We overnachten terug in Iquique.
Van hieruit is het 300 km naar Arica, waar we onze rondreis begonnen.
De weg gaat langs diepe kloven en het is voortdurend stijgen en dalen.
In een van die kloven "Quebrado de Suco" zijn vele geogliefen te zien.
Het is 17 km er naartoe via een onverharde weg.
Zeg maar slechte weg, die hoe langer hoe slechter wordt.
We rijden langs een afgrond, de berghellingen bestaan uit los zand en de weg is vol putten en smal.
We moeten oppassen niet te dicht langs de kant te rijden, want daar zouden we in het losse zand wegschuiven.

Uiteindelijk is de weg niet meer te doen, te gevaarlijk!
Het probleem is dat we niet kunnen omkeren omdat de weg te smal is.
Albert rijdt terug achteruit, ik loop voor de wagen uit, uitkijkend voor stukken losse zand.
Tot Albert zegt, ik ga hier proberen te draaien.
We hebben ongeveer 1 meter om te manoeuvreren.
Beetje bij beetje komt de wagen dwars over de weg, met de neus naar de afgrond en het losse zand.

Dan draaien de wielen door.
We zitten vast in een stuk losse zand.
Ik graaf het wiel uit met een steen.
Het is wit zand zoals het stof van krijt. I
k zit helemaal onder het stof, maar het wiel is vrij. V
oorzichtig keert Albert de auto verder.
Eindelijk is het gelukt. Hier ben ik echt ongerust geweest.
Ik probeer het stof wat af te kloppen maar dat is ijdele hoop.
Pas als we terug op de hoofdweg zijn kan ik me wat opfrissen.
Van de geogliefen hebben we niets gezien en als de weg niet verandert, blijven ze nog voor miljoenen jaren bewaard.
Van mij mag dat maar dan moeten de reisgidsen er niet naar verwijzen.
We komen nog geogliefen tegen, die zijn vlak naast de weg gelegen.
Die hebben ze tenminste op een betere plaats gelegd...