25 september : Vandaag zijn we zondag. We nemen afscheid van Reiner en Hilde. Ze stapten een weekje met ons mee, maar vandaag is het voorbij. Weer met ons twee op stap, 31 km voor de boeg. De voormiddag is zo voorbij. Het was zeer warm weer. Alle delen van ons lichaam die aan de zon worden blootgesteld zijn al goed gebruind. De bovenkant van mijn oren zijn zelfs verbrand !. In de loop van de namiddag had ik een auto niet op tijd horen afkomen, ik verschoot en verstuikte zo mijn enkel ... Vanaf dat moment heb ik zwaar afgezien. Ik liep achter Maarten, maar als ge niet kunt, ja dan moet ge er u maar bij neerleggen hé, alle moed verzamelen en doorbijten tot de eindmeet. Zo kwamen we toe in Andelot-Blancheville. Normaal was het vandaag rustdag, maar we zijn doorgestapt omdat er gewoon niets is in de omgeving. En zo zal dat ook de volgende dagen zijn : de winkels zijn al jaren gesloten of juist met vakantie, in die kleine plaatsjes is er zelfs geen bakker. Dus zullen we moeten volhouden tot Langres. Maarten had vissticks, dessertjes en eieren gekregen. Ik heb alle moed bij elkaar geraapt en ben ook op ronde gegaan. Ik belde bij mensen aan, stelde me voor en vertelde over de voettocht naar Compostela. Ik vroeg of ik iets van eten kon kopen, iets waar de mensen genoeg reserve van hadden. De vrouw was heel vriendelijk. Haar man was burgemeester, da's ook toeval. Ik kreeg een hamburger, erwtjes, worteltjes, 2 appels, wat olie en drank. We kwamen dus niets te kort. Met de "vangst" van Maarten erbij hadden we een volledige maaltijd. En we moesten niks betalen, we kregen het voor niks mee. "Jullie tocht zal nog zwaar genoeg zijn" zei de burgemeesters-vrouw nog tegen me "hou het geld maar, je zal het geld nog nodig hebben". Ik nam afscheid en bedankte haar voor het eten en de gastvrijheid. Maarten kon zijn ogen niet geloven : ik had eten bij ! Hij wist dat ik dat niet zou doen, zo bij de mensen aanbellen en vragen om hulp of eten. Je ziet, zelfs zonder je het zelf beseft, verleg je weer je grenzen elke dag meer en meer. We hebben die avond ons buikje goed gevuld.
24 september : We stonden 's morgens vroeg op en ik heb soep gemaakt. Ze was echt lekker. Dan begonnen we eraan, een nieuwe tocht, lang, de hele tijd langs de baan, maar toch heel mooi. Maarten had onderweg kip, appelmoes en frisdrank kunnen kopen en 's middags rusten we even bij een water om te rusten. Ik ben beginnen te vissen en .. prijs ! Een kanjer van ongeveer 700 gr ! Maar ik heb hem teruggezet. We hebben er wel enkele foto's van genomen (die hopelijk binnenkort op deze blog te zien zijn - nvdr). Met extra moed trokken we verder tot het volgende dorp. Daar aten we onze kip op, met nog wat brood, kaas en worst. Toen we op onze bestemming aankwamen waren Maarten en Reiner hun tentjes al aan 't opzetten. We mochten op een grasveld kamperen waar het vol kippen zat. Ik heb er twee kunnen vangen en ze daarna terug laten lopen. Maar 't was wel leuk om zo'n kip te vangen. We hebben er dan ook een foto van getrokken zodat jullie thuis kunnen zien dat wij echte survivers zijn. Morgen vertrekken Reiner en Hilde terug naar Belgie. We gaan ze wel hard missen, want het zijn echte supermensen ! Spijtig dat ze niet verder meestappen met ons, maar ja, 't is nu zo hé. Maarten en ik vertrekken dan ook iets vroeger, want we moeten 34 km stappen. Terug met tweetjes, 't zal even wennen worden. Maar ja, we komen er wel door. Daarna nemen we een rustdag, eindelijk, dat zal goed doen. Deze brief geef ik mee met Hilde, dan moet ik geen postzegel plakken.
23 september : De volgende morgen was ik al om 6u wakker. Ik haalde de was uit de droogkast en plooide alles op. Eindelijk zijn onze kleren gewassen, daar kan je van genieten, geloof me. Zoals telkens als we op een camping staan heb ik genoten van een warme douche, daarna een goed ontbijt en we konden vertrekken. We moesten nog campinggaz kopen, want de volgende dagen zou dat nergens te vinden zijn. Toen we dat gekocht hadden, konden we echt vertrekken. Het was geen speciale dag. Ik had wel een off-day : mijn lichaam protesteerde en mijn geest wou vooruit, raar hoor. Maar hoe verder de dag vorderde, hoe beter het ging. Toen we na een vermoeiende dag aankwamen in het dorpje, hebben we in een klein café iets gedronken, een kamplaats gezocht en gevonden. Ik had kool, prei en wortels gekregen, we hadden nog vanalles in de rugzak steken, dus konden we weer lekker eten. Toen de anderen gingen slapen ben ik doorgewandeld naar een telefooncel, want het was de verjaardag van Bianca, de mama van onze kindjes. Ze was thuis, dus was ik blij dat ik haar kon bellen op haar verjaardag. Mijn dag is nu geslaagd. Ik heb mijn plicht gedaan en ben haar niet vergeten te feliciteren.Ik heb veel respect voor haar want ze heeft haar hart op de juiste plaats, dat heeft ze al bewezen. Mijn belkaart gaf een sein, plots had ik geen contact meer, gedaan met bellen. Ik ben terug naar onze rustplaats gegaan en voelde me plots zo wat eenzaam. Ik heb nog wat naar de sterren liggen kijken. Er waren er zoveel, ongeloofelijk. Ik wachtte op een vallende ster maar er wou er geen vallen ... Dus hou ik mijn innige wens maar voor een andere dag, desnoods wacht ik ermee tot in Spanje. Ik zal hem daar doen, terwijl ik een kaarsje brand voor iederen die ik ken en voor mezelf ook. Als mijn wens ooit moest uitkomen, dan kan ik eindelijk bewijzen dat een mens die wil veranderen, kan veranderen. Maar ja, momenteel zijn we nog zo ver niet ... Alles komt wel goed. Waar een wil is, is een weg, zeggen ze in Mechelen.
22 september : na het opruimen van de feestzaal vertrokken we naar één van de grootste plaatsen die we de komende weken zullen doorkruisen : Bar-le-Duc. Het was een mooie wandedag. We heben twee hertjes gezien. Ze verschoten zo hard, dat ze beiden een andere richting kozen. 't Is heel mooi wilde dieren tegen te komen in zo'n rustige en mooie natuur. Zoals steeds moesten we op een bepaald moment stijgen. Ik kreeg het wat moeilijker en besloot wat talkpoeder aan mijn billen te doen, want door de wrijving irriteert mijn huid. Ja, rode billen, 't is grappig om te horen, maar niet als je ermee zit. Want je kan er bijna niet mee wandelen, zeker met dat zweet erbij. Maar ja, 'k zeg het nog eens, je kunt er pas over meespreken als ge het gedaan hebt of ermee bezig bent. En je leert er ook veel uit. Soms kan je kiezen tussen 3, 4 paden. Dan is het aan jou om de juiste te kiezen. Niet zomaar denken : ik neem wel een richting en dat zal wel goedkomen. Want dan kan je helemaal terugwandelen. En dat is geen pretje, geloof me. Maar zo is het in het leven ook hé : beter eens goed nadenken eer je een beslissing neemt, want je kan de klok niet meer terugdraaien. En dan sta je daar of je zit opgesloten als een dier, terwijl je beter bij je kindjes, vrouwtje, familie had kunnen zijn. Allé, na het poederen van mijn billen ben ik naar boven gestapt, de rest was al verder gegaan. Na goeie twee uur alleen stappen kwam ik aan de rand van het bos, het begin van de stad. Daar stonden mijn landgenoten mij op te wachten. Wij dronken nog vlug wat van onze drinkbussen en stapten richting stadhuis voor onze stempel. Daarna trokken we het centrum in en zetten ons neer op het terras van een café. Maarten en ik gingen eerst naar het postkantoor om onze brieven op te halen. Voor mij was er maar één briefje, van Koen van Oikoten. Maar ja, enkele dagen tevoren had ik al post gehad van mijn grootmoeder, mijn zoon Giovanni, Jef en Michael. Eigenlijk vond ik het niet zo erg, maar 'k had toch meer verwacht, zeker van de jongens uit de gevangenis. Want ik schrijf hier elke dag alles op zodat iedereen kan meevolgen. Zoals ik belofd had, ging ik iedereen zoveel mogelijk laten weten over het verloop van de voettocht. Ik heb dus mijn woord gehouden en geloof me, dit is een proefproject, als dit slaagt gaan er veel meer zoiets kunnen meemaken. Dus, graag wat steun van jullie kant hé, ik heb die steun van jullie hard nodig. 't Is echt heel mooi en belangrijk, maar tegelijk ook belastend en frustrerend. Want als ge met blaren/blijnen zit, dan kan je hoofd wel verder, maar je voeten niet meer. Da's niet gemakkelijk om mee om te gaan. Maar dag per dag voel je jezelf veranderen. En dat is wat ik en anderen rond mij willen. Dus ik leg me bij de ongemakken en pijn neer en leer eruit. Toen Hilde en Reiner vorige week arriveerden hadden ze een brief bij van mijn oudste zoon Giovanni. Hij schreef dat hij me miste en dat ik zijn vriendinnetje wat meer moest aanvaarden en dat hij met mij wil gaan vissen als ik terug thuis ben. En nog wat andere dingen : dat hij niet meer wil dat ik in de miserie beland. Zo'n woorden doen veel stof opwaaien en zetten me serieus aan het denken. Want ik zie mijn kinderen zo graag maar was er niet wanneer ze me nodig hadden. Maar dat kan ik niet meer terugdraaien, alleen maar ervoor zorgen dat het niet meer voorvalt, dus ... goed nadenken vooraleer ik een stap zet. Na het café gingen we naar de camping. Ik moest eerst nog een kaart gaan kopen, want de mama van mijn twee jongste kindjes verjaart op 23 september. Ik mag Bianca zeker niet vergeten nu we terug overeen komen. Ik ben een doodsimpel kaartje gaan halen met een zwaan erop, en een klein zwaantje erbij. Ik weet dat ze die beestjes graag ziet, dus nam ik die. Ik hoop dat ze er blij mee is. Ik heb tenminste aan haar gedacht en dat is het allerbelangrijkste. We konden dan met een gerust hart naar de camping om onze tenten op te zetten. En morgen zeker niet vergeten van die kaart te posten. We kwamen met ons vieren op de camping toe, maar moesten slechts voor twee betalen, dat was al een goed begin. We gingen ons allemaal douchen en dan trakteerden Reiner en Hilde ons op ne chinees. Ja, dat was een mooie verrassing van hen.'t Was plezant, lekker en we hebben ervan genoten. Binnenkort zal het heel wat moeilijker worden want dan lopen we door streken waar de dorpjes zelfs geen winkel of café hebben. Dorpjes van 80, 100 of 200 mensen, waar helemaal niks te beleven valt. Maar aan de andere kant zal daar wel rust te vinden zijn en dat heeft een mens nodig om zelf tot rust te komen. Weg van alle stress, weg van alle ruzies, computer, telefoon, GSM, TV, die de mensen enkel afleiden en doen vergeten wat het echte leven is. We zijn ondertussen honderden walnoten-bomen tegengekomen, je kan zoveel noten meenemen als je wil. In de winkel kost zo'n zakje van 400gr wel 6 tot 8 , da's ongelooflijk. Elke dag eet ik een verse appel of peer, recht van de boom waar we langskomen. Die smaken veel beter als die van de winkel. Ze zien er misschien niet allemaal even mooi uit, maar dat telt niet. Proef ze maar eens : 't is dag en nacht verschil ! En zo zijn er vele dingen, je moet maar zelf het initiatief nemen om te gaan wandelen of eens van de natuur te genieten. Na de chinees zijn we wat drank gaan halen, cola en vodka vor mij, de rest dronk rode wijn. Het was wel leuk zo wat lachen onder elkaar.
21 september : 's Morgens was ik om 7u wakker, heb me klaar gemaakt, ben vlug even gaan vissen met het vislijntje dat ik in Sedan had gekocht. Enkele keren is mijn dobber ondergegaan, maar 'k heb geen echte vangst gehad vandaag. Daarna vertrokken we, weeral steil omhoog. Het was een heel lange wandeling met veel plezante en mooie dingen. Toen we stopten om even iets te drinken heb ik Hilde, Reiner en Maarten getrakteerd op een creme glace. Onderweg praatte ik met Reiner. Hij vertelde me dat hij met een minderjarige, die geplaatst was, onderweg was naar Compostela. En juist op de plaats waar we nu waren, was hij hem kwijtgespeeld, zodat de missie moest stoppen. Ik vond het wel spijtig voor hem, want hij is echt wel een plezante en goede kerel. Dom van die jongen die deze gouden kans heeft laten voorbijgaan. Binnenkort vertrekt Reiner naar het buitenland voor een missie met Artsen zonder Grenzen. Het kan Afghanistan zijn of India of Kenia, weet ik waar. Het kan elk moment gebeuren ... toch tof dat hij nog een weekje wil meestappen met ons.
Vandaag kwam er precies geen einde aan die wandeling. Toch kwamen we om 19u aan op onze bestemming. We vroegen aan de burgemeester of we onze tent aan het graspleintje naast de kerk mochten zetten. Dat was allemaal goed. Hilde moest dringend naar het toilet. "Weet je wat" zei de burgemeester "ik geef jullie de feestzaal. Daar is een toilet , keuken en badkamer aan. Maar zorg wel dat alles terug proper is" OK alles in orde, weeral een slaapplaats geregeld. Man, man, man, waar komen al die mensen vandaan ? Van een andere planeet of zo ? Neen hoor, ze zijn van deze planeet. Je moet alleen de moeite doen om vreemde mensen beleefd en vriendelijk aan te spreken. De rest volgt vanzelf. En als iemand zuur doet, negeer dat dan en zoek iemand anders, meer moet je niet doen. Allé en nu slapen, want morgen wacht weer een zware dag. Groetjes beste familie, kindjes, Bianca en alle andere mensen rond me of ons heen. Slaapwel.
20 september : Opgestaan en onmiddellijk gaan douchen. Als ik op een camping sta maak ik van de gelegenheid gebruik om me 's morgens en 's avonds te douchen. Toen iedereen klaar was zijn we naar het cafeetje van gisteren-avond teruggegaan. Ze gingen daar voor ons koffie en croissants klaarmaken. Ik bestelde een chocomelk. Voor we vertrokken zijn we nog langs de apotheker gepasseerd voor een speciaal steunverband voor mijn knie. 't Is wel een goeie,met twee staven opzij, voor extra-versteviging, want de druk is voor 80% verdwenen. Hilde en Reiner zijn nog wat inkopen gaan doen om mee naar huis te nemen. Wijn en kaas hebben ze achtergelaten in het café van de spaanse madammen met snor. Als Reiner en Hilde terug vertrekken, komt de man van de camping met Reiner's auto hen ophalen waar we zijn. En zo geraken ze dan terug thuis. Ja,van vreemde mensen krijg je hier veel respect, hulp en vriendschap. Na de breuk met mijn vrouw heb ik dat wel hard gemist, want met haar had ik echt wel een goede band. Alleen heb ik de verkeerde mensen en wegen genomen en haar iets te close gehouden. Zo ben ik haar verloren. Maar enkele weken geleden zijn we terug met elkaar beginnen te praten en dat is voor mij en voor onze kindjes toch al een mooie verandering. Toen ik naar Leuven vertrok om de dag erna met de voorbereiding van de tocht te beginnen, heeft ze me zelfs weggedaan samen met onze kindjes. Dat heeft me veel kracht en moed gegeven om deze tocht te doen slagen. Hopelijk komt mijn leven en dat van mijn kindjes en hun mama terug op zijn pootjes terecht. Want ik heb futen gemaakt. Maar hoe weinigen er ook in geloven : ik zet mijn fouten recht. Dat is eerlijk gezegd niet gemakkelijk, maar ik ben er al wel 29 maanden mee bezig geweest. Nu doe ik iets om te bewijzen dat ik "het bijna onmogelijke" kan waarmaken. Hopelijk begrijpen sommigen dat een mens terug een kans verdient. Er kan alleen maar iets mooiers en sterker uit groeien. Bon, we zijn toen vertrokken en weeral begon onze dag met een steile klim. Even verder doken we weer het bos in. Halverwege kwamen we gepensioneerde wandelaars tegen, met een héél lichte rugzak, en nog stapten wij eens zo snel. Er was een vrouwtje dat zei : " dat is een generatie hoger dan ons". We moesten erom lachen en praatten nog met enkele anderen. Want ook al denk je 'dat wandelen is maar niets' toch krijg je veel respect, van iedereen. Want zo naar Spanje wandelen, tot bijna Portugal, dat doet niet iedereen hoor. 's Morgens vertrekken in snel tempo, effen een pauze 's middags en dan zorgen dat je tussen 16 en 18.30u ten laatste aankomt. Het is niet zomaar gewoon recht naar Spanje. Nee,nee, dat dacht ik ook in 't begin. Maar de GR-routes lopen bijna uitsluitend langs bossen, bergen, steile beklimmingen, stevige dalingen. Geloof me, je voelt plaatsen en drukpunten die je in je ganse leven nog niet gevoeld hebt. Maar je geniet ook meer van dingen die je er voor niets vond of je gewoon vooraf niet interesseerden. Zoals een stom glas water, dat kan zo goed doen. Als ge liters hebt gezweet, dan gaat dan binnen als een engeltje dat in je mond plast, bij wijze van spreken. 's Middags zijn we aangekomen an een Frans militair kerkhof, herdenkingsplaats. Dar beslisten we samen om te eten, we warmden de chili con carne op en enkele van die Nederlandse sité-balletjes die we gekregen hadden van die kampeerders. Om eerlijk te zijn : Hollanders, dat is een goed volk, echt waar, ongeloofelijk. Nog wat van die speciale kazen, frans brood en hopla, ons maagje was weeral gevuld, klaar om terug te vertrekken. Er was veel drukte op die steenweg, veel mensen die de herdenkingsplaats kwamen bezoeken. Onderweg liepen Reiner en Maarten voorop, Hilde en ik op de tweede lijn. We kwamen enkele vliegenzwammen tegen, waar we een foto van maakten. Rode paddestoelen met witte stippels, dat doet me denken aan de liedjes uit mijn kindertijd. Na veel stappen en zweet kwamen we aan in Clermont-en-Argonne. De twee cafés, die Reiner kende in Clermont, waren beide gesloten. Even een teleurstelling. Ik ben naar de 'tabac' gegaan om een telefoonkaart te kopen, waarmee ik naar Belgie kon bellen. Daarna ging ik met Maarten naar de winkel Plots merkte Maarten dat Hilde en Reiner boven waren gebleven. Hij keerde terug om hen te gaan halen. We kochten pasta, vlees en drank voor het avondmaal. Eenmaal weer boven ging Reiner in de richting van het kerkhof. Ik deed teken naar Hilde van 'zijn die nu mannen nu zot aan 't worden of menen ze dat echt ?" Ik ging zeker niet naast een kerkhof liggen ! Maar ik maakte me weeral zorgen voor niets. We liepen het kerkhof op om te kijken wat er op 't einde van dat kerkhof te zien was. We zagen een mooie tuin die naar beneden liep vol fruitbomen, een zeer mooie vijver en een mooie chalet met terras. Maarten en Reiner gingen vragen of we in de tuin mochten kamperen. Ze deden teken dat we ook moesten afkomen. Eens we bij hen waren, zegden ze om te lachen : "er mag twee man in de chalet slapen en wij hebben al beslist wie, Nico en Hilde slapen dus in de tentjes" Maar dat was maar een grapje. We mochten gewoon heel dat groot domein met ons gevieren hebben : huis, vijver ... De man noemde Georges Collin, een gedreven en rijke schrijnwerker. Dat is toch ongelooflijk : wij kennen die man van niets of nergens en die vertrouwt ons gewoon hebben en houden toe. Hij verteld ons hoe het er binnen aan toeging, waar we moesten op letten. Hij zette whisky, ricard en dure Borbeaux-wijn op tafel, allemaal voor ons, alles gratis ! Ik voelde me zo raar daarmee, dat ik aan hem vroeg of we iets terug konden doen, wat werken in de tuin ofzo. Hij zei "neenee, bedankt. Brandt gewoon een kaarsje voor mij in Compostela" en hij kreeg precies een krop in zijn keel. Ik beloofde hem om dat zeker te doen ! Buiten voor mijn familie, kindjes, vrienden, de mensen in de gevangenis enz zal ik voor hem ook een kaarsje branden. Zo'n goede mensen verdienen dat. Het wordt eens heel grote tijd dat iedereen zo wordt : elkaar kunnen VERGEVEN, elkaar steunen in goede en slechte tijden. En mensen die in de gevangenis wat meer op een juiste manier te behandelen, zodat ze het leven ook op een andere manier kunnen bekijken. Met geloof en hoop, in plaats van met afschuw. Ik weet natuurlijk dat niet iedereen kan geholpen worden, zoals Dutroux of Horion of Janssens. Dat zijn zieke, gestoorde, a-sociale en gevaarlijke zotten. Die kun je niet veranderen, maar dat wil niet zeggen dat iedereen zo is. Ik vind in ieder geval dat de directie van de gevangenis van Hasselt veel moeite heeft gedaan om dit project te doen starten. Ik hoop dat vele jongens in de gevangenis zo'n project ook een plaats willen geven. Want als dit experiment lukt kriijgen nog veel mensen de kans om eraan mee te doen. En geloof me, als ge dan niet verandert, dan is het echt spijtig, want veranderen doe je echt wel hoor. Ik gun het velen onder jullie, echt waar. Het leven is meer dan geld, ge kunt zoveel doen, maar we zijn er gewoon blind voor. Open jullie ogen, het leven is al zo kort ! Mijn ogen zijn in elk geval open gegaan. Bedankt Alba, Oikoten, Jef en iedereen die ermee achterstaat. Allez, we hebben heel hard genoten van deze dag. Eerst denk je van 'wat gebeurt er hier ? gaan we op het kerkhof slapen ?' en twee minuten later krijg je daar een luxe van jewelste, ongelofelijk ! Ja, Georges, je bent een man met een gouden hart, want vele mensen met zoveel geld doen dit zelfs niet voor hun eigen familie. Ze laten ze nog liever creperen. Waarom ? Help toch je medemens, je krijgt er altijd vriendschap en voldoening voor terug. Gierig en hypokriet zijn, denk je dat gelukkiger maakt ? Nee hoor.
19 september : De volgende morgen ben ik om 7.15u wakker, mijn hele hebben en houden op orde gezet, nog een babbeltje met onze Nederlandse vrienden, die ons nog zakjes soep, koffie, thé , suiker en gerookte balletjes (?) meegeven. Toen we onze rugzak al aan hadden kwam er een heel vriendelijk Nederlands vrouwtje naar me toe, in zwarte jurk, met een rode bloem opgeprikt. Ze vroeg heel geinteresseerd of we naar Compostela gingen. "ja" antwoordde ik, en ze zei " ik dacht het wel". Ze gaf ons nog enkele tips mee. Ze was zelf ooit naar daar gestapt en wist wat ons nog te wachten stond. Ze vertelde ons dat we niet te veel op de paters moeten rekenen, maar dat de mensen in het plaatselijk gemeentehuis ons veel beter verder gaan helpen. "Je gaat iets meemaken dat je je hele leven meedraagt, tot in je graf" zei ze. Ze was echt ontdaan en tegelijkertijd een beetje jaloers op ons. Ze wenste ons nog veel moed en ging terug naar haar caravanne. Even later stond ze daar terug, met iets in haar handen. "Ook al wil je het niet, toch moet je het aannemen" zei ze "je zal ervan kunnen genieten, ik heb het zelf meegemaakt. Ik weet wat jullie te wachten staat". Maarten nam het geld, 10, aan dat ze gaf. Het pakte me wel, zo'n doodvreemde vrouw, die gewoon 10 in je handen duwt ... dat kom je niet gauw tegen. We bedankten de vrouw voor haar mooie gift en vertrokken met een blij en goed gevoel naar onze volgende bestemming. Er volgde al snel een steile helling door 't bos. Toen we boven waren, vonden we teken meer van de GR 14. Geen wit-rode strepen meer op bomen of palen, geen andere aanduidingen. We hebben toen een baan gevolgd die helemaal de verkeerde richting uitging. Daarna liepen we langs slijkerige paden weer helemaal naar beneden. Toen we eindelijk door al die modder door waren kwamen we op een andere baan uit. We wisten echt niet meer waar we waren. Toen kwam er een auto angereden, die stopte en de chauffeur wees ons de weg : weer door die slijkpaden, maar nu omhoog ... man, man, man, dat was echt niet te doen. Op een bepaald moment ging het zo steil, dat ik me moest vasthouden aan de takken, anders rolde ik gewoon naar beneden. Bij een jagershut stond een weegschaal waar we onze rugzakken op wogen. Die van Maarten woog 19,5kg die van mij 22,25 kg ! Met hulp van ons kompas vonden we het juiste pad weer. Ik liep in het stille bos achter Maarten, plots sprong er iets in de varens naar me toe. Ik verschoot zo fel dat dat beest of beter gezegd dier, ook verschoot. Het was vlugger weg dan ik dacht. Van het verschieten liep ik met mijn 22 kg op mijn rug Maarten voorbij, alsof ik niks op mijn schouders had. Dat was wel even lachen. Toen we in 't dorp aankwamen hebben we vlug iets gegeten. Maarten belde naar Reiner en Hilde om te vragen waar ze waren. Dat zijn twee mensen die vanuit Belgie een weekje komen steunen. Ze waren nog onderweg. We spraken met hen af op de eindbestemming van die dag Varennes-en-Argonne. Toen we daar aankwamen hebben we eerst iets gedronken en we zijn een stempel gaan halen. Toen kwamen we op de brug Reiner en Hilde tegen. Ze hadden voor ons eten gekocht een een caravanneke voor de nacht gereserveerd. Dat begon al heel aangenaam en verrassend. Ze kookten chili con carne met merguez-worstjes. Ze hadden ook brieven bij van de familie en vrienden van de gevangenis enzo. Ik kreeg ook een brief van Jef, de man die zoveel voor ons geregeld had, de man die eigenlijk het project heeft geleid. Hij deelde mee dat er van verschillende kanten financiele steun was gekomen, van scholen en andere plaatsen. En ook dat de directie van Hasselt er ging voor zorgen dat de jongens mijn verhaal zouden kunnen lezen en brieven aan mij zouden kunnen schrijven. Dat deed me veel, echt. Mijn grootmoeder, mijn zoon Giovanni en Michael hadden ook geschreven. Ge kunt niet geloven hoe goed dat doet, nieuws krijgen van familie en vrienden. Mijn grootmoeder had ook warme kousen, druivesuiker en wat andere lekkernijen meegegeven. Na het lekker dineetje en een glaasje zijn we ons gaan douchen en hebben we ons klaargemaakt om nog iets te gaan drinken in het dorp. Reiner kende een café, waar twee Spaanse vrouwen de bar runnen. Het was wel heel grappig. Ze waren moeder en dochter en ze hadden beiden een "snor" hihi. Het deed me denken aan het liedje van Tom Waes : "dos cervesas por favor" Conchita met een snor hihi. Reiner vertelde dat er altijd een man aanwezig was die zit te wachten tot er iemand arriveert om mee te kickeren, op 't sjotterkaske te spelen. We hebben die man dan maar zijn pleziertje gegund en een partijtje tegen hem gespeeld. Daarna zijn we terug naar onze kampeerplaats gegaan. Reiner, Hilde en Maarten sliepen in hun tent. Ik kreeg de eer om in het caravanneke te slapen. Toen zij gingen slapen ben ik het verslag van de twee laatste dagen beginnen op te schrijven. Nu dit gebeurt is ga ik ook rustig slapen en dromen over jullie allemaal. Want deze en alle volgende brieven schrijf ik voor jullie allemaal. Want jullie betekenen allemaal veel voor mij : familie en kindjes, vrienden in de gevangenis en erbuiten en de mensen die dit allemaal hebben georganiseerd. Echt ik hou van jullie en mis jullie. Ik hoop dat jullie allemaal beseffen wat jullie voor mij betekenen. En ook mijn vrouw waar ik momenteel niet meer bij ben. Ik mis jullie.
17 september : vandaag moeten we een heel stuk door het bos, allemaal rustige paden die aangeduid zijn met rood-witte strepen. Ze noemen dat GR-paden. In Frankrijk volgen we nu de GR14. Op een bepaald moment kwamen we aan in een heel klein dorpje en werden we aangesproken door enkele mensen die vroegen of we de route naar Compostela volgden. "Ja, natuurlijk" antwoordden we. Ze waren een wandeltocht rondom de streek aan 't voorbereiden. We vroegen nog waar we een stempel konden krijgen en gingen dan verder. Plots kwamen we een reuze-grote zwarte hond tegen. Hij leek vrij kalm en rustig en volgde ons. Ik zei tegen Maarten dat we nu met zijn drieen waren. Maarten was er zeker van dat hij onmiddellijk zou terugkeren, maar 4 km verder volgde hij ons nog. Ik begon echt compassie te krijgen, hij zou zijn huis niet meer terugvinden al liet hij overal urinesporen achter. We kwamen aan een grote baan en Maarten joeg hem terug, zodat er niks ergs met hem zou gebeuren. En dat lukte. Weer moesten we klimmen in het bos. En daar stopte de weg. Beneden zagen we één kilometer verder een andere weg. De enige oplossing om daar te geraken was onder de prikkeldraad te kruipen en de weide met veel te lang gras over te steken. Niet makkelijk maar het ging.
Nog 8 km verder kwamen we in Buzancy. Daar kochten we eten en zochten we een plaatsje voor onze tenten. Op de camping was er een viering voor studenten aan de gang. De camping-verantwoordelijke zei dat we wel konden douchen, maar niet op de camping konden verblijven. Terwijl ik me douchte zocht Maarten een plaatsje op het voetbalterrein. Hij praatte met de verntwoordelijke en het mocht. Mijn douche viel niet mee : het water was gewoon ijskoud ! Je bent zo blij dat je een camping tegenkomt en dan marcheert het warm water niet ... Na een dik halfuur kwam ik aan onze kampeerplaats. Maarten dacht dat ik al voorbij was gewandeld of weg was. Hij had zijn tent al gezet en ik moest er nog aan beginnen in het pikdonker. Na veel gedoe stond ze recht. We aten nog wat brood met vlees enz. Om te koken was het veel te laat geworden. Toen we gingen slapen begon het fel te regenen.
18 september : toen ik wakker werd was 't nog aan 't regenen, maar dan hield het op. Er stond een felle wind zodat onze tentjes vlug droog waren. Inpakken en wegwezen, maar niet voor we een stempel bij de burgemeester waren gaan vragen. Toen gingen we op weg naar Grandpré, het dorpje waar we morgen met enkele meestappers hebben afgesproken. Ze gaan een weekje met ons mee en brengen wat gerief van thuis mee, dat gaat goed doen. Hopelijk hebben ze ook lekker eten bij ! (grapje). Vandaag was het een zeer rustige tocht, mooi landschap, natuur, paardjes en koeien in overvloed. Aan een kerk stopten Maarten en ik om iets te eten en enkel kilometers verder kwamen we toe in Grandpré. We zochten een camping. Die viel goed mee. We zetten vlug onze tentjes op en zochten de pastoor voor een stempel. Maar om eerlijk te zijn, degenen die ons normaal moeten bijstaan, zijn ofwel niet aanwezig, ofwel niet thuis. Je kan beter naar 't gemeentehuis gaan. Daar helpen ze je tenminste aan een slaapplaats. We gingen dan maar zonder stempel terug. In een heel klein café dronken we samen iets. Het was wel een heel rare plaats : in het café lagen porno-boekjes waar de klanten gewoon in keken, zonder zich te generen om de andere aanwezigen. We gingen terug naar de camping. Maarten wou nog wat geld halen van de bank, maar er was gewoon geen bank in dit dorp. De dichtstbij gelegen was op 20 km. Toen we op de camping arriveerden boden enkele Nederlanders ons een wijntje aan en we begonnen te praten over de voettocht. Ze kenden iemand die naar Compostela was gefietst. Daarna wou diezelfde man de weg ook te voet afleggen, maar was aan de belgisch-franse grens weergekeerd. Zo alleen is niet gemakkelijk en hij was gestopt. We kregen van die mensen nog enkele dingen : brood en worstjes in blik. We hadden kipfilet gekocht, couscous en zoetzure saus. Het eten deed ons echt goed. We dronken nog een wijntje en dan ging Maarten slapen. Ik ben nog de was gaan doen, wat opgeruimd en geschreven.
15 september, rustdag in Sedan : Vandaag ben ik weer vroeg opgestaan en naar de wasserette gestapt om de was te doen. 't Was mooi weer, we konden genieten van de zon. In de Decathlon ben ik nog een paar nuttige dingen gaan kopen die we nog misten en een klein vislijntje voor als de gelegenheid zich zou voordoen. We hebben lekkere maaltijd bereid en een praatje gemaakt met enkele Nederlanders, die ons koffie en een koekje aanboden. Daarna hebben we gezellig gepraat en zijn gaan slapen. Allé, slapen, nu ben ik aan 't schrijven, anders kon ik jullie niet veel laten weten hé. Morgen is onze rustdag voorbij en vliegen we er terug in. Hou jullie goed. Tot morgen.
16 september : Met spijt in het hart moesten we de camping verlaten, anders lopen we achter op ons schema en dat is niet de bedoeling. De mensen die met ons een praatje hadden gedaan de vorige dag kwamen één voor één afscheid nemen en ze wensten ons veel moed toe. We kregen nog goede tips mee en ik kreeg zelfs een rugriem mee, omdat ze zagen dat ik last had van mijn rug. Als ik thuis ben, moet ik hem gewoon terugbrengen. Dat is echt lief van die mensen. Wij gooiden onze zware rugzakken terug over onze schouders en begonnen eraan. Na zo'n rustdag is herbeginnen moeilijker dan verwacht. Elke dag was mijn rug nat geweest, dat trekt in je gewrichten. Als je dan één dag stil hebt gezeten, is alles stijf en scharniert niet alles zo goed meer. Maar toch gingen we ervoor : steile hellingen en afdalingen, bospaden ... vandaag zo'n 25 km. Eerst kwamen we aan in Chémery-sur-Bar. In dat dorpje was echt niks buiten één caféetje, waar je de pis al van buiten rook. Maar we hadden dorst, dus bestelden we een Jupiler. We vroegen ook waar we eten konden kopen. Daarvoor moesten we helemaal terug naar Sedan. Ik vroeg mevrouw of we eieren en brood konden kopen, maar ze kon ons dat echt niet vertellen. Tenslotte stelde ze voor dat we bij haar wel iets konden kopen : 6 eitjes en en stokbrood voor 2,10. Toen zijn we verdergestapt, eerst even de benen inlopen, want als je stopt duurt het even voor je weer op gang geraakt. Ja, en mijn begeleider heeft vroeger altijd triathlon gedaan, dus die heeft wel tempo. Dat heb ik ook, maar de pijn belet me dat tempo te kunnen aanhouden. Maar ik volg en geef niet op. Dat is mijn doel : niet opgeven, volhouden Nico. Twee kilometer verder kwamen we aan op onze bestemming, een dorpje van 100 inwoners. Maar wel leuk, we kregen onmiddellijk water, een mevrouw belde naar de burgemeester om te vragen of we op het pleintje mochten kamperen. En dat was toegestaan, tof hé ! Plots kwam de schoolbus met kinderen aangereden. Alle kinderen gaan naar dezelfde school. Echt tof, de mensen helpen hier mekaar, precies één grote familie. Bij ons doen ze de gordijnen dicht als je aankomt of ze komen klagen bij het minste lawaai. Het werd donker, er stond een heel mooie sterrenhemel, goed te zien omdat er in dit dorp geen licht brandt. Het viel ons op hoe net en proper het hier wel is in vergelijking met een stad. We hadden juist onze restjes opgegeten, toen er een auto arriveerde die broodjes met vlees en frieten verkocht. Maarten had geen honger meer, maar ik kon daar geen nee tegen zeggen. We hebben ook elk nog een biertje gedronken en we kregen veel aandacht van de dorpsbewoners. Een vrouwtje zei : "Als jullie nog iets nodig hebben, zeggen jullie het maar of kom langs". Maar voorlopig hadden we water genoeg, dus bedankten we haar voor de gastvrijheid. Toen het broodje en ons pintje op waren, hebben we ons gerief opgeruimd en zijn we gaan slapen .
11 september : De volgende dag kwam er vlug aan. We profiteerden van de gelegenheid en namen nog een douche voor we vertrokken. Toen we een km of vier onderweg waren, besefte ik dat ik mijn fototoestel was vergeten op de camping, ergens in een stopcontact. Na een frustrerende wandeling kwam ik terug aan op de camping. Ik zocht op de plaats waar ik hem had achtergelaten, maar vond niets. Plots riep een man : "mijnheer, zoek je een fototoestel ?" Uiteindelijk had ik het terug en was ik niet voor niks teruggewandeld. Weer naar Maarten, die bij de rugzakken was gebleven. Met zijn tweeen terugwandelen was dom geweest en nu had ik de afstand zonder rugzak kunnen doen, toch minder pijnlijk voor mijn voeten. Na een lange dag stappen kwamen we aan in een klein dorpje waar echt niets te zien was. Een mevrouw bood ons een koffie aan. Uit beleefdheid vroegen we wat onze schuld was. En we moesten nog betalen ook ! Ik drink bijna nooit koffie, maar er dan nog eens voor betalen ... nee, dat doe ik niet meer. We zetten vlug onze tenten op, kookten, aten en gingen slapen.
12 september : 't Was geen speciale dag. Gewoon een lange wandeling door 't bos en meer was het echt niet. Op 't einde hebben we wel onze was kunnen laten doen. En de volgende morgen kregen we hem gewassen en droog terug, gratis en voor niets. Ondertussen zijn we al in Frankrijk geweest, weer België in, en terug. Ja raar, maar dit is zo'n stukje langs de grens. 's Avonds vonden we in de mooie Ardeense bossen een plaats waar scholen op vakantie komen. Er stond nog een kampvuur dat we terug aan de gang hebben gekregen om er onze koteletten op te bakken, couscous, boontjes met een sjalotje ... lekker ! Ik heb elke vinger afgelikt ! Na 't eten hebben we nog wat hout bijeengezocht en nog wat genoten van de warmte van het vuur en daarna zijn we onze tenten ingekropen.
13 september/14 september : Weer lange boswandelingen. Eerst tot Laforet, dan tot Sedan. Eindelijk zijn we definitief in Frankrijk aanbeland, Belgie ligt nu achter ons. Toen we aankwamen in Sedan zijn we in het gemeentehuis een stempel gaan halen, want de priester was weer niet in zijn kot. We zijn toen naar een camping gegaan, hebben ons gedoucht en zijn toen de stad ingetrokken waar een supergrote braderie was, met optredens en vuurwerk. We zijn een cafeetje gaan zoeken , want vandaag speelde mijn club, Real Madrid. Ik was echt gelukkig dat ik die match op een groot scherm kon volgen. Na de match zijn we naar onze tentjes getrokken en gaan slapen. Morgen is het onze eerste rustdag, dan gaan we onze post halen in het postkantoor en bellen naar Mit, de justitie-assistente. Om de 10 dagen moeten we van de SURB met haar contact nemen om te rapporteren over het verloop. Maarten moet ook raport uitbrengen enzo. Allez, beste mensen, vrienden, kindjes en familie. Ik ga nu schaapjes tellen. Tot morgen.
Boven in Foy kwamen we een oud madammeke tegen. Ze gaf ons water en begon over haar leven te vertellen. Ze was half-Duitse, half-Italiaanse. Ik verzorgde mijn blaren, Maarten bekeek op de kaart de route van morgen.
10 september : Die morgen werd ik wakker en vond niet direct een plaats om mijn grote boodschap te doen. Ik wandelde in de richting van het kerkhof, verschool me achter een muurtje en hopla : ik woog weeral enkele honderden grammen minder. Even later wandelden we langs de Maas richting Givet en ik voelde me content met het uitzicht : het mooie water, de natuur, de vissers, bootjes ... echt de moeite waard. Het was lekker warm die dag, 31°, eindelijk nog eens een zomerdag, dat was lang geleden. We stopten aan een rustig plaatsje langs de Maas. Ik ontdeed me onmiddellijk van mijn schoenen en liet mijn voeten in het frisse water afkoelen. Zo'n lange tocht moet je toch niet onderschatten. Dat stappen valt mee, maar de druk van die 25 kg op je rug, dat begin je na enkele uren serieus te voelen. Hoe later op de dag hoe meer je benen, rug en voeten pijn doen. Maar ik ben gedreven om mijn doel te bereiken, als 't moet ga ik puur op karakter. Opgeven is niet voor mij, dat weet mijn vrouw zelfs heel goed en vele andere mensen rondom mij. Ik hoop echt dat ik geen zware letsels oploop, want ik wil echt in Spanje geraken. Daar kan ik ook mijn vader even terugzien. Dat is al vele jaren geleden. Maarten genoot ook van het voetbad. We aten samen frans brood en chorizo picante. Toen waren we weer klaar voor de rest van de dagtocht. Onderweg kwamen we aan een vijver met een strand, veel karpervissers en een camping. Ik zag dat direct zitten ! Maarten ging eerst nog op zoek naar een stempel. Het Vlaams genootschap van Santiago heeft ons een boekje meegegeven , waarin wij elke dag een stempel verzamelen van de plaatselijke pastoor of het gemeentehuis. Dat kan van pas komen als we over de Spaanse grens gaan. Vroeger jaren kon je daarmee overal gratis eten. Nu ligt dat wat moeilijker. Maar toch, velen doen dit nog, we zullen wel zien als we ginder aanbelanden. De priester was er niet, niettegenstaande de kerk open stond. Na enkele glaasjes en eten zijn we naar de camping gegaan. De prijs viel goed mee : 4,87 per tent met douche. Eindelijk een lekkere douche ! Amaai, want zo'n hele dag met een zware zak op je rug, dat is niet alles, hoor ! Na 5 min stappen is je rug kletsnat. Ja, wat wil je, bergop, bergaf met meer dan 20 kg. Het zweet loopt tot in je schoenen. Dan ben je wel gelukkig dat je kan douchen met warm water. Ik geloof dat ik er wel 2u heb ondergestaan. Maarten is zelfs komen kijken of ik nog leefde. Na de douche hebben we samen nog iets gedronken en dan gaan rusten, want ik kon bijna niet meer vooruit van de pijn. Iets later kreeg ik zo'n dordt, zin in een frisse cola. Ik zocht, maar vond nergens een cola-automaat. Man, man, man, miserie, miserie : ik heb kilometers lopen zoeken op mijn pijnlijke voeten vol blaren. Drie kilometer heen en drie kilometer terug, met als resultaat : totaal NIETS. Wat had ik mezelf toch weer aangedaan ? Zoiets doe ik nooit meer. Van de pijn stapte ik zo traag dat ik eerst om 2.45u terug in mijn slaapzak kon kruipen. Dat doe ik echt nooit meer ...
(nico schrijft) donderdag 8 september : Vroeg opgestaan, tanden gepoetst, haren gewassen, dan mijn collega wakker gemaakt. We hebben samen spek met eieren, tomaat en brood gegeten. De tent was een beetje vochtig, dus ik had ze aan de goal van de plaatselijke voetbalclub, waar we hadden gekampeerd, te drogen gehangen. Als alles droog was hebben we vlug ingepakt en weg. Onze tweede dag is gestart. In 't begin voelen de spieren wat stijf aan, maar na enkele minuten was dat al over hoor.Vandaag was het een lange drukke tocht, veel harde wegen en verkeer en we kwamen weinig tegen. Rond 18u hebben wij pas ons eerste drankje gedronken op café. We hadden wel drinken bij maar tijdens de pauzes is het gezellig om ergens iets te gaan drinken. Ik heb vandaag veel windmolens gezien. En voor mij was dit, de voorbereiding ingerekend, tot nu toe de zwaarste dag van allemaal. Na ons pintje zijn we gaan winkelen en zijn we een stempel gaan halen in de abdij van Floreffe. Daar hadden we contact met de plaatselijke priester, die ons eten, douche en een kamer aangeboden heeft. Morgenvroeg mogen we tussen 7u en 8.30u nog mee met de kinderen van het internaat ontbijten, daarna wegwezen, want dan begint de school. Amaai, hoe een mens kan genieten van een douche. Dat kan je pas begrijpen als ge hier aan meegedaan hebt. Want je voeten voelen aan alsof er een vrachtwagen is overgereden. Mijn rug doet pijn omdat mijn rugzak veel te zwaar weegt, 23 kg, als 't niet meer is. Tijdens het klimmen of dalen, voel je wat je op je rug hebt hangen. Maar toch, ik ga lekker verder blijven doen, dat is de bedoeling. Nu ga ik het korthouden, want ik heb vandaag mijn slaap hard nodig. Tot morgen beste mensen.
vrijdag 9 september : Dag drie. Opgestaan in de abdij. De kinderen van 't internaat worden wakker gemaakt, wij maken onze rugzakken op orde en ontbijten dan samen met de kinderen. We namen afscheid en bedankten de directie van de school. We stapten richting Buzet. Dat begon al onmiddellijk met een serieuze beklimming. "Ma how zeg" zeggen ze in het West-Vlaams. Op een bepaald moment kwamen we een bos tegen. Eindelijk terug weg van de drukte van het verkeer. Als je aan het klimmen bent en je moet constant uitwijken voor het verkeer, dan kost dat extra energie. Toen we het mooie rustige bos uit waren, rook ik een lijkgeur. Ik zag duizenden maden kruipen. Ik zocht langs de beek achter een kadaver. En plots zag ik het : een groot everzwijn, waarschijnlijk bezweken na een aanrijding, bedekt met ontelbare maden. We besloten samen om even terug het bos in te wandelen, want we waren iets te ver uit de richting. Het begon plots oude wijven te regenen. Niet normaal, alles nat en midden in 't bos niets om te schuilen. Onder een boom staan hielp niet echt, zo hard regende het. Tijdens de zware regenbui vonden we enkele pruimenboompjes. Ik geloof dat ik er 15 heb opgegeten. Hoe een mens toch blij kan zijn met een pruim ! En hoe een pruim kan smaken tijdens zo'n zware tocht. We kwamen een vrouw en haar dochter tegen. Ze vroeg ons waar we heen gingen. We legden hen uit dat we naar Santiago de Compostela gingen. Ze vroeg of we een slaapplaats zochten, maar we waren juist begonnen aan onze dag."Spijtig" zei ze "want anders kon je bij ons logeren, douchen en eten" We konden moeilijk "ja" zeggen, want dan lopen we achter en dat is niet de bedoeling. En daarbij, wie weet wat wil die vrouw wel. Ik stap naar Spanje en wacht op iemand anders, dat zijn mijn doelen.Ik hou mijn focus op de dingen die voor mij belangrijk zijn en dat is rechtzetten wat ik verkeerd heb gedaan. Daar ben ik volop mee bezig of denk je nu echt dat ik voor de leut elke dag mijn lichaam tot het uiterste dwing. Ik doe dat niet voor niets hoor ! In Bioul zijn we frieten gaan eten en kregen we veel belangstelling van de frietbakker. Nog even langs de kerk voor een stempel, want ons boekske moet vol zijn tegen Santiago. Toen we in Foy arriveerden, kwam er een oud madammeke naar ons. Ze begon lekker met ons te praten over vanalles en nog wat. Ze bracht ons water en keek naar naar mijn voeten, hoe ik mijn blaren openprikte en ontsmette en daarna terug inplakte. Ik probeerde mijn sportschoenen aan te doen. De pijn viel nog redelijk mee. We overlegden samen om al een stuk te doen van de volgende dag. En hop, weg waren we. Drie kilometer voor het einde kwamen we eindelijk een cafétje tegen. Maarten besteld een streekbier, een Maredsous,en ik JB cola. Een Bacardi hadden ze niet. Alle klanten praten met ons, over de voettocht. Ik ben dat allemaal niet gewoon. Maar toch , als iemand er tegen u over begint, begin je automatisch mee te praten uit beleefdheid.. Dat is het minste dat ge kunt doen. En eigenlijk is over normale dingen praten ook wel goed om je zinnen te verzetten. Zo genoeg gedronken, en stappen tot Sommiere om daar de tenten op te zetten.
woensdag 7 september : (Nico schrijft) : Om 7.15u opgestaan, klaargestoomd en ingepakt. Jef en Lucas, twee ongelooflijke mensen, ik heb er geen woorden voor, vergezellen ons op onze eerste stappen richting Compostela. Ze wandelen een kilometer met ons mee en wuifden ons uit. Ze gaven ons nog een roos mee als steunsymbool en klapten in hun handen om ons het tempo aan te geven bij elke stap die wij zetten. Ze bleven maar wuiven tot ze in het niets verdwenen. Maarten, mijn begeleider en ik beseften nu werkelijk dat de tocht echt begonnen was. Toshka, de mechelese herder van Maarten, gaat ook mee met ons. We zijn dus met zijn drieen. Na ongeveer 8 km had de hond zich bezeerd. Hij was met zijn nagel blijven vastzitten in een metalen trap. We twijfelden geen moment en belden Jef op. Lucas, die veearts is, heeft hem onderzocht en we hebben dan maar beslist om de hond terug te laten keren met hen, om daar te genezen van zijn verwonding. Een spijtig voorval maar beter nu dan halverwege, want dan hadden we niet verder gekund. Later zal Toshka terugkeren om met ons verder te stappen. Waarschijnlijk kan hij meekomen als Reiner en Hilde binnen twee weken met ons komen meestappen. We namen weer afscheid en trokken verder en lieten ons niet afleiden door de emoties. Enkele kilometers verder voelde ik pijn in mijn voetzool. Ik heb mijn voeten even afgekoeld, andere sokken aangetrokken. Dat ging terug beter. Niet veel later kwamen we in een wegje de eerste wegaanduiding naar Compostela tegen, raar hé, zo ver weg en toch hangt daar een teken van ons doel. Ietsje later stopte er een auto bij ons, een mooie blonde vrouw sprak ons aan en vroeg ons waar we naartoe wandelden. We vertelden haar dat we naar Compostela gingen. Ze zei dat ze dat ook al gedaan had. Ze wenste ons veel moed en sterkte en feliciteerde ons met onze inzet en wilskracht. Toen wuifde ze nog lief na en reed verder. Maarten zag donkere regenwolken op ons afkomen. We versnelden even zodat we konden schuilen onder een garagepoort. Als de vlaag over was zijn we onmiddellijk terug vertrokken. Weer een eindje verder zag Maarten een handtas liggen. Er stak een gsm en een lege portefeuille in. We heben alles laten liggen. We liepen langs mooie vijvers met veel riet en bos. Toen we daarna langs een drukke baan stapten vond Maarten weer iets : 0,50. Niet veel, maar je kan er toch iets mee doen ! Toen kwamen we bij een doodsimpel huisje een plakaat tegen. In het Frans stond daar op geschreven "heeft iemand de salamander gezien ?". We keken elkaar niet begrijpend aan en dachten "wat is dat ?". Iets later was er een salamander OP de baan geschilderd, raar maar waar. Toen we uiteindelijk op onze bestemming van de dag aankwamen, gingen we een pintje drinken in de brasserie-café. Ik heb daar onmiddellijk mijn wandelschoenen uitgedaan en mijn Oasics aangedaan, die ik in de gevangenis had gekocht. Dat deed deugd, ik had er geen woorden voor ! Ik ben eens goed naar het toilet geweest en heb daar, heel stilletjes en onschuldig, wat wc-papier opgerold en meegenomen voor 's avonds. Ondertussen was Maarten brood gaan kopen bij de bakker. Daarna vroegen we aan de cafébaas of hij een goed plaatsje wist in de buurt om onze tentjes op te stellen. Hij stuurde ons naar een grote visput, met bbq en kampeergelegenheid. Op weg daar naartoe kwamen we een frituur tegen. Ja, die kans hebben we vooral niet laten liggen ! Het smaakte lekker en we hadden weer een beetje kracht om onze tent op te stellen. Maarten zag een voetbalveld en ging ernaar toe. Hij kwam terug met goed nieuws : wij mochten kamperen op het oefenveld. Geen knobbels of harde plekken , integendeel een lekker zacht graskussentje om ons tentje op te zetten. Iets later zijn we nog wat water gaan halen om morgenvroeg koffie te kunnen zetten en onze tanden te poetsen. Maarten dronk nog een glaasje wijn, we staken nog één chokotoff in onze mond en 10 minuten later ben ik beginnen te schrijven wat ik vandaag allemaal had meegemaakt en beleefd. Morgen zal het vroeg dag zijn.
Maarten en Nico zijn 14 dagen geleden, op 7 september, vertrokken. Ze sturen per post hun tochtverslag door. Met wat vertraging kan je het hier voortaan meelezen. Nico schrijft : Dinsdag 6 september : Vandaag laatste dag van de voorbereiding en afscheid van de familie en alle betrokken mensen van Oikoten, de directie van de gevangenis, justitie assistente, mensen van VZW Alba, oud stappers en nog zoveel anderen. Het is al jaren geleden dat ik nog zo'n gevoel heb gehad. Zoveel mensen die ik zelfs nog nooit gezien had kwamen mij feliciteren en steun betuigen. Ze vertelden me hoe hard ze er zich bij betrokken voelden. Vele van deze mensen komen onderweg meewandelen om wat verse kledij enzo mee te brengen, om eten te maken, om de post van familie en vrienden mee te brengen. Tweemaal mag iemand van mijn familie op bezoek komen met de mensen van Oikoten. Dat wil zeggen dat ik tweemaal het bezoek kan krijgen van mijn grootste kinderen of zus. Voor de kleintjes is het wat moeilijk , maar daar heb ik begrip voor. Als een mens opgesloten zit, ziet hij dikwijls alleen maar de slechte dingen van de medemens. Maar om heel eerlij kte zijn, heb ik nu wel door dat bepaalde mensen van de directie van de gevangenis veel inzet en moeite hebben gedaan om dit pilootproject te kunnen realiseren samen met Alba en extra steun van Oikoten. Ik zag zelf van in 't begin deze kans zitten. Ik heb mijn interesse geen minuut losgelaten. Spijtig voor de andere twee jongens die deze gouden ervaring en kans hebben laten liggen. Want je leert veel andere mensen kennen, die je geen stress of agressie bezorgen, integendeel. Het is al zo lang geleden dat ik nog eens dagen heb gekend dat ik zo rustig was en geen ruzie heb gezien of gehoord. Of mensen die het bloed van onder je nagels halen voor het minste. Het leven kan toch zo mooi zijn als iedereen rondom jou relax is en behulpzaam en je steunt zonder enige bijbedoeling. Het is nu bijna 18.30u, mijn familie is juist aangekomen : mijn grootmoeder, moeder en haar vriend, mijn oudste zoon en mijn twee kleinsten. De rest van de familie moest werken of ze hadden andere verplichtingen. Mijn petekind was ziekjes maar ze had een mooi berichtje verzonden en ze gelooft in mij, en dat ik mijn doel zal bereiken. Dat geloof betekent veel voor mij. Als elke mens eens wat minder zou bezig zijn met geld en wat meer met de medemens dan zou het leven toch zoveel anders zijn. Nu hebben velen geldproblemen en dat haalt zoveel mensen uit mekaar.en bezorgt zoveel stress onder ons allen. Kinderen moeten naar de opvang omdat beide ouders moeten werken. De banden van tegenwoordig kunnen nog heel mooi zijn, maar duren ze ook zolang als vroeger ? Al die druktes, al die extra regels en wetten worden gewoon teveel voor zwakkere burgers of oude mensen. Mijn kindjes zijn eindelijk aangekomen. Ik was er al de hele dag op aan 't wachten. Amaai, zoveel mensen, wel rond de vijftig seg, en dat allemaal omdat ik naar Santiago de Compostela wandel. Wat een gevoel seg :iedereen feliciteert mij en vertelt dat ik in de geschiedenisboeken ga komen, omdat ik als eerste volwassen gedetineerde deelneem aan een voetocht. Het is en heel grote eer om zoveel last op mijn schouders te voelen, want nu kan ik eindelijk eens laten zien dat ook mensen die in de gevangenis hebben gezeten, mensen zijn. Je hebt natuurlijk uitzonderinge zoals Horion, Dutroux of Ronald Janssens enz. Maar velen zijn gewoon sukkelaars of mensen die gewoon geen andere mogelijkheid hadden op een bepaald moment, omdat ze wilden proberen te overleven. Als je iets gedaan hebt waarvoor je opgesloten wordt, dan vind ik dat je je straf moet leren aanvaarden, zolang het een terechte straf is, en dat je gestraft wordt voor enkel voor hetgeen je echt misdaan hebt. Een man die één auto gestolen heeft, hoef je geen vier jaar van zijn leven af te nemen. Daarom is het voor mij een grote eer om dit piloot-project te doen slagen. Vooral ook voor de jongens die nog in de vele gevangenissen zitten, dat die misschien ooit deze kans krijgen. Michel heeft mij ook dag in dag uit gesteund om aan dit project mee te doen en vooral om het te doen slagen. Hij heeft me gemotiveerd met lopen, fitnessen enzo. Dat wou ik wel even vermelden.. Want fysiek ben ik sterker geworden dankzij zijn medeleven en vriendschap. Hij droomt ervan om ook aan dit project te kunnen meedoen. Maar voor hem kan dit pas ten vroegste binnen enkele jaren. En ik zal ervoor zorgen dat dit mogelijk kan worden, indien justitie hem de kans ertoe biedt. Wie had ooit gedacht dat ik, Nico, als eerste volwassen gevangene uit de Belgische geschiedenis aan dit project mag meedoen. Het is een eer en een grote verantwoordelijkheid dat, indien dit lukt, dit een vast project kan worden voor gedetineerden. Zo kunnen ze andere mensen leren kennen en het goede terugvinden in de medemens. Weg van al dat geld en de slechte dingen die ons leven zo laks maakt. Iedereen wil het beste van het beste maar hier leer je de waardering terug kennen van een beetje water, hoe goed dit wel kan smaken. Hier leer je dat alle overbodige luxe ons alleen maar uit mekaar drijft. Om het zelf te ervaren moet je je verstand op nul zetten, je wandelschoenen aandoen en vertrekken. De rest ontdek je wel zelf. Het is nu laat en mijn kindjes vertrekken terug naar huis. Het afscheid valt me zo moeilijk, mijn oma laat haar traantjes vloeien en mijn mama en de kindjes voelen dat het pijn doet om iemand te moeten leren missen. Maar hij zal wel nieuw terugkeren. Ik wuif mijn kindjes uit en ga dan terug naar boven. De aanwezigen stromen één voor één naar me toe en kwamen me op andere gedachten brengen en wat gewoon met me praten. Ze hadden aan mijn aangezicht gezien dat het moeilijk was om afscheid te nemen. Dat vond ik zo mooi en lief. Dat is wat velen van ons missen op momernten dat ze het moeilijk hebben. En dan zijn ze week voor andere dingen in het leven. Ik heb er geen woorden voor , maar ik vind het ongelooflijk tof dat ik aanvaard word. Dat geeft me zo'n boost dat ik het leven terug beter begin in te schatten. En het geeft me kracht, hoop en zelfvertrouwen. Stilaan nam iedereen afscheid, de avond begon laat te worden en 't werd tijd om te gaan slapen voor de grote uitdaging.
