6u30 gaat het eerste wekkersignaal, tijd om nog even dicht in Mich zijn armen te kruipen. Nog even genieten van dit moment, ik voel met toch iets zenuwachtiger.

6u40 gaat het tweede wekkersignaal, me vol goede moed klaarmaken en de kindjes gaan wakker maken.

Nog even met iedereen aan de ontbijttafel en dan tijd om afscheid van de kindjes te nemen. Allemaal 1 voor 1 een hele dikke knuffel geven. Elena wil met niet loslaten tot ik haar zeg dat ik echt door moet gaan.

Voor hen moet dit toch ook zo moeilijk zijn. Niet weten wat ons gezin te wachten staat.

Ik laat ze achter in goede handen van Hilde vertrekken we naar het UZA.

Wat een rotweer, volop in de file.

Nu maar hopen dat ik een 1-persoonskamer kan krijgen, ik zie het echt niet zitten om op de afdeling oncologie met 2 te liggen!

Waarschijnlijk zal ik daar wel een van de jongere patienten zijn.

Bij de inschrijving heb ik geluk, er is nog een kamer alleen vrij. Oef!!

Zodra we de gang inkomen weet ik al meteen waarom ik een kamer alleen wou. Mich kijkt me ook al met grote ogen aan. De geluiden die je hoort, het ophoesten van slijmen..

Ik hoor hier gewoon niet.. (net zoals vele patiënten)

Personeel is supervriendelijk en heel behulpzaam.

Eerst nog een hartonderzoek, weer wat radioacieve stoffen die ze inspuiten. Binnenkort geef ik nog licht. Of zoals Mich altijd zegt; als ik in den Tesla zit begint hij automatisch op te laden. J

Tijdens de middag belt onze Matteo al, Valentina vraagt meteen wanneer mijn haar nu uitvalt.

Ze is zeer gericht op mijn haar, het is haar dagelijkse vraag..

Ik heb de kindjes gezegd dat zodra mijn haar begint uit te vallen ik het laat afscheren.

De confrontatie van iedere ochtend een borstel vol haar te hebben lijkt me veel moeilijker dan dat ik het er ineens af laat scheren.

Hoewel ik denk dat het nog een grote confrontatie zal zijn. De eerste keer in de spiegel moeten kijken. Ik heb er schrik voor.

Er komt net een arts langs, omdat er volgende week pas plaats is om een port-a-cath te steken moeten ze vandaag een tijdelijke catheter via mijn hals of onder mijn sleutelbeen steken. De chemo is te zwaar om via een ader in mijn arm te geven.

Probleem is dat het pas deze namiddag kan en als het te laat op de dag is ze de chemo vandaag niet starten maar morgen.

Ze verspreiden de chemo over 3 dagen, dus dan moet ik nog een dag langer blijven.

Ik hoop echt van niet!

Nu moet ik dus afwachten of het vandaag nog lukt..

16u10 Ze hebben net de centrale catheter gestoken. Dit is een catheter dat ze onder uw sleutelbeen in een ader steken en zo naar de grote ader gaan.

Terwijl ze bezig zijn voelde ik plots mijn hart helemaal overslaan, kreeg een zeer angstig gevoel over me heen. Ik heb nog nooit een hartinfarct gehad, maar als dit het gevoel ervan is, is dat zeer beanstigend! Blijkbaar wilde dit zeggen dat ze wat te ver zaten, met terug te trekken begon mijn hart zich terug te normaliseren.

16u30 De eerste chemo is net aangehangen.

Nu kunnen we de strijd eindelijk aangaan!!

Let’s kill the f*cking osteosarcoma!