18 oktober : ’s Morgens werden we heel vroeg wakker en vertrokken naar Sury le Comtal. Daar wou ik een café vinden waar ik voetbal kon kijken want Real Madrid speelde tegen Lyon.

Onderweg, na de middag telefoneerden we naar mijn justitie-assistente en stopten we ook nog om te eten. Veel herinner ik me niet meer, want het was heel de dag op mijn tanden bijten om er te geraken. De pijn komt en gaat, stilaan begint nu ook mijn kuit op te stijven en bemoeilijkt me het stappen.

Raar maar waar, bijna onmiddellijk vond ik een plaats waar we de match konden volgen. ’t Was een kebab-zaak, een Turks restaurantje. De man had ook familie in Belgie. Het eten was zeer goed, we werden echt verwend en de avond was echt geslaagd. Karel en Maarten volgden mee de match, alhoewel voetbal hen over ’t algemeen niet boeit. Toch keken ze met spanning. Madrid won de match met dikke 4-0 cijfers en we vierden de overwinning nog met wat lekkers.  
De baas stelde ons voor om ’s morgens nog te komen ontbijten. We hadden voor die avond nog geen slaapplaats gevonden en onze rugzakken stonden nog geladen.

In de kebab-zaak vertelden ze ons dat we onze tenten in het park konden zetten. Dat viel nog goed mee, onze tentjes waren vlug opgesteld en we sliepen onmiddellijk in.

Die nacht sloeg het weer om en er was regen op komst.

28-11-2011 om 22:13 geschreven door V-Oikoten  

17 oktober : We vertrokken redelijk laat, maar we gingen het vandaag rustig houden, min of meer …

We kwamen verder dan we gepland hadden, want de pijn viel redelijk mee. In het kleine dorpje kwam ik een hotel tegen van de jaren stillekes. Aan een man vroeg ik waar we onze tent konden zetten. Ergens achter de kerk mocht dat wel ,en voor een euro en een klets kregen we nog een liter tafelwijn mee. Karel had gezien dat het restaurant om 19u opende. Eer we naar daar gingen wilden we eerst de burgemeester vinden. Zijn vrouwtje had ons gezien toen ze de vuilnisbakken kwam buitenzetten en had ons beloofd dat mijnheer ging langskomen met de stempel. Iets later arriveerde hij. Wij hadden nog een leuke babbel en vertrokken dan naar het restaurantje. Karel betaalde het grootste deel van de rekening en we lachten veel. Karel is echt een mens die leven in de brouwerij brengt.

Die dag kon ik voor het eerst van mijn warmere kledij genieten en van een opblaasmatje.

28-11-2011 om 19:54 geschreven door V-Oikoten  

16 oktober : Vandaag vertrekt het bezoek terug naar het thuisfront. Spijtig, want als je je zoon terugziet, dan is het moeilijk om hem te laten gaan. Maar toch, Gio heeft zich geamuseerd en ik ook. Onze band is terug op zijn normale peil aan ’t geraken. Jef heeft met Gio gepraat om met de vakantie één wek te komen meestappen, hopelijk lukt het. Dat zou tof zijn : samen met mijn zoon een stukje van de weg naar Compostela te doen. We zullen wel zien wat de toekomst brengt. We namen afscheid van elkaar.

Ik zag mijn zoon in de verte naar me zwaaien en ging naar het toilet om mijn emoties te verbergen. Na enkele minuten was het over en kon ik het een plaats geven. Die dag heb ik niet veel meer gedaan, we zijn nog eentje gaan drinken. Dan heb  ik binnen gezeten, rusten en nog eens rusten, want mijn been is op dit moment belangrijk om verder te kunnen stappen

14-11-2011 om 19:27 geschreven door V-Oikoten  

15 oktober : Die dag was ik al opgestaan om 6.30u, dan kon ik vlug douchen, de tafel zetten en naar de bakker gaan voor vers  brood. Zo verloor ik geen tijd, want Giovanni was bij me en ik wou van elk moment ,dat we samen hadden, genieten.

Mijn scheenbeen was verslechterd. Jef belde rond en vond een dokter van wacht. Om 15u moesten we naar hem gaan in een nabijgelegen dorp, Panissieres. Luc en Giovanni reden ook mee naar het dorp waar we eerst winkelden en dan naar de dokter gingen.

De dokter onderzocht me en zei me dat ik moest stoppen met wandelen : scheenbeenvliesontsteking. Hij zei me dat het tussen één en 18 maanden kon duren eer dat genezen was ! Ik keek eens scheef naar Jef en dacht ‘die man is gek zeker ?’ Ik stop niet ! Ik ga me wel verzorgen en ik ga gewoon door. Hij schreef me voltaren en andere geneesmiddelen voor… Ja ik was wel verschoten hoor. Opletten en luisteren naar je lichaam, Nico, voorzichtig zijn ! Maar opgeven ? Nee, de storm is niet zwaar genoeg voor mij, ik ga door. “Het Spaanse graan zal de orkaan wel doorstaan ! No way, José !”

Ik heb me dat weekendje goed verzorgd. We gingen samen nog een pintje drinken en naar de plaatselijke kermis, want het was feest in het dorp.

Na de kermis gingen we terug naar ons verblijf en lachten ongelooflijk veel. Op een bepaald moment masseerde Jef mijn voeten. Ik had het in een brief al zwanzend geschreven, maar hij deed het ook. Giovanni had ‘s middags mijn rug al gemasseerd, en toen Jef mijn voeten ‘bewerkte’ kwam mijn zoon   mee helpen, tof hé. Aan elke voet een persoon, wat een leven!  Dat maak je niet elke dag mee, hoor. Maar zoiets komt niet zomaar : ik heb me ingezet, mensen appreciëren dit en je krijgt belangstelling en respect terug. Je moet er wel voor open staan, niet op wachten want dan komt het precies niet. Laat gewoon los, stop met verlangen en dan komt het wel. Ja, je leert toch nog veel bij, al ben je 37 jaar. Bijleren kan je je hele leven, daar is het nooit te laat voor.

Jef had ook vanalle andere kleren bij, warmere kledij, een slaapmatje … Allé, we waren weer goed voorbereid voor de periode die we tegemoet gaan. Ik voelde me heel rustig die avond, zorgde voor de voorbereiding van ons ‘feestmaal’ : couscous, provencaalse saus, spek, kippeblokjes … Amaai, niet normaal …

Toen de anderen gingen slapen, trokken Gio, Jef en ik nog eens naar het dorp. Daar was in de feestzaal nog iets te doen, maar we zijn niet verder geraak dan een kraampje in de buurt. Ze hadden zelfs geen bier, dus we bestelden een frisdrank en namen er nog een bakje frieten bij. Dat was al lang geleden, maar de kwaliteit … 0,0, maar ze gingen wel binnen.

De nacht was snel voorbij.

14-11-2011 om 19:15 geschreven door V-Oikoten  

14 oktober : We stonden op, mijn scheenbeen was nog steeds opgezwollen, ’t zag er niet goed uit, maar niets kon ons die dag tegenhouden. Mijn zoon Giovanni  komt ons bezoeken, samen met Luc, Jef en een meestapper, Karel Six, een zeer leuke man, echt.

De dag naar Violay stappen was afzien, maar ik ben er toch geraakt, meer kon ik niet over die dag niet vertellen. Het waren slechts 13 km, maar die heb ik wel afgelegd met die ontsteking. Bang en vol angst ben ik er geraakt, maar ik voelde dat het niet goed zat.

We gingen nu twee dagen kunnen rusten, dat stelde me gerust op dat moment én mijn zoon Giovanni ging komen.

We gingen naar de mairie in Violay om de sleutel van de gite ’Jeanne d’Arc’ te gaan halen.  Jef had die besteld voor het weekend.

We douchten en ik ging naar de bank om iets extra’s af te halen. Toen ik in de winkel stond, kwam Jef daar ook binnen. Dat was echt leuk. En dan Giovanni, dan Luc , dan Karel, één voor één stonden ze voor mij. Ik pakte ze allemaal stevig vast, echt content was ik.

Want ik was al meer dan  een maand van huis, en ik wist wel dat er iemand ging komen, maar zou dat ook zo zijn, of kwam er op ’t laatst nog iets tussen of hadden ze iets anders te doen ? Nee, nee, Giovanni, mijn oudste zoon, had zijn woord gehouden en dat maakte mij blij en fier als vader! Dat mijn zoon toch tijd maakt voor mij, terwijl hij verkering heeft met zijn vriendinnetje, Amy.

Hopelijk begrijpt ze dit een beetje, want dit betekent zoveel voor ons. Onze band moet terug versterkt worden en dit is het moment. En voor hen is dit ook goed, want teveel bij elkaar is ook niet goed. Kijk naar mij : ik hou zoveel van mijn vrouwtje, maar ik zag haar zo graag dat ze tussen mijn vingers wegglipte, zoals zand aan het strand in je hand.

Als je zand in je hand neemt en je maakt een vuist dan loopt het zand langs je vingers weg. Dus je moet leren loslaten, leren vertrouwen en vrijheid geven, anders verlies je, juist wat je niet wil verliezen. Ik heb dit ervaren en ook geleerd. Hopelijk komt het ooit terug. Dan kan er niks meer stuk gaan en zullen we veel gelukkiger zijn. Maar ik laat het gewoon komen, zonder druk. Echte liefde komt toch terug, vroeg of laat. Mijn ervaringen wil ik ook doorgeven aan mijn kinderen als ze op die leeftijd komen. Gio is daar al, en ik geef hem dat dan ook door. Hopelijk kan Amy daar ook mee leven. Als ze dat beiden kunnen zullen ze ook sterker staan in hun relatie en in hun verdere leven.

Moest ik ooit terug samen geraken met mijn vrouw, dan laat ik haar haar gang gaan. Gaat ze werken, dan gaat ze werken. Wil ze eens weggaan, dan laat ik haar dat doen.  Ze is vrij in alles wat ze verlangt of wil. Ik ga dan ook eens vissen of wandelen of pas op de kindjes. Zolang we elkaar maar niet beginnen te verplichten, van dit mag niet en dat kan niet enz …

Hilde, een mevrouw die een week kwam meestappen schreef me een brief en daarin stond iets moois : “Nico, leef om te leren en je zult leren leven”. Kort ,maar wel duidelijk en krachtig. Als ik de kans krijg,  potverdorie, ik zal leven. Maar gelukkig zijn is ook nodig om goed te leven, weet je. Dan lukt alles beter. Nu ben ik ook een beetje gelukkig, dank zij mijn kinderen enz en omdat ik aan zo’n mooi project kan deelnemen. Maar die pijn en dat verdriet moet terug opgelost geraken. Dan gaat alles terug vanzelf. Maar daarvoor moet je met twee zijn hé. Alleen kan je er slechts op hopen, maar hoop doet leven, ik geef niet op.

Ik heb gekozen om mijn  kinderen op de wereld te zetten, dus zal ik niet zo vlug mijn doel uit het oog verliezen. Ik ga door vuur en water.. Ik geef niet op, nu ook niet : ik heb  pijn en ben er toch geraakt. Alles speelt zich af in je hoofd en zolang het daar goed zit, komt alles wel goed.

Ik zag Giovanni, we hielden elkaar stevig vast, we waren beiden gelukkig dat we elkaar terug zagen.

We gingen naar onze gite, dronken een aperitiefje en toasten op ons weekendje samen met ons zessen.

We aten lasagne die Jef thuis had klaargemaakt. Het was een leuke avond. We vertelden over onze belevenissen onderweg. Het bezoek had brieven bij van het thuisfront. Ik zal de namen noemen van de echte vrienden die ik heb, allez van degenen die me toch geschreven hebben, want vele weten niet hoe ze moeten bereiken, maar daar komt verandering in, want in Hasselt is er nu een mogelijkheid gekomen dat ze me kunnen schrijven. Goed hé !

Michael , Benny, Mit, Lucas, Koen, mijn grootmoeder die heel hard voor mij in de weer is, Giovanni, Hilde en Jef, mijn papa, die aan Jef  een mail stuurde, Marijke van de bib in Hasselt, die me altijd gesteund en gemotiveerd heeft in dit project, zoals ook Michel.  Al die mensen schreven me een brief.

De directie van Hasselt heeft zich ook erg ingezet voor dit initiatief. Allez, allemaal onverwachte dingen, en toch komen die er plots , dank zij je inzet. Er wordt veel begrip getoond voor iemand die zich inzet voor zo’n project. Al mijn inzet wordt eindelijk aanvaard en dat geeft me een goed gevoel. Dit project moet doorgaan voor meerdere gedetineerden. Als ze mensen opsluiten, omdat ze de wet overtreden , oké, maar mensen opsluiten kost veel geld. Geef dan af en toe, al is het maar 1, 2 of 3 keer per jaar één gedetineerde op de 11000 de kans om met Alba, Oikoten mee te gaan met zo’n voettocht. Je betrekt daar een hele familiekring mee en een beter leven voor je kinderen, banden die beter worden, vrienden die je maakt, mensen die je leert kennen, gevoelens die jaren niet meer naar boven kwamen die weer wakker worden, … teveel om op te noemen.

Er is een budget voor nodig. Dit is een pilootproject, maar er moet geld vrijkomen om dit nog te kunnen doen, subsidies. Steek geld in nuttige dingen, dan krijg je ook verbeteringen in de maatschappij. Er zijn zoveel knelpunt-beroepen die open staan. Zorg  met alle nodige instanties voor een goede samenwerking en je kan een gedetineerde onmiddellijk op de arbeidsmarkt zetten, zodat hij onmiddellijk aan de slag kan, al is het maar tijdelijk. Dat zorgt ervoor dat er geen verveling komt. Maar ja, wie ben  ik om dit te veranderen … ik kan alleen mijn gevoel en gedachten doorgeven als ervaringsdeskundige. Het zijn de mensen met macht die er iets aan moeten doen.

Maar wil je een  verbetering bij de maatschappij, begin dan bij jezelf. Iedereen heeft ooit gezondigd. Ooit werd een vrouw gestenigd die gezondigd had, alle mensen van dat dorp wierpen stenen. Plots kwam Jezus en die zei :”Al wie nooit gezondigd heeft, mag een steen gooien” en iedereen liet zijn stenen vallen. Dus, kijk allemaal eens diep in jezelf en kijk wat je kan verbeteren, niet wat je kan verslechteren. Geef de minderen en de mensen die fouten hebben gemaakt de kans om die fouten recht te zetten. Geef iets en je zal iets terug krijgen.

Bon, na stevige verhalen en drankjes gingen we slapen.

09-11-2011 om 15:12 geschreven door V-Oikoten  

13 oktober : Vandaag stappen we naar Les Sauvages, ongeveer 22 km. Ik heb ongelooflijk rap gestapt. Ik begin nu echt de veranderingen te voelen in mezelf, in mijn lichaam en in mijn spieren. Hoe je kan evolueren op een maand tijd, dat is een super-gevoel. Je begint jezelf onder controle te krijgen, je ademhaling verbetert en je hartslag wordt rustiger.

’t Is heel belangrijk om erdoor te geraken. Je merkt dat zelf niet van dag tot dag, maar als je vergelijkt met maand geleden, dan voel en zie je de veranderingen meteen.

In Les Sauvages was er echt niet zoveel. Het was wel een redelijk groot dorp, maar er viel niks te beleven. Vlak naast een pelgrims-plaatsje van Notre-Dame, was er een koud, maar wel overdekt plaatsje met een lavabo en WC, wat banken en tafels. Dat mochten we gebruiken voor de nacht. Het was eerlijk gezegd niets vergeleken met andere slaapplaatsen die we hadden gekregen. Maar we zaten onder dak, uit de nattigheid en uit de wind, en dat was welkom.

Maarten ging naar de winkel om eten te kopen. Ik bleef deze keer ter plaatse, want één kilometer voor aankomst had ik plots hevige pijn gekregen  onderaan mijn scheenbeen. Maarten vond dat ik geen risico moest nemen en beter wat rustte. Dat deed ik dan ook, want hij had gelijk : geen risico’s nemen.

Na een tijdje was Maarten terug met eten en drinken. Daarna heb ik nog mijn been verzorgd en uitgerust voor de volgende dag.

07-11-2011 om 17:51 geschreven door V-Oikoten