Woensdag was weer een moeilijke ochtend. Afscheid nemen van de kindjes. Ik moest om 12u in het uza binnen komen, dus zou ik ze die middag de kindjes niet meer zien.
Dat is toch iets wat heel moeilijk blijft. De ene houdt zich sterk bij het afzetten aan school en bij de andere lopen de tranen over het gezicht. Dan is het toch moeilijk om het zelf ook droog te houden. Wat ga ik ze weer missen. 😩❤️
Mich brengt me naar het ziekenhuis, hij mag mee tot beneden in de hal en dan neemt een vrijwilliger het over. Man,man, das zo rot dat hij niet gewoon mee mag.
Ik kom op een 2 persoons kamer terecht. De dame naast me is wel een lieve oude dame, maar de verpleegster komt me zeggen dat ik 2u later naar een kamer alleen mag.
Dat heb ik toch nog steeds het liefste, zeker badkamergewijs. Die badkamertjes zijn zo klein dat mijn rolstoel er net in past om naar het toilet te gaan, maar voor de douche moet ik het toch open laten. Dan is een kamer alleen toch handiger, doe ik gewoon de grote deur toe en laat ik die van de badkamer open staan.
Die woensdagmiddag komt de kine langs met buisjes met balletjes in. Die moet ik al zuigend omhoog krijgen. (Dit klinkt zo fout 😂)
Deze oefening moet ik ieder uur doen. Dan komen ze nog 2 keer bloed prikken. Dat is weer geen succes! Vroeger had ik zon goede aders om in te prikken, maar sinds de chemo blijkbaar niet meer.
verder is er die namiddag niets meer bijzonders, de prof. Komt wel nog even langs om te horen of ik nog vragen heb en even een babbeltje te doen. Hij is echt super lief.
Al een geluk heb ik gisteren van de nieuwe oorbellen die ik gemaakt heb fotos getrokken. Ik snij de foto bij en plaats ze op de webshop.. Een namiddag vullende bezigheid, nu heb ik er eens even tijd voor. Ik ben niet van al de fotos even content, maar moet het hier nu even mee doen.
Die nacht slaap ik niet zoveel. Mijn deur stond open en er was toch regelmatig lawaai. Om 5u ˋs morgens hoor ik de verpleging naar anderen diensten bellen of ze een patiënt hebben zien voorbij komen, want ze zijn er ene kwijt. 😂😂 Nadien niets meer gehoord, dus zullen ze hem wel gevonden hebben. 😁
Donderdagochtend sta ik vroeg op want ik moest me met een speciale zeep douchen en kon dit best voor de harpoen plaatsen doen.
Ze komen me halen om naar de scan te gaan. De radioloog die de harpoen komt steken stelt zich even voor, wederom een vriendelijke man. Ik krijg eerst een scan. Nadien verdoven ze mijn linkerkant ter hoogte van mijn middelste ribben. Een venijnig prikje. Hij maakt een sneetje om dan het harpoentje erin te plaatsen. Terwijl moet ik regelmatig in de scan om te zien of het naar de juiste plaats gaat. Blijkbaar zit mijn rib wat ik de weg waardoor het niet zo gemakkelijk gaat. Veel gewroet en dat voel je wel, maar is draaglijk. Toen hij door het longvlies ging was het wel venijnig. Het duurde wat langer dan gepland, maar het zit er in. De chirurg komt ook even kijken of het goed zit.
Ik moet proberen zo weinig mogelijk te bewegen en zeker mijn rechterarm zodat het harpoentje goed blijft zitten. Maar dan moet ik nog van de tafel van de scan op mijn bed geraken. Door mijn handicap moet ik natuurlijk mijn armen gebruiken, terwijl een gewoon persoon enkel zijn benen gebruikt. Ik probeer het zo voorzichtig mogelijk te doen, ook omdat ik sinds het op zijn plaats zit veel pijn heb. Het harpoentje zou tegen het longvlies zitten en die zorgt voor veel pijn. Ik probeer mijn arm niet meer te bewegen, dan hou ik de pijn wat onder controle.
Ze brengen me naar mijn kamer. Ik bel nog even naar Mich en begin te huilen. Op dat moment mis je het zo hard dat er niemand naast je staat. Natuurlijk zeer frustrerend voor Mich dat hij ziet dat ik zoveel pijn heb en hij daar niets voor me kan doen. Ook het ademen gaat wat minder doordat bij het plaatsen van de harpoen al een kleine klaplong gekomen is.
Ik bel ook nog naar mama om haar wat gerust te stellen, ik probeer de pijn niet te laten zien, want dan weet ik dat ze helemaal over haar Toeren zou zijn en dat is niet goed voor haar.
Maar dame, dat doet zeer!!
Iets na 12u komen ze me halen voor de operatie. Ze brengen me naar de voorbereidingskamer. Daar duurt het wel heel lang en al een geluk val ik even in slaap. Als ik veel pijn heb, probeer ik zo rustig mogelijk te worden zodat ik in slaap val. Zo kom ik de pijn beter door.
ik denk dat ze me pas tegen 14u zijn komen halen om naar de operatiezaal te gaan. Ze verschuiven me op een plank naar het operatiebed, want dit lukt niet met de pijn. Maar dan moeten ze nog de epidurale verdoving steken, bovenaan in de rug. Hiervoor moet ik proberen recht te gaan zitten. Dit doe ik maar op een bepaald moment moe ik zeggen dat het niet meer gaat, doordat ik mijn rechterarm gebruikte werd de pijn even zo ondraaglijk dat ik voelde dat ik wegdraaide. Door wee even stil te zitten, lukt het weer en de anesthesist zet de epuderale.
Ze proberen weer een infuus te prikken, maar mijn aders willen weer niet meewerken. Er steekt er eentje in maar niet geweldig, dus zeggen ze me dat deze goed genoeg is voor me in slaap te doen en dat ze er dan als ik slaap een nieuwe prikken.
Dan word ik wakker, het is achter de rug. Alles is wat wazig van die periode. De prof komt langs en zegt me dat de harpoen verschoven was (ik denk het moment dat ik wegdraaide van de pijn), waardoor een kijkoperatie niet gelukt is en dat ze het toch verder hebben moeten open snijden en hij er toch met zijn vingers in heeft moeten zitten. Maar het is er wel volledig, met een kleine marge errond eruit gehaald. Hij had ook voorzien dat er een laborante aanwezig was die het meteen kon bekijken. Dat is dan het mindere nieuws, het is kwaadaardig.
Ik heb altijd dat sprankeltje hoop gehad dat het toch goedaardig zou zijn. Maar nu moet ik me focussen dat het eruit is!
Ze gaan het verder onderzoeken wat het nu juist is, maar ze gaan er wel vanuit dat het een uitzaaiing is van mijn sarcoom in mijn bekken. De prof zegt dat ik verder heel mooie longen heb. Dat je kan zien dat ik nooit gerookt heb.
Ik lig op de ontwaakzaal en blijf daar ook heel de avond en nacht liggen. Want den intensieve en medium care liggen allemaal vol. Dezelfde avond van de operatie zien ze in mijn bloed dat het zuurstofgehalte al boven de 100 is en dit moet maar 100 zijn. Waardoor ze de zuurstof nog op een halfje zetten, dit is het minimum. Die nacht slaap ik in korte blokken. Tegen de ochtend heb ik ook met het halfje zuurstof nog steeds boven de 100 waardoor ze mijn zuurstof al weg mogen nemen. Dit is zeer positief dat het er nu al uit kan! Ze komen ook een foto van mijn longen maken, iets daarna komt de verpleging mijn drijf uit mijn long al afklemmen. De prof had de foto al vroeg bekeken en wou mij laten proberen zonder drain. Wat wel heel snel is, want normaal moet die er 3 dagen in.
De pijn is goed te doen. Als ik iets voel, moet ik bij de epidurale bijdrukken, maar als ik dat doe voel ik niet echt verschil. Die ochtend komt de anesthesist nog lang en hij had al een vermoede dat de epidurale niet goed werkte. Er loopt meer uit dan erin.. daar heb ik dus niets aan. Langs de andere kant wil dat zeggen dat ik het al heel de tijd doe zonder pijnpomp en ik dit goed kan verdragen.
Tegen de middag mag ik al naar mijn eigen kamer. Die dag bel ik met heel wat mensen en slaap ik weinig. De prof komt nog Tegen de avond maak ik koorts. Niet zo goed.. ze komen meteen bloed nemen voor een hemocultuur te doen en te zien of er een infectie is.
Maar als ik de volgende ochtend wakker word is de koorts weg. Ik veronderstel dat de koorts gewoon even een weerslag op de operatie was.
Ze nemen een longfoto en die ziet er goed uit. De drain mag uit mijn long. Ik moet op mijn arm blazen en dan trekken ze heel snel. Ik verschiet wel hoe een lang stuk er in zit. Maar het was eruit voor ik het wist. Nu mag ook de blaasontsteking eruit. Dan ben ik toch al wat verlost. Nu de baxter nog. Die laten ze voor de zekerheid toch nog maar zitten, want het is duidelijk dat ze ook tijdens de operatie op verschillende plaatsen hebben proberen te steken en dat dit niet gelukt is. Dus diegene die steekt kan maar beter even blijven steken. Mijn armen hebben schone kleuren.😉
Ik heb zeer leuke kraaltjes bij om armbandjes te maken, maar heb de verkeerde elastiek bij! Zo stom. Ik voel me echt goed, kan echt wel iets doen en nu gaat dat niet..
Ondertussen zijn we zondag. De arts van het weekend is al wel langs gekomen. Omdat ik zo goed ben verondersteld ze dat ik morgen wel naar huis mag. Ze zegt wel dat mijn albumine-eiwitten te laag zijn in mijn bloed en die zijn belangrijk voor wondherstel. Ik moet vlees, vis, kaas, melk, yoghurt etc zoveel mogelijk eten en drinken. Mijn nieren doen het ook niet geweldig, dus ik moet veel drinken. Is echt iets waar ik op moet letten, want ik weet dat ik dit te weinig doe.
Ik voel me echt goed, heb zelf niet het gevoel dat ik een operatie heb gehad. Het zuigen en blazen lukt ook goed. Ademen loopt vlot. Ik krijg nog wel iets van pijnstilling, maar niets overdreven. Mijn baxter zijn ze er ook net komen uithalen.
Ik mis het thuisfront heel erg, ben altijd blij dat ik ze op de FaceTime even zie. Maar het gaat goed, met dat ik me er ook gewoon bij heb neergelegd heb ik het er minder moeilijk mee. Hopelijk zie ik morgen iedereen in levende lijve terug!
De verpleging is heel vriendelijk, dat doet ook al veel.
Ik heb al zeer mooie bloemen gekregen, waarvoor dank! Het fleurt de kamer meteen op!
Ook al jullie lieve berichten zorgen voor veel steun! 😘
|
