Ik was woensdag iets te enthousiast.. die nacht heb ik koorts gekregen. Donderdag terug naar spoed en een opname. Dit kon ik nu echt wel missen..

Ik heb me daar vreselijk gevoeld. Het enige wat ik wou was de kerstvakantie met mijn gezin doorbrengen. Vrijdag was de koorts weg en hoopte ik echt naar huist te mogen, maar ze moesten mijn antibiotica intraveneus geven dus ik moest nog zeker een dag blijven.

Het probleem is ook dat ik ziekenhuiseten niet meer binnen krijg, dus ik val daar steeds af.

De verpleging is er zo vriendelijk en deden echt hun best omdat ze zagen dat ik het moeilijk had. Ze kwamen regelmatig vragen hoe het was, even een babbeltje doen. Maar dat is daar altijd wel, zo’n fijne verpleging.

Zaterdag kwam er een andere oncoloog langs, die zei me nog zeker tot maandag te moeten blijven. Mijn immuunsysteem ligt volledig plat en het ziekenhuis vond hij dan veiliger.

Met tranen die over mijn wangen rolden heb ik hem gesmeekt me te laten gaan. Deze dagen heb ik echt nodig om bij mijn gezin te zijn voor ik naar Duitsland vertrek.

Dit snapte hij wel en met antibiotica in pilvorm ben ik naar huis mogen gaan. Ik moest wel heel erg opletten met contact met andere mensen.

Zaterdagavond ben ik naar huis mogen gaan. Zo blij en het doet zo goed hier bij de kindjes en Mich te zijn.

Ik heb echt de beste man ter wereld die me zo hard steunt en na een lange dag in het ziekenhuis toch nog zo een geweldige papa voor onze kindjes is.

Mama heeft de kindjes geweldig opgevangen, met hen naar het bos gegaan, naar de speeltuin.. Ik ben haar zo dankbaar voor al haar hulp.

Nu volop aan het genieten van mijn gezinnetje.