Albert heeft redelijk goed geslapen, voelt zich goed en heeft natuurlijk grote honger.
We besluiten onze geplande tocht verder te zetten.
De weg gaat van Putre naar Colchane.
220 km via Reserva Nacional las Vicuñas - Salar de Surire - Parque Nacional Volcan Isluga.
Tot aan Salar de Surire, 125 km, is de weg redelijk, d.w.z. een onverharde weg met putten maar te doen met een gewone wagen.
Daarna is de weg slecht en heb je een terreinwagen nodig.
Men vertelt ons ook dat we een rivier moeten oversteken.
We zien wel, we hebben benzine genoeg om eventueel terug te keren.
Om 9 u 's morgens vertrekken we.

30 km verder komen we aan het dorpje Guallatire.
Het telt 50 huizen en is prachtig gelegen aan de gelijknamige vulkaan.
Deze is nog steeds actief.
Dat kunnen we zien aan de constante rookpluim die uit zijn kegel omhoog stijgt.

Op weg naar Salar de Surire komen we enkele kleine dorpjes tegen.
De meeste zijn maar enkele huizen groot (tussen de 6 a 10).
Wat brengt mensen er toe om hier te gaan wonen in de woestijn zonder enige voorzieningen.

Je zou zeggen in dit door god verlaten gebied, maar dit is niet waar.
Hoe klein het dorpje is er is altijd een kapelletje.
Op deze hoogte zijn ze misschien dichter bij god.
We rijden steeds boven de 4000 meter.

In de meren zien we vele flamingo’s.
Zij zijn in staat op deze hoogte met temperatuurverschillen van 60 graden te overleven in de zoutmeren.
Bij de parkwachter informeren we nog eens naar de staat van de weg richting Colchane.
Hij zegt dat we heel voorzichtig en langzaam moeten rijden met één rivier die we moeten oversteken.
Het is nog 90 km naar Colchane.

De weg is echt slecht, heel stoffig en smal vol met putten.
Er is slechts een rijvak maar er is hier geen mens te zien.
De meeste toeristen gaan zelfs nog niet tot aan de Salar de Surire.
Soms rijden we door los zand en slippen we in de sporen van voorgangers.
We rijden tussen de 20 en 40 km per uur naargelang de staat van de weg.