Je ben t gewoon blij thuis te zijn. Natuurlijk had ik nog pijn, maar verder voelde ik me wel goed.

Een week later kreeg ik dan te horen dat de nodule een uitzaaiing is. Je verwacht dit wel, maar toch zorgt dit nieuws weer voor een angst.

Het Moc (oncologisch team) is dan bijeen gekomen om mijn zaak te bekijken en die woensdag werden we dan bij de longchirurg verwacht.

Daar kregen we te horen dat het Moch wou dat hij een volledige thoracotomie bij me zou uitvoeren. Bij een thoracotomie snijden ze van voor tot achter, gebruiken ze een ribspreider om de ribben uiteen te zetten zodat ze met hun handen goed aan de long kunnen. Deze wilden ze dan goed kunnen voelen en ieder knobbeltje of iets wat ze niet vertrouwden zouden ze dan ook wegnemen.

Van dit besluit verschoten we beide toch wel en ik heb toen gevraagd of ik wat bedenktijd kreeg. De dag nadien was het OHH en lang weekend. Die woensdagavond zijn we naar de zee vertrekken. De kinderen helemaal blij dat we naar zee gingen. Dit was zalig om te zien en terwijl zit je in je hoofd dat je een belangrijke beslissing moet nemen..

Dat weekend ben ik gecrashed, ik heb gehuild en nog eens gehuild. Ik wist het totaal niet meer. Moet ik nu al zo'n zware operatie laten doen, terwijl ik voel dat ik nog niet hersteld ben van de vorige? Ze zien 2 micro nodules, maar die zijn tot nu toe nog niet gegroeid zoals de andere nodule wel deed. Ik weet het echt niet meer!😭

Dat weekend heb ik naast mijn gehuil, natuurlijk zoveel mogelijk van mijn gezin genoten.  Buiten gaan, als het niet regende, samen aperitieven etc.

Tegen zondagavond had ik besloten dat ze me dan maar moesten opereren.

Maandagochtend belde ik met de chirurg om te zeggen dat het goed was, nadien moest ik bij mijn kine zijn en ben ik wederom gecrashed. Weer ben ik heel de tijd beginnen huilen, heel die dag bleef ik met dit verschrikkelijk gevoel zitten dat ik tegen de avond tegen Mich zei dat ik het niet kon. Nu nog niet.

Dan heb ik de operatie weer afgezegd. Ik had mijn oncologische orthopediste aan de lijn. Ze zei me dat ze het nog eens opnieuw op het Moc ging voorleggen.

Woensdag kreeg ik dan de orthopediste en longchirurg samen aan de lijn (na het Moc). De 2 artsen zijn echt heel lieve en menselijke artsen. 

Ze zeiden me dat het moc toch voorstander was om die operatie die dinsdag te laten doorgaan. Ik heb hen toen gezegd dat ik het terug met Mich zou bespreken. De twijfel komt dan terug, het rotte gevoel. Weer het gevoel niet weten wat best is.. wat moet ik doen?? 

Maar het ging gewoon niet, ik blokkeerde. Ik heb hen toen gezegd dat ik iets meer tijd wil, dat ik eind juni een nieuwe scan wil en dat we de nodules dan kunnen vergelijken.

Is dit de juiste beslissing? Ik weet het niet. 

Ze hadden er alleszins alle begrip voor en merkten ook dat de emmer even vol was. 

Ondertussen is Duitsland ook op de hoogte en ging mijn chirurg die me aan mijn bekken heeft geopereerd het ook aan zijn Moc voorleggen. Hierop zijn we nog wachtende.

De angst om te sterven is terug heel groot geworden. Ik wil niet dood. Ik wil nog een lang leven, maar ik ben zó bang!

Na de emotionele crash is de fysieke crash gekomen. Ik ben 2 dagen niet uit bed gekunnen van de maagpijn, me zo verschrikkelijk slecht te voelen. Ik heb mezelf dan gedwongen uit bed te komen en naar Ben, de kine te gaan. Wat een geluk dat ik dat heb gedaan, hij heeft toen heel erg op mijn maag gewerkt en sindsdien is het zoveel beter! Hij moet het zeker nog onderhouden dat het niet terug komt. 

Maar in mijn hoofd kan ik nog geen rust vinden..