Hoe vertel je zoiets aan je kinderen??

Michael had de open haard aan gedaan, chipjes op tafel, flesje kinderchampagne.

We hadden afgesproken nog niet meteen over kanker te spreken, omdat ons Elena kanker meteen aan de dood linkt. Ze keek heel graag naar ‘like me’ en daarbij heeft ze heel veelverdriet gehad toen de mama van een meisje stierf aan kanker. Moesten ze er zelf achter vragen, zouden we het wel eerlijk zeggen.

Kindjes komen even luidruchtig als anders binnen. ;) Het eerste dat Matteo zei was dat er iets met Kelly (een van de 4 vriendinnen) was, dat ze gehuild had. 

Dan breekt je hart, je weet dat je hem ook dat verdriet gaat aandoen.

De kindjes zien de chipjes staan, helemaal content en opgetogen. Maar dan moet je hen vragen even te gaan zitten en te luisteren.

Mama is ziek, heel ziek. Mama heeft een tumor die me nog zieker gaat maken.

Dan komt de vraag; “Kun je eraan sterven?” Ja..

Je ziet je kinderen zo’n verdriet hebben, verdriet dat je hen niet wil aandoen. :(

Valentina die vraagt wanneer ik naar de hemel ga. De oudste die het natuurlijk op een andere manier begrijpen dan de jongste. Het verdriet, het gehuil, de tranen.

Waarom moet ik m’n kinderen dit aandoen? Het zijn zo’n schatten. Ze verdienen dit niet!!

Veel geknuffel, kusjes, dicht bij elkaar aankruipen..

Ik beloof hen dat ik ga vechten, dat ik alles doe om ertegenaan te gaan!

Valentina zegt meteen, ik wil niet vechten. Dan besef je dat dit allemaal zo moeilijk moet zijn voor een kindje van 4 jaar om dit te begrijpen.

Dus begin je uit te leggen dat de dokter medicamentjes gaat inspuiten en dat die dan in mijn lichaam tegen de stoute tumor gaat vechten.

Ik hou zoveel van mijn schatten, zij zijn mijn kracht, voor hen doe ik alles.