Nog eens 10 km verder komen we aan Lago Chungara.
Op 4570 meter hoogte het hoogstgelegen meer ter wereld.
Het strekt zich uit aan de voet van de vulkaan Parinacota waarvan de witte top nog 2000 meter hoger reikt.
Het meer trekt talrijke vogelsoorten aan en op de oevers grazen lama's en vicuña's.

20 KM verder zijn er de meren van Cotacotani met esmeraldgroen water.
Ze beslaan een oppervlakte van 600 ha
Ze zijn onderling met elkaar verbonden en omgeven door vulkanen.
Het is een prachtig landschap dat je niet in woorden kunt neerschrijven.

De volgende stop is Parinacota.
Een klein dorpje waar indiaanse vrouwen hun zelf gemaakte waren aanbieden.
Deze  zijn gemaakt van de wol van de lama's.
Er zijn vele kleine meertjes met grote eenden.
De dieren zijn hier eens zo groot als bij ons.

Om 2 uur 's nachts wordt Albert wakker met hoofdpijn en een bonzend gevoel in zijn oren. Hij gaat in de zetel zitten en probeert zo te slapen maar dat lukt niet zo goed. De hoofdpijn is erger dan de dag voordien. Als het zo blijft moeten we terug naar beneden. Rond 7 uur besluiten we om wat te gaan wandelen. Gisteren is het met te wandelen overgegaan. We kleden ons dik aan want het is nog heel koud alhoewel de zon reeds fel schijnt. Na een half uur voelt Albert zich beter en gaan we ontbijten. Tegen 10 uur is de hoofdpijn weg.

We besluiten ons geplande bezoek aan het Nacional park Lauca te brengen. Het einde van het park, een meer, ligt op 4570 meter. Maar voor dat we daar zijn, is er nog wat te zien onderweg zodat we hier langzaam verder omhoog gaan.

Maar wanneer we ons afdrogen blijken de handdoeken helemaal roodbruin te zien.
Een grondige douche in het hotel zal noodzakelijk zijn.
Wanneer we weggaan vraagt de Chileen een kleine bijdrage voor zijn hulp.
We geven hem 2000 pesos (3 euro).
Dat vindt hij geweldig en hij wenst ons verschillende malen een goede reis en zwaait ons nog eens na.
We hadden geluk dat we de termas voor ons alleen hadden want toen we terug naar de auto gingen kwamen we een groep toeristen tegen gewapend met handdoeken op weg naar de termas.
In het hotel heb ik nog een uur aan mijn bikini geschrobd om de roodbruine kleur er uit te krijgen.

Albert heeft de dag goed doorgebracht maar hoe zal het vannacht weer gaan...?

Wanneer ik mij wil insmeren, zegt hij dat hij voor de señorita andere modder heeft die hij ergens anders vandaan haalt.
Het is niet echt modder, het is meer een klompje zoals zeep.
Je moet het nat maken en je dan insmeren.
Het is roodbruin en dus zien we er vrij gek uit maar wel leuk voor de foto's.
Wanneer de modder opgedroogd is, wat vrij snel gaat want het is hier ook  nog droge lucht, spoelen we het er terug af.
Dat blijkt niet zo eenvoudig.
De Chileen zegt dat we terug een duik moeten nemen in het zwembad.

Waar het water het zwembad binnenstroomt is het 51 graden heet.
Daar blijf je dus best uit de buurt.
Een Chileen, een soort indiaan, wijst ons de kleedhokjes.
Na een duik in het zwembad doet hij teken dat we naar de modderbaden moeten gaan.
Met een schop haalt hij ergens modder vandaan en doet teken tegen Albert dat hij zich moet insmeren en laten drogen.
Ondertussen maak ik foto's.

Hoogteziekte is iets raar.
Je zal al begrepen hebben dat het niets met conditie te maken heeft.
De ene heeft er last van, de andere niet.
Ik had me ongerust gemaakt dat ik niet tegen de hoogte zou kunnen en ik wist nergens van.
Een demonstratie van de luchtdruk zien we wanneer iemand een flesje spuitwater te vlug opent en de helft van het water over zich heen krijgt.
Een grote fles van 1,5 l duurt enkele minuten alvorens je ze veilig kan openen.
Ook tubes van crèmes en zonnecrème zijn gezwollen, de crème vliegt er zo uit.

's Middags is Albert beter.
We besluiten een bezoek te brengen aan de termas de Putre.
Er is een klein zwembad gevuld met warm water afkomstig van een warmwaterbron.

In Putre nemen we onze intrek in hotel Las Vicuñas.
Een luxe hotel met 100 kamers en gratis internet.
Na een lekker en verzorgd avondmaal gaan we slapen.
Daar het hier 's nachts koud is, -5 graden in de zomer, zijn de bedden goed voorzien van beddengoed : lakens, dekens, donsdekens en een dikke bedsprei alles zo bijeen een 20 cm dik.
Als je er onder gaat liggen kan je nog met moeite ademhalen omdat het zo zwaar is.
We zwieren er dus zo'n 10 cm af.

Albert wordt midden in de nacht wakker met hoofdpijn en een versnelde hartslag.
Wanneer hij rechtop gaat zitten is het iets beter.
Maar de hoofdpijn blijft aanhouden.
's Morgens probeert hij wat te eten maar dat lukt niet zo goed.
Wanneer we wat door het dorp gewandeld hebben verdwijnt zijn hoofdpijn.

Sommigen bestaan maar uit wat houten platen.
Wat zet mensen er toch toe aan hier zo afgelegen te gaan wonen.
Het woord stress zal in ieder geval niet in hun woordenschat voorkomen.
We rijden verder en komen aan in Putre op 3500 m hoogte.
Dit is een groot dorp van 1200 inwoners.
Hier blijven we een paar dagen om te acclimatiseren.
Dat zal nodig blijken want ...

30 km verder komen we aan Pukara.
Dit is een ruïne van een burcht waar alleen de muren tot een 50 cm hoog zijn overgebleven.
Daar de ruïne op een heuvel gelegen is hebben we een mooi overzicht over de omgeving en de kale bergen.
Hier en daar zien we een klein dorpje van enkele huizen in de diepte liggen als een kleine groene oase.

Wanneer we op 1700 meter zijn zien we de eerste kandelaarscactussen. 
kunnen 3 tot 5 meter hoog worden en de stam kan 50 cm dik zijn.
Ze lijken echt op kandelaars maar je kan ze natuurlijk niet vast pakken.

De weg gaat door een vallei met kale berghellingen.
Ze lijken op grote duinen.
In de vallei stroomt een riviertje dat de vallei vruchtbaar maakt zodat men er gewassen kan telen.
Een groot contrast, de groene velden en de zanderige kale bergen.
Na een paar kilometer zien we geogliefen.
Die blijven zo goed bewaard omdat het hier nooit regent
Het water in de vallei is helemaal van het Andesgebergte afkomstig.