Gisteren
heb ik een duidelijke dip gehad. Vandaag gaat het, na een goede
nacht, al weer beter dan gisteren.
Vanochtend
gestart met duurtraining op de fiets. Levert met een tempo van rond
70 omwentelingen per minuut geen probleem op. Na drie kwartier rust
staat krachttraining op het programma; deze keer zijn naast de buik
m.n. de benen aan de beurt. Opnieuw geen echte problemen.
Na
de lunch krijgen wij de dagelijkse buitenwandeling; vandaag voor het
eerst echt in de regen. Wij doen het rustig, schuilen onderweg een
keer, omdat het toen te hard regende, maar zijn toch na 35 minuten
weer binnen.
Na
een educatieve bijeenkomst over gezonde voeding staat de
intervaltraining op de loopband nog op het programma. In overleg met
mijn persoonlijke trainer gebruik ik nu een keer 2 liter zuurstof;
van de longarts mogen wij gaan tot 3 liter. De training is makkelijk
te volbrengen, waarbij de saturatie rond 90% blijft hangen. Nadat ik
ben gestopt komt er wel een dip naar 87%, maar dat herstelt zich
binnen de minuut naar een waarde boven 90%. M.a.w. het gaat nu goed
vooruit.
Wat
sportieve actie betreft sluit ik de dag af met 'fysieke training in
het zwembad'. Ik hang om te beginnen met mijn benen in de jetstream
voor 'massage'. Zwem een rondje op mijn rug, steek een paar keer het
bad in de breedte over en hang vervolgens nog tien minuten aan de
rand, waarbij een van de therapeuten uitlegt hoe het gaat met
trainingen. Hij vroeg hoe de revalidatie tot nog toe beviel en ik
reageerde met: ik zit nu even in een dip. Volgens hem is dit een heel
normaal verschijnsel in de derde, vierde week van de revalidatie.
Door de trainingsprikkels die je krijgt, vindt er eerst afbraak van
cellen plaats en daarna opbouw. De opbouw gebeurt in een periode van
relatieve rust. Als die rust te kort duurt vindt na de volgende
training weer afbraak plaats die groter is dan er al is opgebouwd.
Met andere woorden: als je te weinig hersteltijd hebt, bijvoorbeeld
door te weinig nachtrust, krijg je het steeds moeilijker. Dit kun je
alleen doorbreken door meer rusttijd in te bouwen. Welnu, ik ging om
22:00 uur slapen, ben vannacht maar één keer uit bed geweest en
werd pas om 5:45 wakker. Voelde mij uitgerust. Morgen en het weekend
doe ik het ook nog kalm aan en dan zien wij maandag weer verder. Ik
vertrouw erop dat ik dan ook met goede berichten kan komen.
Vrijdagmiddag
een gesprek gehad met twee begeleiders (fysiotherapeut en personal
trainer) die toch vinden dat ik komende week geen verzwaring van mijn
programma kan hebben. Inmiddels ben ik op twee liter zuurstof gezet
voor de uithoudingstrainingen en er sprake van dat ik ook bij de
krachttrainingen zuurstof moet gaan gebruiken om nog progressie te
kunnen boeken. Zij denken dat ik op bepaalde momenten toch te diep
ga, waarbij de saturatie te laag wordt. Zij gaan ervan uit dat ik
niet onder de 88% mag komen. Ook willen zij de saturatie gaan meten
tijdens de dagelijkse buitenwandeling. Afhankelijk van de bevindingen
zou ik dan ook daarbij zuurstof moeten gaan gebruiken en met name dit
laatste vind ik helemaal niet leuk. Trainen met zuurstof is iets dat
ik wel accepteer, maar als ik mijn goede pak aantrek met stropdas en
een zuurstoffles op mijn rug moet nemen .......... daar word ik
helemaal niet vrolijk van.
Als
ik het geheel, de uitleg van donderdagavond en het gesprek van
vrijdagmiddag, goed overzie moet ik het weekend echt veel rust nemen
om maandag fit aan de start te verschijnen. Ik ga dit nu,
zaterdagmiddag 15:00 uur, letterlijk in praktijk brengen met een
middagdutje.
15-10-2013
Dag 16
Na een onrustige nacht begin ik wat vermoeid aan deze dag. Na het vernevelen van Combivent heb ik in alle rust 'genoten' van het ontbijt. Dan pillen innemen en een nieuwe verwijder voor de luchtwegen (Onbrez). Om 9:00 uur is de eerste sportieve activiteit duurtraining op de fiets. De eerste minuten zijn zwaar, maar na vijf, zes minuten beginnen mijn benen een eigen leven te leiden. Aan het einde van de rit van 23 minuten draai ik toch een tempo van 90 omwentelingen per minuut en heb iets meer dan tien kilometer afgelegd (nu denk ik: da's knap op een hometrainer die niet van de plaats komt). Dan is het tijd voor 'sport en spel' deze keer ingevuld met een kruising van tennis en volleybal. Wij spelen met een team van vier mensen tegen elkaar, waarbij er steeds één of twee wisselen met de reservebank en draaien door zoals gebruikelijk bij volleybal. Iedereen had het wel naar zijn of haar zin.
Ik zeer zeker want dit was een eerste spel waar ik dacht 'dat is een eerste oefening om mijzelf te kunnen voorbereiden voor het hervatten van het tennissen'. En het lukte in deze setting om te blijven meedoen, zonder te gaan hijgen. Dat geeft de burger (mij dus) moed en vertrouwen.
Daarna is de krachttraining aan de beurt; deze keer gericht op de benen plus een oefening voor de buikspieren. Ik zag er wel een beetje tegenop, maar de oefeningen zijn vandaag te doen. Na de lunch neem ik geen Combivent maar slechts twee pufjes Ventolin en ga om 13:00 uur op pad voor de dagelijkse buitenwandeling van 1250 meter. Het regent wat en er staat wind dus jas aan en pet op. Het valt toch tegen. Ik krijg het warm; rits open om wat verkoeling te krijgen. Verderop loop het pad wat omhoog en stopt de groep even. Te veel afkoeling; rits weer dicht. Wandelen verder en komen op de 'hel van Horn'. Rits weer wat open getrokken en kom op een punt dat ik dreig te gaan hijgen. Gelukkig moeten wij even stoppen voor een paar auto's, die weer harder rijden dan de toegestane 15 km/u. Het lijkt wel l'air pur. Ik bedenk dat die twee pufjes Ventolin te weinig doen om probleemloos de wandeling te kunnen maken. Vervolgens hebben wij educatie over de werking van de medicatie voor de longen en het fenomeen kortademigheid. Hier wordt niemand moe van. Het is wel interessant want niemand is in slaap gevallen.
Om 15:15 uur hebben wij nog twee activiteiten te gaan. Denken - voelen - doen wordt vandaag ingevuld met behendigheidsspel. Je moet je concentreren op een handeling (een ring schuiven met een stok zodat de ring tussen twee lijnen komt te liggen; en badmintonshuttle slaan zodat deze ook weer tussen twee lijnen komt te liggen). Ook weer zo'n stiekem spelletje waar je kunt instinken. Concentratie op de handeling en de ademhaling vergeten. Mooi niet! Adem in, kijk wat je moet doen, doe het terwijl je uitademt. Jawel hoor, ik overleef ook dit zonder buiten adem te raken. Hm, denk ik, wie weet leer ik het nog eens.
Tot slot hebben wij nog intervaltraining op de loopband. Na twee minuten warming up, ga ik tien keer twee minuten op 4,5 km/u en één minuut rust. Ik houd dit (met zuurstof) relatief gemakkelijk vol. Na nog een minuut af wat uitlopen vraag ik om de saturatiemeter. Ik scoor dan saturatie 87% met een hartslag van 93. Na een enkele minuut is mijn hartslag gedaald tot onder de 70, maar de saturatie wil nog niet echt omhoog. Het duurt nog even voor de saturatie boven de 90% uitkomt. Overleg met mijn trainer leert dat ik er voorlopig toch verstandig aan doe om rond lunchtijd toch nog een keer Combivent te vernevelen.
Nu ik dit allemaal zit op te schrijven realiseer ik mij dat ik toch wel vermoeid ben en besluit nu te eindigen, op bed te gaan liggen met het boek waarmee ik de rest van de avond zal doorbrengen.
14-10-2013
Dag 15
De kop is er weer af. Intervaltraining op de fiets, sport en spel, en krachttraining. hebben we al achter de rug. Het eerste is het zwaarst geweest, vooral in het begin van de sessie. Saturatie zakte in eerste instantie to 85%. Naar het einde toe werd het minder zwaar en daalde de saturatie nog maar net onder 90%. Sport en spel werd nu gegeven door Chris. Er zit vaart in de sessie en dat maakt het moeilijk om vol te houden. Al snel blijkt dat ik, als het lastig wordt, mijn adem inhoud. Vreemd dat je dan buiten adem raakt? Als ik alleen een bal hoef te gooien gaat het wel. Inademen en als ik gooi de adem met getuite lippen uitblazen. Maar als ik moet vangen, een rondje draaien, de bal opgooien en in mijn handen klappen, de bal weer opvangen en gooien met mijn linker hand ............... blijk ik niet door te gaan met adem halen. Met andere woorden: als ik moet denken over de dingen de ik achter elkaar moet doen, stop ik met ademhalen. Dus zeg ik tegen mij zelf 'stop met denken'. En geloof het of niet, maar dan gaat beter. Ik houd het langer vol, voordat ik ga hijgen. De krachttraining is vandaag een makkie. Dezelfde gewichten als vorige week en .......... de sessie is gericht op het bovenlichaam. Dat gaat mij op dit moment in ieder geval makkelijker af.
Na de lunch staat de dagelijkse buitenwandeling weer op het programma. Hoewel, deze is doorgestreept en daarvoor in de plaats zal ik beeldende therapie moeten volgen. Ik denk, mooi niet. Het weer is nog best en dan laat ik mij het enige moment in het dagprogramma dat zich buiten afspeelt niet afnemen. Ik ga naar de kamer waar de creatieve activiteiten plaatsvinden om te protesteren tegen de verandering in mijn programma. Te meer omdat ik na de buitenwandeling 7 kwartier 'vrij' ben. Ik kom echter aan een gesloten deur. Ik loop terug en kom mijn fysiotherapeut tegen. Haar vertel ik het verhaal, dat ik gewoon ga wandelen en vraag haar te regelen dat de creatieve club dit weet. Achteraf blijkt dat zij ook geen creatievelingen heeft kunnen vinden en daarom met de mail heeft doorgegeven dat zij in onderling overleg met mij een nieuwe afspraak kunnen maken. Na een uithoudingstraining op de loopband en een bijeenkomst om de hulp ademhaling spieren te trainen is het al weer tijd voor het avondeten. Daarna is het tijd voor de watertherapie, waarmee ik de vijftiende dag van mijn revalidatie heb volgemaakt.
13-10-2013
De herfst is begonnen
Zondag 13 oktober 2013 is de eerste echte herfstdag. Nu had ik het advies van mijn begeleiders meegekregen om het dit weekeinde vooral rustig aan te doen. Dat advies heb ik vandaag dan ook opgevolgd. De hele dag regen en een meer dan behoorlijke wind nodigen vandaag niet uit om veel buiten te doen. Met wat onderbrekingen voor wat eten en drinken, een sanitaire stop en medicijninname heb ik tot 14:30 uur geluierd ....... in bed!
Inmiddels is het 17:00 uur en heb ik het laatste stuk van Parijs - Tours gezien. Jammer dat Jetse Bol in de laatste kilometer het aanstormende peloton niet van zich af kon houden. Ben al bezig geweest met het inpakken van spullen om straks weer af te reizen naar Horn, waar ik een min of meer ontspannen weekje tegemoet ga. Gezien de lichte klachten, vooral protesterende beenspieren, hebben mijn begeleiders bedacht dat ik komende week geen verzwaring / verhoging van inspanningen krijg voorgeschreven. Het doel van deze week is simpel: de bereikte resultaten tot nu toe eerst maar eens even 'inslijpen'. Wel mensen, ik ben ze dankbaar na een week van afzien.
10-10-2013
Record gesneuveld
Vandaag hebben wij afscheid genomen van Henk, een man met behoorlijk lange benen. Bij zijn beginassessment had de 6 minuten looptest een resultaat opgeleverd van zo'n 460 meter. Ik had hem al bezig gezien in de sportzaal met de eindtesten. Hij was vooral met zijn benen veel sterker geworden. Bij de leg curl een verbetering van ruim 200%. Een aantal mensen wist dat hij om 13:45 uur de looptest zou doen. Deze hadden zich strategisch opgesteld om hem aan te moedigen. Niet alleen 'hup, Henk' en 'zet hem op' werd hem toegeroepen. Wat dacht je van 'nog een tandje erbij en Jan (de CIRO-medewerker die mee moest lopen) kan je niet meer bijhouden'. Na afloop van de test was Henk nog redelijk aanspreekbaar, maar Jan zou het liefst aan de zuurstoftherapie zijn begonnen. Uiteindelijk komt het nieuwe record uit op 873 meter. Henk is de man in het rode trainingspak; je ziet hem op de rug
Roken?
Het rookbeleid op het terrein van Ciro is simpel: ROKEN VERBODEN. Voor mij geen probleem. Ik heb op 26 april 2004 mijn laatste sigaar gerookt. Patiënten die nog roken, moeten verplicht stoppen. Zij worden begeleid bij het stoppen en mogen beperkt nog roken. De plaats waar dit kan, laten wij gemakshalve praten over de rookkamer, ziet er uitnodigend uit: als je echt dood wilt, moet je hier zijn. De 'kandidaat' kan op basis van gemaakte afspraken de sleutel van de rookkamer halen bij de verpleging. Die sleutel moet binnen een kwartier weer terug zijn. Afhankelijk van de loopsnelheid houdt de kandidaat een aantal minuten over om in de rookkamer te roken. Overschrijding van de tijdlimiet is niet toegestaan.
09-10-2013
Krachttrainingen
In mijn programma voor krachttraining zijn acht stations opgenomen. Bij een krachttraining moet ik vier stations afwerken volgens een vaststaand schema. De stations hebben een naam en wel: 1. abdominal crunch (buikspieren); 2. chest press (o.a. tussenribspieren); 3. upper back ( o.a. hoge rugspieren) ; 4. low row (o.a. lage rugspieren); 5. vertical traction (o.a. borstspieren); 6. leg press; 7. leg extention; 8. leg curl.
De oefeningen 6, 7 en 8 zijn voor de benen. De leg curl is te vergelijken met het vreselijke martelwerktuig van de Biodex (zie het beginassessment). De leg extention is de tegenovergestelde beweging van de leg curl. Beide bewegingen moet ik in dezelfde training doen, naast de leg press. De combinatie van die drie is moordend; de bovenbenen zijn na deze drie stations versleten.Het vierde station is een feestje: de abdominal crunch voor de buikspieren. Als deze training volgt nadat je 's morgens begonnen bent met intervaltraining op de loopband, heb je na de lunch niet echt behoefte aan een wandeling van 1250 meter. Ik loop nu toch de grote ronde, maar dat is afzien. De andere krachttraining is gericht op het bovenlichaam en is een stuk (voor mijn Belgische vrienden een pak) makkelijker te verteren. Om een idee te krijgen van de apparaten volgen hierna nog de plaatjes van de leg extention en de leg curl.
Twee keer per dag staan er uithoudingstrainingen op het programma. Zoals ik al eerder heb gemeld is het in de ochtenduren intervaltraining en in de middag duurtraining of omgekeerd. De ene week begin ik iedere ochtend op de fiets, de andere week op de loopband. Met name de intervaltrainingen zijn bedoeld om te prikkelen, om de spieren sterker te maken. Dat betekent in principe iedere week een hoger wattage rondtrappen en sneller wandelen. De eerste week ging het nog rustig; 2,8 km/u wandelen met de duurtraining en 3,8 km/u met de intervaltraining;op de fiets was dat respectievelijk 22 en 38 watt. De belasting ging de tweede week naar 3,0 km/u voor duurtraining en 4,0 km/u voor interval op de loopband; voor de fiets gingen de wattages naar respectievelijk 25 en 40. Inmiddels ben ik aangeland in week 3. Waar de belasting voor de duurtrainingen in eerste instantie hetzelfde zijn gebleven, is deze voor de intervaltrainingen verhoogd naar respectievelijk 4,5 km/u en 45 watt. In overleg met trainers is de belasting voor de duurtrainingen ook nog aangepast naar 3,5 km/u wandelen en 28 watt op de fiets. De laatste waarden zullen waarschijnlijk de hele revalidatie zo blijven; de belasting voor de intervaltrainingen zal indien mogelijk van week tot week worden verhoogd. Ik ben benieuwd waar ik uiteindelijk ga uitkomen. De ruimte waar deze trainingen plaatsvinden zijn hieronder te zien.
07-10-2013
3.1 maandag 7-10-2013
Vandaag maak ik de tweede week vol.
Deze dag heb ik weer iets tijd om aan mijn 'dagboek' te werken. Vandaag heb ik namelijk geen educatieve bijeenkomst. Inmiddels
heb ik ook mijn fototoestel ter hand genomen. Om te beginnen heb ik een
plaatje gemaakt van mijn schema van activiteiten. Zoals je daar
(misschien) kunt zien, zijn wij vandaag al om 8:15 uur begonnen met de
eerste uithoudingstraining. Het ging om
intervaltraining op de loopband. Vervolgens sport en spel waarbij in
drie groepen werd gewerkt. Er waren drie onderdelen. 1. Een bal door een korf gooien; 2. een bal in een kleine doel rollen; 3. met een bal een pilon omgooien. Je
zult denken 'is dat nu zo moeilijk'? Nee, moeilijk is het niet, maar
tel eens het aantal keren dat je moet bukken! Iedere keer dat je een bal
gooit of rolt en iedere keer dat je bukt moet je uitademen. Als je dat
niet doet ben je in de kortste keren buiten adem. Het gaat om het
principe 'wie niet horen wil, zal het wel voelen'!
Als laatste
activiteit voor de lunch worden wij weer in het bewegingscentrum
verwacht voor de krachttraining. Ik heb daar vooral aan mijn benen mogen
werken. Als je dan na de lunch de grote ronde hebt gewandeld, voel je
de benen wel!!
De tweede foto laat het groepje zien (m.u.v. de fotograaf, ikzelf dus) dat vanmiddag de grote ronde heeft gelopen. Hiermee wordt de mooie natuur waardoor wij onze wandelingen maken aardig in beeld gebracht.
05-10-2013
Samenvatting tot dag 9
Inmiddels heb ik er 9 dagen van de revalidatieperiode van 40 dagen opzitten.
Sinds woensdag heb ik een nieuwe kamergenoot. De 'oude' is deze week nog twee dagen bezig geweest mijn zijn eindassessment en is nu opgevolgd door een man die ik nog ken van het beginassessment. Dit geeft direct een ander gevoel. Je hebt samen al iets meegemaakt, het voelt vertrouwd. Wij zullen het samen wel weten te vinden.
Het programma als zodanig begint nu al routine te worden. Iedere dag is er een interval-, duur en krachttraining. De afwisseling zit hem in fietsen en lopen bij de duur- en intervaltraining; bij de krachttraining in bovenste en onderste extremiteiten. De ene dag begint het op de fiets met intervaltraining, gevolgd door krachttraining van bijvoorbeeld de bovenste lichaamshelft; in de middaguren komt dan de duurtraining op de loopband aan bod. De andere dag begint dan met duurtraining op de fiets gevolgd door krachttraining van de onderste extremiteiten met in de middag intervaltraining op de loopband. Dit gaat een week zo door. De volgende week begint een nieuwe cyclus op de loopband,dan weer krachttraining en in de middag komt de fiets aan de beurt.
Een andere vaste dagactiviteit is de buitenwandeling. Behalve wanneer het echt beestenweer is, wordt er iedere dag buiten een wandeling gemaakt. De keuze die je kunt maken is de kleine (650 meter) of de grote (1250 meter) ronde. De eerste dag in Horn heb ik de grote ronde gelopen. 1250 meter is voor mij zeker te doen. Thuis wandel ik wel een ronde van 2670 meter. Toch kwam ik mij in Horn tegen. Met mijn verkoudheid blijkt het tempo van de groep zo hoog dat er drie keer moet worden gestopt om mij in de gelegenheid te stellen weer op adem te komen. Ik voel mij daardoor zo opgelaten dat ik de dagen erna voor de kleine ronde heb gekozen. Achteraf blijk dit de foute keuze te zijn. Het is namelijk een groepsactiviteit en iedereen moet zich aanpassen aan de langzaamste wandelaar. Na hierover met mijn fysiotherapeut te hebben gebabbeld loop ik afgelopen donderdag en vrijdag weer de grote ronde! In beide gevallen hebben 'wij' één stop gemaakt. In de route zit namelijk 'de hel van Horn'. Voordat wij aan die 'beklimming' beginnen wordt er even een pauze ingelast zodat iedereen zonder een versnelde ademhaling aan dit lastige deel van de route kan beginnen.
3 maal per week vinden wij Unsupported Arm Exercize (in het locale jargon: UAE) in het dagschema. Hierbij kun je in iedere hand een gewichtje nemen; er zijn gewichten tot 3 kgm. Ik werk in principe met een gewicht van 1 kilo. UAE staat voor 30 minuten in het dagschema. Wij doen 10 verschillende oefeningen. Iedere oefening 'moet' één minuut worden volgehouden en dan volgt één minuut rust. De bewegingen van de arm tot aan de schouder doe ik met gewicht; boven de schouder doe ik nog even zonder.
Een andere activiteit die drie maal per week op het programma staat, is sport en spel. Bij 'sport en spel' wordt regelmatig een bal gebruikt waarbij de gekste dingen kunnen gebeuren en er nogal eens wat te lachen is. Ook kan in de avonduren drie maal per week gebruik worden gemaakt van het zwembad. Hier sta ik in eerste instantie niet te trappelen om vrijwillig gebruik van te maken. Toch ben ik de eerste week al een keer gegaan. Afgelopen week ben ik gewoon iedere keer gegaan. Officieel heet het Watertherapie (fysieke training in het zwembad). Het is een mondvol; kortwegshalve noem ik het 'dobberen' in water, maar dan wel in een grote bak met redelijk warm water (maandag: 33 graden Celcium, de andere dagen 32 graden). Als je een half uur in dat water hebt rondgehangen heb je het niet koud, maar warm is toch anders. Onder de douche kun je dan wel lekker bijtrekken. Het aantal mensen dat er gebruik van maakt is tot nog toe op de vingers van één hand te tellen.
Twee keer per weken hebben wij een activiteit 'Denken - voelen - doen: lichaamsbewustwording'. Dit vindt plaats in de gymzaal net als UAE en 'sport en spel'. Vrijdagmiddag stond het nog op het programma en wordt ingevuld met het thema: denk na voor je samen iets doet, voel in hoe de ander zich voelt en zorg ervoor dat je het samen kunt volhouden. Wij doen het in duo's. De een speelt de rol van 'leider', de ander is dan 'volger'. Die rollen worden steeds verwisseld. Mijn partner, een vrouwelijke patiënt, en ik hebben het prima naar onze zin gehad. Het bewegen op muziek, ziet er al snel uit als een dansje. Als er dan nog een bal in het spel wordt gebracht (een bal per duo) zijn wij bezig als in een warming up voor een volleybalwedstrijd. Op deze manier is trainen een feest.
Een laatste activiteit in de gymzaal is het onderdeel ontspanningsoefeningen. Hierbij moet ik al snel denken aan de yogalessen die ik samen met Willeke heb gedaan bij Twan van den Hurk in 2004 - 2005. De eerste week heb ik zoals de meesten zittend op een stoel meegedaan. De tweede week heb ik gekozen voor een matje. De rustige achtergrondmuziek en de zachte, haast zingende stem van de sessieleidster,een jonge vrouwelijke stagiaire fysiotherapie, brengen zoveel ontspanning dat ik in de loop van deze sessie boven mijn matje lijk te zweven. Ik voel mij in de wolken.
Tot slot moet ik nog vermelden dat er ook een behoorlijk aantal educatieve bijeenkomsten staat gepland. Deze week hebben wij er vier gehad. De ene is interessanter dan de andere en de kwaliteit van degene die de bijeenkomst verzorgd is wisselend. Zo verzuchte een ex-docent na een van deze bijeenkomsten: "Als ik het zo had gedaan, had ik het tweede of derde college geen student meer in de zaal gehad." Ik kan hem niet tegenspreken. Daarover nadenkend kom ik tot de conclusie dat ik op momenten de rol speel van 'verzamelaar van stempeltjes'. Iedere activiteit die je volgt, wordt in de 'agenda' namelijk afgestempeld, waarmee gezegd wil zijn dat je heb meegedaan. Of je er ook iets aan hebt gehad, wordt daarmee nog niet in kaart gebracht.
03-10-2013
2.1 Excuus
Van schrijven is deze week nog niet veel terecht gekomen. De agenda van activiteiten is een beetje vol. Waar vorige week nog gaten in het schema te zien waren, is dat deze week niet het geval geweest.
Om een voorbeeld te geven, volgt hier het schema van woensdag 2-10-2013.
De dag begint met bloedprikken om de glucosespiegel in het bloed te bepalen; de eerste keer om 7:15 uur met herhalingen om 12:00 en 17:15 uur. Medicijn innemen (het vernevelen van Combivent) doe ik al om 6:45 uur.
8:30 ontbijt
9:00 intervaltraining fiets
10:30 krachttraining bovenlichaam
11:30 unsupported arm exercize
12:00 Vernevelen en lunch
13:00 dagelijkse buitenwandeling
13:30 gesprek verpleegkundig coach
14: 00 educatie: Hoe om te gaan met longmedicatie?
15:15 duurtraining loopband
16:00 gesprek fysiotherapeut
16:45 Videoconferentie thuisfront
Aansluitend vernevelen en .............
17:30 diner
18:45 watertherapie (fysieke training in het zwembad)
Daarna ga ik douchen en koffie drinken. Bij dit laatste tref ik twee lotgenoten. Wij raken in gesprek en besluiten dat rond 22:00 uur af te ronden om naar onze respectievelijke slaapkamers te gaan.
De pauzes tussen bovenstaande activiteiten bedragen 10 minuten tot een kwartier. Juist genoeg om even wat te drinken en te hoesten, maar niet om de moeite te nemen de laptop op te starten en te gaan schrijven. Mijn excuses hiervoor, maar ik heb het druk, druk, druk!
29-09-2013
4 Dag 4
Vrijdag begint een beetje vervelend maar eindigt mooi omdat ik weer naar huis kan.
Donderdagavond ben ik vergeten te kijken naar de agenda van vrijdag. Ik begin de dag zoals gebruikelijk om 7:00 uur met het vernevelen van Combivent en wat fysiologisch zout, ga onder de douche en steek mijzelf weer in trainingspak. Nu kijk ik dan in de agenda en zie tot mijn grote schrik dat ik om 8:00 uur in de gymzaal moet zijn voor een algemene gymoefening: unsupported arm exercize. Aansluitend een intervaltraining op de fiets en de dagelijkse buitenwandeling. Het ontbijt is vervangen door tussendoortjes: twee maal een bakje chocoladevla en een banaan. Door de snelle opeenvolging van activiteiten is er nog geen rustmoment geweest. De activiteiten van het programma komen extra hard aan. Om 10:30 uur is er dan eindeljk tijd voor een kopje koffie. Het lichaam voelt niet prettig aan.
Dan hebben wij voor de lunch nog krachttraining die zwaar voelt en direct erna lichaamsbewustwording. Dit is echt een benenbreker. Eén van de oefeningen is een lang stap maken en met de andere knie zo dicht mogelijk naar de grond buigen. Andere oefeningen zijn een stuk op de hakken lopen en een stuk op de tenen. Ik heb het erover gehad met mijn persoonlijke trainer die reageerde met 'dat zul je zondag wel voelen'. Inmiddels weet ik dat dit klopt. Na anderhalf uur rust is er nog een duurtraining op de loopband waar ik aardig doorheen kom met mijn toch al vermoeide benen. De saturatie is op een bepaald moment lager dan 90% maar met een beetje extra zuurstof kom ik niet in de problemen.
Na deze training kan ik weer onder de douche en na nog wat te hebben gedronken met Willeke gaan wij naar huis.
3 Dag 3
Mijn eerste activiteit van vandaag zit er al op. Duurtraining op de loopband: 2 minuten warming up, 20 minuten lopen (2,8 km/u) en 1 minuut cooling down. Ook nu gebruik ik de zuurstof. Tussendoor werd er gevraagd "hoe gaat het?" waarop ik zei: "het is om in slaap te vallen". Reactie: dan kunnen wij de volgende keer de snelheid misschien wel wat verhogen. Dan loop ik slapend verder en denk 'waarom niet direct?' Vervolgens heb ik de snelheid op 3,0 km/u gezet en de laatste 2 minuten op 3,2 km/u. Na de training komt de vraag 'hoe het met de benauwdheid en de vermoeidheid?'. Zeg ik: beter dan toen ik begon!
Ik heb daarna weer een krachttraining, een onderdeel sport-spelactiviteiten, en de dagelijkse buitenwandeling opzitten.
De krachttrainingen zijn tot nu toe wel vol te houden. Het enige dat ik bespeur, is een lichte verhoging. Dit heeft zowel met de temperatuur (lichaamswarmte) als de ademhaling te maken. De temperatuur is geen probleem; ik doe gewoon met jack uit. Het toenemen van de ademactiviteit daar valt best mee te leven. Op het juiste moment inademen en goed uitblazen bij het kracht zetten tijdens de serie van 8 bewegingen. Vervolgens krijg je ongeveer 2 minuten rust. Die gebruik je om geconcentreerd langzaam door de neus in te ademen en met getuite lippen weer uit te blazen. De rust wordt door het trainingsprogramma bijgehouden. Na drie piepjes, zo je wilt fluittoontjes, kun je weer beginnen. Zo is het in feite een 'fluitje van een cent'.
De spelactiviteit is vandaag ingevuld met 'spelen met een bal'. Zittend op een kruk , de mensen zitten in een cirkel, moest de bal linksom worden 'doorgegeven'. Wij zitten wel zo ver van elkaar dat er zacht moet worden gegooid. Omdat het linksom direct al prima verloopt, mogen wij het rechtsom proberen. Enige verruwing in het spel kon door de getrainde observator al worden bespeurd. Dan krijgen wij de vrije hand. Wij hoeven niet naar de buurvrouw of -man, wij mogen zelf het slachtoffer kiezen. Nu is het echt leuk aan het worden. Ik spaar mijn krachten, want de speeltijd is nog lang. Behalve gooien met een bal, kun je er ook tegenaan schoppen. Al snel is het hek van de dam . Als een stel jonge honden gaan de jongens en de meisjes te keer. Opa, zo de oudste van het spul weleens wordt genoemd, is niet voor de poes. Hij weet hem, de bal dus, aardig te raken. Er wordt heel wat afgelachen. Die ballen lijken wel ongeleide projectielen. De spelleider grijpt in. Er moet richting worden gegeven aan de bal. Iedereen krijgt een kegel, van dat andere balspel op de kegelbaan. Deze kegel wordt tussen de voeten geplaatst. De bedoeling? Ja, hoor. Omschoppen dat ding. Wel op de kruk blijven zitten, anders wordt het te gevaarlijk. Natuurlijk. De eerste die de kans krijgt op de kegel van de spelleider te mikken mist schromelijk. De spelleider wordt 'in het kruis' geraakt. Iedereen lachen. De spelleider heeft er geen nadelige gevolgen van overgehouden.
Met de dagelijkse buitenwandeling heb ik vandaag weer voor de kleine ronde gekozen. Dit op advies van de trainer die mij begeleide op de eerste dag tijdens de intervaltraining op de fiets en graag wilde dat ik zuurstof ging gebruiken. Dit is al een goed advies geweest. Zijn tweede advies heb dus ook opgevolgd.
25-09-2013
2 Dag 2
Vannacht was een ramp. Weinig geslapen o.a. vanwege hoest partijen
en de productie van aardig wat fluimen; die gingen met zijn allen
gezellig in een potje voor het lab. De longarts (een Belg) wil het
nog even aankijken (waarschijnlijk mede doordat ik afwijzend sta
tegen te snel grijpen naar prednison) en wachten op de
laboratoriumuitslag. Als er een bacterie wordt gevonden wordt er
direct een adequaat antibioticum voorgeschreven.
Verder heb ik nu ook twee nieuwe luchtwegverwijders. Dus wie weet
wat dat nog gaat opleveren.
Het trainen met zuurstof biedt mogelijkheden. Vandaag is met de
intervaltraining op de loopband en de duurtraining op de fiets
gebleken dat ik er baat bij heb. Ging gisteren op de fiets de
saturatie al snel naar 80%, een waarde waarbij ik niet meer verder
kan -en van de trainer mag- fietsen, vandaag bleef het met fietsen
in de middaguren de saturatie hangen bij 86%, waarbij ik het
alleen behoorlijk warm kreeg. Vanmorgen op de loopband is de
saturatie steeds boven de 90% gebleven. Daarnaast ook nog
drie kwartier krachttraining gedaan en het gebruikelijke rondje na
de lunch gelopen. Ik was na dat alles wel moe maar houd er toch
wel een goed gevoel aan over.
Tags:longrevalidatie
1 Dag 1
De eerste dag zit erop. Helaas heb ik weer een verkoudheid opgelopen en dat heeft duidelijk een weerslag op het prestatievermogen. De kleinste inspanning geeft al snel last. Zondagmiddag liep ik nog een rondje van bijna 1,5 km in iets meer dan 20 minuten. Vandaag tijden de middagwandeling kon ik het tempo van de groep niet bijhouden en moest er drie keer worden halt gehouden. Aan het einde van de ochtend ik een krachttest doen die best goede resultaten opleverden. Na een hoestbui rond de middag was het gedaan met de koopman, zo bleek tijdens de wandeling.
Aan het einde van de middag moest ik een intervaltraining doen op de fiets. De bedoeling is dat ik twee minuten 38 watt rondtrap en dan één minuut rust; bij de tweede of derde minuut rust heeft de instructeur al ingegrepen. Hij haalt een saturatiemeter en komt op een meetwaarde uit van net 80%. Vervolgens wordt de opdracht: fiets één minuut en wacht tot de saturatie gestegen is tot tenminste 90%. De instructeur gaat vervolgens bellen met de longarts. Het verdict luidt: ik ga de intervaltrainingen voorlopig doen met zuurstof. Dat is toch een tegenvaller. Het is niet het einde van de wereld, want in de trainingszaal zitten meerdere patiënten met zuurstof. De uitleg voor de zuurstof is dat het voorkomt dat ik zonder extra zuurstof niet maximaal kan trainen en daardoor niet het maximale resultaat uit de trainingen haal. Dat zou jammer zijn en dus ga ik morgen vrolijk met de zuurstof aan de slag.
Tags:longrevalidatie
22-09-2013
Aanleiding
Het zal in 2007 zijn geweest dat ik met fietsen en traplopen wat problemen bespeurde. Als ik stevig doortrapte op de fiets zat ik in de kortste keren te hijgen als een postpaard. Op mijn werk moest ik naar de vierde verdieping. Ik deed dat altijd via de trap. Ik kreeg daarmee steeds meer problemen. Gelukkig was de koffiekamer op de tweede verdieping. Bij binnenkomst ging ik 's morgens maar eerst een bakkie doen. Zo leerde ik ook wat meer collega's kennen, waarmee ik in het dagelijkse werk niet direct te maken had.
Bij een bezoek aan de huisarts voor de bloeddrukcontrole heb ik op een bepaald moment toch eens gezegd dat ik wat problemen had met mijn ademhaling, waarop hij mij een blaastest liet doen. De één-secondewaarde was maar 50%. Na inhalatie van salbutamol werd 56% gemeten. De diagnose luidde: COPD. Medicatie, als ik mij goed herinner, alleen salbutamol. Later werd dit aangevuld met Spiriva, waaraan nog Seretide werd toegevoegd. Ventolin (salbutamol) behield ik voor noodgevallen.
In 2009 ben ik op eigen verzoek doorverwezen naar de longarts, die na het beluisteren van mijn longen de diagnose COPD specificeerde naar longemfyseem. De longfunctieproeven zijn daar meer uitgebreid. De uitkomst was overigens hetzelfde: ook daar was de één-secondewaarde 50%. De poedervormen van de inhalatiemiddelen die ik gebruikte werden vervangen door aerosolen, die ik ging innemen via een voorzetkamer. Na verloop van tijd had ik het idee dat de medicatie steeds minder effect gaf. Als ik de aanslag in de voorzetkamer zag bekroop mij ook het bange vermoeden dat het in mijn longen er ook zo zou uitzien.
Via een kennis had ik inmiddels een boekje gekregen: Leef gezond, adem rustig (astma te lijf met de Buteyko-methode), geschreven door Masha Anthonissen - Kotousova. De Buteyko-methode zou ook resultaten opleveren bij mensen met longemfyseem. Belangrijk bj deze methode is: niet te veel ademhalen. Door de neus in- en uitademen en veel lichaamsbeweging nemen vormen het uitgangspunt. Omdat ik toch al niet zo'n voorstander ben van geneesmiddelen en het idee had dat de middelen die ik gebruikte niets of in ieder geval niet veel meer deden, ben ik met de medicatie gestopt. Ik schreef mij in voor de cursus bij Masha en hoopte dat ik daarmee uiteindelijk beter uit de voeten zou kunnen. Om een lang verhaal wat te bekorten ..... ik heb er uiteindelijk weinig aan gehad. Te vaak heb ik last gehad van verkoudheden, waarbij ik van het hoesten al buiten adem raakte. Als de verkoudheid over was, kon ik de draad weer oppakken maar steeds in iets mindere mate dan voordien. Zo kwam het dat ik in mei van dit jaar weer ben teruggegaan naar de longarts.
Een belangrijke overweging daarbij was dat ik het niet meer kon opbrengen om te tennissen. Hiermee ben ik in 2010, het jaar dat ik 65 ben geworden, gestart. Ik wil graag blijven tennissen, maar het duurt steeds langer voordat ik mijn ademhaling onder controle heb. Ik sta te hijgen als dat bekende postpaard en mijn medespelers staan wortel te schieten.
Bij de longarts komt natuurlijk de functieafdeling weer in het geweer. De waarde die worden gemeten geven aan dat ik inmiddels gepromoveerd ben tot het hoogste niveau van de GOLD classificatie. De longarts stelt voor om na te denken over longrevalidatie. Ik hoef daarover niet lang na te denken. Nog tijdens dit bezoek zeg ik volmondig JA en Willeke knikt instemmend.
Via een longverpleegkundig consulent heb ik inmiddels de beschikking over een vernevelaar, waarmee ik in eerste instantie een fysiologische zoutoplossing vernevel. Het apparaat ga ik nu ook gebruiken om Combivent te vernevelen. De longarts gaat mij aanmelden voor longrevalidatie bij het CIRO te Horn.
Voorafgaan aan de revalidatie krijg je een uitnodiging deel te nemen aan een drie dagen durend begin assessment. Het heeft even geduurd maar na een telefoongesprek met de afdeling Planning en Control is het zover.
Dinsdag 6 augustus 2013 meld ik mij in het CIRO voor het driedaagse assessment .
Het eerste dat ik zie bij binnenkomst is een vrouw in een rolstoel met het bekende slangetje voor de toevoer van zuurstof. Er zit ook een man met een hoest die direct doet denken aan longproblemen. Later blijkt dat zij beiden al eerder te gast zijn geweest in dit revalidatiecentrum. Dit geldt overigens voor meerdere mensen die daar nu bezig zijn met revalideren. Zo leer je al snel dat je voor meerdere keren op de steun van het Ciro kunt rekenen. Als het nodig mocht blijken is voor zo ver ik nu weet een zevende keer zelfs mogelijk.
Het driedaagse programma vraagt wel wat van je! Met name de tweede dag is zwaar. Verschillende testen vragen om een uiterste krachtsinspanning. De meest sadistische is de BIODEX. Een 'martelwerktuig' van de eerste orde. Eerst word je gevraagd om drie keer gedurende vijf seconde een maximale inspanning te doen om een gewicht tegen te houden. Dan krijg je vijf minuten rust en wordt uitgelegd wat de bedoeling is bij de volgende proef: 30 keer in één minuut een zo krachtig mogelijke schop omhoog geven. De instructeur telt mee en stimuleert je om het steeds zo hard mogelijk te schoppen. Het martelwerktuig is te zien op:
http://www.youtube.com/watch?v=RhV56ckwIfI
waarbij iemand op het apparaat plaatsneemt en de beweging langzaam maakt. Met 30 keer in één minuut is het tempo veel sneller. De eerste tien keer gaat nog wel maar dan begint de vermoeidheid toe te slaan; de laatste keren zijn een ware hel. Daarbij moet je je dan ook nog voorstellen dat je in de ochtend al een fietstest hebt gedaan en de dag afsluit met een looptest. Dan snap je dat er op die dag wel wat van je wordt gevraag. Tijdens de fietstest moet je proberen zo lang mogelijk op 70% van je maximum te blijven trappen. De looptest vraagt van je om in zes minuten zo veel mogelijk meters te maken zonder te gaan hardlopen. Hierbij vergeleken is de eerste dag een makkie. Naast een aantal longfunctietests, een ECG en een paar gesprekken is er maar één fietstest waarbij de maximale belasting wordt vastgesteld. Ook de derde dag is een fluitje van een cent. De dag begint met een krachtmeting in de sportzaal op een aantal apparaten en aan het einde van de ochtend een herhaling van de 6-minuten-looptest. Na de looptest staat er nog een lunch, twee afsluitende gesprekken en het invullen van een vragenlijst op de agenda. Dan is het assessment afgelopen en vreemd maar daarna ..... is er niets meer.
Ik drink met Willeke (die de driedaagse heeft meegemaakt) nog een kopje koffie en dan komt er een PR-medewerkster van het Ciro op ons af met de vraag of wij nog willen meewerken aan het maken van enkele foto's voor reportage over de 'Art Walk' in de krant De Limburger. De Art Walk is een expositie van kunstwerken langs een voetpad door het bos op het terrein van het Ciro. Een ingehuurde fotograaf wil een paar plaatjes schieten van kunstwerken met mensen erbij. Wij zijn gevraagd om voor de 'toeschouwers' te spelen. En ja hoor, wij hebben de volgende dag (niet-herkenbaar) in de krant gestaan.
Dit blog is in eerste instantie bedoeld om verslag te doen van de ervaringen opgedaan tijdens een periode van revalidatie bij het Centrum voor Integrale Revalidatie bij Orgaanfalen (CIRO) te Horn (bij Roermond, Nederland).
