Dinsdag ben ik met mijn kine op consultatie bij de orthopediste geweest. Daar vertelde ze me wat ik a; wist over de nodule. Maar blijkbaar was ze er niet gerust in enging ze het op het Moc (oncologisch team) voorleggen.

De dag nadien belde ze me terwijl ik onderweg was naar het UZA om met mijn gynaecoloog te spreken. (Sinds ik die hormonen voor de  menopauze moet nemen ben ik veel te veel naar mijn goesting bijgekomen, maar volgens mijn gyn weinig aan te doen, want ik moet ze nemen.)

Alleszins, ze vertelde me dat het Moc team niet gerust is en dat ik deze week bij de longchirurg voor een operatie te bespreken en radiotherapeut voor de bestraling te bespreken moet komen.

Plots vroeg ze me, ben jij aan het rijden, ben jij alleen? Ze voelde zich zo lastig dat ze me dit vertelde terwijl er niemand bij mij was. Omdat ze dan wist dat ik onderweg was naar het UZA zei ze me even langs haar te komen om het rustig te bespreken.

Daar kwamen de tranen en de angst weer. 

In het Uza aangekomen ben ik eerst naar de gyn gegaan en nadien naar Dr. Van Beeck. Ze kwam me meteen uit de wachtzaal halen. Vertelde me dat de artsen het niet vertrouwen, omdat het groeit en van uitzicht een metastase zou kunnen zijn. Ze kunnen het niet met 100% zekerheid zeggen, maar ze waren er geen van allen gerust in. Ze vinden dat ze er ook niet met mogen wacht en stappen moeten ondernemen. Ofwel opereren of bestralen. 😔 

Die keuzes altijd.. van het bestralen zou ik het minste afzien, maar dan is het natuurlijk niet uit mijn lichaam en zal ik nooit helemaal zeker zijn wat het was. Als ik het eruit laat nemen is het weg en kunnen ze ook testen wat het is.

Ik denk dat ik zelf toch eerder de operatie prefereer. Gewoon het idee dat er terug kanker zit.😭 Ik wil dat uit mijn lichaam. WEG, WEG, WEG!

Terug thuis aan de kindjes vertellen dat de dokters denken dat het er terug zit. Matteo ziet het meteen aan mijn gezicht als ik hen vraag om even bij elkaar te komen. De angst in die jongen zijn ogen. Valentina die meteen zegt dat ze niet wil dat ik dood ga. 

Ik kan dit niet achterhouden voor de kinderen.. ze merken ook dat ik terug vaker naar het ziekenhuis moet. Maar waarom moet ik ze dit terug aandoen.

Ik zeg hen dat het wel goed komt. Dat ze het stukje uit mijn long moeten halen en dat het dan weer weg is. 

Laat ons hopen dat dit ook zo is.

Die avond ga ik met 2 bevriende longartsen spreken. Zij zorgen ervoor dat ik mijn vaccin zaterdag heb gekregen dat ik toch al een beetje beschermd ben. Het gesprek met hen stelt me ook wel gerust. Dit had ik even nodig. 

Mijn broer stelt me ook voor terug naar artsen in Duitsland te gaan. Zo lief van hem dat hij het beste voor me wil. Ik apprecieer dit heel erg. 

Ik moet het allemaal even laten bezinken en wil ook mijn gesprek met de Belgische longchirurg afwachten.

Na het gesprek met hen maak ik terug de klik. Ook dit kan ik. Ik laat het stukje eruit halen en we kunnen weer verder. Dat is hoe ik het bekijk. Misschien een beetje te simplistisch. Maar ik wil het ook niet groter maken dan nodig.

Vandaag belde de longchirurg al om te vragen of hij me al in mag plannen voor de operatie, want als oncopatient wil hij me voorrang geven en met de covid zijn er minder operatie uren dan anders. Ik moet blijkbaar toch een 5 a 6 dagen in het ziekenhuis rekenen. Dat had ik toch niet verwacht.  Ik zag mezelf na 2 of 3 dagen al naar huis gaan.. dit slaagt me wel tegen.

Maar ik panikeer niet, ik wil eerst het gesprek met hem afwachten.

Maar dit alles is gewoon KUT! Zo het gevoel van.. moet ik weer in die rollercoaster stappen of niet? Met momenten denk ik er niet aan.. en dan zijn er die momenten dat je denkt, shit!!!

Eigenlijk goed dat ik Revero heb als afleiding. Juweeltjes maken geeft me rust, het verzet mijn gedachten. De pakjes en zakjes maken. 

Ik ben al wel aan het denken, hoe ga ik het doen als ik in het ziekenhuis lig.. Ik denk dat ik het dan best even op de site zet dat ik pas terug pakjes kan maken als ik uit het ziekenhuis ben.

Ik zou liefst ook een heel deel meenemen naar het ziekenhuis om daar verder juweeltjes te maken. In de hoop dat ik goed genoeg ben om dat te doen.

Maar eerst woensdag op consultatie bij de longchirurg en vrijdag bij de radiotherapeut.

Keep you posted. 😘