Iquique heeft een heel mooi strand en is ontzettend toeristisch.
Je kan het vergelijken met onze kust.
Ook de kerstmis drukte is hier aan de gang.
Je kan hier ontzettend veel kestversiering kopen en overal staan grote plastieken kestbomen.
Genoeg geluierd, we trekken terug het binnenland in naar de Termas de Mamiña.
Iquique is een grote drukke stad, met een wirwar van straten.
Je geraakt er gemakkelijk in via de enige grote weg vanuit de bergen.
Maar om die weg terug te vinden om er uit te geraken dat is iets anders. N
ergens staan er wegwijzers er naartoe.
We zitten in de ochtendspits samen met honderden taxi's.
Na een half uur lukt het ons de grote weg te vinden.
Hier is het rustiger rijden. Maar niet voor lang.
We worden tegengehouden door de carabinieros (politie) en moeten aan de kant gaan staan.
Albert zegt nu gaan ze ons opschrijven maar ik zou niet weten waarvoor...
De carabiniero komt op ons toe en vraagt waar we naar toe gaan.
We zeggen naar de Termas de Mamiña.
Hij mompelt nog wat in het Spaans waar we niets van verstaan.
Dan roept hij iemand anders erbij.
Hij doet teken dat het een collega is en dat we die een lift moeten geven.
Maar onze camionetta heeft geen koffer, enkel een open laadbak zodat onze koffers op de achterbank liggen.
Ze kijken in de auto en zien dat de "collega" niet mee kan.
Gelukkig maar, je weet maar nooit wie je meeneemt en een carabiniero iets weigeren kan je hier best ook niet doen.
Blijkbaar heeft de politie hier nog veel te zeggen.
Je laten stoppen om iemand een lift te geven !

Mamiña is een klein dorpje dat hoofdzakelijk uit hotels bestaat.
Hoe klein het dorp ook is, door de wirwar van straatjes die slecht te berijden zijn gebeurt het dat we plomp verloren rijden en na een uur terug uitkomen waar we vertrokken zijn.
Vele hotels zijn volgeboekt, andere kunnen we niet vinden en waar we terechtkunnen staan we versteld van de oude versleten aanblik van alles. Vooral het laatste hotel deed ons besluiten hier weg te gaan.
We vroegen of we de kamer mochten zien.
Deze was niet veel bijzonders.
De badkamer kregen we met tegenzin te zien.
Niet moeilijk, het bad dat een gat was in de grond bezet met tegeltjes, zag er uit alsof Napoleon er nog in gelegen had en nooit meer gereinigd was.
Ze zegden ons dat in de prijs vol pension begrepen was.
Maar als de kamers zo vies zijn, hoe zal het eten dan zijn.
Nieuwsgierig vragen we toch naar de prijs... 103 dollar per persoon voor 1 nacht.
We vallen bijna achterover van het schrikken.
Wie, die zoveel kan betalen, wil hier logeren ?
We rijden 70 km terug om in Pozo het dichtst bijgelegen dorp, te overnachten.