Ik wil hier één bepaalde invalshoek nemen, nl. die van de religie. Want ook al ben je opgevoed als vrijzinnige, toch zit bv. in ons Vlaanderen het Katholieke in de "genen". Opvallend met het Katholicisme en ook met vele andere godsdiensten, is dat ze gebaseerd zijn op een oorspronkelijk mooie boodschap. Bij het Katholicisme gaat dit bijvoorbeeld over "je moet je naaste beminnen zoals jezelf" of  "je moet zeventig maal zeventig keer (of hoeveel keer was het ook alweer?) vergeven". 

Nadien wordt deze boodschap geherinterpreteerd, aangevuld of zelfs herschreven. En eigenaardig genoeg krijg je dan meestal geen discours van liefde meer, maar één van macht. Jezus heeft nooit met één woord gesproken over het feit dat je je niet mag masturberen (en deed het waarschijnlijk geregeld zelf). Maar decennia lang moesten kinderen met hun handen "boven de lakens" slapen omwille van de "zedigheid". Omdat enkele grootheren van de Katholieke kerk dit zo verordenden. Het normaal beleven van seksualiteit werd als doodzonde bestempeld en het lichaam als een verderfelijk stuk van je wezen. Waardoor onze (over)grootouders al vreesden voor hun zielenheil als ze zich aan hun eigen billen krabten.  

Macht is altijd gelinkt aan angst. Vele religies gebruiken als machtsmiddel de angst voor de dood. Als je je gedraagt volgens wat geschreven werd krijg je vierendertig maagden die je mag bestijgen naar believen terwijl je rijstpap met een gouden lepel naar binnen schept. Gedraag je je niet dan brand je minimum acht eeuwen in het vagevuur of beland je in de hel.  Een ander voorbeeld is de onderdrukking van vrouwen hier-en-daar ter wereld omwille van zogezegd religieuze motieven. Vrouwen aanzetten tot a-seksualiteit verhindert dat de man met de angst geconfronteerd wordt niet de biologische vader van zijn kinderen te zijn. Want patriarchaat of niet, hierover heeft een man nooit of te nimmer 100% zekerheid (lees : macht). Dus hop, naargelang waar je woont : weg die clitoris en ààn die boerka. (Ik heb hier niet de bedoeling gelijk wie te veroordelen : ook bv. de "bange man" of de "veroordelende geestelijke" zijn goddelijk en perfect. Mijn enige bedoeling is dingen te duiden) 

Op zich is het natuurlijk goed dat mensen levensregels krijgen aangereikt. Het "sociaal contract" maakt dat een maatschappij functioneert. Al denk ik dat een mens die relatief gezond werd opgevoed uit zichzelf wel weet wat "goed" en "kwaad" is, een steun in de rug bij de dagdagelijkse handelingen kan geen kwaad. Het wordt iets anders als deze levensregels absoluut worden geïnterpreteerd en aan anderen worden opgelegd. Als er geen échte vrije keuze meer is of iemand een (religieuze of andere) leefregel volgt of niet volgt. Of als mensen andere mensen veroordelen omdat deze zich niet aan de gepreekte leefregels houden. Op die manier creëer je een maatschappij die gebaseerd is op splitsing, schuld, haat en angst. Absoluut geïnterpreteerde leefregels en hun afgeleiden, geven ook aanleiding tot (contra)geweld.  

Natuurlijk kan je op basis van splitsing, schuld, haat, angst....ook een zekere samenhang krijgen (cfr. het gemeenschapsgevoel dat ontstaat bij een vermeende gezamenlijke vijand) maar dit is slechts schijn. Want datgene wat buiten de norm valt, wordt vaak ook buiten de samenleving gehouden. Een voorbeeld hiervan is onze "arbeidsethos", een Calvinistisch geïnspireerd ideaal waarbij hard werken als deugdzaam wordt bestempeld. Dus iemand die om één of andere reden niet kan of wil werken, moet worden "geactiveerd" en anders "geschorst" van alle bestaansmiddelen.   Onze samenleving reageert hierbij vooral op de onderkant van de sociale ladder, de "profiteurs" die van een uitkering leven en niet genoeg moeite doen om aan werk te geraken. "Waarom laten ze die niet de hele dag in een zaal zitten? Of de straten vegen?". Terwijl het geld dat naar deze "profiteurs" stroomt slechts een fractie is van al het geld dat naar "boven" loopt, naar de rijkere lagen van de bevolking, de top van onze maatschappij (cfr. vele multinationals die nauwelijks belastingen betalen).  Rijken die daarom ook niet allemaal persee hard werken, maar wel binnen het gelid blijven van het maatschappelijk aanvaardbare. En dus gespaard blijven van uitsluiting ook al pluimen ze de staatskas. Net als destijds de kerkvaders zijn het vaak die rijken, die machtigen, die (vanuit het neoliberale denken) het individuele schuldmodel lanceren voor alles wat buiten het maatschappelijke kader valt. GAS is een ander voorbeeld van hoe een maatschappij omgaat met dingen die "niet horen". Zoals sneeuwballen gooien, een namaak kerstman te lang laten buitenhangen, confetti oprapen tijdens carnaval en met bevroren voorruit auto rijden.  Maar goed, elk volk verdient zijn leiders. GAS is een projectiel dat terugkeert naar degenen die scandeerden dat er "meer blauw op straat" moet lopen en "streng dient opgetreden te worden tegen kleine criminaliteit". Voor een groot stuk degenen die vijftig/zestig jaar terug "love and peace" riepen. Wat je zaait, dat oogst je. 

Buiten het maatschappelijk component, begint "schuld" echter met een individueel verhaal. Een kinky individueel verhaal juist door de veronderstelling dat schuld leidt tot inzicht en nadien tot verbetering. Nope als je het bekijkt vanuit the Law of attraction. Iemand die zich over iets schuldig voelt en nog eens schuldig voelt en nog eens schuldig voelt houdt hetgeen er gebeurt is vast in zijn gedachten én in zijn systeem. En blijft er dus in hangen. Laten we het voorbeeld nemen van een wijd verspreid probleem in onze contreien : verslavingen. "Oei, ik mag niet zoveel eten, shit, ik heb geen karakter, ik heb gisteren weer gesnoept, zo word ik nog dikker...." maakt dat je brein bezig is met eten en dik worden. Vermits alles waar je je op richt, groeit, zal de man/vrouw in kwestie nog meer krijgen van wat hij/zij vreest : overtollig vet en ongecontroleerde vreetbuien. Er is nog nooit iemand vermagert louter door het feit dat hij/zij zich schuldig voelde omwille van "ik ben te dik". Het is zeker mogelijk dat er tijdelijk een gedragsverandering optreedt waarbij "wilskracht" leidt tot een positief resultaat. Maar in het gros van de gevallen zie je, als je in je omgeving rondkijkt, mensen die constant met eten en de weegschaal bezig zijn na verloop van tijd teruggaan naar het punt van waar ze komen: overgewicht. Hetzelfde geldt voor alcoholisme, roken, te hard werken etc. Ik herinner me een yogales waarbij het ging over verslavingen. Een man zei dat hij al 18 jaar niet meer dronk. En dat hij, mocht hij één biertje aanraken, opnieuw alcoholicus zou worden. De yogaleraar antwoordde lachend dat de man in kwestie nog altijd alcoholicus wàs. Dat hij eigenlijk zo ver diende te komen dat hij kon zeggen "ik kies wanneer ik drink". Een biertje of wijntje of cognac drinken, ervan genieten (zéér belangrijk) en dan terug stoppen. Of zelfs een avond doorzakken en de volgende dagen geen alcohol drinken en vooral : er niet meer aan denken. En zich zeker NIET schuldig voelen. De man begreep echt niet waar de yogaleraar naartoe wilde en zei "je verplicht me dus om te drinken? dan duw je me terug in mijn verslaving". Waarop mijn yogaleraar weer lachte en antwoordde "nee, ik kan je tot niets verplichten en ik kan je evenmin terug in je verslaving duwen. jij kiest zelf wat je doet. ik zeg enkel dat je van je probleem af zal zijn als het niet meer het middelpunt van je gedachten uitmaakt. als je vrij kan omgaan met alcohol, ongeacht of je drinkt of niet. ik nodig je gewoon uit om de uitdaging aan te gaan en eens één glas alcohol te drinken en te bekijken wat het met je doet. dan pas zal je weten hoe ver je staat". De man liep kwaad naar buiten, hevig scheldend op de yogaleraar.  Maar alleszins zal hij wel eens gedacht hebben aan de woorden van de leraar, zeker nu tijdens de feestdagen.  

Schuld gaat - zoals aangegeven - altijd samen met boete. Helaas komen we er niet meer vanaf met "aflaten", waarbij je gezuiverd werd van alle kwaad door een bepaalde som in een offerblok te deponeren. En één van de meest destructieve manieren waarop we boete doen, is door onszelf te straffen. Soms bewust, maar meestal onbewust. Klein ongelukjes, zoals waardevolle dingen stuk maken, vallen, je hoofd stoten .... zijn heel vaak een manier waarmee we ons een "tik" geven. We kunnen onszelf ook straffen door wakker te blijven 's nachts en te piekeren, of gewoon door ons slecht te voelen. Ik drink nu heel bewust, maar in de tijd dat ik ze nog "graag lustte" en hierdoor geregeld een kater had, strafte ik mezelf vaak door keihard te werken (arbeidsethos, indeed). Alsof je, als je je maar genoeg afbeult, vrij kan maken van alle zogezegde zonden.

Het bijzondere is dat dit zo met ons innerlijk systeem verweven is, dat ook mensen die bewust leven en bv. geloven in de Law of attraction, zichzelf nog straffen. Zelfs straffen omdat ze te weinig volgens deze edele principes geleefd hebben. Zelfs al affirmeer je véél te weinig, vergat je deze week 3 avonden om te visualiseren, had je tijdens de feestdagen te weinig tijd voor meditatie, haalde je je problemen op je nek die tegengesteld zijn aan wat je wilde bereiken via de "Law of attraction" en voelde je je eergisteren slecht terwijl je weet dat je daardoor in een bad vibe komt en negatieve dingen aan kan trekken : je bent onschuldig! Stop nu direct met te denken "ik had meer moeten visualiseren, affirmeren, mediteren....". Stop met je eigen strenge ouder te spelen.  Waardeer jezelf voor iedere kleine stap die je zet en waardeer de dingen die je wél gedaan hebt. Ook al ging je Glühwein drinken in plaats van die oefeningen over dankbaarheid af te werken. Geniet van je leven, hoe dan ook! Maak van het zogeheten "new age" geen nieuwe religie. Een keurslijf waarbij je de principes van de religie waarin je bent opgegroeid, toepast. Dat is niet de bedoeling! Je doet wat je kan en er is geen "moeten". 

Een andere uiting van de neiging om onszelf te straffen zie uitgerekend als er goede dingen gebeuren. Alsof er dan een klein stemmetje in je zegt "hoho, je bent niet perfect he (zonde, schuld), dit verdien je echt niet (beloning). en vermits je het niet verdient, zal je het ook terug kwijt spelen (boete), pas maar goed op!". En plots kunnen we ons (vaak onbewust) niet meer zo goed ontspannen bij wat er gebeurt en hopla, we creëren een klein of groot malheur. Al het "ik ben nu zo gelukkig" gedoe heeft hier totaal geen impact op, het onbewust zorgt ervoor dat je je straf niet ontloopt. Dus je krijgt eindelijk die baan waar je van droomde, je verkondigt je geluk aan alle kanten en zet een foto op facebook van jou op je nieuwe kantoor.... en hopla, iemand rijdt je netjes geparkeerde auto total loss.  Als er iets dergelijks met je gebeurt in een periode waarin je iets leuks aangereikt krijgt door het leven, heb je altijd te maken met zelfbestraffing. 

Een ander kinky ding met schuldgevoelens is dat deze, als je er niet bij stil staat, geprojecteerd worden op anderen. Dan zal bv. de afgekikte alcoholicus met de beschuldigende vinger wijzen naar mensen die in zijn ogen nog wél teveel drinken. Of ostentatief verklaren dat het "hem niet kan schelen als andere mensen alcohol drinken". In beide gevallen zit hij nog altijd in de alcoholvibe, anders zou hij zich zelfs niet eens bezig houden met wat andere mensen in hun keel gieten. Verwijten hebben nagenoeg altijd te maken met projectie van schuldgevoelens over dingen van jezelf. In bijna elk verwijt dat je een ander maakt, stoot je in feite een stuk van jezelf af. Over dit "spiegelen" heb ik ook al in verschillende artikels geschreven trouwens. 

Dus, om de vraag te beantwoorden of schuldgevoelens niet noodzakelijk zijn om iets te veranderen kan ik maar één ding zeggen : nee. Integendeel : wij moeten collectief én individueel van al dat schuld-en-boetegezwets af. We moeten als mensheid onze fundamentele oerangsten in de ogen durven kijken en de neiging loslaten macht over anderen te willen uitoefenen in de illusie dat we zo aan deze fundamentele angsten ontsnappen. Dat is de reden waarom macht vaak crescendo gaat : bij iedere machtsgreep voel je heel snel (als individu of samenleving) dat de angst niet verdwijnt. Dus tenzij je het licht ziet, reageer je met nog meer macht.  

In plaats van je schuldig te voelen is het volgens mij - als je echt iets veranderen wil - essentieel dat je twee stappen neemt.

Stap 1 is kijken naar je fundamenten. Dat betekent : jezelf op elke moment goedkeuren, aan de slag gaan met je innerlijke kleine kind/puber/volwassene-van-vroeger (en dus met hoe deze zich destijds voelde, NIET hoe je er nu naar kijkt!), alle gevoelens toelaten/aanvaarden/uitwerken (met jezelf, wat iets heel anders is dan "ik moet mijn kwaadheid kunnen uiten naar anderen"), zoveel mogelijk leren vergeven (lees hierover alle boeken die je in je bereik krijgt) etc.

Stap 2 is opbouwen wat je wil. Dit is wellicht een voor jou bekende weg: stel je doel vast, maak er collages van, doe visualisaties enz... Heel belangrijk bij het opbouwen is letten op hele kleine dingen die veranderen. Dankbaarheid begint met goed te observeren. Iets hoeft niet perfect of "klaar" te zijn voordat je het kan opmerken en jezelf een beetje blij kan voelen over wat er gebeurt. Ook dien je de neiging los te laten om zelf de weg uit te stippelen die naar je doel leidt. Mogelijk kom je er zo wel, maar met veel meer moeite. Laat je liever leiden door het leven en geniet van de onverwachte wendingen die naar je bestemming leiden (of naar iets anders dat even goed of beter is). Hierover zal ik nog schrijven in een latere blog. 

Stap 1 en stap 2 moeten samen gaan. Opbouwen mag geen pleister zijn op een nog etterende wonde. Je zal ook dan wel resultaten bereiken, maar je zal jezelf ook telkens weer pootje lap zetten zolang je fundamenteel blijft geloven in schuld, straf en beloning!

05-01-2014 om 23:21 geschreven door patrice  

04-01-2014 om 00:00 geschreven door patrice  

Ik heb me nooit geërgerd met het spelletje "Mens erger je niet". Maar in het dagelijks leven compenseer ik dit volop. Met andere woorden :  ik erger me in van alles en nog wat.

Het lukt me niet altijd om uit die ergernis te geraken, ik kan me ergeren tot ik groen zie. Wat er wel lukt, is er anders naar kijken. Gelukkig maar, want de lijst aan "dingen waar ik me in erger" is behoorlijk. Een niet limitatieve illustratie (als je het beu bent, scrol naar beneden voor de rest van het artikel). Dit wordt vrees ik mijn langste blog ooit ! Niet voor gevoelige zielen....

• de grootste ergernis is traagheid. ik heb het niet over mensen die rustig iets doen (bv. mensen die rustig en doordacht hun was ophangen of hun haag scheren), dat vind ik leuk om naar te kijken. Maar mensen die inefficiënt en/of ineffectief zijn, kassiersters die praten met klanten terwijl er een lange rij staat, mensen die aan de kassa kleine munten tellen als het druk is,  trams of treinen die tergend traag rijden wegens één of andere mankement of omdat de chauffeur te vroeg is, een bediende in een drukke soepbar die servietten netjes in twee vouwt ipv die gewoon in de meeneemzak te proppen, collega's die bij torenhoge werkload bezig zijn met hun agenda in kleurtjes te zetten (terwijl de rest blijft liggen) en nog van die dingen. En mensen die alles tot in de puntjes willen doen en daardoor geen ruk opschieten. En .... En....

• tweede ergernis is "oude mensen". Mijn pa is relatief oud, maar dat vind ik een schat. Er zijn ook heel wat oude mensen waar ik goed mee opschiet, vooral als ze een levenswijsheid hebben opgebouwd of alleszins qua geest nog jong(er) zijn. Maar oude mensen die géén wijsheid hebben opgebouwd.... ho maar. En verder de specifieke gedragingen. Zoals oudere mensen die (denk ik) de hele namiddag hebben zitten kaarten en dan te laat naar de bus hinkelen, hun stok omhoog steken en denken dat de bus dan speciaal voor hen moet wachten. Of oudere mensen die uitgerekend in de spits naar de bank, supermarkt, post... moeten. Of oudere mensen die "voorkruipen" aan de kassa, of op de trein of tram met een hoofd van "ik wil zitten". En hierbij geen oog hebben voor andere soorten mensen die wellicht ook graag even zitten, zoals de werkman die de hele dag zwaar labeur leverde. Het soort oude mensen die denken een bepaald recht te hebben opgebouwd enkel en alleen omdat ze oud zijn, vooral bezig zijn met hun stoelgang, veeleisend zijn naar de buitenwereld, vinden dat hun (klein)kinderen hen iets verschuldigd zijn. En als die (klein)kinderen er dan zijn geen aandacht hebben voor wat deze vertellen/beleven enz...maar enkel over zichzelf praten. 

• derde ergernis: mensen die omwille van de buitenwereld dingen doen of laten. Bv. met een verheerlijkt gezicht een chieke bak rijden en denken dat anderen dan naar hen opkijken. En dan het taboethema "hoofddoek", wat volgens mij sterk gelinkt is aan “niet afwijken van de rest”. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat vrouwen geboren worden met de onweerstaanbare dwang om een hoofddoek op hun kop te zetten. Dus nope eigen wil, denk ik dan geërgerd. Pas op : ik ken heel wat superlieve dames met hoofddoek en het stoort me geenszins dat ze een hoofddoek dragen. Maar als het gaat over de anonieme hoofddoekdragende medemens ligt dat anders. Natuurlijk erger ik me ook in mensen die bv. kuisen omdat ze vrezen 'wat de buren zullen zeggen", onkruid van tussen hun stenen halen op het trottoir en er nadien poeder of bleekwater op kappen zodat ze “proper” lijken, hun auto kuisen voor de goede naam in de familie of hun rolluiken om 7 uur optrekken ook op zondag zodat “die van rechtover” niet denken dat ze lui zijn.

• vierde ergernis : mensen die voor alles en nog wat bang zijn. Bv. mensen die denken dat een bancontact-automaat zal ontploffen als je eraan komt en dus in stress raken als ze "met de kaart" moeten betalen. Of mensen die niet begrijpen hoe de automatische biljettenverdeler werkt in het station en er blijven aan prutsen terwijl je het angstzweet bijna op hun voorhoofd ziet (oh nee, ik moet nu op de G drukken voor Gent, hoe eng!). Of die nu anno 2014 nog willen dat iemand van de bank hun komt uitleggen hoe bancontact en selfbanking werkt euh.... HOE lang bestaat dat systeem nu ook alweer?

• jengelende kinderen. Huilen kan ik best verdragen, kwaadheid ook, maar jengelen om te jengelen werkt op mijn systeem. en als mama of papa iets leuks probeert te doen om het kind af te leiden, dat het kind dan "nee" (of helemaal niks) zegt en gewoon verder jengelt. Tjakaaa!

• vrouwen met lange nagels die alles doen om deze niet te beschadigen. horror vind ik dat, brrrr. 

• materialisten. Mensen die als je je hoofd stoot aan hun televisie eerst kijken of er niks mis is met het beeldscherm. Mensen die niet bezig zijn met hun binnenkant (bv. boeken lezen over positief denken of goede communicatie in een relatie) maar blijven bezit verzamelen.

• mensen die blijven hangen in het verleden. die bv. hun kinderen niet kunnen laten opgroeien maar ervoor rondhollen alsof ze nog kleuters zijn. Die twintigjarige kinderen niet alleen durven te laten zonder zich schuldig te voelen. Of die nog uren vertellen over "hun jeugdclub", "den troep" etc... Die nog bij hun ex wonen omdat “dat gemakkelijker is”. Die blijven denken aan ervaringen met vroegere relaties en zich in de huidige relatie niet kunnen ankeren (misschien wel als ook die relatie voorbij is....

• variatie op leven in het verleden  : mensen die niks kunnen weggooien, die nog luciferdozen hebben staan uit een hotel van een reis met een partner waar ze al twintig jaar van gescheiden zijn. Of overal foto's en souveniers hebben hangen van een echtgenoot/echtgenote die al vijftig jaar onder de zoden ligt (letterlijk of figuurlijk). die verschenen en versleten (onder)hemden of (onder)broeken dragen omdat die van opa waren. of omdat ze die al aanhadden bij hun eerste vrouw dertig jaar terug. wiens huis een mausoleum is van dingen die voorbij zijn en waar er vaak geen plaats is voor iets nieuws. Ik zou daar dan zo graag eens "grote kuis" houden en alles weggooien wat naar "oud" stinkt zodat er een nieuwe frisse wind door hun huis waait. Zodat ze met hun leven verder kunnen. En het ergert me dan vooral nog dat die mensen er geen last van hebben. Yeh!

• Groenen. ik ben ook voorstander van een leefbaar milieu en pas mijn levensstijl hierop ook aan. Dat vind ik dus prima. Maar mensen bij wie het bijna op hun voorhoofd gedrukt staat "ik ben groen" en  die hier hun ego op bouwen (meestal ook hun sociale kring) bezorgen me een adrenalinestoot. Zeker als ze een stadspark niet op mensenmaat willen inrichten omdat de vogelkens er dan geen eiers meer kunnen leggen wegens bv. teveel licht. Of in een dichtbebouwd gebied een afleidingswei voor overstromingen buiten gebruik stellen omdat de flora en de fauna er anders onder lijden. Of "allochtone boomsoorten" kappen omdat enkel "inheemse bomen" blijkbaar nut hebben....Grrrrrrr

• mensen die hun gezinnetje en leefwereld  "overbeschermen". die blijven hangen in dezelfde kringen. die bv. buurtfeesten organiseren met enkel gelijkgestemden alsof de wereld alleen mag bestaan uit klonen van henzelf.

• mensen zonder zelfinzicht, die bij alles wat er gebeurt zichzelf het slachtoffer vinden en medelijden (of alleszins medeleven) willen. Die kwaad worden als je hen zegt dat het ook aan hen ligt

• rijke mensen die hun bezit beschermen en doen alsof ze hierbij een goed doel nastreven

• vrouwen die zogezegd niet “technisch” zijn en dus anderen laten opdraaien voor de kleinste klusjes (nagel in de muur, nummerplaat vastvijzen...)

• mensen die in groep fietsen of stappen en niet uitkijken. En ook het "begeleid naar school fietsen met kinderen-met-helm-en-fluovest" waardoor je een kwartier moet wachten vooraleer de meute gepasseerd is. Meestal met een erg Groengetinte betweterig kijkende vader erbij, maar dat hadden we al gehad zeker? Niet-recht-fietsende kinderen waar je niet langs geraakt. Ook niet als de zuiver Nederlands sprekende mama achter hen roept  "pas op, Katootje, die mevrouw heeft haast". 

• mensen die hun kinderen verwennen. Die hun volwassen kinderen overal gaan ophalen met de wagen en ook als ze zich hiervoor driedubbel moeten leggen. En natuurlijk het type : “oh nee, toch geen champignonsaus mijnheer (mijnheer zet bord opzij). Wat wil je dan lieverd? Tomatensaus, doe maar tomatensaus op die Ikeaballetjes. Nee dat is geen ketchup schat, oh sorry mijnheer (mijnheer zet bord opzij), kan u toch die currysaus op de balletjes doen. Ja van die kalkoenschotel, kan dat? Dat is toch goed he schat? Oh, nee, doe maar weg...(mijnheer zet bord opzij) ze wil helemaal géén saus. wil je dan mayonaise op je frietjes schat? Kan dat mijnheer, zonder saus? Enz....

• bepaalde soorten bio-eters die geërgerd zijn als je in "hun" restaurant lacht of iets te luid praat. Of die met een pruimenmondje aan de vers-toog van de biowinkel hun "zurendesembrood" opeisen. Of die kilo's biovlees bestellen in de gedachte dat ze hiermee gezond eten (en ondertussen nog worst e.d. naar binnen kappen).

• mensen die geen medevoelen hebben met anderen

• mannen die denken dat, als je vriendelijk bent of een grapje maakt, je bijbedoelingen hebt. en die dan beginnen over "mijn vrouw" of "mijn vriendin" terwijl dit op dat moment niet relevant is. het zijn trouwens vaak die mannen die zelf bijbedoelingen hebben met andere  vrouwen bewust of onbewust

• zeurders

• onvoorzichtige chauffeurs die denken dat ze alleen op de baan zijn, me de pas afsnijden, uit hun raam roepen dat een auto altijd voorrang heeft

• mensen die tegen me praten alsof ik IQ 50 heb 

• mensen die zo een beperkte geest hebben dat ze zichzelf slim wanen. Bv. een postbeamte die me verbetert omdat ik niet de correcte term gebruik voor een bepaalde zending (Huh? een grote zending? hoeveel stuks? 700? dat is een zending met gereduceerd posttarief he madammeke, niet "grote zending" maar zending met gereduceerd posttarief).

• mensen  die zich aan kleine dingen ergeren, bv. omdat er veel volk aan de kassa staat bv., of omdat ze in de file staan of....

• mensen die niet nadenken over zichzelf. 

• solidariteit tussen "mensen in miserie". Mensen die altijd een nieuw drama creëren en waarvan andere dus voortdurend moeten zeggen "sterkte". En als je zegt "verander het patroon", die je dan een onbegrijpende egocentrist noemen.

• bazenpoeppers en bazen die dat niet door hebben dat ze worden gepoeppt. Of het wel doorhebben, maar bazenpoeppers promoveren. Zodat ze een loyale staf rondom zich hebben en hun in mijn ogen incompetente beleid kunnen verder zetten.

• bazen die zelf een hoog loon opstrijken maar zeggen dat hun werknemers "duur" zijn en/of moeten besparen. Zeker als ze dit mee laten verdedigen door de hoger vermelde bazenpoeppers (die ze dan ook meestal een aanzienlijk loon uitbetalen)

• als er voor de baas zijn verjaardag iets wordt georganiseerd en niet voor die van andere werknemers.

• mannen die naïef zijn ten opzichte van bepaalde vrouwen, incl. hun moeder.

• dames die denken dat hun buggy een stormram is en dat ze daarmee altijd voorrang hebben

• mensen die multiculturaliteit in mijn strot duwen en niet willen praten over (volgens mij) bestaande "problemen" met/door/van mensen met een andere origine. Die bv. niet doorhebben dat er dringend moet gewerkt worden aan de beeldvorming naar vrouwen toe (zodat er niet gedacht wordt dat bepaalde vrouwen "hoeren" zijn omdat ze zich niet traditioneel kleden of gedragen). Die niet willen horen dat ouders moeten gestimuleerd worden hun zonen/dochter een gedegen opleiding te laten volgen (ipv in te zitten met hun maagdelijkheid) enz.. Die verwachten dat je altijd positief blijft over allochtonen ook als het hierbij gaat over mensen die hun voeten vegen aan van alles en nog wat (ik ben trouwens niet van mening dat alle allochtonen "hun voeten vegen" voor alle duidelijkheid maar ik ben gewoon allergisch aan het heiligenstatuut dat sommige zogezegd multiculturelen de allochtone medemens willen toeschuiven)..

• zogezegd multiculturelen 

• mensen die hun leven rond één bepaald thema weven (bv. jaarlijkse reis naar China) en hierin blijven steken, hun partnerrelatie daarbij betrekken (dus alleen een vrouw of man willen als die mee wil naar China) enz... 

• mannen die "jongedame" tegen me zeggen

• mijn lief die gehakt, Frans brood of Filet Americain eet en dat telkens opnieuw omdat hij daar in het verleden goede herinneringen aan heeft opgebouwd. 

• tekort aan openbaar vervoer, bussen die te laat komen

• enz

Ik heb ooit al eens geërgerd verklaard dat er speciale trams moesten zijn voor oudere mensen die te traag op- en afstappen (andere groepen mogen dat wél van mij hoor, gelukkig ). Dat ze hen aan een test moeten onderwerpen, en als ze te traag waren mogen ze dus niet meer mee met de tram waar IK op zit. Daar mogen ze dan ineens alle mensen met een "pousset" bij steken. En de groene jongens wiens bakfiets lek is. Misschien moeten ze ook speciale trams maken voor lawaaierige Turkse jongeren. In combinatie met jengelende kinderen wiens moeder een hoofddoek draagt en zegt dat ze daar zelf voor kiest? Of een kleine die begeleid worden door een zeurende bomma met een zuur gezicht die vooral plààts wil om te zitten en servieten mooi in twee vouwt??

Goed, daar gaat dus mijn mooie imago van lieve plezante en breeddenkende dame. Nu vroeg ik me af waar al die ergernis van komt. En wat "ergernis" juist is. Als je weet dat alles waar je je in ergert iets van jezelf spiegelt (een karaktereigenschap, een onverwerkte emotie, het beeld van één van je ouders die je nog niet vergeven hebt etc...) dan denk ik "oeps, er is nog behoorlijk wat werk aan de winkel bij mij". Een aandachtige lezer van mijn blogs zal wellicht al heel wat dingen herkennen die ik projecteer uit mijn eigen leven. Ik vind het bijzonder raar dat ik me zo erger omdat het vroeger wel eens anders was, geen idee hoe het komt. Is het misschien een symptoom van mijn onbewuste, omdat er bepaalde dingen in mijn leven niet lopen zoals ik ze voor ogen heb (terwijl ik het zelf niet door heb), en projecteer ik dit op de buitenwereld? Of zit ik aan de volgende ontwikkelingslaag : omgaan met ergernis? Who knows.... Het zal wellicht een combinatie van meerdere zaken zijn.  

Gelukkig kan ik meestal op een afstand kijken naar mijn ergernis. Wat niet betekent dat ik me niet erger, maar wel dat ik ook kan denken "ik erger me, dat is iets van mij". Ik kan ook tegen mijn lief zeggen "ik erger me hier blauw in, het heeft helemaal met mij te maken, je hoeft niks te veranderen, maar ik erger me dus blauw". Ik val dus niet meer samen met mijn ergernis, en heb er ook geen schuldgevoelens meer over. Dat maakt dat mijn lief, in tegenstelling tot vroeger, niet meer kwaad wordt maar gewoon zegt "ah ja, raar, maar okee". En dat we het er verder niet meer over hebben. Als je geen schuldgevoelens projecteert, komen ze ook niet naar je terug in de vorm van verwijt of kritiek. Maar zelfs als iemand je verwijt, raakt het je op dat moment niet meer, en kan je het zien als iets van de ander.   

Want wat de pastoor destijds ook predikte over schuld en straf :  schuldgevoelens zijn de beste manier om in een patroon te blijven hangen. Ik heb ooit gelezen dat zware criminelen  die met liefde kunnen kijken naar zichzelf (ongeacht welke "misdaad" ze hebben begaan), nauwelijks recidiveren (Ik heb het niet over psychopaten, dat zijn volgens mij zieken die men best in liefde de rest van hun dagen weg houdt van de maatschappij). Als je ergens liefde toevoegt, verandert alles. Dat verklaart wellicht ook het succes van de experimenten waarbij men gevangenen voor honden/katten liet zorgen en op die manier veel minder agressiviteit had in een gesloten instelling. Zelfs de gevaarlijkste Johnny's veranderden, omdat iemand ze "nodig" had, omdat hun hart werd geraakt. Daarom is het ook zo erg dat vele gevangenissen niet toelaten dat bv. moeders voor hun baby's zorgen. Men zou speciale gevangenissen moeten maken waar mensen met hun gezin, partner, kinderen kunnen samen leven. Verbitterde mensen bij elkaar steken in een veel te kleine cel, daarmee bereik je volgens mij nooit iets positiefs! Een gevangenis is vooral een weerspiegeling van een maatschappij die vindt dat je voor bepaalde dingen een straf verdiend en je daarvan iets zal leren. Ik heb er sterk mijn twijfels over. Plus is niet iedereen gelijk voor de wet : iemand met poen kan bij zware fraude aan het gerecht ontsnappen, terwijl de kleine winkeldief drie maanden mag brommen. Wat denk je hoe de winkeldief zich voelt als hij dan terug vrij is? Zou het niet beter zijn mensen te behandelen, begeleiden en op weg helpen in plaats van ze op te sluiten? Een discussie waard...

Maar laten we een minder extreem voorbeeld bekijken. Neem nu die multiculturele bio-ecofreak die tegen zijn soortgenoten verklaart dat hij zich stoort aan mensen die elke derde zin beginnen met "ik ben geen racist maar...". Geen kunst, hij weet dat hij bijval zal krijgen. Terwijl net die ik-ben-geen-racist-mensen hem een boodschap brengen op zielsniveau.  Als het niet zo was, zou hij er zich niet aan storen. Dan zou hij gewoon denken "tja, dat is die mens zijn opinie". Meer zelfs : die racisten verkondigen vaak racistische praat om dezelfde reden waarom hij anti-racistische praat verkoopt : erbij horen, een ik-gevoel hebben dat "beter" is dan de ander enz... Als hij anders zou kijken zou hij zien dat die zogezegde racisten naar hem een daad van liefde stellen, hem uit nodigen om naar zijn eigen racisme te kijken (Uh? jawel! Op zijn minst veroordeelt hij racisten net zoals deze "vreemden" veroordelen... Spiegeltje spiegeltje...). Kijken,  zonder zichzelf af te keuren. Niks is goed of slecht. Ook racisme is niet goed of slecht. Het is opvallend dat volkeren die gebukt gaan onder racisme, zelf vaak erg racistische volkeren zijn. Die neerkijken op alles wat "anders" is, of zichzelf het "uitverkoren volk" noemen. Volkeren die zich beklagen over uitsluiting en hierbij niet naar zichzelf kijken trekken uitsluiting aan. Volkeren die niet kunnen vergeven wat 50,100, 200.... jaar geleden gebeurd is zullen opnieuw erge dingen meemaken vroeg of laat. Volkeren die andere volkeren verstoten of afmaken, kunnen niet verwachten dat zij zelf met open armen worden ontvangen. Wat je uitzendt, trek je aan. Slachtoffers bestaan niet. Zo is het en zo zal het blijven. 

Maar goed, terug naar mezelf. Mijn ambitie is om iets te doen met die ergernis. Niet "me niet meer ergeren" want dat is een illusie. Ik ben alvast trots op mezelf omdat ik de moed had om mijn ergernis te delen. Omdat ik me er niet meer voor schaam en me er ook niet meer voor wil schamen. Omdat ik er gewoon naar wil kijken met liefde, als een deel van mezelf. Geen slecht deel, gewoon een deel. Omdat ik weet dat ieder die bij het lezen van bovenstaande lijst MIJ gaat afkeuren, in wezen zichzelf afkeurt. En dat die mensen dan in feite een geschenk van me krijgen door de spiegel die ik ze voorhoud. 

Ja, ik hou van mezelf én ik hou van mijn ergernis. Ik waardeer en eer mezelf en al mijn demonen. En om dat echt te kunnen moet ik geeneens tappen (al helpt het wel als ik te diep in de ergernis duik. Het is hoe dan ook goed om te tappen als je wil omgaan met je gevoelens!). 

02-01-2014 om 00:00 geschreven door patrice  

Tijdens "van die dààààààgen" loopt er meestal niet één ding mis. Je zit veeleer gevangen in een soort negatieve kettingreactie. 

30-12-2013 om 19:50 geschreven door patrice  

Maar goed, in het "hier en nu" is  het bijna 2014.  En sinds enkele dagen ben ik dus volop bezig met het bedenken hoe het zou zijn als mijn ideale leven ergens in 2014 begint. Het ideale plaatje voor wonen, werken, liefde en nog wat dingen die een mens over het algemeen belangrijk vindt. 

Ik moet zeggen : als ik mijn huidige leven bekijk, is het manifesteren van goede dingen tot hiertoe vrij aardig gelukt. Ik woon op fietsafstand van mijn werk bijvoorbeeld. En vlakbij stad én natuur. En centraal tussen allerlei winkels en openbaar vervoer. In een rustige buurt en een plezant huis met karakter. Ik heb ook een ongelofelijk leuke job. Met fijne mensen om mee samen te werken. Elke avond denk ik dat ik zeer zinvol ben bezig geweest. En al bij al heb ik ook een loon waar ik vrij comfortabel mee kan leven. Ik kan soms wel wat mopperen over mijn lieve lief, maar het is eigenlijk wel een mooie, viriele en leuke man. Zelfs mijn schoonmoeder zei me deze week dat ik een mooie trui droeg. Iets waarvan mijn vriend verwonderd beweerde dat ze iets dergelijks bij zijn weten nog nooit tegen iemand gezegd had. Veel mensen zien mij graag en ik zie veel mensen graag. En ook zie ik mezelf meestal graag. Het gaat dus verder dan "ik mag niet klagen" : ik ben gewoon content en dankbaar.

Aan de andere kant is het belangrijk om te durven dromen buiten je huidige referentiekaders. Dromen door aan dingen te denken die je buik doen kriebelen tot in je tenen. Aan dingen die je nu bijna niet mogelijk acht. Bijna zoals iemand die met een kikvorssprong en dichtgeknepen neus vanaf de middelste wipplank in een zwembad springt en zich voorstelt hoe het zou zijn om eens helemaal van de allerhoogste wip elegant in het water te duiken. En tussendoor nog drie salto's te maken. Hoe de andere zwemmers met open mond naar hem zouden kijken. Hoe de mensen in de zwembadcafetaria zich van de spanning bijna verslikken in hun pannenkoek. En hoe nadien het hele gebouw zou daveren onder een overdonderend applaus en zelfs de directeur hem komt feliciteren. 

Om aan die zogezegd onmogelijke dromen te denken, daar is een jaareinde het ideale tijdstip voor. Zo heb ik dus een aantal buikkriebelverhalen opgeschreven, die me gewoon een goed gevoel geven enkel al door ze te lezen. De verhalen gaan niet enkel over materie, maar ook "hoe zou het voelen als ik echt iedereen vergeven had" of "hoe zou ik me voelen als ik nooit over iets of iemand zou oordelen" of "hoe zou het zijn als ik totaal los was van alle projectie en verwachtingen". En ook minder edelborstige dromen zoals "hoe zouden mensen tegen me doen als ik de mooiste vrouw van de wereld was/de nobelprijs had gewonnen/de directeur zou zijn van een grote multinational/uitgeroepen zou worden tot de beste auteur ooit" Enzovoort. Enzovoort. Enzovoort.  Zo een beetje als in het televisieprogramma "Wat als...".

Omdat het zo goed voelt, nodig ik je graag uit om zelf je "wat als"-verhalen te bedenken in deze laatste dagen van 2013. Bedenk ze in de file, aan de bushalte, tijdens dat-saaie-familiefeest en vooral iedere keer als je een "wat als" verhaal aan het schrijven bent over één of ander rampenscenario. Maak je niet dik of je dromen realistisch zijn of niet. Bestempel jezelf niet als verwaand, dromerig, naïef of gelijk wat. Bedenk niet dat je geen tijd of geld hebt, of dat je een te hoog BMI hebt om te mogen dromen. Het gaat louter en alleen over verhalen schrijven en je hierbij goed voelen, meer niet. Niks moet en alles mag.  Laat je gaan, doe zot, ga helemaal uit te bol. Komen er emoties vrij, laat ze komen. Alles is okee.

Als je - als extraatje - wilt ontdekken hoe je zelf diep van binnen écht denkt over je eigen dromen, vertel er dan eens eentje aan één iemand anders. Niet aan de klasgenoot uit de "positief denken"-club natuurlijk, maar aan iemand waartegen je dergelijke dingen normaal niet vertelt. Onderzoek hoe standvastig je blijft als die persoon iets zegt als  "maar manneke toch, ik dacht dat Sinterklaas niet bestond?. Anderen spiegelen immers je eigen innerlijk, remember? Dank zij die "spiegel" kan je je eigen weerstanden ontdekken. Weerstanden die je weerhouden van volop te dromen en te fantaseren. Of te manifesteren. 

Alleen één verhaal is echt geen optie. Dat is het verhaal "wat als ik er nu eens voor zou kunnen zorgen dat alles eeuwig en altijd blijft zoals het nu is". Omdat dat verhaal het enige is dat met grote zekerheid niet zal uitkomen. Ook als je op dit moment denkt aan het summum van je geluk te zitten, blijft het belangrijk om flexibel in het leven te staan. Krampachtig vasthouden aan wat er is, vormt immers de beste garantie dat er iets zal gebeuren waar je niet op gerekend had. Want "Als jij je leven niet verandert, verandert het leven jou".

Veel droomplezier! 

29-12-2013 om 21:26 geschreven door patrice  

IK WENS MIJN LIEVE LEZERS EEN PRACHTIGE KERSTTIJD!

25-12-2013 om 20:26 geschreven door patrice  

Nog steeds blijft voor mij kerstavond een belangrijk moment. Ook in de jaren waarin ik op kerstavond alleen was. Ik zette voor mezelf hoe dan ook elk jaar een kerstboom of iets in die aard.  Eénmaal zelfs was het filmmuseum in Brussel open en kon ik er onder begeleiding van life piano-muziek naar een oude kerstfilm kijken. Ik voelde me een keizer. 

Nu staat in het bijzonder "alleen zijn met de feestdagen" voor vele mensen gelijk aan het summum van eenzaamheid en het daarbij horende zelfmedelijden. Getuige het groot aantal zelfmoorden dat in deze periode gebeurt. Alleen al het idee om iemand alleen te laten met de feestdagen leidt tot ongemak, schuld, vermeende verplichtingen en vaak ook ruzie.... "Wàt? Gaan we dit jaar weer naar je ouders met kerst? Vorig jaar hebben we toch afgesproken dat we nu eens naar mijn ouders gingen?" Of  verfijnder "Doe maar iets voor jullie zelf hoor. Ik blijf wel alleen".  Net alsof alle andere dagen waarop je kinderen en andere mensen er voor je zijn (of dagen waarop je op bezoek gaat bij je ouders/familie) in het niets verdwijnen omdat ze uitgerekend niet vallen op kerstdag of nieuwjaar.

Zo ook in mijn relatie. Mijn vriend heeft vele tientallen jaren zijn kinderen meegesleurd naar mémé op oudejaar, waar de schapen de hele avond op een stoel moesten zitten in een veel te kleine ruimte, terwijl Queen Leopoldina vertelde over haar miserie en klaagde over het vuil dat het bezoek zou achterlaten. Toen ik na enkele jaren relatie mee mocht naar mijn schoonmoeder, vroeg ik me af wat hem in godsnaam bezielde om zijn kinderen dit aan te doen. In plaats van gewoon met nieuwjaar es bij zijn moeder binnen te lopen en op oudejaar zelf iets op kindermaat te organiseren. Zeker ook omdat hij zijn kinderen niet zoveel zag. 

Vorig jaar heb ik dan ook bedankt, en ben in Antwerpen gaan varen met mijn schoonbroer. Het was zalig, iedereen aan boord had iets meegebracht en we konden het vuurwerk zien vanuit het water. Mijn lief was op zijn zachtst gezegd razend. Maar het heeft ergens gewerkt,  ook al was dat geenszins mijn bedoeling. Hij heeft dit jaar besloten om met mij oudejaar door te brengen. Met een heel eisenpakket, want zijn moeder alleen laten voor enkel een leuke avond met zijn vriendin is geen optie. Want, zoals te verwachten viel, deze keuze leidt tot heel wat schuldgevoelens bij mijn lief.  Ik voorzie dan ook helemaal géén leuke oudejaarsavond voor hem. Zelf alle sterren uit de hemel naar beneden halen zal nog niet voldoende zijn om voor zichzelf te verantwoorden dat moeder op dat moment alleen zit. Vanuit deze schuldgevoelens dreigen er nog enkele discussies, bijvoorbeeld over het feit dat we én met kerstdag én met nieuwjaar naar schoonmoeder horen te gaan. Terwijl mijn vader ook alleen zit. Het zou voor mij nochtans simpel opgelost kunnen worden: we gaan met kerst naar mijn schoonmoeder, dus met nieuwjaar naar mijn pa. Of omgekeerd. Maar dat vindt mijn lief erg egocentrisch van me. 

Nu kies ik uiteraard voor vrede en niet voor "gelijk halen", dus desnoods ga ik alleen naar mijn vader. Ik vind namelijk niet dat ik mijn vaders agenda moet invullen naar de wensen van mijn schoonmoeder. Ook als ik hiermee een statement zet dat mijn lief opnieuw zal confronteren met zijn moederbinding en ik dus enkel dagen "beeld zonder klank" tegemoet zie. Gelukkig hoef ik maar de herinnering aan de mooie kersttijd bij onkel Günter naar boven te halen om me hiervoor af te sluiten.

Hoe dan ook, je zou ze de (kerst)boom kunnen inwensen, die feestdagen. Toch kan je het ook anders bekijken. Feestdagen zijn bij uitstek dagen waarop de spiegel die je omgeving voor je is, in uitvergrote versie voor je hangt. Op die gevoelige dagen wordt je immers sterk geconfronteerd met wat je voor jezelf gemanifesteerd hebt, maar ook met je eigen verwachtingen en innerlijke leemtes, met je eigen angsten en kwaadheid, met de mate waarin je innerlijk los gekomen bent van je ouders en dus volwassen werd. En  de mate waarin je zelf je kinderen de vrijheid laat.

Als je zoals ik een partner hebt die verstrikt zit met zijn moeder, is het de kwestie om eens te kijken naar je eigen verstrikking met je ouders. Een verstrikking die bijvoorbeeld tot uiting komt in de mate dat je klonen van je ouders-zoals-je-ze-beleefde-als-kind in je huidige leven hebt. Hiervoor verwijs ik naar mijn blogartikel "vergeven zonder vergif". 

Ik denk dat feestdagen ook een uitnodiging zijn om los te komen van je automatische piloot en stil te staan bij wat het allemaal in jezelf los maakt. Want alles wat je nu voelt aan verlatenheid, onvervulde verlangens, stress is iets wat je in 2014 kan loslaten. Op die manier kan enkel al het inzicht die feestdagen je in jezelf geven, wel eens het mooiste feestencadeau zijn dat je jezelf kan geven.  

24-12-2013 om 00:00 geschreven door patrice  

Bijlagen:
http://www.hollanddoc.nl/kijk-luister/maatschappij.html?playurn=urn:vpro:media:program:30825465¤tPage=1   

Hoe doe je dat als je geen lezers hebt , lees ik in de commentaren? Met die vraag zit ik ook. Tis te zeggen : ik heb wél meer dan 300 mensen die mijn blog al bekeken hebben. Maar dat wil natuurlijk nog niet zeggen dat die 300 mensen de blog ook al hebben gelezen. Ik begrijp dat ook. Ik schrijf graag en veel. Plus : je wordt tegenwoordig overspoeld met blogs, fora, vraaglinks en consoorten. Je kan alle dagen en nachten van je leven vullen met op internet te lezen en herlezen, waarschijnlijk zonder téveel in herhaling te vallen.

Hoe dan ook....mensen vertellen graag hun verhaal. Het doet me denken aan mijn doelgroep van wie ik geregeld hoor "och meiske, ik zou er een tien boeken over kunnen schrijven". Of de vroegere WC madame van Antwerpen Centraal die in eigen beheer een boek had uitgegeven van 300 bladzijden, met als titel "mijn levensverhaal". En me fier vertelde dat ze er 10 van in de Standaard Boekhandel had mogen leggen, dus als ik het boek wilde kopen.... 

Maar ook zonder woorden zie ik vele verhalen. Gebogen schouders, samen geknepen lippen, een afgeborsteld uiterlijk, een stralende blik, rood worden... het vertelt iets. Vaak meer dan je zelf wil of durft te vertellen. Omdat je de afkeuring van anderen vreest bijvoorbeeld. Daarom zie je veel blogs en blogberichten die zo neutraal mogelijk worden opgesteld, of over een thema gaan waarvoor je weinig kans op afkeuring hebt. En toch : het kleine kind in iedereen hunkert ernaar om gezien en gehoord te worden zonder afkeuring.  Het vreest hierbij vooral de afkeuring van de "grote zelf" die je nu bent, en die het meestal gespiegeld ziet in de reactie van anderen. 

Zo een blogchallenge is wat dat betreft een goeie oefening. Je schrijft niet alleen, je deelt het ook met anderen. Plus : je voert ook nog een opdracht uit. Het woord "opdracht" koppelen wij sinds onze schooljaren vaak aan een quotering : zeer goed, goed, redelijk, slecht.  Een "vind ik leuk" bij onze link? Een reactie met "wauw" of "hm, kweet niet goed maar..." op onze  blog?  Het doet ons in vele gevallen toch iets. Op die manier is de challenge een driedubbeldikke uitdaging. Een driedubbeldikke uitdaging wat betreft het thema "zelfliefde" als je het mij vraagt. Bij mij toch . 

Nu mijn vraag aan jou : hoe voel jij je bij de blogchallenge en/of bij bloggen in het algemeen? waar ligt voor jou een uitdaging? wat gaat voor jou vanzelf? en hoe zit het voor jou met bloggen en zelfliefde : hoe belangrijk is de mening van anderen over jouw blog?  wat is voor jou hetgeen je hieruit al geleerd hebt op vlak van zelfliefde? 

Als 13 mijn geluksgetal is, zal ik binnenkort de kans krijgen om de reageren op jouw reactie. Zo niet, jaag ik onmiddellijk mijn zwarte kat buiten en loop nooit meer onder een ladder.  

23-12-2013 om 19:14 geschreven door patrice  

22-12-2013 om 19:06 geschreven door patrice  

21-12-2013 om 11:01 geschreven door patrice  

Toen bij de blog-challenge van Linda Nuyts, waar ik aan meedoe, de opdracht kwam om iemand te interviewen dacht ik meteen aan een aantal mogelijkheden. Doordat ik veel rondcross, ken ik ook veel verschillende soorten mensen. Ik ken verschillende mensen die de Law of Attraction en/of de Cursus in Wonderen in hun vingers hebben en met minder of meer succes toepassen. Maar ook mensen die hier allemaal niks van kennen, maar er toch in slagen in hun leven te krijgen waar ze menen recht op te hebben. Ik ken mensen met een mooie passie, zoals wondere dingen maken uit vilt, musiceren, flesjes met heerlijke geuren samenstellen en verkopen, maquilleren, schilderen, dansen, lampen maken, taarten bakken... Ook mensen die zich helemaal afsluiten voor de gedachte dat wat er gebeurt ook met hen zelf te maken heeft en alles rondom hen met de vinger wijzen (het gros van mijn doelgroep denkt op die manier). Allemaal boeiende mensen om te interviewen... 

Toch denk ik dat ik één mens iets verschuldigd ben. De mens die altijd aan mijn mouw trekt als ik te hard cross, en tegen wie ik dan zeg "he, laat me met rust, ik ben bezig!". En het gebeurt haar al sinds vele jaren, eerst bij haar ouders, nu bij mij. Daarom wil ik nu dit bijzondere mensje de kans geven aan het woord te komen, te zeggen wat ze wil en voelt. Dit mensje is : de kleine Patrice, het meisje met de korte zwarte haren en de grote puppy-ogen.  

Vertel eens wie je bent? Mijn naam is Patrice, ik ben negen jaar. Ik ben net verhuisd. Wij woonden vroeger in Porz, in Duitsland. Mijn zus heet Marina, mijn papa Marc en mijn moeder heet Helga. Mijn papa is nog niet hier, ik weet niet waarom hij niet hier is. Hij komt soms wel in het weekend of wat langer maar dan gaat hij terug naar Duitsland.

Wie is je papa? Mijn papa is een soldaat. Hij werkt in Westhoven. Mijn papa is lief, maar hij drinkt veel pintjes. Mijn mama is dan heel kwaad.

Wie is je mama? Mijn mama is thuis. Vroeger werkte ze bij Pepsi Cola, 's avonds tot 11 uur. Mijn mama is heel streng. Ze kijft dikwijls op mij. Ik moet heel veel doen. Nu is ze kwaad omdat ik weinig punten heb op mijn rapport. Ik heb heel veel slaag gekregen, en ze zegt dat mijn papa als hij komt mij ook hard zal slagen.

Wie is je zus? Mijn zus is nu drie jaar. Zij heeft krulletjes en blauwe ogen. Mijn mama ziet mijn zus liever dan mij. Ik zou liever helemaal geen zus hebben. Mijn zus verklikt alles. Ze moet ook nooit iets doen. Ik moet alles opruimen, altijd. Als haar ijsje op is, moet ik mijn ijsje aan haar geven. Ik ben kwaad op mijn zus.

Ben je ook kwaad op je mama en papa? Ik ben vooral kwaad op mijn mama, omdat ze zo op papa kijft. Ik heb medelijden met papa. Maar bij mijn mama ben ik ook zo bang. Soms is ze ineens boos en ik weet niet waarom. En dan begint ze te huilen. Vroeger was mama veel weg, dan mocht ik bij moeken. Maar nu niet meer omdat ik naar school moet.

Vertel eens wie moeken is? Moeken woont in Brussel, in de Rue van den Bogaerde100 in Sint Jans Molenbeek. Zij is de mama van mijn papa. Zij is heel dik. Moeken heeft pijn aan haar been, en daarvoor bidden wij altijd samen. Moeken kookt en maakt zakouskis. Soms 3000. Dan moet bompapa de hele nacht brood in de oven steken en uitprikken : hartjes, klavertjes... Bij Moeken is het wel plezant. Er zijn altijd mensen : madame De Santos, Mademoiselle Clairboit, Aimée, maar ook mijnheer Vastapane en Lello. En soms gaan we naar tante Madeleine, dat is de zus van Moeken. Die is heel heel lief. Dan kan ik spelen met Chantal en Jean-Louis. Of tante Marieke, dan speel ik met Gerda. Bij tante Marieke krijgen we elke avond Geuze zodat we goed kunnen slapen.  Bij tante Marieke woonde vroeger Bompa Wemmel, dit was heel heel oud en dan is hij gestorven.

Slaat je papa je ook? Ja, mij papa slaat me ook. Hij zegt dan dat ik een "shot onder mijne hol" krijg. En toen ik vroeger pipi in mijn broek had gedaan kreeg ik elke dag een pak rammel. Hij slaat me soms zonder te vragen. Carine zei dat ik een potlood naar haar oor had gegooid en toen kreeg ik slaag. En toen zei mama "je moet dat kind niet slagen als je niet weet of het waar is". Maar als mama zei "oh dat kind maakt mij zot" dan kreeg ik ook slaag van papa en ik had niets gedaan. 

Heb je pipi in je broek gedaan? Ja, ik wil daar niet zo graag over spreken. Ik doe nog altijd pipi in mijn broek. En dan verstop in mijn onderbroek onder mijn matras zodat mama dat niet ziet. En als mama die dan vindt krijg ik veel slaag.

Word je daar dan ook kwaad over?Nee, ik voel me dan zo vies. Op school zeggen ze ook dat ik een vieze ben. Ik heb nooit vriendinnen. Ook in Duitsland zeiden ze dat ik een vieze was. Ik voel me zo vies.

Voel je je ook vies als je bij moeken bent? Nee, dan voel ik me niet vies. Bij moeken plas ik niet in mijn broek. En als ik wel in mijn broek plas eens is ze niet kwaad. Ook tante Madeleine was niet kwaad toen in in mijn broek plaste. Ik had mijn broek dan gewassen in de chassebak van de WC en ze zei dat ik "gedraaid en gesponnen Marc" was.

Vertel eens over je bompapa? Ik heb één bompapa, in Brussel. Vroeger had ik ook een Opa in Eitorf, maar die is al lang dood. Bompapa schildert, hij heeft een kamertje waar hij schildert. Hij schildert heel veel. Hij drinkt ook veel pintjes, en dan is Moeken heel kwaad. Ze zegt altijd dat hij een "malheureuze mens" is. Ik schilder dikwijls mee met Bompapa. Bompapa vindt dat ik heel goed kan schilderen. Ik had een mevrouw geschilderd en een paard en bompapa zei dat het heel goed was. Moeken heeft het dan in een kader gestoken en opgehangen.

Heb je ook een Oma in Duitsland? Ja Oma woont in Eitorf, in een wit huis; in de Goethestrasze 7. We gaan er niet veel. Mama heeft er ruzie met tante Irmi en onkel Herbert. Maar Oma is wel heel lief. Vroeger had ik een vriendin daar, Elke. Maar ik mag er nu niet meer naartoe omdat we eens onze onderbroek hebben uitgedaan en "popo kijken" hebben gespeeld.

Dus je hebt weinig vriendinnen? Ja, maar ik mag ook niet veel buiten. Mijn mama is veel weg en ze wil dat ik op mijn zusje let. Ik kan al veel :: ik kan al eieren bakken. Ik kon dat al toen ik zes jaar was; toen papa niet thuis kwam heb ik eieren gebakken want ik had honger. En ik kon toen ook al de papfles maken voor mijn zus, madame Vercammen had getoond hoe ik dat moest doen. Mijn zus lag toen nog in de wieg. Ze schreide heel veel. En toen is er eens een vriendin gekomen en mama heeft aan papa gezegd dat we alles kapot gemaakt hadden en dat ze het rap heeft opgekuist. Dat was niet waar : we hebben de hele tijd op de zetel gezeten. Mijn vriendin Sabine had ook taart bij van haar mama. Die wist dat ik dikwijls nog geen eten had 's avonds en had taart meegegeven. We hebben toen alles opgerold, alle kruimels. Het was echt niet vuil, ik kan dat goed : rollen. En ook stof afdoen, dus ik heb alles gekuist met een stofvod. Maar mijn mama was boos omdat ik vond dat die taart beter was dan haar appeltaart. En toen moesten we dus op balkon elke avond tot papa thuis kwam. Omdat papa mijn mama geloofde dat we alles kapot gemaakt hadden. Papa blijft dikwijls hangen. En dan moesten we rap eten voordat mama binnen komt. En één keer kwam ze te vroeg binnen en dan was er erge ruzie. En vanaf dan kregen we geen eten meer als papa te laat was,  hij gooide alles in het toilet of in de vuilbak op straat en dan mocht ik niet zeggen. Mijn zus kreeg nog wel papfles van mama maar ik kreeg niks. Ik moest dan nog mijn huiswerk maken, want dat ging niet op balkon. Maar ik heb een pillamp en pillen gekregen van moeken en dan maakte ik mijn huiswerk onder de lakens zodat mama het niet zag dat er licht brandde want anders was ze misschien weer boos op papa. De pillamp verstop ik altijd helemaal achter in mijn nachttafeltje.

Woon je graag in België? Niet zo graag. Ik woonde liever in Duitsland. De school was er veel leuker. Hier zit ik bij zusterkes. Wij moeten een uniform aandoen met een plastieken kol. Die doet veel pijn aan mijn hals. En ik moet ook een hoedje op zetten. Er zijn veel kinderen die met mij niet mogen spelen omdat mijn mama een Duitse is. Er is al een mijnheer met een mes achter mij gelopen omdat mijn mama een Duitse is. Ik was toen heel bang. Ik ben dikwijls heel bang. 

Mocht in Duitsland iedereen met je spelen? Ja, dat wel. Maar ik was niet veel buiten, ik keek dan hoe andere kinderen buiten speelden als ik op balkon zat. Ik verstopte me dan een beetje omdat ik bang was dat ze me zouden uitlachen. En als mama niet moest werken dat was ze altijd aan het kuisen en dan moest ik meehelpen. Als papa er was mocht ik wel buiten. Mijn papa ging dan met mij met de slee rijden en zo, of een sneeuwman maken. Als papa met manoeuvers was moest ik altijd binnen blijven. Er waren ook Duitse kinderen die me wilden slagen omdat mijn papa een Belg was. En ik werd ook gepest omdat ik veel punten had. Ze zeiden dan dan Carine slimmer was dan ik. Een keer was ik de eerste van de klas, en dan is mijn rapport veranderd omdat de dochter van de Kapitein minder punten had dan ik. En die papa was toen boos, en toen kreeg ik een half puntje minder. Ik had dan 91,5/100 en dat andere meisje had dan 92/100. Maar ik kreeg wel een prijs omdat ik de tweede was. 

En nu had je slechte punten? Ja, ik had geen catechismus en we moesten al de eerste dag een proef doen over de catechismus. Ik heb toen geschreven : "zuster, ik heb geen catechismus". Mijn mama en papa begrijpen niet goed wat ze moeten kopen. Als ik een pen krijg, is dat van Moeken. Ik ben dikwijls niet in orde omdat mijn mama en papa dingen niet kopen. En we hebben in Duitsland ook nooit van die grote getallen moeten delen. Dat kan ik niet. En nu had ik ineens 70/100. Mijn mama zei 'Wacht maar tot we thuis zijn". Ik was toen zo bang

Hoe voelde je je, Patriceke? Ik voel me nog altijd bang. Het is niet zo gemakkelijk. Mijn papa is boos als ik iets goed kan. Hij zegt dan dat ik niet boven zijn kop mag groeien. Hij is ook kwaad als ik teveel punten heb op school. Hij heeft mijn piano geruild tegen een aquarium omdat hij die sjingel sjangel niet kon verdragen. Ik was zo gelukkig met die piano, ik had hem nog maar een week. Mama had die kunnen kopen voor 500 fr. Ik weet niet of dat veel geld is, maar zij zei dat dat goedkoop was. En toen was papa boos omdat ik niet blij was met de aquarium. Papa geeft me ook straf, maar mama ook. Als ik zeg dat ik het te warm heb dan luistert ze niet en moet ik een opstel schrijven omdat ik te luid roep. En van papa moet ik 1000 keer schrijven dat ik proper moet zijn. Ik heb toen geschreven tot het terug licht werd, en toen moest ik naar school. En papa zei dat ik als ik van school kwam verder moest schrijven. De juffrouw was kwaad omdat ik niet oplette. Maar ik was zo moe. Ik voel me ook heel verdrietig. Omdat ik vind dat mijn zus veel minder moet doen. Ze vinden haar altijd goed. Ik moet schoenen poetsen op de koer en dan doet mama de deur op slot omdat het te koud is. En dan zie ik iedereen in de zetel zitten met een warme choco. en als ik klaar ben en de schoenen blinken niet genoeg, moet ik ze nog eens poetsen. Ik ben ook verdrietig omdat mama mij soms slaat als ik het niet verdien. Als ik helemaal niets gedaan heb. Zij zegt dan "straks krijg je slaag, ik weet nog niet wanneer, maar je krijgt slaag". Ze legt dan ook soms al dingen klaar waarmee ik slaag zal krijgen. Meestal is dat met de kooklepel. Dat doet heel veel pijn, mama slaagt heel hard. Ik heb dan allemaal blauwe plekken. En ze zegt dat ik ook slaag zal krijgen met de strijksnoer. En met de hondenketting. Ze heeft dat vroeger ook gehad, slaag met de strijksnoer en met de hondenketting. Ik heb bloezen moeten weghangen en ik heb slaag gekregen met elke kapstok van de bloezen omdat ze niet goed waren opgehangen. Papa slaagt enkel op mijn poep met zijn hand, en ook op mijn mond als ik frank ben. En dat doet me allemaal heel veel verdriet. Omdat ik papa zo graag zie. Ik vind dat ik beter voor papa ben dan mama, maar toch heeft hij liever mama. En mama heeft liever ons Marina. Mama was vroeger ook de jongste en werd uitgestoten thuis. En daarom wil ze dat de jongste nu altijd het beste krijgt. Ja, ik ben heel kwaad en heel bang en heel verdrietig. Ik heb al een brief geschreven naar tante Madeleine. Die is pas gestorven. Ik heb gevraagd of ze me wil komen halen. Mijn mama had die brief gevonden. Ik had geroepen; nee mama, niet lezen, maar ze las hem toch en zei dat ik heel veel slaag ging krijgen. Ik heb me toen opgesloten in het toilet. Maar toen ze de brief gelezen had begon ze hard te schreien. Ze vroeg me om buiten te komen en ik gilde "nee" omdat ik dacht dat ik slaag ging krijgen. Maar ik kreeg geen slaag, ze bleef maar huilen. Ik heb geen medelijden met mama.

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=Q-Jylprbkk0   

15-12-2013 om 18:31 geschreven door patrice  

15-12-2013 om 00:00 geschreven door patrice  

"U doet het voor zichzelf" staat vaak op reclamebrochures of websites van therapeuten en coaches. Meestal een aankondiging van "hou je maar vast als je de prijs leest". Meestal wordt er niet eens een prijs vermeld, en moet je hiervoor persoonlijk contact opnemen. Wat volgens mij laat zien dat vele therapeuten en coaches zelf niet in het reine zijn met het thema "geld". 

Een greepje uit het rariteitenkabinet van de therapiewereld.

Wat denk je bijvoorbeeld van een opleiding van 6 dagen, verspreid over 6 weken voor ....6000 €? Of van een therapieweek in de Ardennen voor 2500 €? Of een coaching aan 100 € per uur (of meer)? Waarschijnlijk gebeurt dan nog niet eens alles officieel, dus de slagzin "ik moet de helft weer afgeven" klopt niet. Gelukkig is de "koffie en thee" vaak inbegrepen. Maar de verblijfskosten krijg je er, bij meerdaagse initiatieven buitenhuis, veelal nog bovenop. En wat dacht je van het gegeven dat je "eerst een uitgebreide screening" moet ondergaan - tegen een prijskaartje van pakweg 150 € - om te kijken of de therapie wel geschikt is voor jou? Hilarisch toch als je bedenkt dat je in het slechtste geval 150  € neertelt om te horen dat je toch beter iets anders zoekt. Nog een goeie is "je schrijft je meteen in (en betaalt) voor 10 sessies". Aan de telefoon of per mail krijg je dan nog de uitleg dat die 10 sessies belangrijk zijn voor je genezingsproces.  Alsof je in een restaurant meteen voor 10 dagschotels moet betalen omdat dat "goed is voor jou" en die moet  opeten hoe weinig zin je er ook in hebt?  En hoe zit het met de therapeuten die je influisteren dat er toch wat scheelt met je basisvertrouwen, maar tegelijk vragen op voorhand te betalen? Net alsof je in een restaurant.... jawel. 

Helemaal te gek wordt het als men marketingstrategieën gebruikt als : "we geven de laatste 15 plaatsen weg voor slechts 30 € ipv 300 €". Je kan dan bv. mailen tijdens een Webinar ("ja Wim is erbij en Anna, en ook Jan, super, nog 12 plaatsen..."), en snel zitten die 15 plaatsen vol. Maar wat later krijg je dan via een ander medium dezelfde oproep. Uh? De plaatsen waren toch bezet? 

Natuurlijk denken coaches of therapeuten vanuit "ik moet hiervan leven" en natuurlijk is het belangrijk dat dit ook kan.  Plus heeft iemand vaak veel geld veil gehad voor de veel te dure opleidingen, en wil hij/zij dit geld terug van zijn of haar cliënten.  Of ze verkondigen de ideeën van een denk-je-rijk goeroe en zijn van mening dat het geven van therapie en/of seminars de weg is die God hen toont om rijk te worden.

En mensen die op zoek zijn naar hulp, wanhopig zijn, vertwijfeld, het niet meer weten, betalen dan een veel te dure prijs in de hoop zich wat beter te voelen. 'Zie je wel, ik hou van mezelf, ik betaal die 3000 € exclusief verblijf voor dat Hou-van-jezelf weekend in de Italiaanse Alpen".  Eenmaal je dat betaald hebt mag het niet mis gaan natuurlijk. Inderdaad krijg je een week liefde en aandacht en daar kan je kleine kind bij momenten ook huilen waarbij je liefdevol opgevangen wordt door de groep onder begeleiding van een supermama of -papa. En dan kom je gelukkiger naar huis. Verandert je leven na zo een week volledig? Misschien. Maar waarschijnlijk niet. 

Wellicht voel je je de eerste dagen prima en krijg je dan wat afkickverschijnselen. Vervolgens gaat het vaak zoals het soms gebeurt bij drugsverslaafden die in na hun ontwenning naar huis moeten  : je wordt weer geconfronteerd met dezelfde situaties en voor je het beseft ben je weer in hetzelfde patroon. Zo snel gaat "ontwikkelen" namelijk meestal niet. Ontwikkelen doe je stap voor stap, met de inherente terugvallen. Je leert gaandeweg kaders en technieken die je kunnen ondersteunen maar dan nog blijven er uitdagingen. Andere of dezelfde.

Gelukkig zijn er ook meer en meer therapeuten en coaches die als geschenk naar de wereld, gratis of voor een laag bedrag hun know-how verspreiden. Prima vanuit het idee dat je altijd terugkrijgt wat je geeft. Maar dat idee werkt natuurlijk niet als de gratis sessies gebruikt worden om je betalende aanbod te kunnen verkopen. Op dat moment geef je niet, maar vraag je opnieuw om iets te krijgen. 

Uiteraard zeg ik niet dat alle therapeuten en coaches de hele tijd gratis moeten werken of niet rijk mogen worden. Zij zouden zich echter meer bewust moeten zijn van hun rol, de reden waarom hen de weg getoond werd om hulp te geven aan mensen die meer van zichzelf willen leren houden.  Het verspreiden van manieren waarop mensen meer van zichzelf en anderen kunnen houden is immers meebouwen aan een liefdevolle wereld. En als je dat doet, reageert de cosmos en komt de overvloed die je weggeeft naar je toe. In de vorm van geld, maar misschien in een andere vorm, zoals gezondheid, liefde, vriendschap.... 

Dus zou er volgens mij het volgende kunnen gebeuren : 

- de prijs voor opleidingen en trainingen op een realistisch niveau brengen. Je verhongert wellicht niet als je voor 6 dagen training 600 € (dus 100 € per persoon per dag) per persoon vraagt ipv 6000  € (1000 € per persoon per dag!).  Bij 10 personen kom je met 600 € nog steeds aan een omzet van 1000 € (1 x 100) per dag of 6000 € voor de betreffende 6 dagen... Niet slecht denk ik. 

- vraag jezelf af voor wat je het doet en wees daar eerlijk in. Als geld voor jou een punt is, straal je dit ook uit naar je cliënten. Luisteren met dollartekens in je ogen is niet echt luisteren. Angst dat je je geld niet zal krijgen is angst. Punt. En angst zie je en ruik je.  Wees je bewust van je angst en spiegel deze niet op je cliënten. Okee, je zal dan misschien mensen hebben die te laat of niet betalen. Maar die trek je dan wel lekker zelf aan, Law of attraction, weet je wel? En als je die aantrekt, zijn zij niet je vijanden maar je leermeesters om te kijken naar hoe JIJ je voelt over bv. geld en geven.

- hou therapie en coaching betaalbaar en stel je dienstbaar op. Cliënten die zich ongemakkelijk voelen met wat ze moeten betalen maar zo erg in de puree zitten dat ze denken zich daarmee hopelijk beter te voelen, gedragen zich naar jou toe niet vrij en ontspannen. Het beste zou zijn om met elke cliënt een bedrag af te spreken waarbij je je beiden goed voelt (misschien kan je al eens op voorhand nadenken wat voor jou het nog comfortabel is om voor te werken maar ook wat je voor jezelf kan toelaten om te ontvangen...). Werk vanuit je roeping en je passie, niet vanuit het idee om "rijk" te worden. Geld komt vanzelf als je er klaar voor bent.

- blijf gratis geven aan de wereld, zo vervul je je maatschappelijke opdracht die je in deze incarnatie kreeg. Maar doe dit vrijuit, zonder iets terug te verwachten. Dus geen boeken- of cd/dvd-verkoop, geen reclame voor je betalend aanbod etc. tijdens je zogeheten gratis sessies. De deelname van eenieder is al een geschenk aan jou : iedereen die meedoet erkent je in je deskundigheid.  Wees hen dus dankbaar.

Ben je therapeut of coach en wekt dit weerstand op? Lees het artikel dan nog eens van vooraf aan, kijk wat het met je doet (wat denk je, voel je....) en ga ermee aan de slag..

voorbeeldje van de voor de rest zeer geniale Robert Betz : bekijk de prijzen onderaan en zorg dat je niet van je stoel valt . gelukkig is het 2000 € afgeprijsd tov vorig jaar, maar als je het hele proces doorloopt ben je toch een 10.000 € lichter.....  http://robert-betz.com/fileadmin/files/infomaterial/TT-Prozess_und_Ausbildungen/Betz-TT-2014-DOWN.pdf

12-12-2013 om 00:00 geschreven door patrice  

"Je zult je naaste vergeven"... Velen onder ons hebben dit wellicht sinds hun kindertijd gehoord. Ondertussen is het woord "vergeven" de kerk uitgegaan en meer algemeen geworden. Talrijke boeken gaan over dit thema, en oprechte vergiffenis wordt meer en meer beschouwd als de sleutel tot een gelukkig leven. Daarom zal dit bericht, en waarschijnlijk nog veel andere berichten op mijn blog, over dit thema gaan.

De "moeder van alle vergeving" is de vergeving van je ouders. Vaak hoor ik mensen zeggen "ja, dat is gebeurd hoor, ik kom nu goed overeen met mijn vader/moeder, ik heb mijn vader in zijn laatste levensjaren verzorgd, ik ren me de benen onder mijn lijf voor mijn moeder...." etc. Dit is natuurlijk zeer edelborstig, maar het is slechts de top van de ijsberg.

Om te zien of je je vader en moeder vergeven hebt, is het belangrijk te kijken hoe je leven er nu uit ziet. 

Vaak zijn moederthema's zaken als veiligheid, geborgenheid, ontvankelijkheid en uiteraard je vrouw-zijn. Als vrouw ook je relatie met mannen.  Je moeder was  immers de eerste vrouw die je over mannen hebt horen praten (i.c. je (stief)vader bijvoorbeeld). Weinig mensen hebben hierbij gehoord "ach zo zalig, ik zou hem morgen opnieuw trouwen". Als man neem je vaak emotioneel de plaats in van een (emotioneel of lijfelijk) afwezige vader. Je krijgt ook een eerste beeld over hoe een vrouw is. Had je een afhankelijke moeder, een kenau, een artistieke moeder die leefde voor haar kunst... dan is dat het eerste concept van "vrouw" voor je geweest. 

Vaderthema's hebben te maken met carrière, daadkracht, scheppingsdrang en ook je man-zijn. Uiteraard is ook de vader voor een vrouw bepalend voor haar eerste manbeeld. Hoe was je vader : een "nieuwe man", een macho, een dromerige hippie, een pantoffelheld...? Hoe je je vader beschrijft, zo leeft ook in jou de blauwdruk voor "man". Voor een jongen is de manier waarop vader was en de manier waarop vader zijn partner behandelde boetserend voor het manbeeld van zichzelf, en de manier waarop de jongen op latere leeftijd naar vrouwen kijkt.

Een verdere indicatie zijn ziekten. Het groot aantal aandoeningen aan vrouwelijke resp. mannelijke organen, toont de verwevenheid van vele mensen met hun ouders. 

Om je moeder of je vader te kunnen vergeven is er meer nodig dan nu "goed met hen op te schieten". Dit zit op rationeel niveau, en niet op het niveau van het wezen. De mate waarin je je ouders vergeven hebt kan je enkel aflezen uit hoeveel van bovenstaande thema's nog in je leven aanwezig zijn.  En waarvan je je afvraagt "hoe kan dat nu, ik heb mijn moeder/vader vergeven en het lijkt wel alsof ik ze steeds weer opnieuw om me heen manifesteer".

De kwestie is: in jou zit een klein kindje dat destijds compleet afhankelijk was van zijn ouders. Dat kindje heeft zich om te kunnen overleven, helemaal moeten aanpassen. Het heeft ook zijn zelfbeeld gevormd naar wat de ouders zegden. En zelden was dat "jij bent fantastisch, lieve kind". Het is doordat jouw ouders met het kleine kind in zichzelf niet in het reine waren, dat ze de grote liefde die jij als kind voor hen voelde, niet efficiënt konden beantwoorden. Het waren hongerige kinderen die een kind moesten opvoeden, en vaak van dat kind verwachtten wat ze destijds bij hun eigen ouders waren tekort gekomen.

Om echt te kunnen vergeven en los te laten is het dan ook nodig dat je een uitlaatklep geeft voor dit kleine kind. Hoe kan je dat doen? Een goede manier is om gedurende een week of twee een brief te schrijven naar je moeder en/of vader. Niet vanuit je volwassen ik, maar vanuit het kleine kind :wat heb je nodig dat je niet krijgt, wat voel je, hoe kijk je naar je mama of papa?  Begin aan de brief en schrijf er elke dag een stukje bij. 

Laat alle emotie komen. E-motion : het woord alleen al duidt op beweging, dus emotie toelaten is toelaten om te stromen. Pas als je je eigen verdriet, woede, haat... leert liefhebben kan je deze ook loslaten. Hiervoor kan je tappen, mediteren of gelijk wat, als je er maar op let dat je je emoties niet "weg wil" maar vertrekt vanuit aanvaarding.

Heb je je eigen lijfelijke vader of moeder niet gekend, dan nog waren ze een belangrijke speler in je persoonsvorming. Hierop kom ik terug in één van de volgende berichten. 

11-12-2013 om 12:09 geschreven door patrice  

Voor "het domste wat ik ooit heb gedaan" moet ik iets kiezen tussen "alle domme dingen die ik deed", zoals Zjef van Uytsel (of wie was het ook weer) zingt. Niet gemakkelijk, om hier een "best of" uit te selecteren. Vooral ook omdat ik eigenlijk fel in love ben met mijn eigen domheid. Vlak nadien kan ik me wel de haren uit het hoofd rukken maar wat later moet ik er toch meestal om lachen...

Nu zijn er enkele dingen waarmee ik NIET kan lachen. Nog niet. Dingen waarvoor ik me nu nog altijd een klein beetje schaam, of waarvan ik toch nog wat spijt heb. Die me meer of minder uit mijn comfortzone brengen als ik ze deel met anderen, omdat ik vrees voor afkeuring (wat natuurlijk een spiegel is van mijn eigen afkeuring). Vermits deze oefening juist daarom gaat, geeft ik je hier, zij het met wat weerstand, mijn top 5 van deze domme dingen: mijn dochtertje (van 5 jaar toen) een klap geven toen ze te traag stapte (waardoor het schaap op de grond viel), scheiden van mijn eerste man (omdat ik de liefde die hij gaf niet aan kon), een veel te dure motorfiets kopen op krediet (om mijn toenmalige lief te behagen) en een voor mij bijna-dodelijk ongeval creëren (omdat ik dacht niets waard te zijn nadat er drie keer na elkaar een lief de relatie met me beëindigde). Maar de topper is : veertien dagen naar Antwerpen verhuizen vanuit Gent. 

Ik woonde in Gent in een wijk waar ik me niet zo goed voelde. Het was een wijk met veel Turken wat me in het begin erg aantrok. Maar ik werd als "vrouw alleen" niet zo vriendelijk (of juist véél te vriendelijk ) onthaalt. Bovendien bevond zich om mijn hoek een filiaal van de Turkse maffia en hadden de Grijze wolven een café in de straat waarop de mijne uit kwam. Er veranderde veel in mijn leven op dat moment, en ik was bang en ongelukkig. Zoals vaak gebeurt bij mensen, was ik gefocust op mijn gevoel van onveiligheid en zocht ik vanuit deze energie koortsachtig naar een oplossing.

Ik had in de jaren 80, toen ik in Antwerpen woonde, een (in mijn ogen) leuke tijd beleefd.  Dus zei ik de mooie duplex waar ik woonde op en zocht een appartement in Antwerpen op zoek naar meer geborgenheid : mijn zus woont er en mijn toen beste vriendin was ernaar toe getrokken. Maar zoals het gaat als je een kip-zonder-kop-actie begint: er was in die periode niets, maar dan ook niets te huur. De immo-kantoren hadden dit naar eigen zeggen nog nooit meegemaakt. Vermits ik mijn woonst in Gent al opgezegd had (om mezelf onder druk te zetten voor die stap "ik verhuis naar Antwerpen") was het best spannend. Uiteindelijk kwam er een appartement vrij in het gebouw waar een vriend van mijn schoonbroer woonde. Mijn intuïtie zei dat ik hier niet wilde wonen, maar ik had in mijn ogen geen andere keuze. Dus verhuisde ik op de tweede kerstdag van het jaar 2000 met mijn hebben en houden naar Antwerpen. Groot afscheidsfeest in mijn dochter haar school, afscheidsfeest van mijn vrienden in Gent enzovoort. 

De law of attraction was me echter te snel af. Ik was verhuisd omdat ik me niet veilig voelde, en raad eens : die nacht werd er vlak voor mijn nieuwe deur iemand doodgeschoten door de Albaneze Maffia. Ook geen koorknapen.  Bovendien bleek het appartement zo goed als onbewoonbaar : de stront van de man die boven woonde liep van mijn WC muren en achter de keukenkasten rook het naar schimmel. De huisbaas beloofde er snel iets aan te doen, maar in de feestenperiode was er geen aannemer te vinden. Plus bleek er nergens zonlicht binnen te komen, wat een regelrecht ramp is voor een zonnekind als ik. De buurt was groezelig, er werd op elke hoek gedeald of getippeld. Daarbij waren nog straatwerken-in-de-sneeuw (wellicht de enige aannemer die tijdens die periode wél actief was ) waardoor alles onder de modder zat. "Het is precies een monster mama" zei mijn dochter over een grote enge graafmachine. En zo leek het ook : van 7 uur 's ochtends tot 7 uur 's avonds klonk door de straat een hevig gebrul dat heel het gebouw deed sidderen. In het appartement onder mij woonde een pooier, die er niet enkel heel eng uitzag, maar die ook elke nacht luidruchtige sollicitatietesten deed in de slaapkamer onder de mijne. Als ik geluk had was het met één vrouw, maar vaak waren er meerdere kandidaten.

Eerst hield ik me sterk, maar toen er na een week opnieuw iemand werd omver geblaft, deze keer door de Russische maffia, kon ik het niet meer aan. In tranen belde ik een vriendin ... wat moet ik doen, ik heb iets heel stoms gedaan met te verhuizen, ik ben hier nog banger dan in Gent. Zij zei "ben jij een boom? Niet toch? Waarom ga je dan niet gewoon terug weg?".

Ik moest even aan het idee wennen, maar zag er wel heil in. Dus ging ik opnieuw op zoek naar een huis in Gent. De huisbaas van het appartement in Antwerpen was gelukkig een schat van een man. Hij had niet eens borg gevraagd en zei na mijn verhaal : "kind, als je daar niet gelukkig bent, moet je terug naar Gent gaan!". 

Nu moest ik opnieuw zeer snel iets vinden, en ook in Gent was er nagenoeg niks te huur. Uiteindelijk vond ik viavia een huis van iemand die op reis was en waar ik drie maanden mocht wonen. Een prachtig maar klein huisje, waardoor ik veel van mijn spullen in een depot moest steken. Dus huurde ik een opslagruimte, maar toen we er toekwamen met de twee verhuisvrachtwagens die ik gehuurd had, bleek de sleutel niet te passen. Het noodnummer gaf geen soelaas, het werd laat en ik stond met de handen in het haar. Eén van de verhuishelpers had toevallig de Koopjeskrant bij zich, en dus belde ik naar alle nummers die een garage verhuurden in Gent. Ondanks het late uur (het was intussen 22 uur, berekoud en glad) was er iemand bereid om nog langs te komen en me een garage ter beschikking te stellen tegen een lage huurprijs. We zetten snel de meubels binnen, en slaagden erin om nog voor middernacht de vrachtwagens terug te brengen, zoals was overeen gekomen. 

En zo kwam het dat mijn dochter na de kerstvakantie terug de klas binnenstapte van de Steinerschool waar ze haar afscheid gevierd had. "Ik schaamde me dood" zei ze nadien. Gelukkig kan ze er nu hard om lachen.

De periode van dreiging heeft nog een tijdje geduurd, ook in het nieuwe huis en in de woonst nadien. De law of attraction doet zijn werk , zonder pardon. Maar drie jaar nadien heb ik de beslissing genomen om een huis te kopen en mezelf wat dat betreft wat stabiliteit gegeven. Met het geld dat heel dat avontuur me gekost heeft had ik wellicht het terras kunnen zetten waar ik nu naar uitkijk.  Tijd om mezelf dit avontuur te vergeven, I guess...

11-12-2013 om 00:00 geschreven door patrice  

11-12-2013 om 00:00 geschreven door patrice  

Soms wat Amerikaans YES WE CAN en het verhaal dat ertussen wordt geweven is niet altijd even boeiend, maar het blijft een eye-opener 

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=ioONhpIJ-NY   

Het bleek te gaan om een yogalerares die gratis filmpjes op internet zette via een nieuwsbrief. Dertig mensen meldden zich aan. Ze maakte filmpjes over yoga bij rugpijn, migraine, zwangerschap enz... Tot op een dag zich iemand voor haar gratis "nieuwsbrief" afmeldde . De lerares was er helemaal ondersteboven  van : haar yogalessen waren prima, gratis, toegankelijk. De gedachte kwam "ze zou zich niet bij mij mogen hebben afgemeld". 

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=lHn_OxWTRUA