Onze nieuwe bestemming was Ayuthaya, met een kleine tussenstop in Lopburi. Het leek zo eenvoudig... Voor vertrek nog even ontbijten in ons guesthouse (Orchid Hibiscus) in Sukhothai. Paolo, een oude Italiaan met een hagelwitte korte broek en een schreeuwerig Hawaïhemd (zijn er andere?) neemt de honneurs waar. Hij is de eigenaar en laat daar geen twijfel over bestaan. Hij schudt je de hand bij aankomst, wandelt door zijn domein met de allures van een machtig man uit vervlogen tijden die grond en lijfeigenen bezat. Hij praat over de thee en de jam alsof het de duurste delicatessen zijn. Maar het moet gezegd, de kokospudding in bananenbladeren op zijn aanraden genuttigd met stukjes banaan en rijkelijk overgoten met wilde honing is heerlijk. Hans dus maar wat blij dat de meisjes er minder dol op waren.Dan weer op weg. Tuktuk, bus, minibusje, Sorng-taa-ou(een soort busje dat achteraan open is) Tot zover geen probleem, al duurde de rit in het minibusje 4 u ipv 3, maar dat zijn we al gewoon. We lijken hier trouwens de enige farangs te zijn die het openbaar vervoer van de lokale bevolking gebruiken, we worden voortdurend aangestaard. Vooral de meisjes. Er is altijd wel de een of andere dame die aan hun arm wil voelen of over hun haar wil aaien.Op weg naar de aapjes lijken wij de aapjes. En dan zijn ze er. Je ziet ze op de stoep, tegen de gevels, op de elektriciteitsdraden en zelfs op de auto's. Ze lijken schattig, maar zijn hondsbrutaal. Eentje steelt een flesje uit mijn rugzak, opent hem vakkundig en laat de inhoud op de grond lopen waarna hij de plas droogslurpt. De meisjes zijn onder de indruk. En bang. Vooral voor de vele apen bij de tempel. Yade kan niet snel genoeg op Hans' schouders zitten en Yaël springt op mijn rug. Maar een poosje later voelt ze wel een stuk lichter en friemelen haar handen door mijn haar. Of waren het pootjes?

Na een snelle hap kleverige rijst (lokale fastfood) terug naar het busstation om de reis naar Ayuthaya verder te zetten. De bus zit overvol jongeren in uniform, daar raken we niet meer bij tenzij we staan. Twee uur staan in een warme, overvolle bus lijkt ons maar niets met de meisjes. We besluiten dus op de volgende te wachten. Volgens de Lonely Planet rijden ze toch om het half uur. Zodra hij vertrekt grap ik: “Daar gaat de laatste bus van vandaag.” Een half uur later blijkt de grap werkelijkheid te zijn. Om 17u reed inderdaad de laatste bus. Dan maar een taxi. Veel duurder, maar ook veel sneller. Na een half uur halen we de bus zelfs in.

Onze nieuwe thuis voor twee nachten: River View Place Hotel. Uitzicht op de rivier hebben we inderdaad. En op het zwembad. Maar dat is pas voor na het ontbijt.