Woensdag en vandaag (donderdag) is het steeds beter gegaan. Wellicht ben ik door de prednisolon stootkuur nu toch de verkoudheid aan het overwinnen. Natuurlijk, ik hoest nog wel maar veel minder dan in het begin van de week. Ik geef ook nauwelijks nog slijm op en kan tijdens inspanning ook makkelijk diep ademhalen. Dat maakt deze middag ook een intensieve intervaltraining op de loopband mogelijk. Na een warming up van 2 minuten loop ik 15 maal één minuut 5,2 km/u en rust dan een minuut. Die rust mag langer, maar daaraan heb ik geen behoefte gehad. Aan het einde van die training is de saturatie niet eens onder de 90% gekomen. Ik kan derhalve stellen dat ik een goede dag heb gehad.

Hiertoe heeft zeker ook de videoconferentie met kleindochter Jolien tijdens de lunchpauze bijgedragen. Zij weet dat ik in een soort ziekenhuis ben opgenomen. Zij ziet mij de tablet van oma Willeke en zegt: “Opa is niet ziek want hij heeft gewoon zijn kleren aan.” En zij heeft gelijk; zieke mensen liggen in bed met een pyjama aan. Ik loop gewoon rond in een trainingspak en ben dus niet ziek. Met dit in het achterhoofd gaat mij nog veel meer lukken, dat eerder onmogelijk leek.

De dagsluiting doe ik vanavond weer in het zwembad om daarna mijn noodzakelijke rust weer te nemen in het vertrouwen de week morgen -ondanks de slechte start- met een tevreden gevoel te kunnen afsluiten.

Om 8:45 uur wordt het menens met intervaltraining op de fiets. Voor het eerste deze week ga ik weer eens 10 maal twee minuten 45 watt rondtrappen. Het is zwaar maar ik kom er toch goed doorheen.

Om 9:45 uur is de dagelijkse rondgang in de open lucht aan de beurt. Ik ben van plan de kleine ronde te doen, maar de groep als geheel gaat in één keer naar buiten. Ik loop in de eerste rijen en dan blijkt er achteraan een probleem te rijzen. Een nieuwkomer kan nauwelijks vooruit en houdt na 25 meter het achterste deel van de groep al op. Wij zijn doorgelopen tot de eerste pauzeplaats van de kleine ronde, hebben staan wachten,maar er verschijnt niemand om de bocht. Een van de begeleiders loopt terug om te kijken wat er aan de hand is en komt terug met de mededeling dat wij maar verder gaan met de grote ronde.

Na een ruime rust is het om 11:15 uur tijd voor de krachttraining. Deze training doe ik nog licht; wel de bedoelde gewichten maar niet acht herhalingen, maar slechts vijf.

Na de lunch gaan wij spelen met een hoepel; later aangevuld met een kegel. Wij spelen in duo's. Eerst gaat het om het rollen en opvangen van de hoepel. Als het opvangen niet lukt, moet je bukken om het ding op te rapen. Aanwijzing: denk eraan wanneer je moet uitademen! Als de kegel in het spel wordt gebracht, is het nog lastiger. De kegel moet om; concentreren om de hoepel de goede baan te geven (wel doorademen) en als je de hoepel wegrolt uitademen. De ander staat te met ingehouden adem te kijken of de kegel omgaat en als dat niet gebeurt moet de hoepel wordt gepakt. Snelle reactie is soms nodig, dus uitademen. Gaat de kegel om dan moet die worden opgepakt (uitademen), maar ook de hoepel. Soms kan dat in één keer, maar als ze te ver uit elkaar liggen? Twee keer bukken is ook twee keer uitademen. Daarnaast moet je ook nog letten op je eigen grens. Uitkijken dat je er niet overheen gaat. Op tijd rust nemen; je partner moet dat accepteren. Ik heb weer het geluk dat ik als partner de 'bewegingsagoog van dienst' heb. Die houdt het wel vol, maar ik loop het risico in mijn enthousiasme te ver te gaan. Terwijl ik dat bedenk,is het eigenlijk al te laat; ben over mijn grens gegaan en heb dus last van een portie hijgen. Gelukkig niet ernstig, maar toch.

De dag wordt om 15:15 uur afgesloten met een laatste hersteltraining op de loopband waar ik 3,0 km/u mag wandelen. Ik begin met zuurstof onder het toeziend ook van Willeke die intussen is gearriveerd. Jérôme, mijn persoonlijke trainer, komt langs om Willeke te begroeten en blijft erbij staan voor een praatje, waaraan ik gewoon meedoe. Hé denk ik, een man die aan het multitasken gaat; wandelen en praten. Net zoiets als praten en breien voor vrouwen. Dat gaat zo goed dat ik op het moment dat Jérôme een opmerking maakt over extra zuurstof bedenk dat ik het wel zonder kan. Ik doe mijn neusbril af en loop gewoon door. Er wordt wel gekeken, maar niets gezegd en ik doe net of mijn neus bloedt. Aan het einde van de training krijg ik een compliment dat ik de training zonder extra zuurstof heb afgerond en dat nog wel zonder naar de saturatiemeter te vragen. Ik denk dat ik inmiddels met wandelen kan aanvoelen waar de grens ligt. Dat vind ik al een hele vooruitgang en nog wel in een week die zo slecht is begonnen.

Vandaag dinsdag 29-10 is de zesde week van mijn revalidatie ingegaan.

Ik ben vanmorgen een stuk beter uit bed gekomen dan gisteren; de kortademigheid is duidelijk minder. Voel mij dank zij de rust die ik gisteren al heb moeten nemen en een goede nacht (6 uren aaneen geslapen; record hier in Horn) tamelijk fit.
Van de fysiotherapeute mag ik niet zo veel doen; heeft enkele dingen zelfs geschrapt voor vandaag. Wat ik wel mag doen, mag ook niet te intensief worden gedaan.

Ook een kennis, die ik zie als een sporter met veel ervaring, geeft via de mail het advies goed te luisteren naar mijn lichaam en niet te veel te doen. Ik zal het advies om rustig aan te doen zeker opvolgen. Ik mag vandaag vanwege het exacerbatieprotocol maar drie trainingen en de buitenwandeling doen, voor de rest houd ik mijn gemak. De trainingen gaan vandaag wel lekker. Voor de middag een rondje duurtraining op de fiets met 15 watt en om 16:00 uur nog een rondje met 20 watt. Twee keer op de fiets trainen lijkt mij aangewezen omdat lopen inherent is aan het verblijf hier. Eten en drinken, meedoen met de trainingen en de buitenwandeling vraagt om loopwerk (ik heb hier immers geen auto). Daarnaast kan ik vanavond inpandig nog rondlopen zoveel ik kan verdragen.

De krachttraining is vandaag gericht op buik en benen. De verlichting heb ik op advies van de fysiotherapeuten gezocht in het aantal herhaling; in plaats van acht heb ik maar vijf bewegingen gemaakt; alles wel vier keer. Voor de gewichten heb ik die van vorige week gebruikt, behalve voor de buikspieren. Dat is voor deze week toch maar 22,5 kg dus dat mag wel (van mijzelf; bij Bruurs doe ik een soortgelijk toestel al jaren met 25 kg of meer). Bij de buitenwandeling kies ik toch nog de kleine ronde, want ik wil niet te veel hooi op mijn kar (of is het vork) laden. Daarna kan ik rusten tot 16:00 uur waarbij ik ook nog een klein uiltje heb geknapt.

Ondanks de longaanval vind ik het een dag om met een tevreden gevoel op terug te kijken.

Soms zit het mee, soms zit het tegen.
Mij zit het opnieuw tegen. Vanmorgen bij de dokter geweest: ik heb zoals dat wordt genoemd een longaanval.
Moeilijk gezegd: een acute exacerbatie, ofwel een plotselinge verslechtering van de situatie.
Waar het op neer komt: ik heb weinig lucht, hoest veel, er komt veel slijm naar boven en ik heb het exacerbatieprotocol aan mijn broek. Dit betekent dat je een heleboel niet mag, weinig of geen training derhalve; wel veel rusten.
Ik heb al bloed laten prikken (voor leucocyten en crp; beide testen om te controleren of er sprake is van een ontsteking) en een longfoto laten maken. Er is al een prednisonkuur gestart en ik heb nu de Foradil (waar de longarts het vrijdag al over heeft gehad) gekregen om te inhaleren. Het sputum van deze ochtend wordt onderzocht, maar dat duurt even voor de uitslag er is.

Ik was het weekend vol goede moed dat er deze week eens duidelijke resultaten te boeken zouden zijn, maar helaas. Ik hoop dat het snel wat bijtrekt, zodat ik weer een paar veren van mijn lippen kan blazen.

Intussen is avond geworden en weet dat ik geen infectie heb. Dit wordt afgeleid uit de resultaten van het bloedonderzoek van vandaag. Wellicht knap ik dan toch snel op met de prednisonkuur.

Vanmiddag heb ik nog wel een duurtraining op de fiets gedaan. Ik heb een onwaarschijnlijke prestatie verricht door 23 minuten 10 watt (je lees het goed: tien watt) rond te trappen met een tempo van 65 omwentelingen per minuut. De saturatie is niet onder de 90% geweest en dat is volgens de kenners een goed teken. Daarna heb ik een dutje gedaan en voel mij wel iets beter dan eerder op de dag.

De gebruikelijke dobberpartij in het zwembad is mij afgeraden, dus gaat deze jongen met een boek te bed. Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen.