Woensdagochtend hadden we eerst een afspraak bij mijn gynaecologische oncoloog die me al jaren opvolgt. Hij stelt meteen PET-scan, CT-scan en MRI voor.

In de namiddag konden we dan nog bij de andere oncoloog terecht en voor mijn tumor een iets gerichtere oncoloog.

Hij zegt dat een punctie ook nodig is. Hij belt voor de punctie, er is plaats over 2 weken.

2  weken!!! Kun je je voorstellen dat je nog 2 weken moet gaan wachten en dan nog een week erbij tellen eer ze de resultaten hebben?

Al een geluk zei de oncoloog meteen dat dat niet kon, hij is rechtgestaan en zelf naar radiologie gelopen. Een kwartiertje later kwam hij binnen dat hij de prof. Had gesproken en dat die morgen meteen de punctie zou doen. Nadien kon ik dan onder den PET-scan. De MRI was pas maandag plaats, maar deze was iets minder belangrijk.

De week daarop zouden we dan al de uitslagen moeten hebben. 1,5 week het is iets van niets, maar dat lijkt zo ver weg..

Donderdag, de punctie verloopt goed, de prof, zegt me wel dat de tumor echt al groot is. Ook de PET-scan verloopt zoals het moet en dan is het weer bang afwachten.

Vrijdagnamiddag kan Mich niet meer wachten en belt naar de oncoloog om te horen of hij al iets van de PET-scan weet.

Ze zien een klein vlekje op mijn long, nier en de andere kant van mijn bekken. Toch denken ze niet meteen dat dit uitzaaiingen zijn. Eindelijk goed nieuws! Dit trekt ons het weekend door..

Maandag de MRI.

Wat ik in heel mijn verhaal misschien nog niet duidelijk verteld heb is dat ik heel veel pijn heb. Met momenten lig ik te huilen en te smeken me naar het ziekenhuis te brengen. De MRI was tot nu toe het pijnlijkste van al de onderzoeken. Omdat ik stil moest blijven liggen en plat op m’n rug lag verging ik 25 min lang van de pijn. In zo’n MRI zit geen aftelklokje, dat heb ik zo gemist. Telkens dacht ik, nu is het gedaan. Iedere keer bleef het verder gaan.

Zou ik op het alarm knopje duwen of niet?

Nee Vero, niet doen, dan moet je opnieuw beginnen.. doorbijten..

Op den duur begon ik het lawaai van de MRI om te zetten naar een dreun van muziek en zag ik Peter, een vriend van ons, als DJ helemaal los gaan zoals een paar weken daarvoor op een zalig huwelijk waar ik de eer had met de andere 3 vriendinnen getuige te mogen zijn.

Alleszins het is door zo’n beelden terug op te roepen dat ik de 25 min van helse pijn heb volgehouden.