De volgende stop is Parinacota.
Een klein dorpje waar indiaanse vrouwen hun zelf gemaakte waren aanbieden.
Deze  zijn gemaakt van de wol van de lama's.
Er zijn vele kleine meertjes met grote eenden.
De dieren zijn hier eens zo groot als bij ons.

20 KM verder zijn er de meren van Cotacotani met esmeraldgroen water.
Ze beslaan een oppervlakte van 600 ha
Ze zijn onderling met elkaar verbonden en omgeven door vulkanen.
Het is een prachtig landschap dat je niet in woorden kunt neerschrijven.

Nog eens 10 km verder komen we aan Lago Chungara.
Op 4570 meter hoogte het hoogstgelegen meer ter wereld.
Het strekt zich uit aan de voet van de vulkaan Parinacota waarvan de witte top nog 2000 meter hoger reikt.
Het meer trekt talrijke vogelsoorten aan en op de oevers grazen lama's en vicuña's.

Albert heeft redelijk goed geslapen, voelt zich goed en heeft natuurlijk grote honger.
We besluiten onze geplande tocht verder te zetten.
De weg gaat van Putre naar Colchane.
220 km via Reserva Nacional las Vicuñas - Salar de Surire - Parque Nacional Volcan Isluga.
Tot aan Salar de Surire, 125 km, is de weg redelijk, d.w.z. een onverharde weg met putten maar te doen met een gewone wagen.
Daarna is de weg slecht en heb je een terreinwagen nodig.
Men vertelt ons ook dat we een rivier moeten oversteken.
We zien wel, we hebben benzine genoeg om eventueel terug te keren.
Om 9 u 's morgens vertrekken we.

30 km verder komen we aan het dorpje Guallatire.
Het telt 50 huizen en is prachtig gelegen aan de gelijknamige vulkaan.
Deze is nog steeds actief.
Dat kunnen we zien aan de constante rookpluim die uit zijn kegel omhoog stijgt.

Op weg naar Salar de Surire komen we enkele kleine dorpjes tegen.
De meeste zijn maar enkele huizen groot (tussen de 6 a 10).
Wat brengt mensen er toe om hier te gaan wonen in de woestijn zonder enige voorzieningen.

Je zou zeggen in dit door god verlaten gebied, maar dit is niet waar.
Hoe klein het dorpje is er is altijd een kapelletje.
Op deze hoogte zijn ze misschien dichter bij god.
We rijden steeds boven de 4000 meter.

In de meren zien we vele flamingo’s.
Zij zijn in staat op deze hoogte met temperatuurverschillen van 60 graden te overleven in de zoutmeren.
Bij de parkwachter informeren we nog eens naar de staat van de weg richting Colchane.
Hij zegt dat we heel voorzichtig en langzaam moeten rijden met één rivier die we moeten oversteken.
Het is nog 90 km naar Colchane.

De weg is echt slecht, heel stoffig en smal vol met putten.
Er is slechts een rijvak maar er is hier geen mens te zien.
De meeste toeristen gaan zelfs nog niet tot aan de Salar de Surire.
Soms rijden we door los zand en slippen we in de sporen van voorgangers.
We rijden tussen de 20 en 40 km per uur naargelang de staat van de weg.

Dan komen we aan de rivier.
Er is een doorgang van 3 meter breed, 50 cm diep en 10 meter lang.
De doorgang is heel slijkerig.
We kunnen niet in het water zien hoe diep het is maar we peilen het met een wandelstok.
We zien moddersporen van auto's die hier zijn vastgereden.
Er liggen nummerplaten, houten planken en zelfs een hemd in de modder; allemaal voorwerpen die gebruikt zijn om er uit te geraken.
Albert zegt hier rijden we zeker vast.
Als we midden in het water blijven steken kunnen we zelfs de deur van de auto niet openen want dan loopt het slijkerige water zo binnen.
Op hulp moeten we niet rekenen, er is 10-tallen km in de omtrek geen dorp te zien en een auto zijn we op heel de weg nog niet tegengekomen.

Wat nu ... ?

We staan voor de rivier waar we niet door kunnen.
We lopen langs de oever naar een betere plaats om over te steken.
Wat verder is de rivierbedding breder maar bedekt met korstmossen en met een diepe geul.
We testen eens hoe hard de korstmossen zijn.
Ze lijken heel stevig we kunnen er niet doorsteken. Ik vind een ijzeren plaat afkomstig van de carrosserie van een auto.
Die gaan we gebruiken voor de geul.
Albert probeert eerst voorzichtig of de korstmossen wel houden.
Dat schijnt te lukken. Hij rijdt tot aan de geul.
Ik leg de plaat vlak voor het wiel, we hebben voorwielaandrijving.

Albert geeft gas, de wielen draaien een beetje door, maar de plaat houdt het.
Hij hotst en botst over de rotsen...
Rijdt tegen de steile oever omhoog...
Nog een stukje slippen door los zand en ... we staan aan de overkant.

We zijn blij dat het ons gelukt is.
Ik neem de ijzeren plaat mee en leg ze in de auto voor het geval we ze nog eens nodig hebben.
Albert is in zijn nopjes, dit ligt hem wel dat rijden met een camionetta, zoals ze de auto hier noemen.
We denken nu zullen we er wel geraken maar zo simpel blijkt het niet.
We moeten nu afdalen.
Dit gaat via haarspeldbochten met slechts een rijvak en veel los zand.
Als er hier een tegenligger zou komen, zouden we niet weten wat te doen.

Van de rode kleur van onze auto is niets meer te zien.
Hij zit helemaal onder het stof.
Gelukkig hebben we airconditioning zodat we de raampjes kunnen dichtlaten zodat hij van binnen min of meer proper blijft.
Stof kruipt nu eenmaal overal tussen.