Dan komen we aan de rivier.
Er is een doorgang van 3 meter breed, 50 cm diep en 10 meter lang.
De doorgang is heel slijkerig.
We kunnen niet in het water zien hoe diep het is maar we peilen het met een wandelstok.
We zien moddersporen van auto's die hier zijn vastgereden.
Er liggen nummerplaten, houten planken en zelfs een hemd in de modder; allemaal voorwerpen die gebruikt zijn om er uit te geraken.
Albert zegt hier rijden we zeker vast.
Als we midden in het water blijven steken kunnen we zelfs de deur van de auto niet openen want dan loopt het slijkerige water zo binnen.
Op hulp moeten we niet rekenen, er is 10-tallen km in de omtrek geen dorp te zien en een auto zijn we op heel de weg nog niet tegengekomen.

Wat nu ... ?

We staan voor de rivier waar we niet door kunnen.
We lopen langs de oever naar een betere plaats om over te steken.
Wat verder is de rivierbedding breder maar bedekt met korstmossen en met een diepe geul.
We testen eens hoe hard de korstmossen zijn.
Ze lijken heel stevig we kunnen er niet doorsteken. Ik vind een ijzeren plaat afkomstig van de carrosserie van een auto.
Die gaan we gebruiken voor de geul.
Albert probeert eerst voorzichtig of de korstmossen wel houden.
Dat schijnt te lukken. Hij rijdt tot aan de geul.
Ik leg de plaat vlak voor het wiel, we hebben voorwielaandrijving.

Albert geeft gas, de wielen draaien een beetje door, maar de plaat houdt het.
Hij hotst en botst over de rotsen...
Rijdt tegen de steile oever omhoog...
Nog een stukje slippen door los zand en ... we staan aan de overkant.

We zijn blij dat het ons gelukt is.
Ik neem de ijzeren plaat mee en leg ze in de auto voor het geval we ze nog eens nodig hebben.
Albert is in zijn nopjes, dit ligt hem wel dat rijden met een camionetta, zoals ze de auto hier noemen.
We denken nu zullen we er wel geraken maar zo simpel blijkt het niet.
We moeten nu afdalen.
Dit gaat via haarspeldbochten met slechts een rijvak en veel los zand.
Als er hier een tegenligger zou komen, zouden we niet weten wat te doen.

Van de rode kleur van onze auto is niets meer te zien.
Hij zit helemaal onder het stof.
Gelukkig hebben we airconditioning zodat we de raampjes kunnen dichtlaten zodat hij van binnen min of meer proper blijft.
Stof kruipt nu eenmaal overal tussen.

Wanneer we de vallei bereiken, rijden we door Park Nacional Volcan Isluga, met zijn 5530 meter steekt de vulkaan overal bovenuit.
De weg blijft slecht tot we om 6 uur aankomen in Colchane.
Wat is het ineens stil wanneer je op asfalt rijdt.
Colchane is een dorpje van één straat op 3730 meter hoogte.
Het is de grens met Bolivia. De accommodatie is beperkt.
We overnachten in een klein pensionnetje bij een indiaanse.
De kamers zijn primitief maar netjes.
Wanneer we 's avonds gaan slapen vragen we ons af of we ooit nog van het vele stof afgeraken.