Verschillende testen vragen om een uiterste krachtsinspanning. De meest sadistische is de BIODEX. Een 'martelwerktuig' van de eerste orde. Eerst word je gevraagd om drie keer gedurende vijf seconde een maximale inspanning te doen om een gewicht tegen te houden. Dan krijg je vijf minuten rust en wordt uitgelegd wat de bedoeling is bij de volgende proef: 30 keer in één minuut een zo krachtig mogelijke schop omhoog geven. De instructeur telt mee en stimuleert je om het steeds zo hard mogelijk te schoppen. Het martelwerktuig is te zien op:
http://www.youtube.com/watch?v=RhV56ckwIfI
waarbij iemand op het apparaat plaatsneemt en de beweging langzaam maakt. Met 30 keer in één minuut is het tempo veel sneller. De eerste tien keer gaat nog wel maar dan begint de vermoeidheid toe te slaan; de laatste keren zijn een ware hel. Daarbij moet je je dan ook nog voorstellen dat je in de ochtend al een fietstest hebt gedaan en de dag afsluit met een looptest. Dan snap je dat er op die dag wel wat van je wordt gevraag. Tijdens de fietstest moet je proberen zo lang mogelijk op 70% van je maximum te blijven trappen. De looptest vraagt van je om in zes minuten zo veel mogelijk meters te maken zonder te gaan hardlopen. Hierbij vergeleken is de eerste dag een makkie. Naast een aantal longfunctietests, een ECG en een paar gesprekken is er maar één fietstest waarbij de maximale belasting wordt vastgesteld. Ook de derde dag is een fluitje van een cent. De dag begint met een krachtmeting in de sportzaal op een aantal apparaten en aan het einde van de ochtend een herhaling van de 6-minuten-looptest. Na de looptest staat er nog een lunch, twee afsluitende gesprekken en het invullen van een vragenlijst op de agenda. Dan is het assessment afgelopen en vreemd maar daarna ..... is er niets meer.
Ik drink met Willeke (die de driedaagse heeft meegemaakt) nog een kopje koffie en dan komt er een PR-medewerkster van het Ciro op ons af met de vraag of wij nog willen meewerken aan het maken van enkele foto's voor reportage over de 'Art Walk' in de krant De Limburger. De Art Walk is een expositie van kunstwerken langs een voetpad door het bos op het terrein van het Ciro. Een ingehuurde fotograaf wil een paar plaatjes schieten van kunstwerken met mensen erbij. Wij zijn gevraagd om voor de 'toeschouwers' te spelen. En ja hoor, wij hebben de volgende dag (niet-herkenbaar) in de krant gestaan.
Dit blog is in eerste instantie bedoeld om verslag te doen van de ervaringen opgedaan tijdens een periode van revalidatie bij het Centrum voor Integrale Revalidatie bij Orgaanfalen (CIRO) te Horn (bij Roermond, Nederland).
