Maar wanneer we ons afdrogen blijken de handdoeken helemaal roodbruin te zien.
Een grondige douche in het hotel zal noodzakelijk zijn.
Wanneer we weggaan vraagt de Chileen een kleine bijdrage voor zijn hulp.
We geven hem 2000 pesos (3 euro).
Dat vindt hij geweldig en hij wenst ons verschillende malen een goede reis en zwaait ons nog eens na.
We hadden geluk dat we de termas voor ons alleen hadden want toen we terug naar de auto gingen kwamen we een groep toeristen tegen gewapend met handdoeken op weg naar de termas.
In het hotel heb ik nog een uur aan mijn bikini geschrobd om de roodbruine kleur er uit te krijgen.

Albert heeft de dag goed doorgebracht maar hoe zal het vannacht weer gaan...?

Wanneer ik mij wil insmeren, zegt hij dat hij voor de señorita andere modder heeft die hij ergens anders vandaan haalt.
Het is niet echt modder, het is meer een klompje zoals zeep.
Je moet het nat maken en je dan insmeren.
Het is roodbruin en dus zien we er vrij gek uit maar wel leuk voor de foto's.
Wanneer de modder opgedroogd is, wat vrij snel gaat want het is hier ook  nog droge lucht, spoelen we het er terug af.
Dat blijkt niet zo eenvoudig.
De Chileen zegt dat we terug een duik moeten nemen in het zwembad.

Waar het water het zwembad binnenstroomt is het 51 graden heet.
Daar blijf je dus best uit de buurt.
Een Chileen, een soort indiaan, wijst ons de kleedhokjes.
Na een duik in het zwembad doet hij teken dat we naar de modderbaden moeten gaan.
Met een schop haalt hij ergens modder vandaan en doet teken tegen Albert dat hij zich moet insmeren en laten drogen.
Ondertussen maak ik foto's.

Hoogteziekte is iets raar.
Je zal al begrepen hebben dat het niets met conditie te maken heeft.
De ene heeft er last van, de andere niet.
Ik had me ongerust gemaakt dat ik niet tegen de hoogte zou kunnen en ik wist nergens van.
Een demonstratie van de luchtdruk zien we wanneer iemand een flesje spuitwater te vlug opent en de helft van het water over zich heen krijgt.
Een grote fles van 1,5 l duurt enkele minuten alvorens je ze veilig kan openen.
Ook tubes van crèmes en zonnecrème zijn gezwollen, de crème vliegt er zo uit.

's Middags is Albert beter.
We besluiten een bezoek te brengen aan de termas de Putre.
Er is een klein zwembad gevuld met warm water afkomstig van een warmwaterbron.

In Putre nemen we onze intrek in hotel Las Vicuñas.
Een luxe hotel met 100 kamers en gratis internet.
Na een lekker en verzorgd avondmaal gaan we slapen.
Daar het hier 's nachts koud is, -5 graden in de zomer, zijn de bedden goed voorzien van beddengoed : lakens, dekens, donsdekens en een dikke bedsprei alles zo bijeen een 20 cm dik.
Als je er onder gaat liggen kan je nog met moeite ademhalen omdat het zo zwaar is.
We zwieren er dus zo'n 10 cm af.

Albert wordt midden in de nacht wakker met hoofdpijn en een versnelde hartslag.
Wanneer hij rechtop gaat zitten is het iets beter.
Maar de hoofdpijn blijft aanhouden.
's Morgens probeert hij wat te eten maar dat lukt niet zo goed.
Wanneer we wat door het dorp gewandeld hebben verdwijnt zijn hoofdpijn.

Sommigen bestaan maar uit wat houten platen.
Wat zet mensen er toch toe aan hier zo afgelegen te gaan wonen.
Het woord stress zal in ieder geval niet in hun woordenschat voorkomen.
We rijden verder en komen aan in Putre op 3500 m hoogte.
Dit is een groot dorp van 1200 inwoners.
Hier blijven we een paar dagen om te acclimatiseren.
Dat zal nodig blijken want ...

30 km verder komen we aan Pukara.
Dit is een ruïne van een burcht waar alleen de muren tot een 50 cm hoog zijn overgebleven.
Daar de ruïne op een heuvel gelegen is hebben we een mooi overzicht over de omgeving en de kale bergen.
Hier en daar zien we een klein dorpje van enkele huizen in de diepte liggen als een kleine groene oase.

Wanneer we op 1700 meter zijn zien we de eerste kandelaarscactussen. 
kunnen 3 tot 5 meter hoog worden en de stam kan 50 cm dik zijn.
Ze lijken echt op kandelaars maar je kan ze natuurlijk niet vast pakken.

De weg gaat door een vallei met kale berghellingen.
Ze lijken op grote duinen.
In de vallei stroomt een riviertje dat de vallei vruchtbaar maakt zodat men er gewassen kan telen.
Een groot contrast, de groene velden en de zanderige kale bergen.
Na een paar kilometer zien we geogliefen.
Die blijven zo goed bewaard omdat het hier nooit regent
Het water in de vallei is helemaal van het Andesgebergte afkomstig.

We rijden van Arica naar Putre.
Alhoewel de afstand maar 144 km is doen we er toch heel de middag over.
Deels omdat het landschap zo speciaal is maar vooral voor het hoogteverschil.
Arica is gelegen op zeeniveau en Putre op 3500 meter.
a je te snel omhoog dan kan je last krijgen van hoogteziekte, hoofdpijn en misselijkheid.
Hoe hoger hoe minder zuurstof er in de lucht is. Je moet dus langzaam wennen aan de ijle lucht.

 Vlakbij Arica is de Azapa vallei. Tegen de kale bergwanden zijn er vele geogliefen.
Grote afbeeldingen van lama's en mensen werden gemaakt door het bij elkaar leggen van stenen tot mozaïeken.

Er is ook een archeologisch museum "San Miguel", waar we de oudste mummies ter wereld kunnen zien.
Ze behoren tot de Chinchorros indianen.
Ze hadden een speciale methode die erin bestond om de ledematen af te zagen, te villen en alle ingewanden eruit te halen.
Vervolgens werd het lijk weer in elkaar gestoken met stokken en leem en met een laag as bedekt.
Dan werd de huid terug aangebracht en in mangaan geschilderd, waardoor het een zwarte kleur kreeg.
Ieder zijn job, maar geef mij maar de mijne! In ieder geval zijn de mummies maar klein, zo een meter groot.
Waarschijnlijk waren de mensen toen zo klein.

Na gegriezeld te hebben, zijn we 's avonds lekker gaan eten en wat te veel wijn gedronken, maar het was wel plezant.
De zon is hier heel fel en we zijn dus al verbrand, vooral mijn neusje ziet knal rood (of komt dat door de wijn).

Vlakbij Arica is een heuvel waar we te voet naar boven gaan.
Daar hebben we een groots overzicht hebben over de stad en de haven.
Boven op de heuvel staat een enorm Christusbeeld.
Chili is heel gelovig.

We hebben een terreinwagen (camioneta) gehuurd bij "Budget".
Dat is nodig want in de Altiplano zijn de wegen slecht.

We gaan naar de verschillende instanties voor informatie.
Zo komen we terecht bij een Chileen die gids is voor de Altiplano.
ia hem geraken we aan een gedetailleerde landkaart.
Alles is hier weer in het Spaans.
Het enige engels dat ze kennen is : I only speak spanish.
Het internet is hier erg in trek. Voor 0,50 euro kan je een uur surfen.

Arica is een levendig stadje met een lange winkelwandelstraat.
Er rijden meer taxi’s dan gewone wagens.
Ze nemen hier de taxi zoals wij de bus.

De mensen zijn heel vriendelijk.
We waren op het stadsplan aan het kijken toen er een dame aan ons vroeg waar we naar toe wilden en ze wees ons spontaan de weg.

Mijn grootste zorg bij elke reis zijn de vluchten want er loopt geregeld iets mis, zo ook deze keer.

Ons normaal vluchtschema was :
zaterdagavond : vlucht Brussel - Madrid
nachtvlucht : Madrid - Santiago de Chile aankomst zondagmorgen om 10u
overnachting in Santiago de Chile
maandagmorgen vlucht Santiago – Arica

Maar het verliep dus anders. Bij het inchecken in Zaventem zei men al dat er nog geen zitplaatsen bekend waren voor de vlucht Madrid-Santiago en dat we in Madrid inlichtingen moesten inwinnen. In Zaventem zei men dat de vlucht volgeboekt was. Aangekomen in Madrid gingen we naar de transitbalie (informatie voor verbindingsvluchten). We waren daar niet alleen want het ging uiteindelijk over 150 overboekingen. Na bijna een uur aanschuiven kregen we informatie over onze vlucht. Met de geplande vlucht konden we niet mee. Men stelde ons voor om de volgende dag (zondag) een vlucht te nemen naar Lima (Peru) en van daar naar Santiago waar we nog op tijd zouden aankomen voor onze vlucht naar Arica.

We zouden dus overnachten in Madrid op kosten van Iberia (vliegtuigmaatschappij). Het vluchtschema werd uitgeprint en daarmee moesten we naar de check-in om onze tickets op te halen. Opnieuw in de rij aanschuiven. Dan moesten we naar de informatiestand voor onze overnachting in Madrid. Opnieuw aanschuiven. Albert ging ondertussen op zoek naar onze bagage. Na een half uur kwam hij terug met onze koffers. Hij zei dat we geluk hebben dat ze er zijn want van sommige mensen is de bagage spoorloos.

We kregen info over ons hotel en het busje dat ons er naar toe brengt. Er wordt ons meegedeeld dat we een vergoeding krijgen maar daarvoor moeten we aan het volgende loket aanschuiven. Opnieuw een half uur in de rij staan. We moeten onze nieuwe tickets en reispas laten zien en dan ...  krijgen we elk 300 euro cash betaald.

Als we naar het busje gaan dat ons naar het hotel moet brengen, zegt men ons dat het hotel van Iberia ondertussen volgeboekt is. Ze brengen ons met nog een 20-tal andere mensen naar een chique 4 sterren hotel. Het is ondertussen halftwee 's nachts. Als avondmaal krijgen we nog een boke te eten (ene met hesp en kees).

De volgende morgen na een enorm ontbijtbuffet hebben we onze vlucht Madrid-Lima met aansluiting naar Santiago. Hier komen we maandag om 2 uur 's nachts aan. We moeten wachten tot 8 uur voor onze normaal geplande vlucht naar Arica.

Wanneer we naar vertrekhal nr 21 gaan blijkt dat daar de deur op slot is. Men zegt ons dat de deur binnen een half uur zal opengaan. Maar dit bleek niet het geval en ondertussen staan er al heel wat mensen te wachten. Dan komen de stewardessen en de piloten en zelfs zij kunnen niet naar binnen. Na nog een half uur blijkt dan toch iemand de sleutel gevonden te hebben en kunnen we aan boord gaan.

Al bij al komen we dus op ons geplande schema maandagmiddag aan in Arica. We zijn wel 600 euro rijker en de geplande overnachting was gratis. In Arica bereiden we ons voor op onze tocht door de Altiplano (een soort woestijn op 4000m hoogte).