De weg is echt slecht, heel stoffig en smal vol met putten.
Er is slechts een rijvak maar er is hier geen mens te zien.
De meeste toeristen gaan zelfs nog niet tot aan de Salar de Surire.
Soms rijden we door los zand en slippen we in de sporen van voorgangers.
We rijden tussen de 20 en 40 km per uur naargelang de staat van de weg.

In de meren zien we vele flamingo’s.
Zij zijn in staat op deze hoogte met temperatuurverschillen van 60 graden te overleven in de zoutmeren.
Bij de parkwachter informeren we nog eens naar de staat van de weg richting Colchane.
Hij zegt dat we heel voorzichtig en langzaam moeten rijden met één rivier die we moeten oversteken.
Het is nog 90 km naar Colchane.

Je zou zeggen in dit door god verlaten gebied, maar dit is niet waar.
Hoe klein het dorpje is er is altijd een kapelletje.
Op deze hoogte zijn ze misschien dichter bij god.
We rijden steeds boven de 4000 meter.

Op weg naar Salar de Surire komen we enkele kleine dorpjes tegen.
De meeste zijn maar enkele huizen groot (tussen de 6 a 10).
Wat brengt mensen er toe om hier te gaan wonen in de woestijn zonder enige voorzieningen.

30 km verder komen we aan het dorpje Guallatire.
Het telt 50 huizen en is prachtig gelegen aan de gelijknamige vulkaan.
Deze is nog steeds actief.
Dat kunnen we zien aan de constante rookpluim die uit zijn kegel omhoog stijgt.

Albert heeft redelijk goed geslapen, voelt zich goed en heeft natuurlijk grote honger.
We besluiten onze geplande tocht verder te zetten.
De weg gaat van Putre naar Colchane.
220 km via Reserva Nacional las Vicuñas - Salar de Surire - Parque Nacional Volcan Isluga.
Tot aan Salar de Surire, 125 km, is de weg redelijk, d.w.z. een onverharde weg met putten maar te doen met een gewone wagen.
Daarna is de weg slecht en heb je een terreinwagen nodig.
Men vertelt ons ook dat we een rivier moeten oversteken.
We zien wel, we hebben benzine genoeg om eventueel terug te keren.
Om 9 u 's morgens vertrekken we.

Nog eens 10 km verder komen we aan Lago Chungara.
Op 4570 meter hoogte het hoogstgelegen meer ter wereld.
Het strekt zich uit aan de voet van de vulkaan Parinacota waarvan de witte top nog 2000 meter hoger reikt.
Het meer trekt talrijke vogelsoorten aan en op de oevers grazen lama's en vicuña's.

20 KM verder zijn er de meren van Cotacotani met esmeraldgroen water.
Ze beslaan een oppervlakte van 600 ha
Ze zijn onderling met elkaar verbonden en omgeven door vulkanen.
Het is een prachtig landschap dat je niet in woorden kunt neerschrijven.

De volgende stop is Parinacota.
Een klein dorpje waar indiaanse vrouwen hun zelf gemaakte waren aanbieden.
Deze  zijn gemaakt van de wol van de lama's.
Er zijn vele kleine meertjes met grote eenden.
De dieren zijn hier eens zo groot als bij ons.

Om 2 uur 's nachts wordt Albert wakker met hoofdpijn en een bonzend gevoel in zijn oren. Hij gaat in de zetel zitten en probeert zo te slapen maar dat lukt niet zo goed. De hoofdpijn is erger dan de dag voordien. Als het zo blijft moeten we terug naar beneden. Rond 7 uur besluiten we om wat te gaan wandelen. Gisteren is het met te wandelen overgegaan. We kleden ons dik aan want het is nog heel koud alhoewel de zon reeds fel schijnt. Na een half uur voelt Albert zich beter en gaan we ontbijten. Tegen 10 uur is de hoofdpijn weg.

We besluiten ons geplande bezoek aan het Nacional park Lauca te brengen. Het einde van het park, een meer, ligt op 4570 meter. Maar voor dat we daar zijn, is er nog wat te zien onderweg zodat we hier langzaam verder omhoog gaan.

Maar wanneer we ons afdrogen blijken de handdoeken helemaal roodbruin te zien.
Een grondige douche in het hotel zal noodzakelijk zijn.
Wanneer we weggaan vraagt de Chileen een kleine bijdrage voor zijn hulp.
We geven hem 2000 pesos (3 euro).
Dat vindt hij geweldig en hij wenst ons verschillende malen een goede reis en zwaait ons nog eens na.
We hadden geluk dat we de termas voor ons alleen hadden want toen we terug naar de auto gingen kwamen we een groep toeristen tegen gewapend met handdoeken op weg naar de termas.
In het hotel heb ik nog een uur aan mijn bikini geschrobd om de roodbruine kleur er uit te krijgen.

Albert heeft de dag goed doorgebracht maar hoe zal het vannacht weer gaan...?

Wanneer ik mij wil insmeren, zegt hij dat hij voor de señorita andere modder heeft die hij ergens anders vandaan haalt.
Het is niet echt modder, het is meer een klompje zoals zeep.
Je moet het nat maken en je dan insmeren.
Het is roodbruin en dus zien we er vrij gek uit maar wel leuk voor de foto's.
Wanneer de modder opgedroogd is, wat vrij snel gaat want het is hier ook  nog droge lucht, spoelen we het er terug af.
Dat blijkt niet zo eenvoudig.
De Chileen zegt dat we terug een duik moeten nemen in het zwembad.

Waar het water het zwembad binnenstroomt is het 51 graden heet.
Daar blijf je dus best uit de buurt.
Een Chileen, een soort indiaan, wijst ons de kleedhokjes.
Na een duik in het zwembad doet hij teken dat we naar de modderbaden moeten gaan.
Met een schop haalt hij ergens modder vandaan en doet teken tegen Albert dat hij zich moet insmeren en laten drogen.
Ondertussen maak ik foto's.